Iedereen is bezig (432)

Je zal maar als stagiair op een rustige kantoormiddag zitten te werken en dan hoor je vreemde geluiden op de gang! Of je zit in de bus en er komt een man vragen of hij naast je mag zitten! Maar als je met je wandelmaatje bij een lange sloot komt en daar een middelbare schoolklas met emmertjes in de weer ziet, dan is dat ook niet mis, hoor! Of dat je lief zegt dat ze van je houdt, net zoals ze ook van patat houdt! Dan valt die vriendelijke monteur van de fietsenmaker nog mee, als hij je uitmaakt voor “oudje”! Een week NRC-ikjes is weer voorbij en er gebeurde weer keiveel. Kijk maar eens naar al die uitroeptekens. En lees hier wat dat dan allemaal was en wat het enige echte officiele ikjespanel van Nederland en van ver daarbuiten ervan vond. Van die ikjes.

“rolletje snoep, ik hoef ze niet meer.”

Die stagiair zat dus rustig te werken en hoorde dus vreemde geluiden op de gang. Wat bleek het geval? Er lag een vrouw naar adem te happen. Helemaal op de grond. Languit. Ze liep rood en wit en blauw aan, dus ja, dan moet je iets doen. Gelukkig wist Flora Brok, want die was het, hoe je een Heimlich-greep doet. En ze had er nog zin in ook! Dus ja, ze is daar lekker mee bezig en denkt intussen aan wie ze nu weer eens zal gaan bellen, maar het snoepje en heel veel groenig slijm komt eerder dan verwacht los. Dus ja, dat bellen hoeft niet meer en Flora gaat zitten bijkomen van de inspanning. Mevrouw zelve, het bijna-slachtoffer dus, is niet onder de indruk. “Hier”, zegt ze en ze steekt haar hand joviaal uit, “rolletje snoep, ik hoef ze niet meer.” Qua beloning! Man man. Stik er maar in, zou je bijna zeggen, maar da’s nou juist net mislukt.

Bertie vond het een typisch “maandagikje” en dat klopte: het was maandag en het was een ikje en het was typisch. Zelf moest ik onmiddellijk terugdenken aan mijn eigen bijna-stikmomentje. Dat was een stukje banaan dat in de luchtpijp gleed. Het was in het leerlingenverblijf in een pauze, dus lang geleden. Middelbare-schooltijd zeg maar. Gelukkig vloog het er bij de eerste geschrokken ademstoot meteen uit, dat stukje banaan, maar het voorval is me decennialang bijgebleven. Niet fijn hoor, stikken. Doe maar niet.

“als je maar niet met me gaat praten.”

Op dinsdag was er een typisch dinsdagikje. Het werd geschreven door Julian Eustatie, die doet dat wel vaker, op dinsdagen dingen meemaken en dan toeslaan. Julian zat in de bus, en dat moet je natuurlijk nooit doen door de week. Dan komen er allerlei mensen naast je zitten. Gelukkig gebeurde dat deze keer niet bij Julian, maar bij “een man”. “Iemand” vroeg of hij naast hem zou mogen zitten. Julian is niet zo van de beschrijvingen. “Ja”, antwoordde de man, “als je maar niet met me gaat praten.”

Niks mis met busikjes, maar deze was wel wat afgezaagd. Categorie “trek eens aan mijn vinger”. Zelve blijk ik ze ook geschreven te hebben, die busikjes, en natuurlijk een stuk origineler en hilarischer, maar ja, die zijn nog niet gepubliceerd, dus ik houd ze nog even voor me. Een wat eigenaardig langer verhaal over een mysterieuze busrit wil ik jullie niet onthouden. Dat ding was een jaar of wat geleden een redelijk succes op het blog van de Volkskrant en ik was het helegaar vergeten. “Je zal maar in die bus gezeten hebben” heette het, want ja, ook toen wisten we al wat clickbaits waren, hoor.

Hier en nu ging het intussen over schepnetjes. Renée Bennik, zwaar-gepensioneerd, liep met zijn “wandelmaatje” over een dijkje bij een lange sloot. Tja, weleens bij een korte sloot aan de wandel geweest? Ze zagen een middelbare-schoolklas druk in de weer met emmertjes, schepnetjes en naslagwerken. “Iedereen is bezig” observeert de auteur scherpzinning. “Het plezier straalt eraf”, vervolgt hij. Tja, waarom zou die klas dat chagrijnig doen? Ze zijn lekker bezig in de natuur en het is vermoedelijk mooi weer. “Niemand kijkt verveeld op zijn mobiel” gaat de auteur verder. Tja, er zijn nog wel meer dingen die ze niet doen. Moet dat allemaal beschreven worden? “Niemand krabt in zijn kruis”? “Niemand zingt Haal Je Bikini Uit Het Vet?” Enfin, het is voor Renée Bennik “zo’n moment” waarop hij “met heimwee” terugkijkt op zijn werkzame leven in het onderwijs. Oppassen met die sloot dus, voor je het weet ligt zo’n man erin met een touw om de nek. Huiver Icoontje

“He opa! Laat je salamander eens zien!”

Met heimwee dacht ik zelve terug aan de tijd waarin internetblaagjes op dit soort ikjes gingen voortborduren met grappige vervolgopmerkingen. “He opa! Laat je salamander eens zien!” zou een brutaaltje bijvoorbeeld hebben kunnen roepen, want het gebeurde onder de rook van Amsterdam. Maar nee, die tijd komt niet weerom en dat is natuurlijk ook helemaal goed zo. Wie in het verleden blijft hangen, de tijd dat je via het internet ineens grapjes, recepten en meningen ging uitwisselen en trillend van spanning afwachtte totdat je op dat wereldwijde web ineens ontdekt zou worden, wie daar dus ook vandaag de dag nog in blijft hangen, die is een tikkie een treurig mens. Vind ik dan weer, gek mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben.

Het nachtelijk gespuis was vorige week weer behoorlijk actief op dit blog, gelukkig meteen of achteraf weggemodereerd. Dat gespuis zou dus eens iets anders moeten gaan doen en gewoon gelukkig wezen en mij met rust laten. Zou prettig zijn.

Zo meteen gaan die handen weer naar spannende plekjes.

Renata Beck was wel welkom. Zij was immers een ikjesschrijfster, en wat voor eentje. Ze heeft een eigen blog. Ze is een blij ei. En heeft talent. Die wordt nog weleens ontdekt, wat ik jullie brom. Vorige week sloeg ze toe met een heel teder, romantisch ikje, een samenspraakje tussen twee geliefden die elkaar net gevonden hadden. Of elkaar vanwege Alzheimer niet meer herkenden. “Ik hou van je“, zei er een. “Hoe kan je dat nou zeggen? We kennen elkaar nauwelijks”, zei de ander. Een dialoogje dat je hebt als je na een sappige, stomende en wilde nacht de volgende morgen in de armen van een vreemde wakker wordt. De putlucht die er uit zijn of haar geopende mond komt negeer je omdat je weet dat jijzelf je tandjes ook niet gepoetst hebt. Nou, en dat verliefde dialoogje ging zo nog een tijdje verder, het ging ook over patat, maar we laten de tortelduifjes nog maar even van elkaar genieten. Zo meteen gaan die handen weer naar spannende plekjes. Daar wil je geen pottenkijker bij zijn.

En toen was het alweer tijd, zoals elke week, voor het zaterdagikje. Dat kwam dit keer van Hans Gorissen en het was lekker kort. Hij stond met zijn fiets bij de fietsenmaker. “Dit is een oudje”, zei de fietsenmaker, “net als zijn baas”. Gezellig, ik had hem meteen op zijn smoel geslagen, maar dat deed Hans niet. “Ja, er is iets mis met de rem, net als bij u”, zei hij. Hij brak een loszittende spaak af en prikte er mee in de vette pens van de fietsenmaker. “De sportfiets blijft bij jou zeker meestal in de schuur?”, sprak Hans honend en hij verliet de stalling. Nog tijdens de rit naar huis stuurde hij het verhaaltje op naar de NRC, met beide handen los, want dat kon die ouwe nog als de beste.

Op het belendende blog, waar ik stomtoevallig eens een keertje kwam, kwam ik een prachtige foto van een roestige fiets tegen. De fotograaf, Heer Rozenwater, had hem gemaakt ergens bij een begraafplaats in Amsterdam. Meesterwerkje. En ik meen het nog ook. Zo moeten roestige fietsen gefotografeerd worden. Kijk naar die vorm van die twee wielen die dus terugkomt op de muur links. Als het geen toeval was – want dit is per ongeluk meegefotografeerd en de hobbyfotograaf had, zoals we hem kennen, geen zin om het weg te snijden – dan was het briljant. Toevalstreffers. Ze maken het leven interessant.

Wil jij trouwens net als Bertie, Bartie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik liep weer eens bij het tuincentrum te winkelen. En ik moest ineens aan dit blog denken. Want ja, ik doe in zo’n week en in het weekend oneindig veel meer dan dit blog onderhouden. Ik denk er niet altijd aan. Maar soms wel, daarom heb ik altijd een foto-apparaat bij me. Zuigende vliegjes, ze cirkelen dagelijks over je blog. Op zoek naar narigheid. Het is niet anders. Ook deze week ga ik weer iets interessants meemaken, ik voel het gewoon! Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair.

Foto: “Insecten die je niet in je tuintje wil hebben” © 2023 Bas van Vuren