Handjes van het glas (451)

Een nachtaapje. Een flessenautomaat. Een voorspelling. Gezichtsherkenning. Een spelkring. En een stagiair (m/v). Dat trof je vorige week allemaal aan in de ikjes van de NRC. Wat een feest! Lees maar gauw verder, dan wordt het nog leuker.

twee handafdrukken van een bush baby

Want ja, Irene Bieszke was op reis in Zuid-Afrika. Ze logeerde in een wildpark in een cabine met een voorzijde van glas. Da’s handig om de dieren te kunnen zien. Het reisgezelschap gaat slapen. De volgende morgen bij het ontbijt buiten lijkt het wel of er een “nachapie” naar binnen heeft staan gluren. Er staan althans twee handafdrukken van een bush baby op het glas. Denken ze. Want als Irene opstaat om de handjes van het glas te vegen, merkt ze dat die aan de binnenkant zitten. Ze rent meteen naar de receptie en vraagt op hoge toon om snelle wifi, en wel onmiddellijk. De geschrokken kampbeheerder geeft haar waarom ze vraagt. Met voor de zekerheid een kopje koffie. Irene klapt haar laptop open en typt het voorval razendsnel in en stuurt het naar ik@nrc.nl. Pfoe he, de volgende dag stond het al in de krant.

Bertie, de IT-expert van het ikjespanel, vond het ikje er wel mee door kunnen en da’s een hoge waardering. Maar het vrolijke viltjespakket dat ze had verdiend ligt nog in de postkamer. Ook zij is huiverig om het adres van haar prive homestee vertrouwelijk met het blogbeheer te delen. Waar is men toch zo bang voor, zo vraag je je weleens af. Dat er iemand met een rakkettenwerper in de tuin gaat zitten?

“de nodige zakken met blikjes”

Maar het panel had geen tijd voor dit soort beslommeringen. Het volgende ikje moest alweer beoordeeld worden. Het was er eentje van Michiel Megens. Hij ontmoette bij de flessenautomaat twee zwervers. Die hadden “de nodige zakken met blikjes” bij zich. Ze articuleerden goed en waren beleefd. Dat verbaasde Michiel, snobje dat hij me d’r eentje van ons is. Hij vond ook dat de een “nog lijper” keek dan de ander. Dat ze hem een prettige dag wensten hoorde hij nog maar net, ook hij was toen al in gestrekte draf op weg naar een wifipunt om zijn belevenis in te sturen.

Het kon nog veel erger, qua geborneerde NRC-lezers. Janneke van de Pol dacht iets diepzinnigs te plaatsen. Ze had in de zomer van 1974 als twintiger vier weken in een kibboets gewerkt en daar met volle teugen de vrije liefde bedreven. Dat kon toen nog. Daarna gingen de deelnemers vrolijk verder in een busje, zogenaamd als een culturele rondreis. Toen ze langs Gaza reden zei de gids, een jongen met opvallend blauwe ogen en lang krullend blond haar, dat dit gebied nog weleens “het grootste probleem van de staat Israël” zou worden. Janneke lag nog vele nachten tevreden in zijn armen, maar moest uiteindelijk toch terug naar Nederland en trouwde daar een suffe kantoorklerk met scheve tanden. Ze was dagelijks in de weer voor zijn ontbijtje, zijn wasje, zijn sloffen en ze had geen momentje voor zichzelf, om het nieuws te volgen en zo, krantje lezen, de Libelle desnoods. Maar nu, met al die gruwelijkheden in Gaza en omstreken, pikte ze er toch iets van op. Die buitenwereld. En ze dacht aan die jongen terug. Zijn voorspelling “kwam nu na bijna 50 jaar uit”, was haar hilarische conclusie.

iets van actualiteit of iets over het gezin

Ook Saskia Ossewaarde wist even niet meer wat ze moest doen. Toen verzon ze ook maar eens een “ikje”. Zo moeilijk is dat niet vandaag de dag. De redactie is al blij met het juiste aantal woorden en iets van actualiteit of iets over het gezin. Nou, de schoonzoon van Saskia had vergeten zijn telefoon mee te nemen naar zijn werk. De kleinzoon van net een jaar weet thuis de telefoon van zijn vader in handen te krijgen, want ja, die lag in de kast bij de liga en lange vingers. Het joch kijkt naar het scherm en hopla, het ding is klaar voor gebruik. “Gezichtsherkenning” had de redactie er als titel voor de zekerheid boven geplaatst. Zodat je wist waar de clou over had kunnen gaan.

We hadden nog helemaal geen ikjes uit Amsterdam gehad, en dat zijn altijd de beste. Gelukkig stuurde Bettine Polak er eentje in. Het ging over de spelkring in het seniorencomplex in Amsterdam-Zuid. De bridgemiddag ging een keertje niet door vanwege de “Week van de Eenzaamheid”. Nou nou, wat een paniek. Ze belde meteen haar hele familie op. Iedereen moest dit weten! Een ouwe nicht in Groningen vertelde dat in haar seniorencomplex die week heel veel activiteiten georganiseerd werden, ook bridge, in het kader van de “Week van de Ontmoeting”. Wat een toeval. Bettine stapte meteen in de intercity.

dan wil je benadrukken dat het om een vrouwspersoon gaat

Op zaterdag was het tijd voor het zaterdagikje. Dat is meestal het geval. Het ikje had als titel “Stagiair”, maar dat woord kwam in het hele verhaal niet voor. Het bleek namelijk over een stagiaire te gaan. Als je dat zo schrijft, met die e op het eind, dan wil je benadrukken dat het om een vrouwspersoon gaat. En dat ging het. Die stagiaire was volgens Mechteld Roes een heel dom wichtje. Ze begreep echt niks. Extra uitleg en meer begeleiding mocht niet baten, dus ze moest eruit. Dat werd besloten in de vrijdagvergadering (waar heb je die nog?) en de stagebegeleider bracht haar dus “met lood in zijn schoenen” het slechte nieuws. Dat ze op maandag dus niet meer hoefde te komen. Ach gos … Een uur later stak de stagiaire haar knappe blonde hoofdje om de hoek van de deur en riep vrolijk “Tot dinsdag!”

Wie dit bekend voorkomt heeft gelijk, het is een standaardgrapje onder kantoormensen. Al decennia. Warhoofd (wie kent hem nog) heeft hem nog van een collegaatje gehoord en dan moet je ver terug gaan, hoor. Maar goed, ik kende hem dus nog niet en mijn mondhoekje krulde ervan.

Wil jij net als Bertie, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens boodschappen wezen doen in het verre buitenland. Biertjes die je hier moeilijk of helemaal niet krijgt. Wijn die je hier niet kunt kopen. En twee flessen saus die je hier op de zwarte markt voor een fortuin zou kunnen doorverkopen, zo zeldzaam, zo verfijnd, zo lekker. En daar reden we dus op donderdag vele honderden kilometers voor heen en op zondag vele honderden kilometers weer voor terug. Man man. Over snobjes gesproken. Maar ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Boodschappen uit het buitenland” © 2023 Bas van Vuren