Multifunctionele dweil met sproeifunctie (450)

Een pakketje. Een moeder in een tuin. Een pols in het gips. Een enorme berendrol pal naast een smeulend kampvuur. Een coronaprik. En een multifunctionele dweil met ingebouwde sproeifunctie. Wat dit allemaal met elkaar te maken heeft? Het zijn de onderwerpen van de ikjes uit de NRC van vorige week. Lees hier gauw verder over het hoe en wat en hoe je ook mee kunt doen.

Wat een chagrijnig wijf, zeg.

Ilsa Natay Ley is 31 jaar, schrijft ze, en ze ziet “dreigende vette letters” op haar scherm. Van wie? Van de pakketjesdienst. Ze “vervloekt” haar vriend, want die heeft iets besteld. Aan het einde van de middag gaat haar bel, “luid en urgent als een gastoeter”. En toen was het haar pakje niet. Wat een chagrijnig wijf, zeg. Maar goed, ze heeft het van zich afgeschreven. Bertie, ja, die van het leuke influencers bertjensblog las dit ikje in haar bed en het bezorgde haar onmiddellijk een ochtendhumeur. Suske, ja die van het leuke “Suskeblogt” blog, vond dat de ikjes steeds “kleuteriger” worden. Maar echt het hele ikjespanel was verontwaardigd over die Ilsa en haar overspannen grove schrijfstijl. Hopen dat ze niet nogeens een ikje instuurt. Er is al genoeg ellende in de wereld. Dat lezen we elders in de NRC wel. Zo’n ikje, daar zouden onze mondhoeken eventjes van moeten opkrullen, met een glimlach, vertedering of ontroering. En wat moet die leeftijd er eigenlijk bij?

Jeroen Vos dacht dat hij ook wel een ikje gepubliceerd zou weten te krijgen. En gelijk dat hij me er had. Het ging over iets dat hij in de NOS-app aan het lezen was, namelijk dat je in het kader van een “premantelzorgwoningenproject” je moeder in een tuinhuisje in je eigen tuin kon gaan verzorgen. Hij informeerde zijn vrouw over deze trend. Die antwoordde: “Not in my backyard!” Tja, maar een windmolen in de tuin is ook niet alles, zeggen we dan, en scrollen gauw verder.

De 14-jarige Alexandra de Vlugt zat in de meivakantie veel binnen op haar telefoon. Ze was kennelijk niet zwaar of deed het heel voorzichtig, want het schermpje bleef heel. Haar moeder werd er wel gek van en krijste uitzinnig: “Alexandra, ga eens wat doen!” Ze ging dus maar snowboarden in Snowplanet en brak haar pols. In het ziekenhuis dacht Alexandra: “Had ik maar beter binnen kunnen blijven”. Een ikje zonder pointe, zonder clou, zonder iets opmerkelijks, dat moet haast wel door AI zijn geschreven. Volkomen zouteloze teksten.

De NRC publiceerde op werelddierendag (een dag die alleen in Nederland wordt gevierd) plichtmatig een selectie dierenikjes, de ene nog zoutelozer dan de ander, er was er geen een die het vermelden waard is.

Zelf vierde ik de dag met het inpluggen van een elektromagnetische muizenstekker. Alles wat kroop en sloop vloog met witte gezichtjes het huis uit. Kopen dus dat ding!

Jeroen Bouman maakte met “acht stoere medeavonturiers” een voettocht door de Canadese wildernis. Op een ochtend ontdekten ze pal naast het nog smeulende kampvuur een enorme berendrol, “kakelvers en nog dampend”. Ja, heb je weleens, ga dan ook naar de Veluwe, Jeroen. En schrijf er niet over.

Nog vele malen erger dan berenpoep was het ikje van Aukje van Roessel. Ze had zogenaamd een “Pfeijfferprik” gehaald tegen de corona. Ze bedoelde natuurlijk “Pfizer”, maar ze had net het nieuwe boek van de parmantige schrijver gelezen, die elke dag wel ergens in de NRC wordt vermeld. “Literaire shot” had een grapjanus van de redactie er nog boven gezet ook, daarmee het schoolkrantniveau van de huidige krant bevestigend.

En toen was het alweer tijd voor het ikje van de zaterdag. Vaak is dat het meest wezenloze ikje van de week, zodat je er lekker twee dagen over kunt mopperen. Ook nu stelde het niet teleur. Bejaarde Alfred Elkerbout had met zijn bejaarde vrouw alweer een paar dagen covid en ze voelden zich knap beroerd. Aan de ontbijttafel leest de vrouw een onlineadvertentie voor, over een „multifunctionele dweil met ingebouwde sproeifunctie”. Als ze opkijkt is er onmiddellijk een blik van wederzijdse herkenning. Het ikjespanel waardeerde de poging tot grappen en grollen, “jezelf met een dweil vergelijken” is best grappig, zo vond Bertie, daarmee duidelijk makend dat ze de clou had begrepen. Hulde!

Wil jij net als Bertie, Suske en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens uitgenodigd om op een oranje loper ergens naar binnen te schrijden. Dit keer in Tilburg, tijdens de Buma NL Award show. Het leukste vond ik het om de legendarische Mieke te ontmoeten. Mieke Telkamp? Mieke Kerkhof? Nee, de Mieke van “Zou het erg zijn lieve opa?”. Die Mieke! Ze was nog aardig ook. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Mieke bestaat nog” © 2023 Bas van Vuren