We kennen het probleem allemaal toch? We reizen ons suf. We zien verre landen, wonen er in als expat, of we dromen erover. Maar als je al wat jaartjes meeloopt, zoals veel van onze lezers alhier, dan wil je eigenlijk stiekum weten: waar ben ik allemaal al geweest?
Die schoenendoos met ansichtkaarten en dat plakalbum met bierviltjes en suikerzakjes zijn allang met de vuilnisman mee. Dia’s zijn niet meer te bekijken. Polaroids zijn verbleekt. De filmspoelen staan in een ouwe doos. Naast de viewmaster.
En die paar heel dierbare herinneringen, die mooie steen, die schelp, dat gedroogde takje, de staartveren van die duif, die schatten die je je hele leven zou bewaren, die liggen bij je ex. Had je in de gauwigheid over het hoofd gezien bij de boedelscheiding. Kom er nou nog maar eens om. Misschien heeft de nieuwe partner de zooi wel ritueel verbrand of over het balkon gegooid. Nee dus. Dat gaat niet lukken.
Bas van Vuren, aangenaam 