De decembermaand stemt altijd wat weemoedig en nostalgisch evenals het intro van vandaag, zo was de haarscherpe constatering van Klare Taal vorige week. Nou, dat dit intro die weemoed en nostalgie maar weer weg zal blazen. Dat is de hoop van de schrijver dezes. We doen ons best en gaan het zien.
De Schrijvende Rechter (DSR) wilde hier “meiden” zien, maar dat hoefde van ons niet. Daarvoor gaat hij maar naar andere sites. Wij zijn blij met Pawi, Bertie, Klare Taal en de andere dames van de gemeenschap. Want op een bepaalde leeftijd, zo zei ons ooit een wijsgeer, groei je over meiden heen. Kom zeg, we zijn Raymond van het Groenewoud niet hier.
En we zijn ook Heer Rozenwater niet. Eerst komt hij voor het eerst sinds mensenheugenis weer eens een keer langs. Leuk. Maar dan blijkt dat hij vooral komt om de zaak hier af te katten: “Veel negatiever kan een intro toch niet uitpakken? Wat een armoede, om zwaar en ernstig depressief van te worden.”
Linkjes en hitjes en page viewtjes.
Het ging hem, kortom, allemaal om de linkjes en de hitjes en de page viewtjes. Noodsprong omdat de bezoekersaantallen op zijn eigen blog kennelijk wel heel erg ver naar beneden zijn gevallen. Ook DSR was niet blij, want ja, de twee hebben aldaar een vete uitgevochten, daar word je niet goed van. Compleet met “HeerHolocaustHumor”, zoals DSR het omschrijft, “nazigrapjes, autistisch geklaag” en “pipse veganhumor”.
DSR refereerde ook aan “wijven die snauwen” op dat blog. Een blog dat, volgens hem, lijdt aan hevige bloedarmoede. “Er zit meer leven in een visstick”. Toch fijn dat we dat soort taal en die sfeer niet alhier op deze aangename site hebben.
Maar goed, Heer Rozenwater kon zich voorstellen dat wij samen een jenevertje zouden drinken, om een dag later alweer parmantig aan te kondigen dat hij zich binnenkort weer zou terugtrekken op zijn eigen blog. Mag natuurlijk, maar moet dat met de volgende woorden worden begeleid? “Vandaag of morgen is mijn leven in dit brouwerijtje weer passé, voorbij , klaar, over en uit.
Dan ontstaat hier wederom de rust van een kist, van een lange houten kist. In een hoekje van het internet waar geen hond meer komt. Waar reacties stil verrotten en de tijd verstomt.” Niet echt aardig. Dat jenevertje kan hij dus op zijn bolle buik schrijven.
Pawi nam een algemeen “tanend enthousiasme” waar op beide blogs. Het afscheid van reageerders als Mopperkont en Lummel bijvoorbeeld. Zelf zie ik het zeker niet in de statistieken, niet qua bezoekers en niet qua aantallen reacties, maar ja, wie ben ik. En Lummel die heeft zijn redenen en komt zeker weer terug.
Maar qua ikjes was het allemaal wel heel erg tanend. We kregen bijvoorbeeld een afgrijselijk “in memoriammetje” van Jochen van Barschot over Martin Ros voor onze kiezen. En het zoveelste lockdown ikje, dit keer van Kitty Hemmer. Dat een studente van haar een bezoekje aan de kapper een “eerste levensbehoefte” noemde. Haha. Wat een originaliteit daar in ikjesland. Not. Gelukkig schreef ze in haar eigen ikje al dat ze hier zelf “hard” om moest lachen. Dat was er dan tenminste een (schrijve 1).
“Rottige feestdagen!”
Joke Timmer vond dat de groet “Doei! Fijne lockdown!” legendarisch was. Wij niet. En Jorien Mudde schreef over een “zeer oude man met rollator” die met betraande ogen en een druppelneus voor de deur van het lokale postagentschapje een pak rouwkaarten komt inleveren. De medewerker die ze aanpakt zegt kennelijk “Prettige feestdagen!” en dat was voor Jorien voldoende reden om in de pen te klimmen en dit Grote Onrecht naar de Krant te sturen. Die het dan weer braaf afdrukte, dat wel. “Tsja, wat moet je dan zeggen: ik gooi uw kaarten achter de radiator. Rottige feestdagen!” was de reactie van DSR.
DSR hield zijn hart al vast voor een tweede golf lockdown ikjes. “Zouden al die geborneerde NRC-lezers er inmiddels in slagen de onderknuppels digitaal te koeieneren, uitvaren tegenover een chatbot vanwege de onpersoonlijke behandeling ofzo?”
Onno Lamme schreef dan weer wel over een oud vertrouwd onderwerp: een lollige bouwvakker. Deze zag de ikjesschrijver met een jachtgeweer en oorkappen langskomen en giebelde dat het wel een muziekinstrument zou zijn en dat de man zeker zo slecht zou spelen dat hij daar de oorkap voor nodig had. Hahahahaaaaaa. Nee, daarmee vergeleken is zelfs Rozenwater dan weer een grapjurk.
Opzienbarendste nieuwtje deze week was dat het Lepeltje er weer eens uit ging. Het lepeltje voor de 100e reactie. Ok, hij ging dan wel naar DSR, maar toch was het leuk. Gefeliciteerd vadermans, je hebt hem verdiend. Beetje jammer wel dat DSR na het binnenhalen van de 100e geen enkele reactie meer plaatste. Dan weet je dus waarom zo’n man het doet. Alles voor de eer en de roem, en niet zo heel veel voor het plezier en de gezelligheid. Maar dat wisten we al.
Wil jij net als Klare Taal, DSR en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens de huiselijke gezelligheid aan het voorbereiden. Al een uur voordat de lockdown werd aangekondigd rende ik naar het plaatselijke tuincentrum en sleepte mijn kerstboom voor de poorten van de hel weg. De dag erop waren alle kerstbomenwinkels dicht. Zo in een zakje ziet zo’n boom er niet uit, maar inmiddels is hij opgetuigd en staat te parelen en fonkelen in huize Van Vuren. Volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Boom in een zakkie” © 2020 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Bah, wat een akelige trap na! Heb de hele week zo’n blog op je rug gedragen, denkt de baas van ’t spul dat het je allemaal om het hebben te doen is!
Vlinders
Ik breng mijn moeder, 86 en dementerend, terug naar het verpleegtehuis.
Een prille liefde tussen haar en een medebewoner is onderwerp van het gesprek.
Zij: „Woont hij nog bij zijn ouders?”
Luc Keijzers
Ha, een ikje over een dementerende moeder, daar ga ik altijd voor zitten. Zo lekker lachen om die mensen, wat ze allemaal uitkramen. Schaam je, Luc.
Dementie-Ik-jes zijn helaas weer terug van weggeweest -zucht-
Deze is in ieder geval is kort en bondig. Maar je zou er van langs je enkels gaan pissen om het nog een beetje warm te krijgen. Je zult na een lang leven toch maar zo op de achterkant van de krant eindigen.
Ach.
Weer een stap achteruit wat ikjes betreft.
Enfin, we hebben tenminste een lezenswaardig intro.
Goedemorgen.
Morgen, Bertie! Ja, het intro zelve wordt steeds belangrijker nu de ikjeskwaliteit zo naar beneden holt. Is er nog iets te lezen. Jammer dat de ikjesschrijvers (m/v) zich niet verbeteren. Tips genoeg toch zo langzamerhand.
Ach ja de donkere dagen voor de kerst zijn weer aangebroken zeer zeker wat de ikjes betreft.
Het voortreffelijke intro en de keek op de week spreken voor zich.
Het ikje van vandaag spant de kroon qua dieptepunt in de afdeling dementie.
Ik hoop op wat licht in de duisternis en heb dus maar veel lampen aan gedaan.
De warmte straalt in dit intro als nooit eerder. Precies zoals je in de Kerstweek verwacht. Zo’n kans krijg je maar één keer. Het uitreiken van het lepeltje verliep ook al zo feestelijk! Zet de goede werken voort, zou mijn moeder zeggen.
Het ikje daarentegen is een schrijnend verhaal, ik wil er het grappige niet van inzien.
Jaja, intro’s moeten het hart verwarmen en deze deed dat gelukkig. Laten we ook hopen dat de lepeltjes er weer vaker uitgaan. Het is zo’n feest om ze op de post te doen!
Goed gesprek
Mijn kleinzoon is zestieneneenhalf en zit in zijn eindexamenjaar. Lastig in corona-tijd. Bovendien is hij net begonnen met autorijles. Omdat de coronamaatregelen weer zijn aangescherpt ben ik benieuwd wat dit voor hem persoonlijk betekent.
Even bellen dus.
Gewoonlijk is hij redelijk kort van stof. Hij antwoordt meestal met „Ja”, „Neen” of „Geen idee”.
Nu antwoordt hij tot mijn grote verbazing én plezier uitgebreid op al mijn vragen.
Na een half uur spreek ik mijn enthousiasme uit over ons eerste echte gesprek.
Zijn reactie: „Ik had toch niets te doen.”
Lex Heijnis
Een lang verhaal. Lex had zeker niets anders te doen.
De positieve kant dus van de pandemie belicht…
Trotse opa. En belangstellend. Aandoenlijk ikje.
Het ikje is lief hoor. Zo gaat dat vaak met kleinzonen. Met zonen ook. En met broers.
Op tv
Sinds maart steun ik mijn boekenwinkel. Ik bestel zolang deze gesloten is wekelijks boeken voor thuisbezorging. Onlangs vroeg de boekhandelaar of ik wilde deelnemen aan een actualiteitenprogramma over het overleven van winkels. Keurig opgepoetst word ik later een aantal minuten geïnterviewd. Ik heb als enigszins ijdel mens mijn hele omgeving geattendeerd op mijn bijdrage. Nog voor ik in amper vijf seconden in beeld kom, hoor ik de voice-over zeggen „dat bezorgen een goede oplossing is voor oude mensen”.
Peter Prinssen
Peter realiseert zich dat hij ouder wordt. Alleen voor mensen die hem kennen is dit relevant. Voor alle anderen niks opvallends aan. Peter denkt dat wij allemaal zijn leeftijd weten en hoe hij er (nog) uitziet? Ietsje minder boeken lezen, ouwe, en iets meer met andere mensen communiceren (tip).
Het aantal reacties daalt tot het nulpunt, maar dat is niet ongebruikelijk in deze Kersttijd. Ik ben dus nog lang niet in paniek.
Ik ben in paniek! WAAROM REAGEERT ER NIEMAND MEER??🥺🤪🥺
Hi.
Peter Prinssen heeft tenminste zijn ‘five seconds of fame’ binnen. En een gigantisch lezerspubliek!
Dank je! Mooie reactie ook 😉
Die reactie van Bertie zou het weleens tot de kop van het nieuwe intro kunnen schoppen.
Proest….😂
Tjonge, DSR schrikt ervan, zo’n kale boel het zonder dehoogstzelve is.
Wat betreft het Ik-je, de inzender heeft veel gelezen maar weinig opgestoken.
Vies
We staan in de bouwmarkt bij de kassa. De caissière doet haar mondkapje af en niest.
Onze blikken spreken boekdelen.
Waarop ze zegt: „Ik doe het even af anders wordt het kapje vies van binnen.”
Emma Versendaal
Ja deze is veelvoorkomend, ook in het echt. Niet alle mensen zijn gezegend met een deugdelijk verstand.
Niet om te lachen, dergelijke mensen bestaan.
Het ergste is dat ze hetzelfde doen met condooms.
Ja, corona neemt de mensen veel af, inclusief de kans, hoe klein ook, op een leuk Ik-je.
Maar ach, laten we onze zegeningen tellen. Bij de buren gaat het over kleine kinderen van buitenlandse origine, met een kopsuggestie over lesbisch stellen, gênant gewoon. De geest van JdW blijkt weer vaardig. -zucht-
@AH. 🙂
Zelf heb ik er ook moeite mee om de vuilniszak te gebruiken. Nee niet als condoom, gewoon voor het afval. Zonde van zo’n schone grijze zak.
En allemaal een prettige Tweede Kerstdag toegewenst! 🎅🤶👩👩👧👩👩👧👧👩👩👦👦
Ook ik wens jullie nog een aangename kerstdag met of zonder spekjes…
En ook nog eens een fijne natafeldag vandaag gewenst. Storm en regen buiten, warmte en gezelligheid binnen.
Natuurlijk wens ik ook iedereen het beste.
En nu in de startblokken voor het nieuwe jaar. Hopelijk coronavrij.