Een knie afzagen. Je aan een juk ontworstelen. Zoemen. Geboren en getogen worden in de aller-aller-treurigste plek van heel Nederland. Wenkbrauwen op omas gezicht tekenen. In je Messenger kijken. En naar voren rennen om een daverend applaus in ontvangst te nemen. Die dingen kun je allemaal meemaken in ikjesland, dat landje dat bij elkaar geschreven wordt door de lezers van de NRC en door het ikjespanel alhier. Hoogte- en dieptepunten van de week verschijnen elke maandagochtend op dit blog. En in de reacties komen de nieuwe ikjes en de nieuwe hoogte- en dieptepunten. Die dan weer volgende week maandag worden samengevat. In de war? Niet meer als je dit blog hebt gelezen. Begin maar gauw!
“Herinnert u zich het zagen nog?”
Heleen Hegge schreef over haar aanstaande knieoperatie. De anesthesist vraagt of ze lokaal of helemaal verdoofd wil worden. Heleen kon zich niet herinneren hoe het tien jaar geleden met haar andere knie gegaan was. Nou, daar had de anesthesist een controlevraag voor. “Herinnert u zich het zagen nog?” Dus ja, dan weet je het wel, en toen was het nog maar maandag en Halloween nog ver weg.
Ikjespanellist Bertie probeerde zich het geluid voor te stellen. Of het “net zoiets als het trekken van een kies is?“, wilde ze weten. “Of erger?” De Schrijvende Rechter (DSR) houdt niet van plaatselijke verdovingen. “Ga maar in een ander z’n ruggemerg peuren. De seconde voor het ontwaken uit een narcose, terwijl je even de duisternis ziet en dan….licht! Er zou een vent met een bazuin naast je bed moeten staan om het luister bij te zetten.” Je zou er bijna zin in krijgen.
Pawi, beroepsmatig ervaringsdeskundige, was niet blij. “Ik heb nog geen een ziekenhuisikje gezien waarbij ik niet door de grond wilde zinken van plaatsvervangende schaamte. Hou eens op!” En krek, dat ze me er daar gelijk in had.
Wij wensen panellist Ad Hok alvast sterkte. Hij is in januari aan de beurt voor een nieuwe knie en je kunt er maar het beste vroeg bij zijn. Jokezelf, na lange tijd weer teruggekeerd op de site, heeft in 2018 een nieuwe knie gekregen, maar heeft daar geen herinneringen aan. Ook niet aan het zagen. “En daarna ging het ook best wel snel weer goed. Al heb ik nu nog steeds het gevoel dat ik de knie van een ander in mijn linkerbeen heb zitten. Enfin, dat is natuurlijk ook een beetje zo, al was die ander dan een 3D printer in Amerika.”
“Het leven is geen lolletje. Voor deze Nicole Polletje”
Dus ja, het panel was in wereldvorm vorige week. Dat was ook wel nodig voor het ikje van Nicole Pol. Het heette “Juk” en het ging over de Indiase film “Parched” (Uitgedroogd). Nicole had daar met zes vrouwen naar gekeken en ze vonden het een goede film. Zelf noemden ze zich “Takkewijven” en dat vonden ze een geuzennaam. Mag. Kan. We vonden daar niet zoveel van. Jammer dat er niks gebeurde in die bioscoopzaal, anders zou er een ikje van te maken zijn geweest. Zes emmers popcorn helemaal leeggegeten? DSR beloofde sarcastisch dat hij de volgende keer eens verslag zou doen van een kroegavondje met voetbal op TV. En Lummel begon bij gebrek aan beter dan maar te reageren op de naam van de inzendster en refereerde aan het bekende gedichtje “Het leven is geen lolletje. Voor deze Nicole Polletje”. Vrij naar K. Schippers die dit over K.L. Poll (1927-1990) dichtte.
Gelukkig hadden we tussendoor genoeg afleiding. Zo verscheen er een magistraal verslag over de nieuwe customer incentive, het Bas van Vuren Viltje, zo vriendelijk en belangeloos ter beschikking gesteld door een gulle sponsor uit Groningen. Lees er hier alles over. En jawel, vanaf deze week kan er eentje worden uitgereikt. Aan de criteria wordt nog altijd gewerkt, want er zijn heel veel leuke ideeën binnengekomen. De zoveelste reactie is een no brainer natuurlijk, low hanging fruit. Daar is het zwaarvergulde lepeltje immers zo populair en felbegeerd om geworden. Maar gewoon een heel erg leuke reactie kan ook. Of het nou de 100e is of niet. Of het organiseren van een zoemuur. Of het ook eens plaatsen van een ikje, zodat niet alles op de blogbaas hoeft neer te komen. Weer eens een nieuw feuilleton inzenden. De aanleidingen zijn legio en we gaan het zien. Het gaat zich ontwikkelen. Let maar eens op! Of niet en dan zet ik die dozen viltjes naast de dozen lepeltjes in de kelder. Ze blijven goed.
Jammer dat het viltje vorige week nog niet uitreikbaar was, want anders had Lummel er zeker een (of misschien wel twee) verdiend voor het organiseren van weer zo’n fijn Zoemuurtje. Nou, zeg maar rustig Zoemuur. Zoemuren. Zoemnacht. Liefst elf deelnemers namen er deel, van allerlei kunne, en de laatste ging pas in de vroege ochtenduren weg. Het discours ging over Glennis Grace, de energiecrisis, spinnen op dienbladen, moedertalen en dialecten, prikken en pensioen, het herstel van Gerry Holland en de Amerikaanse politiek. Een prachtig moment was het aannemen van een ambitieuze Slotverklaring, ingestoken door DSR en staande de vergadering aangepast, verfijnd en ondertekend. “Wij en zij zullen ons en zich allemaal samen moeten instellen op een levensgedrag met een blijvend zuiniger gebruik van grondstoffen en energie.”
„Meneer, ik ben hier geboren en getogen.”
Dus ja, dan kun je zo’n ikje als dat van Vera Stoop wel weer best hebben met z’n allen. Ze stond stil in de trein bij Hoofddorp vanwege een storing. Een man riep: „En dan staan we ook nog eens vast op Hoofddorp, de aller-aller-treurigste plek van heel Nederland.” Waarop een andere passagier reageerde met: „Meneer, ik ben hier geboren en getogen.”
Pawi zag zoals wel vaker de pointe in een positief licht. Het ikje leerde ons immers “dat je zelfs op de aller-aller-treurigste plek van Nederland trots kunt zijn. Had ik ook niet verwacht.” En Ad Hok deelde een link met “things to do in Hoofddorp” die heel wat verrassingen inhield. Wat niet veel mensen weten is dat de Amsterdamse volkszanger Gerry Holland, die zoals gezegd aan het herstellen is van een ziekenhuisopname, daar in de buurt woont en graag eens komt optreden bij een bescheiden of mega feestje. Boek hem nu, want het gaat storm lopen!
Sonja de Jong was daar nog even niet voor in de stemming. Ze was immers voor de tweede keer getroffen door een vreselijke ziekte. Haar chemobehandeling was begonnen en de kleinkinderen van 7 en 5 werden daarover ingelicht. Op een dag willen ze oma aan de telefoon. „Oma, als jij straks geen wenkbrauwen meer hebt, mogen wij ze dan erop tekenen?”
Dat mag.
Huiveringwekkend. Als het in de kroeg had gespeeld was het bijna een Carmiggeltje geweest.
Tja, en dan blijft het even stil en plaatst de blogbaas in zijn zenuwen maar wat droge cijfers. Om de boel af te leiden. De site kent 1262 volgers, schreef hij. Da’s mooi. Een veelvoud daarvan leest dagelijks even mee. Een piepklein percentagetje liket en reageert, maar da’s normaal in bloggersland, zo tonen internationale gedragsonderzoeken aan. Het zou wat zijn als je de auteur van een boek elke dag maar weer zou laten weten dat je zijn boek aan het lezen bent. Ja toch? Niet dan? Het intro kent een gemiddeld aantal reacties van precies 99 per week en da’s keimooi in dit licht. En het bereik van het blog blijkt tegen de 1 miljoen Nederlanders per maand te liggen. Da’s lang niet gek en is inmiddels door talrijke adverteerders ontdekt. Maar ja, mijn beleid ten aanzien van advertorials is heel restrictief. Om het hoge leesgenot te kunnen blijven garanderen worden aanvragen voor advertorials maar heel sporadisch gehonoreerd. Op deze link zijn ze allemaal te vinden, jawel, nog geen handjevol in tien jaar tijd. Live with it, heren en dames adverteerders!
Maar ook onze Ilona kan er wat van, hoor, dat schrijven. Kijk deze dan:
‘Opa?’
‘Doe maar niet’, zeiden haar ouders zacht; ze wisten wat ze wilde vragen.
Maar het was al te laat.
‘Opa, mag ik je wat vragen?’ vroeg ze.
‘Natuurlijk’, zei opa, ‘wat wil je vragen?’
‘Opa, als je er niet meer bent, wil jij dan mijn beschermengel zijn?’
‘Natuurlijk, maar dat ben ik toch al’, zei opa.
Stilletjes wist ik dat ze haar positie had veiliggesteld.
Maar toen was het alweer tijd voor iets luchtigere ikjes. Die van Henrique Staal, de moeder van Archie, bijvoorbeeld. Ze kreeg een appje van haar kind: „Mam, kijk je messenger. Ik heb snel een boek nodig, digitaal. Ik heb over 70 minuten les en als ik dat boek niet heb, mag ik de les niet in, dus meer afwezigheid. Het boek zit al in het winkelmandje, wachtwoord schooliskut.”
Jerry Lee L. overleed en ziet misschien de grote ballen van vuur nu wel in het echie, wie zal het weten, want zijn verleden was niet echt onschuldig zullen we maar zeggen en het dan meteen laten rusten want hij kan niets meer terugzeggen. Laten we de muziek maar laten spreken:
En ja hoor, voordat je het weet wordt het dan toch elke week weer zaterdag en vorige week was daar geen uitzondering op. Annie Oude Avenhuis – voor een Belg of Fransoos klinkt dit als havenhuis – vierde het weekend met een ikje over haar bezoek aan het Muziekgebouw aan het IJ. Da’s in Amsterdam, zoals misschien niet iedereen weet. Nou, het was “een geweldig feest” volgens Annie. Ze zit zich wel kapot te ergeren aan een jongeman die naast haar zit en constant met zijn linkerbeen zit te trillen. Ze voelt de trillingen zelfs in haar eigen stoel! Zou in Groningen niet zijn opgevallen. Annie vraagt de zenuwpees om te stoppen met dat zenuwachtige gedoe. “Ik zal mijn best doen”, zegt hij, “maar ik ben extreem nerveus”. Na het concert vraagt ze waarom hij zo nerveus is. “Ik ben de componist”, zegt hij en rent naar voren om een daverend applaus in ontvangst te nemen. Opgetogen staat de jongeman minutenlang op het podium te buigen. Dan vraagt hij aan het publiek om even stil te zijn. “U klapt wel voor mij”, zegt hij in de microfoon, “maar er zit hier iemand in de zaal die een nog veel groter applaus verdient. Naast mij zat Annie Oude Avenhuis en zij gaat hier een ikje over schrijven. Dat komt morgen in de krant”. En hij wijst naar Annie, die opstaat en het donderende applaus verlegen glimlachend in ontvangst neemt. Haar linkermondhoek trilt.
“pas achteraf beseffen dat die wiebelmaniak de componist is!”
Het motief kwam het panel bekend voor. “Hebben we dit soort dingen al niet eens eerder gehad, a la ‘ik ben de harpenist/toetsenist/celloïst?’” vroeg DSR zich af. Helaas had Ad Hok geen zin om dit op te googelen. Hij schrijft liever verhandelingen over de Amerikaanse politiek en die zijn natuurlijk ook best welkom, zij het bij een kleiner publiek. Pawi vond het weer eens een “heel geslaagd ikje” en vatte de pointe kernachtig samen: “pas achteraf beseffen dat die wiebelmaniak de componist is!” En Ilona dacht de jongeman op de radio gehoord te hebben, Alexander Jansen, de 17-jarige prijswinnaar van het Prinses Christina Concours van dit jaar. We zullen het nooit weten en da’s soms best lastig als je zoals wij met zoveel liefde over ikjesland schrijft. Dat je niet alles te weten komt. Maar goed, het intro zit er weer op en da’s ook wat waard.
Wil jij net als Bertie, De Schrijvende Rechter en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek gepersonaliseerd viltje van verdienste winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek gepersonaliseerd viltje van verdienste winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik heb weer eens niets gefotografeerd. Ik zat namelijk de hele week op een zending van bol.com te wachten. Voor 23:59 bestellen, volgende dag bezorgd. Ja, me hoela dus! De hele week buitelden de vertragingsberichtjes over elkaar heen, de een nog lolliger dan de ander. Zo gaat dat in online teleshopping land. Had ik maar gewoon naar de winkel moeten gaan. Net toen ik de politie en Radar en Oplichting Verzocht wilde bellen ging de deurbel. Daar stond de bezorger en hij keek me vriendelijk aan. Ik wenste hem nog een hele fijne dag natuurlijk. Want in het echt zijn we vriendelijk tegen elkaar. De volgende keer zie ik hopelijk iets anders.
Foto: “Lollig doen over een vertraging” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Vrolijk
Ik lunch met een vriendin die ik al een tijdje niet meer heb gezien. We kletsen over alles. Mijn vriendin werkt in de ouderenzorg, ik ben rijksambtenaar. „Ik weet het niet, hoor,” zeg ik, „zoveel nieuwe jonge collega’s die ik door de coronaperiode en het hybride werken nooit heb gezien, en daarbij: ik ben in hun ogen stokoud. Als ze me in het echt zien, zijn ze vast niet heel blij.” Mijn vriendin lacht: „Dat heb ik gelukkig niet, ik hoor bij elke nieuwe dienst: wat heerlijk dat je er weer bent.” Ze kijkt me vrolijk aan: „Ze zijn dan wel dement, hè.”
Cecile Raat
Het is weer een goed begin met alle informatie die nuttig is.
Mooie titel.
Lang geleden had ik een serie versjes gemaakt onder dezelfde noemer, op een paar na allemaal kwijtgeraakt. Het lot van amateurs en zo hoort het ook.
Het ikje, haha, we zijn er weer. Ook goeiemorgen.
Ja, er ging heel wat kwijt vroeger. Al die schriftjes, dozen … Ik maak tegenwoordig foto’s van dingen die niet kwijt mogen.
Wat een geweldig en zeer uitgebreid intro.
En wat een eer om kleindochter zo aan te halen.
Nu maakt het opnieuw indruk op me.
Dank.
Over het ikje: Een pijnlijk grapje onder vriendinnen is best leuk, hangt er vanaf hoe pijnlijk.
Maar hoe pijnlijker, hoe zachter je het zegt, of onder ons houdt.
Al was het maar om betreffende naasten niet te kwetsen.
Je moet wel een enorme ouderhater zijn als je ‘niet heel blij’ bent een collega in het echt te zien.
Sterker nog, jongeren zullen blij zijn met een echt, ervaren persoon te praten.
Kortom, een misplaatst gebrek aan zelfvertrouwen, het genoeg is aan de de anderen.
Ik dacht steeds een camembert te zien aan Berties nieuwe avatar.
Dacht nog wat leuk, zeker een camambertie, met een rood stippie.
Maar bij nader inzien blijkt het gezichtsbedrog.
Mededeling: het blog management heeft een aangetekende brief op poten ontvangen van de advocaat van Mr. Lummel. Zijn cliënt eist twintig (20!) viltjes op voor het organiseren van de Zoemmegashow van vorige week. Jammer dit.
Nou moe, dat is afgesproken werk! Komt nu een brief binnen uit Amerika, lawyer van Mr. Hok. Eist smartegeld voor kwetsend commentaar op diens verhandelingen over de politiek. Kan in viltjes worden betaald. Wat is “me hoela” in het Engels??
😄
My foot of ook wel my ass
Ik wil tien viltjes. Ook hij werd gekortwiekt.
Hij is DSR dus, in deze.
Haha, je weet toch hoe dat gaat met lawyers hiero. Whoever this is, ik kan je verzekeren dat hij niet spreekt namens mij. Er is mij geen smartegeld verschuldigd, en als dat wel het geval zou zijn, dan zou ik geen zachte bierviltjes maar keiharde greenbacks eisen. Eventueel toch aan mij toekomende viltjes mogen eerlijk verdeeld worden onder de heren lummel, dsr en andere geinteresseerde reageerders.
Jammer dat zo’n leuk initiatief als nieuwe viltjes zo overschaduwd wordt door hebberigheid, haat, jaloersheid en afgunst. Het lijken de duimpjes wel!
Niet zo overdrijven, slechts milde hebberigheid, meer niet.
Had je er maar niet zo over moeten stoeven en er ellenlange artikelen aan wijden.
DSR heeft bovendien met zijn prikkelende reacties die kartonbedrukkers een duwtje in de rug gegeven, dus kom maar gewoon over de brug, voordat het 15 viltjes worden.
Ik had er zo naar uitgekeken: het eerste viltje feestelijk uitreiken aan iemand die hem echt verdiende en er echt blij door verrast en keiblij mee was. De hele week in blijde spanning en dan BAM de onthulling in het intro van volgende week. Maar nee, ik voorzie gedoe. Zonder de Integriteitscommissie lijkt dit niet te kunnen. Ik ga maar eens kijken waar de voorzitter tegenwoordig uithangt.
Vanmorgen zat ik een uur te vroeg te wachten op het intro. Het was er niet. Wat een teleurstelling. En toen ik eenmaal mijn vergissing bemerkte was dat akelige gevoel nog niet over. De hele dag al ervaar ik een soort beklemming. Het intro, waar is het? zou Bas het overslaan? is er te weinig gebeurd? wintertijd, oja! die mag wel blijven, alles weer bij het oude houden, het zit in me. Hoewel…
En nou is het intro er, met een mooie titel die terug doet denken aan K.L.Polletje, en een daverende samenvatting van de voorafgaande week. En -helemaal niet in stijl- een mopperverhaal n.a.v. een mededeling dat de post misschien iets later komt dan je zou willen.
Vanuit mijn huis moet ik 4 kilometer lopen naar de dichtstbijzijnde brievenbus of het post-ophaalpunt. Heerlijk dat er mensen zijn die alles aan huis komen brengen, en dat ik bijna alle brieven en kaarten via internet kan sturen. En meestal lukt dat ook in de afgesproken tijd. (tiptaptopmijninktisop, reactieruimte opgebruikt).
Dus hier nog even verder. Het ikje. Vrolijk. De vriendin stelt het rooskleurig voor. Zelf heb ik dementerenden zien knijpen, spugen, vloeken en slaan. Niet vanuit mijn professie, gewoon in het dagelijks leven.
En ja, die viltjes. De QR code zit op een ongelukkige plaats. Mocht ik ooit één viltje verdienen, dan zou ik hem altijd met die bruinwitte tekening naar boven leggen.
Nou, met zo’n prachtige reactie gooi je zeker hoge ogen, Pawi. Het intro wordt op ietwat wisselende tijden – dat is om de spanning erin te houden – tussen 7 en 9 gepubliceerd.
In het echt valt het wel mee met die QR-code. Ik heb heel lang zitten schuiven en passen en meten en dit was de enige geschikte plaats. Maar inderdaad, ook bij mij ligt de rustieke bruine kant meestal boven, daar is tie ook voor bedoeld. Benieuwd wie de eerste gaat winnen!!
Die QR-code had natuurlijk op de achterkant gemoeten ipv als een tokkietattoo op iemands aangezicht!
Maar die strokartonlieden drukken lustig voort. Geen begeleiding of advies, gewoon doordoen, kan het hun schelen.
De achterkant is een origineel kunstwerk, om preciezer te zijn een muurschildering. Die wilde ik echt niet bezoedelen. De voorkant is een simpele en reproduceerbare avatar.
Phineas Gage, daar doet me die tattoo aan denken. En ik zal niet de enige zijn.
Dat codetje zou ik helemaal wegdenken. Iets lager en je overleeft het dartpijltje niet. Nog lager en je kunt alleen nog maar met gebarentaal verder. Niet handig 😉
Vreemdgaan
Een familielid was overleden. Ik moest zijn socialemedia-accounts uitschakelen, aangezien ik (15 jaar) in de familie het meest technisch ben. Wat scheelt was dat hij weinig sociale media gebruikte. Sterker nog, hij gebruikte alleen Facebook. Maar hij had niet één, niet twee, maar wel negen verschillende accounts. Ik dacht meteen aan vreemdgaan, maar op 83-jarige leeftijd? Een voor een schakelde ik elk account uit. Toen ik klaar was, vertelde ik het nieuws aan mijn vader. Hij barstte uit in lachen. „Ach jongen, hij ging helemaal niet vreemd. Hij was gewoon niet goed met al die schermpjes. Voor elk apparaat maakte hij een nieuw account aan!”
Joris Keizer
Familie van Timmerark! Maar die heeft niet alleen Facebook. Honderden accounts en nieuwsbrieven, blogs en gratis abonnementen. Enfin, moest ik meteen aan denken.
Het record in de eigen familie is een 85-jarige oom, die heeft twee Facebook accounts dus dat valt best mee. Op zijn verjaardag dan eens op de ene dan op de andere feliciteren. Valt niet op, want hij komt er toch nooit. Heeft wel betere dingen te doen!
Nou nou, overdrijven we niet een beetje met die Phineas Gage? Ik had nooit van hem gehoord, maar vond dit prachtige artikel in de Trouw: https://www.trouw.nl/cs-b4564b77
Een QR-code doet minder, moge ik hopen. Maar laat de wappies dit maar niet horen.
Dus dat familielid had negen verschillende apparaten? Ook niet mis.
Ja, nu je het zegt! Zelve kom ik niet eens aan vijf devices. Een laptopje, een chromebookje, een telefoon, de sportwatch, een smart tv … maar dan houdt het op toch? Of had de beminnelijke grijsaard Facebook op zijn magnetron, in de koelkast, auto, op zijn rollator, traplift, de kamerthermostaat?
Ik dacht meteen aan vreemdgaan. Aangezien ik (15 jaar ) in de familie de meest technische ben.
Wat een vervelend joch. Een verwend kreng.
Ja, beledigend, hoezo kun je op je 83e niet meer vreemdgaan? Juist dan hoor!
Ze hebben die bejaardentehuizen niet voor niets gesloten …
….en daarom dus: een digitaal testament om te bepalen wat er na je dood met de social media-accounts moet gebeuren.
Dan voorkom je dat je in je doodskleed voor schut staat, in de krant en op de borrel na de uitvaart.
Tja, maar daar heb je ook weer een account en een paswoord voor nodig!
Het lijkt mij niet uitgesloten dat het “familielid” gewoon dementerend was, zich dus niet herinnerde dat hij al een Facebook account had, en daarom steeds een nieuwe aanmaakte.
Kijk! Daar hebben we wat aan. Kanshebbertje op een viltje van verdienste hoor. Dit lijkt me bij nader inzien de meest aannemelijke verklaring en zet niet alleen het 15-jarige joch maar ook ons allen in het hemd.
Verlaten
Ik kom ’s morgens in de badkamer en op het wastafelblad ligt een boekje met de titel Deze aarde verlaten (Cri Stellweg, 1975).
Enigszins verontrust – we zijn op leeftijd – vraag ik aan mijn vrouw waarom dat boekje daar ligt.
„Ooh”, zegt ze, „ik heb er vannacht een mug mee doodgeslagen.”
Matthé Treijtel
Voor 12 eurootjes te koop bij de betere boekhandel.
Weer een vlek om weg te poetsen.
Volgende boek van Cri: Hoe een mug een olifant werd.
Van ‘Saartje Burgerhart’ dus.
Hoe zou de inzender bij het verschijnen cq aankopen in 1975 hebben gereageerd.
Lijkt me nogal vermoeiend om bij ieder dramatisch boek, film of muziekstuk bezorgd te reageren.
Ja, bij Saartje Burgerhart maakte mijn hart een sprongetje. Deed me terugdenken aan lang vervlogen tijden waarin ik de papieren zaterdageditie van de Volkskrant nog uitspelde. Languit op de eettafel (de krant).
Ha een boek voor astronauten.
Volgende boek: Terugkeren op aarde.
Correctie: terugkeren op deze aarde.
Bloeddorstige familie, die Treijtels. Jaren geleden gebruikte Eddy een voetbal om een meeuw van kant te maken.
https://www.dagvantoen.nl/feyenoord-keeper-treijtel-schiet-meeuw-uit-de-lucht/
Geheugentje!!
Dank je. Maar erg selectief. Hoe minder belangrijk, hoe beter ik me iets herinner.
Lichtgewicht
Mijn ruim veertig jaar oude naaimachine is zwaar. Ik besluit een nieuwe te kopen. Bij een bekende winkelketen bestel ik een ‘lichtgewicht’ naaimachine. Deze zal twee dagen later thuis worden bezorgd. Na vijf dagen bel ik de klantenservice om te vragen waar de machine blijft. Een vriendelijke mevrouw zegt dat-ie binnen 24 uur per fietskoerier wordt gebracht. Na weer een paar dagen wachten bel ik opnieuw. Wat blijkt: men is op zoek naar een sterke man voor de bezorging. Ik (vrouw, 65+) heb hem toen zelf maar met de fiets opgehaald.
Ellen Weiss
Stoer!
Wat Ellen wellicht niet weet is dat een naaimachine zwaar moet zijn. Lichte machines gaan bewegen als je met een zware stof bezig bent. Maar goed, ook daar weet ze dan wel iets op.
Poepoeh, ’t Is me wat.
Moeten we hier nou ook klachten van consumenten in behandeling nemen?
Nou mense, dat ben je nog aardige fiks. Waarvan akte.
Nou mense, dat ben je nog aardig fiks. Waarvan akte.
We horen je!
maar het ging verder…
En daarna heb ik een lekker kopje thee gedronken.
Maar hoe ging dat dan? In een mandje voorop, op de bagagedrager, fietsend of lopend met een hand vasthouden of met de bakfiets?
Ik wou net zeggen. Ja, en toen?
Heeft lummel al een kopje thee gezet.
Zo’n machine zit in een grote doos, met piepschuim overal langs en tussen. Kan zo onder de snelbinders.
Die grote winkelketen begon ooit als groothandel zonder tussenkomst van de detailhandel, daar maakte ze toen reclame mee. Inmiddels is het een groot conglomeraat van kleinere ondernemers, die profiteren van een betere vindbaarheid op internet en een gemakkelijke en betrouwbare manier om digitaal te betalen.
Smaak
„Heeft het u gesmaakt?”, vroeg het vlotte meisje van het wegrestaurant routineus terwijl ze de bakjes van het voorafje afruimde.
„Het smaakte naar niks”, floepte ik er iets te oprecht uit.
„Wat jammer voor u. Misschien straks even een coronatestje doen?”
Eric J. Duyvis
Adrem, grappig … maar ongepast en onprofessioneel, zelfs in een wegrestaurant. Van mij mocht ze weg, personeelstekort of niet.
Hahaha! Zeker ad rem. Likopstukbeleid ook. Ik kan er wel om lachen.
Brutaal nest.
Die komt er wel.
Leuk ikje en leuke meid. Eric Duijvis wil je niet hebben als er een fuif is.
Je zure wraak in de krant zetten. Het vriendelijke ‘heeft het gesmaakt’ als routineus afdoen. bah
Ongepast misschien maar wàt een leuke meid.
Wie ervaring heeft met de Franse, Amerikaanse en Zwitserse horeca kan dit gedrag als heel bijzonder typisch Nederlands kwalificeren.
Ha, best geestig van de serveerster, en gezien de context te billijken.
De inzender realiseert met zich met zijn ‘iets te’ dat hij een beetje doorschoot. Als hij nou nog een concrete klacht klacht had gehad…
Slechte service heb je overal. In Frankrijk ben ik nog het slechts behandeld. Typisch Nederlands om zoiets dan weer aan nationaliteit op te hangen… -milde glimlachicoon-.
Meneer Duyvis wil gewoon de vrolijkste noot zijn.
We aten wel eens in Franse restaurants. Die met een fijne keuken. Hautaine cuisine.
Het gaat me niet om de service, oh niet-begrijpende rechter, maar om hoe ze de klant aanspreken. In de meeste buitenlanden, voorzover ik daar ervaring heb, gaat dat beleefd, vriendelijk of hoe dan ook, maar altijd met afstand. De afstand tussen vreemden. Je kent elkaar niet. Je bent klant. En je bent serveerster, buschauffeur, stewardess, baliemedewerker .. dat zijn rollen. De communicatie is vanwege die rollen. Niet om een verstandhouding op te bouwen, aardig gevonden te worden, maar omdat je samen werkt aan het zo goed en prettig mogelijk leveren van een product of dienst. Punt.
In Nederland spreken ze je aan alsof je familie of een goede vriend bent en verwachten ze dat je dat waardeert en met gelijke munt terugbetaalt. Hahaha, wat hebben we het gezellig samen he? Wij vinden elkaar aardig, hoor. We houden van elkaar! Komt nergens anders voor, echt. Het viel me vroeger vooral op als in een KLM-vliegtuig zat. Man man, wat een feest. Wat hebben we het gezellig met z’n allen.
Ongepast.
De wijze van aanspreken, de bejegening in het algemeen, hoort ook bij de service, wijsneuzige APD.
Hiero leven serveersters (m/v) van de tips. Ze kijken dus wel uit met het maken van zulke opmerkingen.
Dat bedoel ik!
Het ikje gaat om een gewone verhouding tussen twee volwassenen. De reactie van de vrouw (en niet het vlotte meisje) is gepast een (heel) grappig. Een grapje haalt vaak de spanning uit een situatie. Prima reactie dus.
Leven van de fooien….Amerikaanse toestanden heet dat.
Hier is dat afgeschaft maar onze feodale APD ziet er wel wat in.
Rare conclusie. Wat is lezen toch moelijk voor sommige mensen.
DSR leest met genoegen dat APD kennelijk afstand neemt van zijn pleidooi om serveerders weer van fooien te laten leven.
We leven tenslotte in 2022.
Ik heb dat pleidooi nergens gedaan, niet-zo-bijster-intelligent rechtertje. Dat “dat bedoel ik” sloeg uiteraard niet op het eerste deel van Ads bijdrage, maar op zijn conclusie dat ze in Amerika wel uit kijken met dat soort opmerkingen. Maar goed, lezen en dan vooral begrijpend lezen, met intelligentie, da’s nog best wel een dingetje voor een bepaald type personen.
Ai-ai, een in z’n wiek geschoten APD volop in de verdedigings-/ rechtvaardigingsmodus. Taaie kost. -milde glimlachicoon-.
Een verkapt pleidooi is ook een pleidooi, zelfs als je er later, na voortschrijdend inzicht, een andere draai aan probeert te geven.
Wie goed begrepen wil worden , moet maar duidelijker schrijven. Dan zijn je, overigens niet bijster ad-remme, schimpscheuten ook onnodig-milde glimlachicoon-.
Ga maar weekend vieren, je bent kennelijk moe van al dat “werken”.
Oh-oh, van kwaad tot erger met die APD. Ja, sneren is een kunst die, indien zinnebeeldig voorgesteld als een bloem, maar in weinig tuintjes bloeit. -milde glimlachicoon-.
DSR is trouwens lekker op vakantie maar evengoed bedankt voor de tip.
Het ikje begint ook op te vallen bij Radio 4.
Hij is wel aardig voor de tijd waarin we leven.
Poef
Vorige week zaterdag was ik met een gast in het pierementenmuseum in Utrecht. Ik was wat grieperig en bleef op een grote poef zitten terwijl mijn gast meeging met de tour en verder rondkeek. Ik was zo moe dat ik even op mijn rug ging liggen toen er bijna niemand meer in die ruimte was. Een bezoeker kwam naar me toe, keek even zorgvuldig en vroeg toen: „Bent u vastgelijmd?”
Miriam Fit
Ikjes op Radio 4, Ilona? Worden ze voorgelezen, worden er lepeltjes voor uitgereikt, viltjes bedoel ik?
Qua ikje ligt een woordspeling op de achternaam van de inzendster wagenwijd open. Doe ik niet. Ik zie hem wel voor me, zo’n grote ronde leren poef in het midden van de zaal. Wie heeft er niet ooit vermoeid of verveeld opgezeten?
Als je met iemand een museum bezoekt komt het maar zelden voor dat je een vergelijkbaar tempo hebt. Je hebt er die echt alles bekijken en elk bordje lezen. En je hebt er die met grote stappen door de zalen benen. Ik zit daar tussenin en raak ook vaak hopeloos verdwaald omdat ik wel alles wil zien. Je doet mij een groot plezier met een duidelijke liefst genummerde route, maar ja, die heb je bijna nergens.
Bij nader lezen vind ik het ikje niet om dubbel te liggen.
Een poef is geen kunstwerk.
Beetje te toevallig voor nu.
Nee Bas, zo ver gaan ze niet op radio 4.
Een enkel keertje vindt de presentator het kennelijk grappig genoeg om er kond van te maken.
Se non e vero e ben trovato, zeggen ze wel eens.
Maar zelfs dat geldt niet voor dit ikje. Eerst even uitzieken en dan nog eens proberen, Miriam.
Anno 2022 blijf je thuis met griepklachten (en hoeven serveerders niet meer te dansen voor een fooitje).
En waar bemoeit de aanspreker zich mee? Net zo ergerlijk als opmerken dat iemand er moe uitziet. ‘Bah, typisch Nederlands! Doen ze in Oostenrijk nooit!’
Als je niet fit bent blijf je inderdaad thuis, maar dat is het juist: Miriam is altijd fit.
Zoals zo vaak is alles wel zo’n beetje gezegd over ikje. Zullen we dan maar een toepasselijk deuntje draaien?: