Vleesloos eten in het plaatselijke eetcafé. Naar een toespraak van een treinbegeleider luisteren in de trein. Diverse vetbollen en pindanetjes kopen in de kampwinkel van een vakantiepark. Na een lange dag van je werk thuiskomen. Zacht sissend een wolf wegjagen. In het Mauritshuis bij een zelfportret van Rembrandt op andere bezoekers gaan staan letten. Je zult het allemaal maar meemaken. Als je de NRC leest dan kan dat. En dan kun je het mooi opgeschreven met de andere lezers delen. Als het geplaatst wordt dan heet jouw verhaaltje een “ikje”. Leuk toch? Vind ik wel in ieder geval.
Mensen die positief in het leven staan.
Als een professionele redactie van een goed aangeschreven landelijk dagblad jouw verhaaltje uit honderden inzendingen selecteert en goedkeurt voor plaatsing, dan mag je dat als ikjesauteur natuurlijk prettig vinden. Je hoeft je daar zeker niet voor te schamen. Je zou er wat mij betreft zelfs trots op mogen zijn. Maar hier op de site moet je vervolgens de oordelen en meninkjes van het ikjespanel ondergaan. Daar zitten voor het merendeel leuke en opbouwende reacties bij, afkomstig van mensen die jou het licht in je ogen gunnen. Mensen die positief in het leven staan. Maar er zitten ook zure, jaloersige en kwetsende reacties bij. De minachting voor alles wat boven het maaiveld uitsteekt en voor iedereen die het naar zijn zin heeft in het leven spat er soms vanaf. Denk maar niet dat je iets bent of dat je iets kunt. Wees maar niet blij met iets dat je hebt meegemaakt. Zij zullen jou wel even naar beneden halen.
Is het een verdienste om zitting te hebben in dat ikjespanel? Nee, daar hoef je bijna niks voor te doen. Je plaatst een reactie in een reactieveldje hier onderaan dit artikel en hopla, zonder toetsing, beoordeling, of selectie, komt jouw reactie hier op de site. Als je reactie er om de een of andere reden uitspringt dan komt hij volgende week nog in het nieuwe weekoverzicht ook. Maar dat is alles. Vergeleken met het gepubliceerd krijgen van een ikje in de NRC is het terugzien van jouw oordeel of reactie hier op deze site een extreem futiele prestatie.
Rian Los was zo’n kanjer die vorige week een ikje geplaatst zag. “Vleesloos” had de redactie er boven gezet. Ze vertelde dat ze met man en zoon in het plaatselijke eetcafé was. Thuis eten ze vegetarisch, maar nu zien ze bar weinig vleesloze gerechten op de kaart staan. Rian bestelt een sateetje. “Goede keuze, mevrouw”, zegt de serveerster. Rians man bestelt carpaccio. “Ook een heel goede keuze”, zegt de serveerster opgetogen. Rians zoon bestelt de vegetarische burger. “En een vegetarische burger” herhaalt de serveerster terwijl ze de bestelling opschrijft. Ze loopt weg, het (semi-)vegetarische gezinnetje in verbijstering achterlatend. De Schrijvende Rechter (DSK) beperkte zijn commentaar tot de mededeling dat hij “vleesdoos” had gelezen. En dat vegetariërs “maar verwend worden tegenwoordig. Een burger is een hele traktatie.” Bertie zei dat de mening van een serveerster haar geen bal zou interesseren. Pawi meldde dat het ikje haar niet warm of koud maakte. “Als je dan eens een keer uit eten gaat, kies dan een restaurant waar wel vegetarisch wordt gekookt.” Ilona vond dat sommige vegetarische burgers “wel om op te vreten” zijn.
Een gestage drup die al jaren de steen uitholt
Op dinsdag werd onder het kopje “what was that?” een hilarisch voorval uit de trein gedeeld, het betrof een treinikje, afkomstig van Bas van Vuren. Ja, het is niet anders. Ik stuur zo af en toe ook zelf een ikje in. Maar als het dan geplaatst wordt dan mag ik daar van een enkeling op deze site niet blij mee zijn en ik wil dan ook zogenaamd alleen maar loftuitingen horen en tolereer geen enkel punt van kritiek. Want daar zou ik niet tegen kunnen etc etc etc. Een gestage drup die al jaren de steen uitholt, veel plezier vergalt en een doorgaans blij gemoed steeds steviger aan het aantasten is. Eat your heart vandaag dan ook maar weer lekker uit, zeg ik dan. Schuifel maar lekker door …
Het ikje van Lucy Pijttersen ging over zangvogels in een vakantiepark. Daar had ze diverse vetbollen en pindanetjes voor gekocht. Het kassameisje wenste haar daarmee veel plezier. Ook hier waren de commentaren van het panel mager, sommige panellisten beperkten zich zelfs tot een schamel “eens met …”. Ad Hok plaatste een fascinerend videootje van een hongerig eekhoorntje.
Toen was het alweer donderdag, want de tijd vliegt als je het gezellig met elkaar hebt. Het ikje van de donderdag ging over gehakt en het was geschreven door Janneke van Grafhorst. Da’s dan weer niet zo’n vrolijke achternaam. Er kwam geen serieus te nemen commentaar op. Iedereen was het weer zogenaamd “met elkaar eens.”
Lummel noemde het een “vresel ikje”
Op vrijdag schreef Gerrit Massier over zijn ontmoeting met een wolf. Hij kon hem wegjagen door “kssssst” te sissen. Was het overal maar zo makkelijk om van je belagers af te komen. Als er een rubriek zou bestaan voor het allerergste ikje van het jaar, dan zou deze er volgens Pawi goed inpassen. Leuk om te lezen voor Gerrit. Lummel noemde het een “vresel ikje” en dat vond ik dan weer wel heel goed gevonden en echt heel grappig. Maar er was niemand anders die dat ook vond. Kan weleens. Dat je een heel ander gevoel voor humor hebt dan de mensen om je heen.
Gelukkig was het toen al weer zaterdag en konden we de ikjesweek afsluiten. Ineke de Vries stond in het Mauritshuis een zelfportret van Rembrandt te bewonderen. Een vrouw naast haar zei misprijzend: “Ik snap niet dat ouwe mensen zelfportretten maken”. Klaar. Doei. Dag.
Sinds jaar en dag deel ik hier gekscherend lepeltjes en sinds kort “vrolijke viltjes” uit voor de plaatser van de 100e reactie. Een aardigheidje, niet meer en niet minder. Maar ook dat gebaar moest tot aan de grond worden afgebrand. Er was er een die het al meteen “goedkope kermisrommel” noemde. En een ander deed net alsof ze expres met haar reactie had gewacht om hem maar niet de 100e te laten worden, want oh (ik leg het voor de duidelijkheid even uit zoals het bedoeld is): wat zou dat toch erg zijn om zo’n smerig ding te winnen. Laat de blogbeheerder dat maar op een plaats steken waar de zon nooit komt. Het verhaal klopte niet eens; haar reactie was wel degelijk precies de 100e en dat is gewoon goed voor zo’n viltje. Een presentje dat je wel of niet (dat staat je uiteraard vrij) in je brievenbus kunt krijgen.
Heel fijn allemaal. Alsof je in het dagelijkse leven van een buurvrouw of van de moeder van een schoolvriendje van je kind een cadeautje krijgt dat je eigenlijk niet zo mooi vindt. Het mensje staat met een hartelijk, stralend gezicht naar je op te kijken. Je vindt het misschien een beetje kitsch, het is een zelfgemaakt bloemstukje of zo, niet echt jouw smaak. Dan heb je als mens op deze aarde dus de keuze. Of je glimlacht en mompelt “dank u wel, hoor, heel aardig”. Dat je het dan later in de vuilnisbak kiepert komt dat mensje nooit te weten. Of je krijst middenin haar gezicht, zodat iedereen het horen kan, wat een lelijk vies rotcadeautje het is en dat je dat absoluut niet wil hebben. Tja, sommige mensen kiezen dus voor de laatstgenoemde reactie.
Wil jij net als DSR, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Of juist lekker ruzie met je gaan maken? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek gepersonaliseerd vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek gepersonaliseerd vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. De kerstboom is gekocht. Een echte Nordmann, want dat zijn de beste. De opbrengst kwam ten goede aan de plaatselijke voetbalclub. Daarom deed ik er nog een eurootje bovenop voor een lekker rond bedrag. Betalen gaat tegenwoordig niet meer contant, en zelfs niet met een creditcard of pinpas op een Sumup card reader. Neen, je krijgt nu een QR-code voor je snuffert en dan betaal je met je mobieltje via iDEAL. Ideaal voor de kerstbomenverkoper ook. De volgende keer maak ik vast wel weer iets interessanters mee.
Foto: “Prijzig boompje” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Schuifelen
Als expat in Zwitserland moet je niet boren, grasmaaien, naar muziek luisteren tijdens Ruhezeit. Anders wordt er geklaagd bij de huisbaas.
Een oudere buurvrouw belt aan en vraagt of we haar ooit horen. „Nee, hoor”, zeg ik. „Wij horen nooit iets.” Wat een lief mens.
Net voor ik haar eens op de koffie wil uitnodigen, schreeuwt ze boos: „Nou, ik jullie wel.” Ik ben stomverbaasd. Dus licht ze toe dat ze inderdaad geen lawaai hoort. We lopen dan ook altijd op pantoffels. Maar ze hoort ons „schuifelen, als het ’s avonds heel stil in huis is”.
Bas van Vuren
Goeiemorgen!
Een beetje verdrietig intro.
Maar het wordt weer opgevrolijkt met een ingezonden ikje door Bas zelf!
Alweer! En nog een leuke ook.
Van harte gefeliciteerd!
Ja, die Zwitsers…
Ze hebben zo hun eigen wijze om je iets duidelijk te maken.
Het glibbert hier een beetje. De vorige viltjes zijn niet uitgereikt voor de 100e reactie maar om een andere reden. Om zo buitensporig te reageren als iemand dat viltje niet op prijs stelt is niet normaal.
En om zelf ikjes geplaatst te krijgen (gefeliciteerd!) en andere ikjes die ook door professionele schrijvers worden ingezonden te minachten, daar zit ook een luchtje aan.
Het intro is inderdaad niet erg opgewekt, het ikje is een goeie. Zo krijg je evenwicht.
Een paar maanden geleden stuurde ik ook een ikje in, een buitengewoon flauw dingetje, om te zie of ze echt alles plaatsen.
Maar nee ….
Een rancuneus, feitenvrij zeikstukje als introotje, what’s new? De toon is weer gezet.
Zinspelingen over ‘ermee ophouden’ werden door DSR in ieder geval meteen als bluf geduid. Terecht, zo nu blijkt. -milde glimlachicoon-
Is het eerste aan DSR toegekende viltjes inmiddels onderweg naar Cherson?
En een nieuwe serial-inzender dient zich aan -zucht-. Sta je eenmaal bij NRC op het lijstje, dan zit je kennelijk gebakken.
Deze inzender is echter niet eenzijdig in zijn onderwerpkeuze en levert een vermakelijke, ook buiten Zwitserland herkenbaar anecdote af.
Je vraagt je af wat de inzender de boze buurvrouw ten bescheid heeft gegeven.
Eens met D Schrijvende R en Pawi.
Het Ik-je valt in de smaak, het introotje niet – kous op de kop, zo blijkt uit de bovenstaande reacties.
De blogbaas doet er goed aan zich op het eerste te richten en het tweede los te laten, om de week met een schone lei te beginnen, zoals hij altijd zegt te willen. -milde glimlachicoon-
Gisteren vertelde iemand me dat hij een hamburger gemaakt van meelwormen gegeten had, weliswaar met veel saus. We worden culinair verwend.
Meelwormen zijn prima, met een rokerig smaakje, ook als ze niet tot burger verwerkt zijn. Sprinkhanen vallen tegen, teveel scherpe schildjes.
Het wordt een prettige week. Toch?
Herkenbaar ikje voor een expat die jaren in Wenen heeft gewoond.
Zou niet weten waarom het geen prettige week wordt.
De blogbaas viert zijn tweede feestdag binnen een week. Hij heeft het zelfs te druk om de loftuitingen in ontvangst te nemen en duimpjes uit te delen. Die geniet dat de stukken er vanaf vliegen.
De donkere dagen voor kerst zijn al een tijdje bezig verder te donkeren. En tegelijk is er de roep om vrede op aarde, de radio laat niets te wensen over, en zoiets begint klein. World peace! Starts here!
Steun de lokale voetbalclub, Zwitsers of niet, trap niet in de stunt van gratis kerstbomen tegen betaling van een giga bedrag aan aankopen, zet ‘m op, versier hem en geniet van de lichtpuntjes.
Hier hebben we een beetje ordinair lichtgevende nep ijspegels aan de dakrand. En voor noodgevallen een cadeautje van een vriendin: een lichtgevend rendiertje voor binnen..
Liken mag van mij wel weer, ook al kan ik er niks mee.
DSR heeft niet de gave om te liken met een druk op de knop, maar geeft bij deze zijn schriftelijke instemming te kennen met alle reacties van P. deze week totnutoe.
Iets omslachtiger maar wel net zo attent.
Wel lief
Ik lig lekker te slapen, aait mijn man over mijn wang. „Wat is er?”, vraag ik „Lig ik te snurken?”
„Nee, je lag zo lekker te slapen”, antwoordt hij. Nu dus niet meer, maar wel lief.
Even later lig ik te luisteren naar zijn gesnurk. Zal ik hem over zijn wang aaien?
Maria Goossens
Het warme bed….daar willen we ons dezer dagen allemaal nog wel even omdraaien.
Aardig, vredig verhaaltje. Sta in dubio wat betreft de laatste zin.
Heel aardig, voor de afwisseling een lief niemendalletje.
Zolang er gesnurk is, is het goed.
Geniet er maar van zolang je kan.
“De Schrijvende Rechter (DSK)” leest DSR in het introotje.
Een ongebruikelijke slordigheid. Het zal ongetwijfeld een vergissing zijn om DSR met de gevallen IMF-voorzitter cq Franse viespeuk in verband te brengen. We wachten een vlotte rechtzetting af.
Beetje anticlimactisch verhaaltje.
@AH, dat maakt het zo lieflijk en vredig.
De inzendster is niet het kamermeisje…
https://chat.openai.com/auth/login
Terzijde. Nog even geduld en ook jij kan (voorlopig gratis) zoeken in deze chat.
In een paar dagen miljoenen gebruikers. Vandaar dat ze het even niet aankunnen.
Op een geestige manier gebracht.
Ik vond de ikjes van Bas veel leuker dan dit ikje.
Getrouwd
We zitten in de kleine zaal, waar een wereldberoemd strijkkwartet op zal treden. Een dame achter ons priemt haar hoofd tussen ons in en begint vragen te stellen. Welke componisten? Welke stukken? Wij geven braaf antwoord. Dan wil ze weten welke instrumenten wij bespelen en of wij dat ook samen doen. Tot slot informeert ze naar de aard van onze relatie. Mijn buurman antwoordt enigszins geïrriteerd: „Wij kunnen elkaar niet uitstaan!” Juist voordat het kwartet opkomt, concludeert ze: „O, dan zijn jullie getrouwd.”
Marianne Y. Visser
Grappig! De dame in kwestie geniet volop van haar vrije bestaan nu ze eindelijk haar scheiding achter de rug heeft, denk ik.
Ik denk dat die vrouw nooit aan een man of vrouw gekomen is, met dat ge-o-h
Als je dan toch onder het gehoor bent van een ‘wereldberoemd’ strijkorkest, dan vermeld je voor de liefhebbers toch even de naam van het ensemble en de locatie?
Kleine zaal duidt op Concertgebouw Amsterdam. Nu nog even de programmering van de laatste tijd opzoeken.
Ik denk dat er iets weggevallen is in dit ikje. Als je naar een concert gaat praat je toch niet over je eigen muzikale strapatsen? Waarom bevraagt dat irritante mens twee willekeurige mensen in de rij voor haar?
Een heel duidelijk ikje, Bas had dat vast beter geschreven. Ik heb trouwens aan de koning gevraagd om hier excuses te komen maken, maar hij was veel te druk met het passen van Elton John’s regenboog kostuum dat hij voor de finale had willen dragen, maar nu mee naar Suriname neemt.
Ach, de kleine zaal van het Concertgebouw, in Amsterdam…dat spreekt vanzelf -zucht-. De incrowd weet het te vinden en waarom zou je de provinciaaltjes wijzer maken, nietwaar?
Overigens had eea zich ook best kunnen afspelen in de Leemkuil te Zuurhuizen. Zelfs voor wereldberoemde strijkjes is het sappelen vandaag de dag en de mensen zijn overal nieuwsgierig.
Voor de pointe, i.e. de laatste twee regels van het verhaal, is de locatie trouwens van generlei belang.
De slotzin is een oeroude grap, meestal voorafgegaan door een paar korte zinnetjes.
De Kleine Zaal is een begrip.
Met die naamgeving alleen al weet een ieder dat daar een zaal in het Concertgebouw mee bedoeld wordt. Met beginkapitalen dus.
Als dat strijkkwartet zo wereldberoemd is zou die vrouw – die er toch op afkomt – die vraag niet stellen, lijkt me.
’t Is een niksje.
Ik doe een gooi:
https://www.concertgebouw.nl/concerten/621436-borodin-quartet-fris-lyrisch-en-jazzy-in-haydn-borodin-en-sjostakovitsj
De aanname van vanzelfsprekendheid, door de inzender en verder uitgewerkt door I. is een typisch voorbeeld van de NRC- geborneerdheud die de Ik-jes zo onweerstaanbaar maken. -milde glimlachicoon-
je hoeft je niet te schamen voor je cultuur hoor De SR.
Dat doet DSR dan ook niet. Maar lieden die zich te parmantig op hun cultuur laten voorstaan, roepen spot over zich af.
DSR slaat de plank mis. Niemand laat zich hier parmantig op de cultuur voorstaan.
Lang leve Ad Hok met zijn Borodin Quartet. Fris, lyrisch en jazzy. Mooi toch?
Hopelijk bleef het snuffelende vrouwtje stil tijdens de uitvoering
“De Kleine Zaal is een begrip.
Met die naamgeving alleen al weet een ieder dat daar een zaal in het Concertgebouw mee bedoeld wordt.”
Ja, sorry hoor maar dat is toch typische hoofdstedelijke zelfoverschatting.
Nou ja, voor iedereen die concerten bezoekt of daarvan droomt, en de klassieken een beetje volgt, is de Kleine Zaal goed voor mooie uitvoeringen.
Vergelijkbaar met de Jurriaanse Zaal in de Doelen. En wie weet ook met de de Leemkuil in Zuurhuizen… Als het betaalbaar is, zit ik direct op de eerste rij.
Het specifiek parmantige zat ‘m voornamelijk in de niet-benoemde ‘wereldberoemde’ artiesten.
En het is toch te gek dat het Concertgebouw, of het nu de Grote Zaal, Kleine Zaal of bistro Onder de Luifel bij Ome Cor minstens vijf keer per jaar, ongeveer een week dus, plaats van handeling voor de Ik-jes is.
In de afgelopen 15 jaar hebben we er dus bijna vijftig zien passeren!
75 zelfs! Je kunt er een aparte bundel van maken.
Mooi bij elkaar geraapt, DSR. We kijken reikhalzend uit naar die bundel.
Een bijlage over mens-en-dier en over intieme momenten in de slaapkamer, zou daar ook belangstelling voor bestaan?
Afgeprijsd
De bak met afgeprijsde boeken staat buiten, ook als het vriest. Mijn oog valt op de biografie van Mark Rutte van NRC-redacteur Petra de Koning, in cellofaan verpakt. Op een felgele sticker staan „5,99 euro”, „licht beschadigd” en een barcode. Als ik wil afrekenen, kost het boek twintig euro. Ik reageer verbaasd. Dan ziet de verkoper de sticker. „Och, excuus! Ik heb de code op de achterkant gescand.” De fout wordt hersteld en ik betaal. Met een strak gezicht overhandigt hij mijn aankoop: „Ik dacht al, wie betaalt er nou twintig euro voor Mark Rutte.”
Frank Huysmans
De boekverkoper verdient hier niks aan. Goeie grap dus.
Wanneer zou de blogbaas hier weer eens reageren? De week is al doormidden hoor.
De likefunctie doet het weer even niet dus bij deze: prima ikje.
Ach nou ja, excuus DSR.
Ik doelde eigenlijk op de inzendster.
Kennelijk dacht de boekhandelaar er in ongeschonden staat 20 euro voor te vangen, anders had hij het niet in de collectie opgenomen.
Een tamelijk onbenullige opmerking dus.
De blogbaas heeft wekenlang toegewerkt naar zijn huidige verblijf in het Enge Bos, wat waarschijnlijk IRL samenvalt met een snoepreisje.
Die komt vanzelf wel weerom. De Ik-jesbesprekingen lijden er niet onder.
Ach I., dat gef tog allemoale niks.
Zoals gezegd, die Concertgebouw-ik-jes zijn de leukste om je aan te ergeren.
Zoals zo vaak, is het lastig nog iets origineels over het ikje te poneren. Nou, vooruit: wat heeft de buitentemperatuur met dit verhaaltje te maken?
Niks, maar het geeft de indruk dat het een actueel verhaal is, heet van de naald.
Op de een of andere manier is dat toch leuker dan wanneer iets jarenlang op de plank heeft gelegen, zoals bv. het eerste Ik-je van deze week.
Of de inzender wil aantonen dat hij zelfs bij -10 op koopjesjacht gaat en zich geen knollen voor citroenen laat verkopen.
Zelf kies ik de kant van de boekverkoper, die het rek toch maar heeft buitengezet en zijn foutje aan de kassa met een kwinkslag herstelt.
Het eerste ikje van deze week? O ja.
Maar daar hadden wij op dit blog wel de primeur van, een betere versie zelfs, bij de reacties van vorige week ergens…
Klopt, maar opmerkingen over ‘niet aan de man raken’ oid liggen nogal gevoelig tegenwoordig.
Gelukkig is het hier voornamelijk een forum met flinke mensen die voor geen kleintje vervaard zijn. Die van waterdruppeltjes niet uitgehold maar opgefrist raken.
Samen
Toen de peuter haar taart had opgegeten, kroop ze bij mij op schoot en ging ze door met mijn taart. „Samen”, zei ze. Schattig. Toen werd mijn been erg warm en zei ik verbijsterd dat ze op mijn broek plaste.
„Ja”, zei ze, „samen.”
Charlotte Goulmy
Kijk, dat doet de blogbaas dan weer wel, ikjes plaatsen, ook al zijn ze moeilijk te duiden.
Een Ik-je om warm van te worden, al lijkt het me dat de inzender weinig ervaring heeft met kleine kindjes.
Eea wordt tamelijk steriel opgeschreven, ‘de peuter’ en verder geen plaatsbepaling of verdere context.
Geen luier? Vreemd. Raar ikje, maar ja, geplaatst dus prachtig.
Wanneer gaan we de inmiddels traditionele kerst/nieuwjaar zoem doen?
Het lijkt een inzending van een medewerkster van een dagopvang.
Daar hoor je heel veel leuke ‘teksten’ uit die kleine mondjes komen.
‘Samen spelen, is samen delen’, leren ze hier ook wel.
‘De peuter’ hier gebruikt ws alvast een verkorte versie.
Zouden ze ook bezuinigen op de luiers?
Of was de peuter nog niet zindelijk en was de inzendster dat gewoon vergeten?
Of geen tijd door te weinig personeel?
Het lijkt me geen crechemedewerkster maar een tante of vriendin van de ouders die zelf nog niet in de kleine kindertjes is vervallen.
Dhr. Lummel was een expat die al enige tijd in het buitenland woonde. Hij miste soms het gezelschap van zijn vrienden en familie in zijn thuisland, dus besloot hij een gezellig uurtje via Zoom te organiseren.
Hij nodigde een paar andere expats uit die hij kende en stuurde hun de link naar de Zoom-vergadering. Op de dag van het uurtje logden ze allemaal in en begroetten elkaar hartelijk.
Ze hadden het over hun avonturen in het buitenland, de cultuurverschillen die ze hadden ervaren en hoe ze zich aan het aanpassen waren aan hun nieuwe omgeving. Dhr. Lummel vertelde over zijn werk en hoe hij probeerde zich te integreren in de lokale gemeenschap.
Ze hadden allemaal een leuke tijd en besloten om dit vaker te doen. Dankzij Zoom konden ze in contact blijven met elkaar en het gevoel van verbondenheid behouden, ook al woonden ze ver van elkaar vandaan. Ik hoop dat dit verhaal je helpt!
Dit is geschreven door de chatGBT,
ik raad het echt iedereen aan! Zelf aanpassen kan altijd nog…
ChatGBT
Ik geef toch de voorkeur aan de menselijke hand.
Schrik
Mijn trein stopt vanwege een suïcidaal persoon langs het spoor. Een jonge conducteur klimt uit de trein en overhandigt na enige tijd een tienermeisje veilig aan de politie.
Door de intercom klinkt met bevende stem dat we de weg vervolgen maar dat ze niet beschikbaar is voor dienstverlening. Het is de eerste keer en de schrik zit erin.
Na twee minuten opnieuw de intercom, nu op ferme toon: „Wil iedereen die zo respectloos foto’s en video’s gemaakt heeft, die meteen verwijderen?”
Jenny Brinksma
Ernstig. Dat het de eerste keer is wil ik wel geloven, al zal dat niet via de intercom zijn medegedeeld. Hopelijk ook de laatste keer. Dat filmen en fotograferen vind ik ook respectloos.
We gaan het weekend in met sombere gevoelens.
Het lijkt me dat de conductrice uit het juiste hout gesneden, als professional en als mens.
Wat mij betreft reden om toch hoopvol gestemd richting zondag te gaan.
En dan maandag misschien wel een introotje op basis van het uiterst serene discours van deze week! -handenwrijficoon-
Dat kon zomaar eens heel goed worden.