Taart, koekjes en chocolade (415)

Een lekker klein moppie had een opa die Chinees zat te eten, terwijl diens barende dochter gewaterboard werd in een ziekenhuis en de co-assistent de lunch zat op te eten van een kleine, hardwerkende zelfstandige, alleen maar omdat deze naar een kutgetal vroeg aan een piepklein opvangvrouwtje. Als je de onderwerpen van de NRC-ikjes van vorige week een beetje creatief combineert, al dan niet met behulp van kunstmatige intelligentie, dan krijg je een best wel intrigerende beginalinea voor je weekoverzicht. Dat er in werkelijkheid weliswaar aparte, maar toch geen echt bizarre dingen gebeurden, dat zie je als dit blogje lekker op je gemakje aan je voorbij laat scrollen. Geniet ervan. Zolang het nog kan.

“Hallo, lekker klein moppie van me!”

Sonja Leliveld, zonder e, trok de voordeur open toen er gebeld werd. Niet bijzonder toch? Maar let op: haar man was hun hondje aan het uitlaten en had dus al een tijdje geleden het huis met hondenriem en al verlaten. “Hallo, lekker klein moppie van me!” riep Sonja dan ook vrolijk toen ze voornoemde voordeur openzwaaide. Jullie raden het al: wat daar tegen haar op stond te kijken was niet het hondje, het was niet haar man, maar het was een oudere heer. Een heer die daar met een collectebus voor de Nierstichting stond te rammelen en even wilde vangen. Want nieren hebben we allemaal en om die te genezen of eruit te halen en er dan weer in te stoppen zijn duiten nodig. Niet die van onze overheid. We zijn nu immers toe aan Kabinet Rutte Driehonderdachtentachtig, dat alles van waarde nog altijd kapot aan het bezuinigen is. Nee, die van u. “Het gaat om duiten, uw duiten!” snerpte het krijsende ekstertje uit de Biovakantieoordreclames vroeger al. Maar terug naar de voordeur van Sonja. De oudere heer liet zijn bus zakken en stopte met rammelen. Met zwoele stem zei hij, terwijl hij aanstalten maakte om naar binnen te komen en zijn collectebus, jas en overhemd aan de kapstok te hangen: “„Nou, mééstal word ik niet zo begroet.” Tja, dat was al een hele tijd geleden dat hij even ergens binnen kon wippen. Niet dan? Profiteer ervan zolang het nog kan. Hoe het afliep, of en wanneer manlief tegenkwam, wie toen wie verscheurde, dat weten we niet.

Tijd voor de Chinees! Menno Nikkels had een oma (80) die een aantal dagen op haar dochter paste die uit het ziekenhuis was gekomen. Nee, lees dit maar niet nog een aantal malen over zoals ik heb gedaan, het is volkomen onduidelijk wie die dochter is, de moeder of de vrouw van Menno misschien, en waarom oma en niet Menno of een ander familielid op de vrouw moest passen. Het ging om wat anders. Om opa. Die belde ongeduldig op en vroeg wanneer oma weer naar huis zou komen met de verwijtende woorden: “Ik eet al drie dagen Chinees”. Waarop oma antwoordt: “Dat is niet erg, Chinezen eten hun hele leven Chinees.”

Staat oma ook de hele dag de strijk te doen?

Het meest opmerkelijke aan dit ikje is natuurlijk niet dat lieve standaardgrapje van het ouwe besje, wie neemt het een 80-jarige vrouw kwalijk dat ze ouwe bakken met een baard van een paar decennia vertelt, neen, het gaat mij (maar ik geloof ook Indra op het naburige blog, ik zoek dat alleen niet op anders kost het schrijven van dit weekoverzicht nog meer tijd) om die opa. Die moet dus Chinees eten omdat zijn vrouw weg is? OK? En Menno, dat zou zomaar eens kunnen, die kan zijn vrouw die uit het ziekenhuis komt niet te eten geven, dus oma wordt opgetrommeld? Want Menno kan niet eens een kroket in de frituur gooien? Of een tosti in het ijzer? Een papje in een kommetje? Heeft daar geen tijd voor, zin in? Zoiets? Staat oma ook de hele dag de strijk te doen, de ramen te zemen en de caviabak te verschonen? Een wel heel muffe lucht steeg ineens op uit de NRC en dat nog wel uit de digitale editie. Kun je nagaan hoe de oudpapierbakken vorige week in het hele land gemeurd hebben. En niet naar overgebleven Chinees.

Maar toen was het alweer tijd voor het woensdagikje, de dag dat de week doormidden gezaagd wordt op de Dam zoals elke Amsterdammer weet. Ellen Lensen lachte zich kapot om een co-assistent die bij haar in de leer was. Hij mocht onder haar toeziend oog een bevalling bijwonen, voor hem de eerste bevalling ever. Hij is erg nerveus, maar doet zijn best en voert wat kleine taakjes uit. Tot hij in zijn zenuwen een washandje te hard uitwringt boven het rode hoofd van de barende vrouw. Vrouw kletsnat. Ellen over de zeik. Ze rende de kraamkamer uit, stuurde het voorval als ikje naar de Krant en de Vertrouwenscommissie van het Ziekenhuis, kwam terug, legde een knoopje in de navelstreng (van de baby) en ging naar buiten voor een peuk. Onze innig geliefde medeblogster en trouwe reageerster alhier op de site, Bertie dus, jaja, we hebben er nog eentje, die vroeg zich af of de aanstaande moeder het leuk had gevonden. “Misschien wel en vertelt ze het zelf op familieavondjes”. Kan. Mag. We zullen het nooit weten, zeggen we dan voor de driehonderdachtenveertigste keer in de ikjesrecensiegeschiedenis.

“Ik wil eten wat ik ruik”

Het ongelooflijk treurige verhaal van Tomas Wiegerink moest toen nog komen. Hij was onderweg naar de kathedraal van Sevilla, vermoedelijk om van zijn vele zonden af te komen. Het oneerlijke en het snaaien moest er nu eindelijk maar eens uit. Lekker biechten en dan hoppetee een nieuw mens. Maar nee, hoor, meneer rook een “kruidige geur”. Die geur kwam uit een eetgelegenheid. Hij beschrijft zijn reactie in een kernachtige zin die zijn geestesgesteldheid perfect verraadt: “Ik wil eten wat ik ruik”. Hij loopt niet naar de kerk, maar gaat de eetgelegenheid binnen, begint met de uitbater te twisten en krijgt uiteindelijk zijn zin: een groot bord met rijst, ei en vlees. “Het is de beste maaltijd die ik in tijden heb gehad”, wrijft hij er nog eventjes in. Dus ja, da’s best behoorlijk triest. Vervolgens kijkt hij ook nogeens “voldaan” om zich heen. Hij ziet dat de paar glazen vitrines die nog heel gebleven zijn tijdens zijn worsteling met de eigenaar gevuld zijn met “taart, koekjes en chocolade” en beseft zogenaamd dan pas dat hij in een banketbakkerij zit en zojuist de lunch van de banketbakker heeft opgegeten.

Ad Hok, voorzien van een splinternieuwe knie, maar voor die alhier breed uitgemeten geschiedenis en bijbehorende operatievideo moet je even wat afleveringen terug scrollen, plaatste een prachtig muziekje van de overleden David Crosby, want zo is hij wel. Overlijdt er iemand? Ad zoekt er een passend muziekje bij. Ik speel dit liedje zelve overigens ook nog weleens, thuis en ook nog regelmatig in mijn hobbybandje, en we worden dan allemaal helemaal blij, zelfs als ik het speel. En ja, dit nummer is eigenlijk geschreven door Stephen Stills, waarmee David later een wat getroubleerde relatie had. Het uitvogelen van een nummer dat alleen door hem is gemaakt is nog niet zo makkelijk en zou een studie van enkele uren vergen. Maar goed, hij speelde wel mee en heeft vast ook wel ideeën aangedragen. Hij leve hoog in de hemelen!

非常好 (keileuk, voor de luiaards onder ons, da’s Chinees, en waarom ook niet)

Ellen Willemsen schreef de volgende dag onbekommerd, alsof er niemand was overleden, over het huiswerk van haar dochtertje van 13. Dat mompelde iets over een oppervlakte en een 2 en een 7 en kwam er samen met mama niet uit. Zoonlief van 16 keek mee en zei behulpzaam: “Er staat: ‘afronden op twee decimalen’, dan weet je al dat het een kutgetal moet zijn.” Tja, da’s weer eens iets anders dan een priemgetal, reageerde onze nieuwe reageerder ChatGPT, of was ik het zelf, maar echt blij worden we hier niet van schunnigheden op de site. Dus maar gauw door naar het ikje van een dag later, dat zat al tegen het weekend aan, als ik goed tel en dan schiet het op.

“Juf, je bent wel oud voor je lengte!”

Het was een typisch gevalletje van discriminatie en het niet respectvol en professioneel omgaan in onze interacties met anderen. Zo werd het ikje althans door chatGPT beoordeeld. Het was een ikje van Karlijn Heijstek. En chatGPT had een punt. Wat was het geval? Karlijn kan geen orde houden en is niet echt een gigant. Ze is 1.62 klein en daarmee een van de allerkleinste leidsters van een buitenschoolse opvang van ons land en misschien wel van Europa. Er schijnt ergens in Moldavië een leidstertje van 1.61 rond te lopen, maar dan heb je het echt gehad. Tijdens het fruit eten, we denken nu ineens aan Flipje uit Tiel, vroeg een hondsbrutaal jongetje naar haar leeftijd. Toen ze volkomen onnodig en opvoedkundig onverantwoord antwoordde dat ze 42 was, in plaats van “bemoei je met je eigen zaken” te bitsen, toen schaterde het plaaggeestje schamper en grensoverschrijdend: “Juf, je bent wel oud voor je lengte!” De hele klas lag op de grond te trappelen van het lachen. En Karlijn? Die lag er vermoedelijk onder, of ergens in een hoekje, want we hebben haar niet meer gezien.

En dan net als je denkt, het is weekend, het is klaar, dan komt er een nieuwe reageerder op de site! Hij heet Tribiati en hij zei het volgende: “Toepassingsfout: er is een uitzondering aan de clientzijde opgetreden (zie de browserconsole voor meer informatie).” Dus ja, hij moet er nog even inkomen, sfeertje van het blog aanvoelen, maar voor je het weet gaat hij grappen en grollen maken en ikjes beoordelen en zijn we die hele DSR (De Schrijvende Rechter) vergeten. Hebben we dan echt niet meer nodig, die vent! Holle lach icoontje echt heel minzaam ook

Op Twitter was het zoals wel vaker eigenlijk leuker. Er wordt daar zelden op je ingehakt, ook al omdat je extreem rechts en wappies en zo natuurlijk allang geblokkeerd hebt, en de normale mensen, en dat bennen d’r nog heel veel, wisselen goedgemutst nieuwigheidjes uit, steunen elkaar bij moeilijkheden of verdriet, sturen hartjes, prijsjes (ik won bijvoorbeeld een wellnessbox van Anita, gewoon zomaar, en ook nog een paar virtuele trofeetjes bij gedichtenwedstrijdjes, raad een lied, raad een plaatje en ga zo maar door, daar hebben we er gewoon lol in) en man, wat leer je toch soms veel nieuwe dingetjes kennen. Zoals dit echt bizar geniale optreden van vier Duitse damesmuzikanten, Salut Salon, dat ik in ieder geval nog nooit gezien had:

En zelfs op de TV was het vorige week nog onderhoudender dan hier: Ivo Niehe (met een stokoude Jan Terlouw aan een touwtje), DSDS (met een teruggekeerde Dieter Bohlen als stralend middelpunt), Ik Vertrek (een half-autistisch stel met drie paarden), First Dates (heel veel keigrappige stelletjes, waarvan de meesten nog nooit eerder in een echt restaurant hadden gegeten), De Slimste Mens (met domme en ongeletterde kandidaten, net als de BN’ers zijn ook de slimme mensen kennelijk op), Vandaag Inside (met Johan en de hysterische en echt ranzige Gijp), Podium Klassiek met Dieuwertje, een jongen in gekreukelde slechtzittende jasjes en broeken met uitgelubberde knieën van de markt, en een pianist die eigenlijk niet zou moeten willen zingen, Buitenhof en Huppeldepup NL op Zondag, een sneuneus die ergens op een podium coke in zijn neus stond te snuiven, allerlei kei-interessante docu’s, muziek, cultuur, natuur, geschiedenis, het hield niet op, ik keek me suf, en het is maar goed dat ik geen Angela de Jong heet en hier moet opschrijven wat ik er allemaal van vond. En dat terwijl ik eigenlijk helegaar geen televisie meer keek.

“Mijn grote angst is dat ik hier als enige overblijf”

Eigenlijk, laat ik het maar gewoon zeggen, was het vorige week bij de buren een heel klein beetje leuker. Daar surfte ik met plezier dagelijks even naar toe, vanaf mijn zogenaamde vakantieadres in de sneeuw. Zowel Indra als Heer Rozenwater – de enige twee reageerders aldaar, afgezien van een enkeling die onder een raar pseudootje en behoorlijk oubollig palindroompje af en toe wat oneliners en algemeenheden debiteert – waren echt lekker, ontspannen en goedgemutst bezig. Soms grappig, soms filosofisch en beschouwend, heerlijk nuchter en inspirerend. Kan ook, als je weet dat er op je blog geen zeikerdjes zijn die alles gaan afkatten, of jou naar beneden halen, of huilie-huilie doen als je niet op elk zinnetje reageert. Roosje, de schattebout van me, altijd geweest, en ook nog altijd mijn “grootste fan”, jaja, echt, en ik van hem, die bekende op een gegeven moment: “Mijn grote angst is dat ik hier als enige overblijf en commentaar lever op de blogmanager van de buren die dáár als enige is overgebleven.” Hilarisch toch? Vind ik wel althans. De gulle schaterlach, die liet ik meermalen lekker komen. Dat wordt nog wel weer eens wat. Maar goed, eerst maar eens een hapje eten samen met onze leuke gemeenschappelijke en door ons beiden intens bewonderde vriendin, Luvienna. Haar verhaal over kussen, zoenen en tongen, destijds door haar in ruwe vorm aangeleverd en door mij stevig bewerkt en opgeleukt, bleek vorige week ineens weer keiveel gelezen te worden. Echt opvallend veel. Het bleek op een educatieve site terecht gekomen te zijn. Leuk toch??!! Zo laat je toch nog wat na in deze wereld.

Wil jij net als Bertie, Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens TV te kijken. Eigenlijk een bezigheid voor hele ouwe mensen. Maar ja, TikTok is het niet voor mij. Buiten liep ik ook met dit weer hard, maar ik heb dan nooit een camera bij me, niet eens een creditcard of geld, wel een sleutel, en wel een Asics hardlooppak voor de winter en thermo-ondergoed van iets duurs. Thuisgekomen ontdekte ik ineens Deutschland sucht den Superstar (DSDS), een Duitse talentenshow die al sinds 2002 of daaromtrent loopt. Ik ken wat mensen van het produktieteam en een enkel (voormalig) jurylid, maar dat maakt niet uit. De show is in het verleden groot gemaakt door de juryvoorzitter, Dieter Bohlen, zanger, influencer en zelfbenoemde “Poptitan”. Met een heerlijk relativerend schril stemmetje en een guitige jongensglimlach, nooit ranzig, wel stout, kan hij de vreselijkste dingen maar toch onderkoeld zeggen. Zijn gezicht spreekt vaak boekdelen, want ook in Duitsland heeft de nieuwe preutsheid toegeslagen en mag je als artiest niet veel meer zeggen, ook niet voor de grap, ook niet keigoed bedoeld.  Enfin, de man zit er weer, hij was een jaartje of twee gecanceld, en ik ga dus nu voor het laatst (want na dit seizoen stopt RTL er definitief mee) van een verse serie casting, recall, live en mottoshows genieten. Mega! Maar volgende week maak ik vast ook weer iets interessants mee.  

Foto: “Dieter is back” © 2023 Bas van Vuren