Hier had een weekoverzicht kunnen staan, als ik tijd had gehad om dat te maken. Het zou dan om het ikje van Roel de Lange zijn gegaan, die verhaalde over de man van de vloerisolatie, die hem korting beloofde als hij piano zou spelen. Beter dan de Arbeidsvitaminen op de ghettoblaster, wat u zegt. Onze favoriete lezeres en reageerster Bertie speelt geen piano maar beloofde voor haar timmerman een ander moppie muziek te gaan zoeken. Ik zou dan maar weer eens de Blue Man Group hebben aangeraden:
Of, voor wie niet van die finesses houdt een wat makkelijker te verteren liedje:
Ik zou het ikje van Laura Vugts hebben besproken, die in de trein iemand zag met haar schoenen op de stoel tegenover haar. In de trein moet je niet meer zijn, zou ik grappen en grollen, als het maar rijmt. Uiteraard zou ik aandacht hebben besteed aan het overlijden van Wim de Bie en de ikjesspecial die de NRC aan hem wijdde. Kijk maar wat er gebeurt als je er op klikt. Misschien wel niks.
En zeker ook dat curieuze filmpje uit 1973 delen waarin De Bie zelve zijn overlijdensjaar (50 jaar later, 2023) dus al bij een overheidsinstantie heeft laten vastleggen. Speciaal ook voor Ad Hok.
Vervolgens zou ik zijn doorgegaan met de bespreking der ikjes, want het leven gaat verder, zou ik dan filosoferend hebben opgemerkt en dan zou het zijn gegaan over het ikje “Brownies” van Carrol Terleth. Het ging over een jochie van een jaar of zeven die twee brownies van een plank griste en hoe onbeschoft dat was. Er lagen ook nog blondies en stukjes boterkoek op de plank, maar hoe ik het ook vroeg, niemand nam even de moeite om me even uit te leggen wat blondies zijn. Boterkoek wist ik wel. En de video van Blondie over Denis Denis ooh-be-do with your eyes so blue I’m so in love with you zou ik er ook nog een keer opzetten:
Ook met de wetenschap van nu en met terugwerkende kracht begrijp ik best wel dat ik vroeger best wel een prettig gevoel kreeg van deze dame. Man, zo zie je ze weinig meer, hoor.
maar het is dus zijn dochter
Kees Rade schreef over een maaltijd in een familierestaurant in Oost-Portugal. Er “fladdert” een vrolijk klein meisje om hun tafel. Hij denkt dat het de kleindochter van de eigenaar is, maar het is dus zijn dochter. De jonge vrouw bij wie het meisje op schoot gaat zitten blijkt bij nader inzien niet zijn vrouw, maar zijn andere dochter. Dus ja, Kees maakte dingen mee daar in het diepe zuiden. Waarom moet je als vluchtige restaurantgast die dingen ook allemaal willen weten? Praat over het eten en desnoods het weer als je uitgepraat bent met je eigen gezelschap.
Laurens Handels ergerde zich ergens in Nederland, in de “stilte-/studeerruimte van de universiteit” aan twee pratende studenten. Een andere student ergert zich er ook aan en bijt ze toe om stil te zijn. Dat doen ze. De student gaat tevreden zitten, doet zijn oortjes in en stopt kauwgom in zijn mond. “Het komende uur wordt de stilteruimte gevuld met blikkerige rockmuziek en luid snuivend gesmak” schrijft Laurens met grote pret. Die hebben wij nu ook, want we zien het voor ons. En ergeren ons ook aan die oortjes. Want ja, we kunnen niet allemaal, zoals Lummel, Apple AirPods Pro hebben. Die hebben volgens onze chefkok uit Frankrijk een uitstekend geluid, dempen de achtergrondherrie en laten geen geluid naar buiten komen. Dat we het weten. Maar ja, niet iedereen is een Apple fan.
Tot slot van dit weekoverzicht, als ik het gemaakt zou hebben, had ik dan ook nog even de paalreclame aangehaald. Op een van de andere ikjesblogs, die ik helaas vanwege tijdgebrek maar heel zelden bezoek, deelde De Schrijvende Rechter (DSR) het adres van de site waar je privacygevoelige gegevens van andere reageerders naar keuze kunt delen op levensgrote palen langs allerlei snelwegen in Nederland. Veel beter dan een t-shirt.
Ik zou er dan ook allerlei fijne plaatjes bij hebben gezocht. Het is niet anders. Ik verklaar de ikjesweek bij deze weer voor geopend. Want de ikjes gaan door, ijzerenheinig dat ze me d’r eentjes van ons zijn, die ikjesschrijvers en ikjesredacteuren.
Wil jij trouwens net als Bertie, Lummel en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens tapijt aan het uitzoeken. Het werd weer grijs. Het wordt volgende week vakkundig gelegd. Maar ook deze week maak ik vast wel weer iets interessants mee.
Foto: “Tapijt” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Luchtbed
Het is een mooie winderige dag, als ik in zee ga zwemmen.
Opeens waait er zo’n lichtgewicht, plastic luchtbed langs. Ik moet echt héél snel zwemmen, om dat ding in te halen.
Als ik het eindelijk vast heb en er mee terug naar de kant zwem, komt er een jongetje naar me toe, grist het luchtbed uit m’n hand en zegt: „Geef hier, die is van mij.”
Anya Drok
Ja, dat was heel ondankbaar van dat jongetje. Maar ja, die zwemmen er ook. Ga in je ligbad zwemmen als je die niet tegen wil komen.
‘Als ik tijd had gedaan…’ Nieuw Nederlands of loop ik achter?
Hoe dan ook, het is een begin. Als ik niet weg moest had ik het eerder gelezen in plaats van vluchtig te scannen.
Oei! Dank, nu gecorrigeerd. Was een haastklusje vanmorgen, vanwege twee dagen geen internet. Komt goed.
Dat is je geraden.😏
Ik ben er inmiddels van verschillende kanten op gewezen, dat hier in tegenstelling tot wat er in de eerste zin wordt gesuggereerd wel degelijk een weekoverzicht staat. Heb je weleens dat dingen anders uitpakken dan je dacht. Live with it en geniet ervan!
Geen Internet, gruwelijk meemaaksel. 😫
Ik zat op een gegeven moment op mijn knieën in de koude gang voor de meterkast de laatste hand aan het weekoverzicht te leggen. Dan denk je: waar doe ik het voor? Maar goed, hij valt me nog alles mee.
Uitgeprint
We gaan uit eten, en dat regelen we via onze WhatsAppgroep ‘Senioren’. Na wat heen en weer ge-app neemt één van ons het op zich om iets te reserveren. En het is gelukt, getuige het appje van een foto van de uitgeprinte bevestigingsmail van het restaurant.
Annemarie Verhoef
Het meest bijzondere is de naam van het WhatsAppgroepje. “Senioren”, senioren wie, senioren wat, senioren in het algemeen? Zelfspot ten top, Mopperkont zou er wel raad mee weten, maar ja, waar is die goeie man gebleven? Iets nuttigers aan het doen? Fietsen? Chillen?
Voor laten
Achter mij in de rij voor de kassa van de supermarkt staat een jongetje van een jaar of dertien. Duidelijk een scholier van het naastgelegen gymnasium. Hij heeft een croissant om af te rekenen en ik heb een volle kar. „Ga jij maar voor”, zeg ik, „anders ben je straks te laat na de pauze.” Hij rekent zijn tachtig cent af met een euro en krijgt twintig cent terug. Hij reikt mij de munt aan: „Dank u wel, dat ik voor mocht gaan, mevrouw, en deze is voor u.”
Trudy Prins
Da’s erg attent van het jongetje. Trudy zag er wellicht uit alsof ze het nodig had? Die jongen komt er wel, meer van dat type graag.
Oei! Word je gezocht, Mark? Voor wat? Je gegevens zijn hier veilig, hoor, tenzij ik een wettelijke plicht heb die te verstrekken. Maar zo bont zul je het toch niet gemaakt hebben?
Gezelligheid
Zondagochtend aan de ontbijttafel neemt het gesprek een zware wending. Ik zeg dat ik bang ben om dood te gaan terwijl mijn kinderen me nog nodig hebben. De zoon van 22 die een weekend thuis is, ziet dat anders. „Daar hoef je niet bang voor te zijn”, zegt hij, „we redden ons wel. Echt mam, je bent er alleen nog maar voor de gezelligheid.”
Irma Laponder
Noem dat maar gezellig!
Op zijn kant
Mijn vader is digibeet. Zo kreeg ik een serie appjes met cijfers. Ik vroeg om opheldering. „Is niet voor jou”, appte hij. Ik realiseerde me dat hij onze chat gebruikte als notitieblok voor meterstanden, omdat hij niet begrijpt dat daar ook gewoon een notitieapp voor bestaat. Erger dan dit kon het niet worden. Dacht ik. Tot ik een appje van mijn stiefmoeder kreeg. Op de foto: mijn vader op kantoor die een monitor op zijn kant heeft gezet omdat hij niet weet hoe hij de tekst op het scherm kan draaien.
Amber Vorstenbosch
Is toch oplossingsgericht? Beter dan met je armen over elkaar op de jongen of meisje van de helpdesk te gaan zitten wachten.
Ach ja, die oudjes van tegenwoordig. 😯
Hetzelfde
Ik werk in de keuken van een pannenkoekenrestaurant en breng het eten naar de gasten. Er zitten twee mensen aan de tafel en ik heb twee pannenkoeken. Ik zet het ene gerecht neer bij de vrouw. Waarop de man lacherig zegt: „Ja, dan moet die andere voor mij zijn, hè?” Ik lach vriendelijk naar de man, maar ik heb die opmerking al honderden keren gehoord. Een paar minuten later moet ik naar een andere tafel waar precies hetzelfde gebeurt. Ook hier lach ik vriendelijk en denk: het is ook altijd hetzelfde.
Isabel van Breemen
Deze had in een zin verteld kunnen worden dus. Zo’n beetje elke zin is overbodig. Maar goed, ze bakt misschien heerlijke pannenkoeken en dat is ook wat waard.