Het was Pasen, dus dan doen we het rustig aan. Veel in de tuin gewerkt, vooral het verticuteren weer eens beoefend. Man, man, met de hark is dat nog best een dingetje. En hoe beter je het doet, hoe slechter je gazon eruitziet. Nu hopen dat de kalk, de biologische mest en het herstelgraszaad hun werk doen, geholpen door een goed getimed voorjaarsregentje. Maar goed, er waren ook ikjes, en daar gaat het ons hier om.
Ga in je ligbad zwemmen als je dat soort volk niet tegen wil komen
Er was er eentje van Anya Drok over een luchtbedje dat ze voorbij zag drijven op een mooie winderige dag in de zee. Daar was ze in aan het zwemmen. In die zee. Dus dat ikje lag al een tijdje op de plank. Tenzij Anya een zeehondje is of een verdwaalde witte haai. Rog kan ook. Ze moest héél snel gaan zwemmen om dat ding in te halen. Toen ze er eindelijk mee terug naar de kant zwom, kwam er een jongetje naar haar toe. Die griste het luchtbed uit haar hand en zei: „Geef hier, die is van mij.” Dus ja, dat was heel ondankbaar van dat jongetje. Maar die zwemmen er ook. Ga in je ligbad zwemmen als je dat soort volk niet tegen wil komen.
Nee, dan Annemarie Verhoef, die gaat nog regelmatig uit eten met haar “senioren”-groepje. Ze regelen de afspraken per WhatApp via een speciaal daarvoor aangemaakte groep: “Senioren”. Goh. Na wat heen en weer ge-app nam onlangs één van de ouwetjes het op zich om iets te reserveren. Dat hem dit goed afging bleek wel uit de foto van de uitgeprinte bevestigingsmail van het restaurant die hij vervolgens opgetogen deelde. Het ikjespanel vond er niet veel van vorige week. Da’s wel lekker makkelijk samenvatten.
Trudy Prins, dat was me d’r ook eentje. Ze schreef een ikje over haar ervaring in de supermarkt waar achter haar in de rij een jongetje van een jaar of dertien stond. Hij heeft een croissantje en Trudy een volle kar. Dus laat ze hem vriendelijk voor gaan. Het joch rekende zijn tachtig cent af met een euro en kreeg twintig cent terug. „Dank u wel, dat ik voor mocht gaan, mevrouw, en deze is voor u” zei hij gul en gaf het muntje aan Trudy. Wij denken dan dat Trudy er misschien wel uit zag als iemand die dat nodig had, maar de ikjes worden nog altijd zonder foto- of videomateriaal geplaatst.
Mark-Paul Timmermans kwam ook weer eens buurten, hier op de site, en maakte het spannend. Hij was “onder dekbed” en “veel kwijt”, vooral aliassen en hier en daar een wachtwoord. What’s new. De rest van zijn reactie was volkomen onbegrijpelijk. Het ging over de politie en digibeesten en kwalijke koek. Gooit u maar in onze pet, meneer Timmermans. Schrijf het anders de volgende keer eens in het engels op. Of in het esperanto?
Die kinderen waren allang uitgevlogen
Irma Laponder verspreidde meer gezelligheid. Ze biechtte tijdens het zondagsontbijt op dat ze bang was om dood te gaan terwijl haar kinderen haar “nog nodig hebben”. Die kinderen waren allang uitgevlogen, want ver over de 20, maar ze kwamen op zondag nog weleens over. Zo ook nu. Haar zoon van 22 reageert nuchter: “Daar hoef je niet bang voor te zijn. We redden ons wel. Echt mam, je bent er alleen nog maar voor de gezelligheid.”
“Ach ja, die oudjes van tegenwoordig”, knipoogde Bertie vrolijk.
Zonder verdere op- of aanmerkingen van het ikjespanel was het toen al meteen tijd voor het volgende ikje. Dat van Amber Vorstenbosch. Haar vader, zo schrijft ze, is digibeet. Ze kreeg een serie appjes met cijfers. “Is niet voor jou”, appte hij. Amber realiseerde zich dat haar vader hun chat gebruikte als notitieblok voor meterstanden. Maar het werd nog erger. Ze kreeg van haar stiefmoeder een foto doorgestuurd van haar vader op kantoor. Daarop had hij een monitor op zijn kant gezet omdat hij niet wist hoe hij de tekst op het scherm kon draaien. Geloven we best allemaal, hoor.
En voordat je het weet is zo’n ikjesweek dan ineens al weer voorbij. Op zaterdag schreef Isabel van Breemen over haar opwindende werk in de keuken van een pannenkoekenrestaurant. Ze komt er ook weleens uit om het eten naar de gasten te brengen. Het viel haar op dat als ze het ene gerecht bij de vrouw neerzet de man dan heel vaak grapt: “Ja, dan moet die andere voor mij zijn, hè?” Ze lacht dan altijd vriendelijk, maar ze haat die kutbaan. Het is namelijk “altijd hetzelfde”, denkt ze terwijl ze naar de keuken terug stampvoet. Altijd. Hetzelfde. We voelen met haar mee.
Het was weer eens Pasen, zoals gezegd, en het scabreuze maar oh zo romantische en op waarheid berustende Paashazenverhaaltje voor volwassenen werd weer veelvuldig aangeklikt, hardop aan vele ontbijttafels in het land voorgelezen en gedeeld. Keileuk hoor!
Wil jij trouwens net als Mark-Paul, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens in de tuin bezig. Maaien. Verticuteren. Harken. Weer maaien. Weer verticuteren. Weer harken. Nog een beetje maaien. Beetje harken. Verticuteertje hier en daar. Kalk strooien. Korrels, niet stuivend, geen witte handen. En toen kwam daar het regenbuitje precies op tijd. Nu maar afwachten of het gras groener wordt dan bij de buren. Daar zaten wel twee halsbandparkieten naar me te loeren. Het leek of ze me uitlachten. Maar ook deze week maak ik vast wel weer iets interessants mee.
Foto: “Parkietje-roer-me-niet 2x” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Laat vandaag, het doet aan het intro niets af.
De ikjes lijken nog minder van kwaliteit te worden of was het een slechte week?
Ikjes-moeheid?
Of verwacht ik teveel? 😆
Zeker laat, er was vandaag geen ikje, da’s nog een graadje erger! Morgen beter.
Qua kwaliteit hield het vorige week zeker niet over. We wachten het nog even af.
Stil
Met mijn 91-jarige moeder maak ik een autoritje door de bollen. Ze is herstellende van twee keer griep en twee valpartijen, en broos. „Ik heb een nieuwtje, mam”, zeg ik. „Ik ga komend jaar, een jaar voor mijn AOW-datum, met pensioen.” Het blijft stil naast me, het blijft lang stil. Ze heeft duidelijk moeite om dit nieuws te verteren. „Wat voel ik me nu oud”, zegt ze dan, „met een gepensioneerd kind.”
Marjolein Schut
Stil? Bedenk eens een mooie kop mensen. Bollen. Of broos. Maar niet stil dus.
Qua stijl: show don’t tell. Dat ze moeite had om het nieuws te verwerken was de lezer al duidelijk. Te duidelijk zelfs met dat dubbele stil. Doe dat dus niet en laat vooral ook dat uitlegzinnetje achterwege.
Voor dit ikjesgenre (kind schrijft over al dan niet dementerende 90+er) best een aardige pointe, waarmee betreffende ouder er voor de verandering eens niet bekaaid afkomt.
Daar gaan we nog veel van horen, die Marjolein. Misschien gaat ze wel wandelen rond haar huis in de natuur en tuin en dieren zien en daarover ook zo fijn en uitgesponnen en quasi-literair schrijven. Ook de fenolijn van de Natuurkalender kan haar een fraai podium geven.
Spontaan of bedacht, het is een mooie laatste zin.
Serene stilte
Mijn ouders gingen nog steeds op hun knietjes voor het ochtendgebed. Het was een vaste formule waar niet aan was te tornen. Ik was ongeveer negen jaar toen ik vroeg of ik ook eens iets mocht bidden. Toen ik aan de beurt was las ik van het scheurkalenderbriefje een gedicht van Huub Oosterhuis. Ik verwachtte verwijt en berisping. Er viel een serene stilte. Een nieuw begin.
Ard Volkers
Nou, die betracht ik dan maar en zal zeker ook zwijgen over die uiterst plezierige keer dat ik de man heb mogen ontmoeten. Moge hij rusten in vrede.
Bedankt
In een naburig dorp vind ik een portemonnee met bankpasjes, een rijbewijs, wat andere kaarten en 100 euro cash geld erin. Thuis zie ik op een van de kaarten een telefoonnummer. De dame aan de lijn geeft mij het mobiele nummer van de persoon op het rijbewijs. Na telefonisch contact haalt hij de portemonnee bij mij thuis op. Met enige moeite hoor ik hem „bedankt” zeggen. Na een uur belt de man weer. Ik verwacht dat hij misschien wat explicieter bedankt. Maar nee. Hij vraagt: „Goedemiddag, hoe komt u eigenlijk aan mijn nummer?”
Koen Perik
Goede vraag, die mevrouw van die kaart had dat nooit mogen geven.
Zelve heb ik ooit een woedende app van een slachtoffer gehad “hoe ik het in mijn hoofd had gehaald” om zijn portemonnee op het politiebureau af te geven. Nu moest hij daarheen en bovendien al zijn kaarten heractiveren. Ik had een uurtje of twee besteed om allereerst zijn nummer te vinden en toen dat niet leek te lukken een politiebureau voor gevonden voorwerpen (want die nemen ze niet overal in).
Ik laat portemonnees tegenwoordig lekker liggen.
Humor. 😁
Gin-tonic
De laatste weken is er veel publiciteit (en zorg) over het verdwijnen van bruine kroegen. In een donkerbruin café in Amsterdam complimenteer ik daarom de kastelein met haar prachtige zaak. Ze is zelf ook erg enthousiast over de sfeer en over het principe van een goed bruin café zonder poespas, gewoon zoals een bruine kroeg moet zijn. Ze vertrouwde me toe: „Vorige week bestelde iemand een alcoholvrije gin-tonic met komkommer. Die heb ik dus meteen de deur gewezen!”
Thijs Linssen
Nou ja zeg, je zou deze gesprekken moeten missen! Amsterdam, wat een heerlijke stad, wat een heerlijke mensen.
De professionele koppenmaker op de redactie denkt dat het Gin-Tonic moet zijn. Hilarisch, het is toch ook geen Bier of Wijn of Water?
Nog meer humor. 🙂
Het zou zomaar waar kunnen zijn.
Reislustig
Een wat oudere man uit ons reisgezelschap loopt zwaar benend met de gids vooraan als wij op weg zijn naar het topje van de vulkaan Etna. Wij horen hem opscheppen over de vele reizen die hij heeft gemaakt.
Op het hoogste punt aangekomen roept de man: „Dit lijkt in alles op de hel!”
De gids: „U bent ook overal geweest.”
Frans Kool
Hilarisch vermoedelijk dagelijks verteld gebbetje van de reisleider. Je zou van het lachen bijna over de rand kieperen, zeg.
Jaja, er zijn zeker nog goede mensen op de wereld, zowel jonge als oude. Als je je absoluut niet herinnert dat je ergens gereageerd hebt, zelfs niet als je je reactie terugleest, dan is dat niet best, hoor. Geinig zou ik dat zelf zeker niet vinden, tenzij 90+. Beterschap!
Pawi schrijft tegenwoordig literaire beschouwingen over de natuur in het oosten van het land op een naburig blog. Dat is helemaal goed zo!
Ik denk het niet.
Alleen slapen
Mijn partner en ik zijn ruim 29 jaar samen en deze week ging hij vier dagen van huis. Vannacht sliep hij weer thuis en tikte me midden in de nacht op mijn schouder: „Hallo, wie ben jij?” vroeg hij. Ik zei mijn naam en hij draaide zich om en sliep verder. Toen ik hem dit vanochtend vertelde, zei hij dat hij gewend was geraakt aan alleen slapen.
Corma Otte
Fijn geplaatst, HR, dank. Wel op de draad van vorige week, maar de intentie telt.