Kale vloer naast de Brinta (433)

Een zeurend jongetje. Een euforische massa met bierblikjes. Komt een vrouw bij de dokter. Een lommerrijk park in Den Haag. Een fietser zonder wieltjes. En twee kindervoeten onder een struik. Daar ging het vorige week over in de ikjesrubriek van de NRC. Lees hier wat het ikjespanel ervan vond. Zoveel nieuw literair voer verschijnt er vandaag niet, nu alle schrijvers en schrijveressen hun roes liggen uit te slapen en zich daarna weer gaan insmeren met aftersun. Ik niet. Ik ken mijn plicht. Ik geef jullie waar jullie recht op hebben en blij van worden: het maandagse weekoverzicht (v/h intro):

“het zeuren is alweer begonnen.”

Dat zeurende jongetje viel in de supermarkt bovenop zijn kinderboodschappenwagentje. Fred Bleichrodt was niet te beroerd om het jong overeind te helpen en dat uitgebreid in de krant te beschrijven. Hij was geeneens niet de vader of de moeder noch familielid of anderszins betrokken persoon. Hij liep in die supermarkt. Dat was voldoende om zo behulpzaam uit de hoek te komen. Er gewoon lopen. Vechten met de andere klanten die ook allemaal kwamen toesnellen, hun volwassen boodschappenkarretjes in de steek latend. Ook de vader hielp het jong overeind, dus dat je niet kan zeggen dat hier een zielig verweesd kereltje lag dood te bloeden, daar op die kale vloer naast de Brintapakken en havervlokken. Fred kwam de vader en opgeraapte zoon even later opnieuw tegen. Want dat heb je weleens in zo’n winkel. Zoveel gangpaden zijn er niet en je loopt niet netjes acher elkaar aan in een rechte lijn naar de kassa. “Het gaat goed met hem,” sprak de vader, “het zeuren is alweer begonnen.”

Bertie, de algemeen erkende smaakmaakster en woordvoerster van het ikjespanel, vermoedde dat de vader zijn zoontje “door en door” kende. En dat zou best weleens waar kunnen zijn. Die Bertie, da’s een scherpe!

“De sfeer is goed, maar wankel”

Johan Sijtzema was zonder zijn vader onderweg in de Rotterdamse binnenstad. Daar was net Feyenoord landskampioen geworden, dus dat moest gevierd worden met vernielingen, kotsen in bloembakken en kinderwagens, en het uitstrooien van urnen van overleden ouders in de Hofpleinvijver. “De sfeer is goed, maar wankel”, schrijft Johan met een krullend mondhoekje. Nou en dan aan het einde van het verhaal belt een winkelier de politie, omdat het toch uit de hand ging lopen voor zijn winkel. Meer was het dan ook weer niet. Ik had er meer van verwacht. Jullie?

Heel wat van die hooligans zaten de volgende dag bij hun huisarts, denk ik zomaar. Maar daar zat ook ene Marjan Spelbrink, die met het voetbalgeweld helegaar niks te maken had. “Wat denk je zelf dat het is?” vroeg de dokter. “Jij weet wel wat ik denk”, antwoordde ze met een wit gezichtje. “Dat is het niet”. Opgelucht haalde Marjan adem en ze zag de toekomst weer rooskleurig. Da’s mooi. Jullie weten wel wat ik van dit ikje vind. En dat is het. Op naar de volgende. Ikjes uit de spreekkamer? Zie hier wat wijze overwegingen uit de NRC van 8 jaar geleden, nog altijd treffend, zeker als je je abo betaald hebt.

Pim Waldeck liep te wandelen door “een van de lommerrijke parken van Den Haag”. Dus dat we niet denken dat hij in alle lommerrijke parken wandelde. Zelve wandelde ik nog een uurtje voor het schrijven van dit intro door Clingendael en bezocht daar de Japanse Tuin. Ik bedoel maar. Wandelen in lommerrijke parken kan iedereen. Maar Pim is er zo eentje die naar andere mensen gaat roepen. Ze de les gaat lezen. Ze van de fiets aftrekken, als hij snel genoeg zou zijn. Jammer. Er kwam een vrouw op een OV-fiets wiebelig aanrijden op een kronkelend bospaadje. Vermoedelijk een toerist, of een armoedzaaister die geen eigen fiets kan betalen, in ieder geval iemand die niet dagelijks op zo’n fiets zit. Maar nee, hoor, voor Pim is empathie niet een emotie die in zijn tuintje bloeit. “Mevrouw, dit is een voetpad en geen fietspad” krijst hij uitzinnig met gebalde vuist. Mevrouw blijft sereen en mompelt doodkalm over haar schouder dat ze dat niet kan weten, omdat ze niet in het park woont. In your face, Pim, verzin daar maar eens een antwoord op. Mafkees! Jaja, kan ik kwaad om worden, die wandelterroristen.

Tijd voor Sicco Stortelder om over zijn vierjarige dochterje Liv te vertellen. Die fietst sinds kort zonder wieltjes. Net als Heer Rozenwater zeg maar. Die moet trouwens binnenkort weer met die zijwieltjes gaan fietsen. Dat krijg je op hoge leeftijd, dan komt alles uit je jeugd weer terug. Maar ons lieve Livje, het schatje, het zou zomaar een kleindochter van Lummel kunnen zijn, zo lief is het kind, die ging voor het eerst met haar vader of moeder (dat weet je niet bij een ouder die Sicco heet, het kan ook een transgender of iemand anders met een moeilijke Engelse seksterm zijn) naar oma en opa op de fiets. Dat ging goed. Natuurlijk. Anders had Sicco wel een ziekenhuisikje ingestuurd. Het kind was niet verbaasd: ” … als je erin gelooft is het gewoon super makkelijk.”

En nog voordat het zaterdag kon worden – had ik al verteld dat dit vrijdagmorgen gebeurde – kwam de NRC met een tweede ikje. Op vrijdagmiddag! Uniek. Kon de redactie al vroeg met Pinksterreces. Van automatisch op de site plaatsen, op een vooringesteld tijdstip, hebben ze misschien nog niet gehoord. Dorine Steenbergen moest daardoor hals over kop naar huis. Je wilt je ikje natuurlijk niet op je werk lezen. Al die familie die gaat bellen, daar wil je thuis in zwelgen.

Waarover ze had geschreven? Over een belletjetrekker. Die had “schichtig” op de bel gedrukt. Hoe je dat kan horen vertelde het verhaal niet. Misschien was het een heel kort belletje, een zwak belletje … maar dat kan ook door iets anders worden veroorzaakt dan door schichtigheid van de aanbeller. Hoe dat ook zij. Dorine ging, zoals dat hoort, omstandig om zich heen staan te kijken daar in die verbaasd wijd opengesperde deuropening. “Nou moe, wie was dat dan? Ik zie helemaal niemand” riep ze semi-vertwijfeld. Ze zag twee opgewonden kindervoetjes onder een struik vandaan steken. Toen ze daaraan trok kwam er een schichtig jongetje tevoorschijn. Hij stond er “bedremmeld” bij, vertelt ze ten overvloede. Ja, hoe anders? Dreigend? Klaar om haar een hoek te geven? Of dodelijk verveeld met een collectebus van Alzheimer Nederland rammelend? Dorine kondigde “vermanend” aan dat ze ook eens bij hem zou gaan belletjetrekken. Wat er toen gebeurde geloof je niet. Klik gauw om de rest van het verhaal te horen, maar kijk eerst even naar deze tien minuten durende advertentie, vooruitspoelen kan niet. Klaar? Nou, het jongetje antwoordde opgetogen: “Ik woon daarginds bij die rode deur op nummer 7”. Volgens zowel de papieren Van Dale als de online Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie wordt “daarginds” nog alleen gebezigd door Nederlanders en Vlamingen van boven de pensioengerechtige leeftijd en “zij die daar aan toe zijn”. Maar goed, het ikje deed mijn mondhoek krullen en da’s prettig voor zo’n lang weekend.

Wil jij trouwens net als Bertie, Birdy en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik liep weer eens in een lommerrijk park te wandelen. In de Japanse Tuin in Den Haag dit keer. Dat ding is maar een paar weken per jaar open en keimooi. Op een rood bruggetje maken we al jaren foto’s van elkander. Voor de leut en de romantiek. Het komt vaak voor dat vertederde omstanders ons fotograferen. Wij geven elkaar op verzoek dan weleens een kusje. Voor een aantrekkelijk bedrag – meestal aangeboden door Chinese toeristen – weleens een tongzoentje. Altijd onder luide aanmoedigingen. We zien er kennelijk leuk, lief, knap en grappig uit. Bosjes foto’s hebben we al van die tafereeltjes. Altijd dezelfde. Want we blijven ook nogeens altijd jong! Ook dit keer stond het lekkere ding dus op die brug. Helaas is ze ervan afgevallen. Van de foto. Kwestie van te laag afsnijden in de Premium Photo Editing Tool die in mijn abo zit. Volgend jaar weer een kans. En ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer iets interessants meemaken! Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Lekker ding op bruggetje” © 2023 Bas van Vuren