Vederlichte zomerlucht (436)

Koeientaal en wat je ervan kunt leren. Met een Curaçaose gids over je “blanke” huidskleur praten. Kleinzoons van 6 en 8 jaar die onderweg naar een activiteit zijn. Een stelletje mafkezen op een fiets. Een tractor in de zowel scherpe als vederlichte zomerlucht die door de zinderende hitte golft. En een moeder met haar lauwwarme watertje op een speelplaats. Er viel weer van alles te beleven in ikjesland, het niet eens fictieve landje dat wordt volgekliederd door de lezers van de NRC. Nederland. En de Nederlanders. En wat ze doen en denken. Lees maar gauw verder om erachter te komen.

een gezin met twee kinderen en een paar koeien

Eric van Grieken was aan het wandelen langs de velden van de Utrechtse Heuvelrug en maakte niets mee. Die velden had hij al honderden keren gezien, want Eric wandelt er wel vaker. Maar nu werd zijn aandacht getrokken door een gezin met twee kinderen en een paar koeien. De vader was druk in gesprek met een bruine gevlekte koe. De kinderen vonden het normaal. Dat zag Eric kennelijk van een afstandje. En toen? Toen niks. Toen was het avontuur en de daaraan gekoppelde diepe levenswijsheid van deze NRC-lezer alweer klaar.

Onze Bertie, prominent lid van het ikjespanel hier op de site, vertelde met weemoed en warmte over de gesprekken die zij vroeger met haar vader en moeder tijdens lange fietstochten voerden. Ze stopten bij “zowat elke koe die we tegenkwamen”. Ook Suske, een ander prominent lid van het panel, deed een duit in het zakje. Hij wist dat er met koeien best te praten valt, mits je maar niet van plan bent “om een stier te melken”. Waarvan akte. Ad Hok was niet in vorm, geen enkele reactie van hem was deze week citeerwaardig. Kan weleens gebeuren. Kop op, Ad. Blijven inzenden!

Er is nog een hoop te doen, gelukkig komt Keti Koti er binnenkort aan

Nou ja, daar had je het dus, een tamelijk racistisch verhaaltje in de NRC van de hand van Siebe Sonnema. Hij biechtte op dat hij vroeger niet door de wijk “Fleur de Marie” durfde te wandelen, da’s op Curaçao, vanwege zijn “blanke huidskleur”. Dat vertelde hij onomwonden tegen zijn Curaçaose gids, die zich ook niet onbetuigd liet qua discrimineren. „Jouw probleem is nu juist dat je géén kleur hebt.” zei ze. Lekker allemaal. Er is nog een hoop te doen, gelukkig komt Keti Koti er binnenkort aan, hard nodig dat ze daar een jaarlijkse feestdag van maken. Voor mensen als Siebe en zijn gids. Onder andere.

Het was toen al snel tijd voor het woensdagikje, doorgaans een dag waarop de mindere ikjes worden gepubliceerd. Maar dat was moeilijk, want die waren al geweest. Dachten we. De kleinzoons van Gosé Piek (6 en 8 jaar oud) wisten niet wat een krant was. Zij kennen – uiteraard, zie die leeftijd – de nieuwsapp. Toch vond oma het vreemd genoeg om ze ervoor in de landelijke krant te kakken te zetten. Gelachen hebben we nog wel over de eerste zin van schrijftalent Piek, waarin ze over haar kleinzoons vertelt dat ze bij “ons” logeren, “hun grootouders”. Ja, da’s wel vaker zo, dat als je kleinzoons bij je logeren dat ze dat dan doen ze bij hun grootouders. Niet bij Kermit de Kikker of een griezeloom. Lekker levendig werd ook beschreven wat die jongens allemaal bij opa en oma deden. Ze waren “onderweg naar een activiteit”. Die activiteit voerden ze misschien ook wel uit toen ze er eenmaal aangekomen waren. Gok ik zomaar. “Mwah”, vond Luvienna er vermoedelijk van. Ik heb het niet gecontroleerd.

Aad Schippers schreef over zijn sneue fietstochtje op de racefiets, met zijn dikke buikje en strakgespannen wielrenbroekje op dat puntige zweterige zadeltje dat steeds verder in zijn achterste verdween. Hij was al twee uur onderweg, best veel voor hem, toen hij werd ingehaald door “een stelletje”. Zij voorop, hij erachter. Met “enige moeite” sluit hij aan. Waarom mag Joost weten en zelfs die niet. Je kunt toch gewoon doorfietsen? Gaan we dat in de auto ook doen, als we ingehaald worden? Of als voetganger, ruiter of surfer? Maar goed, na een tijdje gevolgd te zijn door de hijgerige plakkers slaat de vrouw een straatje in. De man rijdt door en zegt tegen Aad: “Wat kan die dame fietsen, hè?” en nog wat prietpraat. Alleen types als Heer Rozenwater snappen zo’n voorval en vinden de reactie van de mannen normaal.

“In de zowel scherpe als vederlichte zomerlucht”, schrijft hij, “golft de zinderende hitte”.

Helemaal prima vindt de NRC het als je je ikje anoniem inzendt. Zo ook bij ene “Bert te Wierik”. Leuk dat we weten waar hij woont, maar wat is nou zijn achternaam? Of is Wierik zo klein dat er maar één Bert woont? Ik heb het niet gecontroleerd. Het is ook nogeens een boer, die Bert. Hij rijdt op de tractor rondjes over het weiland. Want ja, je moet toch wat om aan je stikstofuitstoot te komen. De “zwadhark” slingert volgens hem het gortdroge gras in grote stofwolken op rechte rijen. Bert is dichter. Bert is een romanticus. Als Bert zijn miljoentje uitkoop binnen heeft gaat hij alleen nog maar romans schrijven, ergens in een vochtig moeras waar ze hem met typemachine en al na een paar maanden moeten lostrekken. Maar Bert gaat door. “In de zowel scherpe als vederlichte zomerlucht”, schrijft hij, “golft de zinderende hitte”. Dat zinderende hitte juist trilt en niet golft zal hem een rotzorg zijn, heeft hij vermoedelijk dan ook nog nooit gezien met die door het jarenlange gifstrooien aangetaste rode oogjes. “Nog nooit” zag Bert “de banden van de tractor zo onder het stuifzand”. Hij lag in 2018 kennelijk nog in de wieg zijn luiers vol te schijten. Waar deze streekroman uiteindelijk op neerkomt? Dat hij op de radio een weerbericht hoort dat aanhoudende droogte en zon voorspelt en dat er dan een “presentatrice met haar prettige stem” (vermoedelijk Ghislaine Plag, die heeft inderdaad een heel prettige stem, zo’n beetje de prettigste stem van Hilversum en omstreken) daarop reageert dat ze het “weer helemaal prima” vindt. Dom wichtje, moeten we van Bert denken. Maar dat denken we niet. Ghislaine is een toppertje – die heeft dat echt allemaal wel door, wat ze leest – en het is juist Bert die eens wat vaker in de megastal zou moeten blijven. Lekker in de ammoniakdampen. Kan hij daar zijn verhaaltjes voorlezen.

We moesten met z’n allen hard lachen om een panellist die het uitbundige schrijfstijltje van de boer vlijmscherp en hilarisch grappig afserveerde met een “ik hoop dat hij met zijn zaaigoed zuiniger is”. Nee, het was niet Indra, maar die maakte dit soort grapjes. Ik vond ze en haar leuk en met mij vele andere lezers.

We bleven in deze sferen en lazen op zaterdag een ikske van Joke Hoeksema die een jonge moeder met kind gadesloeg die haar lauwgeworden watertje uitgoot over een strook kunstgras. Ja, kan mij ook niet boeien. Soms ben je als ikjescoryfee blij dat zo’n ikjesweek voorbij is. En dat was ik na dit ikje.

Dit weekoverzicht gaat nog heel even door met wat mededelingen van de middenstand en met de sinds jaar en dag meest gelezen en hoogst gewaardeerde rubriek van deze site over de header image (die foto helemaal bovenaan) en wat voor boeiend verhaaltje, persoonlijk over de schrijver, daar achterzit. Zijn vaak best wel geheime privégeheimen. Lees het maar gauw. Hieronder dus.

Wil jij trouwens net als Bertie, Suske en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik had weer eens nieuwe hardloopschoenen gekocht. Vanwege het speelse ontwerp en het knipogende logootje op de zool heb ik ze “happy Nike’ gedoopt. Ze lopen heerlijk.  De hele week hield ik, zoals dat hoort als influencer, mijn volgers op de hoogte van mijn avonturen. Van het uitpakken (unpacking) tot en met het uithijgen en uitzweten na de eerste testloop. Of Nike hiervoor een duit in het zakje doet? Wat denken jullie? Maar daar mag ik niets over vertellen. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer iets interessants meemaken! Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Happy Nike” © 2023 Bas van Vuren