Een man vinden. Een hippe groepsles doen. Nodig moeten. Een naakte man voor het raam zien dansen. Op trendy damesschoenen lopen. In regen geloven. Allemaal dingen die de NRC-lezers vorige week meemaakten. Ze schreven het van zich af door middel van evenzovele ikjes. Lees er hier meer over. En doe zelf ook mee, als je dat wilt.
“Ik heb geen man kunnen vinden”
Alice Schwartz, dat was me d’r eentje. Ze deed een zomercursus modelschilderen om ook eens een lekkere naakte vent te zien. En zich daar dan ongegeneerd urenlang aan te gaan zitten verlustigen: zijn zweetdruppeltjes op het voorhoofd, de flonkerende zelfverzekerde ogen, een spottend lachje om de mond, een tong die even aan de lippen likt, zijn stoere trillende kaken, de welving van de krachtige borstkas, tepels met kleine haartjes eromheen, strakke buikspieren, een navel die geliefkoosd wil worden, gespannen dijen. En natuurlijk hopen op een stijve. Maar nee, ze hadden elke dag alleen maar vrouwelijke modellen. “Nee, sorry mensen”, stamelde de docent als slap excuus. “Ik heb geen man kunnen vinden”. Waarop een medecursiste van Alice mompelt: “Daar heb ik ook een tijdje last van gehad.”
Bertie ook, zo biechtte ze op. Bertie? Die van Boer Zoekt Vrouw? Nee, onze eigen Bertie, de blogger en ikjespanelcoryfee. Met Bertie kwam het goed, want “toen vond iemand mij”. Ze was in een romantische bui, da’s wel zeker. Kijk bijvoorbeeld ook maar eens naar haar gedichtje over de maan. Zei ik toch? Romantiek wat er in huize Bertie slaat en dat allemaal vanwege zo’n hemellichaampje laag aan de horizon.
Daar moet je je bijna door de geile bezwete mannenlijven heenworstelen
Marlou Heskes was twee weken in Frankrijk naar een man wezen zoeken. Niet gevonden, alleen maar hopen kaas en hectoliters wijn. Ze bleef maar vreten daar op dat vrijgezellenkampeerterreintje. Maar goed, ze is weer terug in Nederland en besluit om naar een sportschool te gaan. Daar moet je je bijna door de geile bezwete mannenlijven heenworstelen, dus dat komt altijd goed. Dacht ze. Nou, nee dus. Ze moest hip op en neer dansen van de instructeur. Met haar dikke pens. Dat viel niet mee en hij bleef haar de hele les maar fanatiek corrigeren. Het is niets geworden. Hij wist haar naam niet eens meer na de les. Dacht dat ze Sandra heette. En daar heeft hij nu verkering mee. Dag en nacht aan het sporten met elkaar. Maar Marlou kan weer naar de camping.
Carla Ligthart-Singer rende door de gang in het verpleegtehuis waar ze werkte. Achter een bejaarde aan? Het emmertje met schuimend sop, dat zag ze heel niet staan? Ze struikelde en brak haar nek, het was met haar gedaan? Nee, ze kwam een demente oma tegen die aan haar vroeg: “Moet je nodig?” Kan gebeuren hoor. Zo zie je maar weer, voor zo’n ikje hoef je echt niks meegemaakt te hebben. Gewoon opschrijven wat er in je opkomt.
De overbuurvrouw van Dirk Tanger had meer geluk. Ze keek midden in de nacht uit het raam en zag daar Dirk in zijn blote niksie staan dansen. In zijn woonkamer met de gordijnen open. Hij dartelde en swaffelde dat het een lieve lust was. Hij dacht kennelijk dat niemand hem zag. Nou, dan moet je net de buurvrouw hebben. Die was al bijna dement en had weinig besef van dag en nacht. Die zat middenin de nacht gewoon een sok te breien en naar buiten te kijken. Nou, en toen viel ze dus van haar stoel en vertelde de toegesnelde broeders dat het kwam omdat ze een naakte man had gezien. Dat was de laatste druppel en ze kon meteen mee naar het tehuis. Misschien maar beter zo.
In zijn pyjamaatje zit hij voor het raam
Ad Hok, stem uit het verleden, is vaak al vroeg uit de veren. In zijn pyjamaatje zit hij dan voor het raam naar buiten te kijken en ikjes te plaatsen op het internet. Naakte vrouwen heeft hij tot nu toe nog niet gezien. Buiten althans. Denken we tenminste, maar ernaar vragen doen we niet. Voor je het weet sluiten ze je op.
Dat zouden ze wel met Madeleine Steigenga moeten doen. En sluit haar echtgenoot ook maar op. Alletwee eenzaam op water en brood, ergens in een penitentiaire inrichting waar ze trendy lakens uit het raam kunnen gooien als ze genoeg smeergeld bij elkaar hebben gespaard. Man man, ze gingen naar Parijs om een paar schoenen te kopen. Alsof er geen klimaatcrisis bestaat en er nog zat insecten rondvliegen.
dan zie je net hun blote tenen onder het gordijn uitsteken
Gelukkig was het zaterdagikje lekker kort. Hilde Kugel liep in de Thomaskirche in Leipzig te slenteren met haar handen op de rug en in haar oortjes een deuntje van Bach. Hilde was op zoek naar mannen. Desnoods aangeklede. Ze zocht overal, onder de bankjes, achter het gordijntje van het biechthokje, daar staan ze weleens, dan zie je net hun blote tenen onder het gordijn uitsteken. Zelfs op het trapje naar de kansel zocht ze, er glijdt er weleens een met een pij met daaronder niks aan uit die door de schoonmakers over het hoofd gezien wordt. Maar nee, geen geluk dieses Mal. Net toen ze moedeloos naar buiten wilde gaan om zich ergens te gaan verhangen, zag ze aan de muur bij de uitgang een prikbord voor contactadvertenties. Ze schreef een kaartje met “Frau such Mann, nackt oder angezogen” en ging likkebaardend op een kerkbankje zitten kijken of er een lekkere sappige vent zou happen. Dat wou dus niet erg vlotten. Wel zag ze een klein boerenjochie op klompen een kaartje ophangen. “Danke Gott das es regnet” stond erop. Die moest dus nog heel veel leren. Maar goed, hij was te jong.
Die NRC-lezers maken wat mee in zo’n week.
Wil jij net als Bertie, Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens in mijn tuin bezig. Dit keer moest er een vogelnet over de pruimenboom. Want ja, we willen die pruimen wel allemaal voor ons zelf houden. Zo zijn we wel. Over een paar weken wordt het pruimenjam. Op X (v/h Twitter) deelde ik het ongelooflijke verhaal over mijn problemen met ObsIdentify, die app die zogenaamd voor jou determineert welk plantje je staat te bekijken. Op basis van een foto. Nou, een paar maanden terug werd die pruimenboom dus niet herkend. Later, toen er een eerste pruim aan kwam werd hij aangezien (met 100% zekerheid) voor een appelboom. En nu, met deze trossen pruimen, takken doorbuigend onder het gewicht, had de app een andere uitkomst: “boomkikker”. Echt waar. Boomkikker. Hoppa, verwijderen zo’n app en heel snel. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer iets interessants meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Boomkikker met pruimen” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Duitse bijbels
Socioloog Thijs van Dooremalen merkte vrijdag in NRC op dat koranverbrandingen een marginaal verschijnsel zijn en dat er geen bijbels worden verbrand.
In de jaren 40-45 was er gebrek aan alles in het gereformeerde gezin van mijn moeder. Dus ook aan vloeitjes voor de shag van eigen verbouwd tabak en aan toiletpapier. Duitse bijbels waren daarentegen ruim voorhanden. Het dundrukpapier deed het goed als vloei en in het toilet stond er ook altijd een hele stapel bijbels. Het was dun papier, maar dan gebruikte je meerdere bladzijden.
Marianne van Kalmthout
Wat het een met het ander te maken heeft is onduidelijk. Allereerst de merkwaardige suggestie dat korans verbranden minder belangrijk zou zijn dan het verbranden van bijbels. Lijkt mij beide even verwerpelijk. Maar goed, ik heb het stuk van de socioloog niet gelezen, misschien wordt het ongelukkig geciteerd.
En dan die Duitse bijbels. Nood breekt wet toch? Dat papier was nodig. Dat kun je van de koranverbrandingen niet zeggen.
Al met al zeker geen ikje, maar eerder een slappe aanzet tot opiniestukje.
Tja, ik kom er niet uit. Wat bedoelt deze socioloog nu eigenlijk met zijn marginaal fenomeen? Hoezo moet het er om gaan welke heilige boeken worden verbrand, is het ene erger dan het andere? Hoezo dan? Handen af van heilige boeken, hoor. Verbranden doe je maar thuis.
https://www.nrc.nl/nieuws/2023/08/03/debat-over-vrijheid-van-meningsuiting-laait-op-na-koranverbrandingen-a4171158
Wat een geluk, stapels bijbels in huis te hebben. Duitse nog wel. Moet een brave bedoening zijn geweest daar.
Werd er ook gelachen?
Een uitbreid intro (dank voor compliment), we kunnen er weer tegen de aankomende week.
Ik vind dundrukpapier wel goed gevonden! 😉
Dat is ook zo, dacht ik even niet aan.
Misschien kan ik als naaktmodel in de tekenacademie gaan poseren. Wel heikel als ik dan met al die vrouwen thuis kom. Een echtscheiding heb je tegenwoordig voor je het goed en wel beseft.
Die vrouwen gaan niet met je mee naar huis, gekkie! Niet nodig. Ze kunnen je elke dag thuis bekijken, als hun schilderij tenminste goed gelukt is.
Hulp gevraagd. Lieve lezers kunnen jullie deze link openen?
Dit is een test, horen jullie dit of heb je daar Twitter voor nodig?
Ik hoor hier dat je een fijn vent bent.
een ongelooflijk fijne vent zelfs. WAW !!!!
Yesssss! Heb jij Twitter en ben je ingelogd? Of hoor je het ook helemaal zonder?
Ja, is wel zo natuurlijk. Blij dat iemand anders het nu ook eens zegt.
ik heb twitter of X en ben ingelogd.
Zit niet op twitter maar kwam er in en hoorde iemand iets zeggen. Is dat genoeg?
Hahaha, ja, dat denk ik tenminste. Wie zei er iets dan? Kwam het uit de computer of uit je huiskamer?
Wat denk je zelf….
🤣🤣🤣🤣 maar het is wèl waar (denk ik zomaar).
Terug van niet weggeweest, verlustig ik me in dit piekfijne introotje. Je vat de ikjesweek nog steeds prima samen, erg fijn.
Het gebruik van die dundrukvelletjes uit de bijbel in dat gereformeerde gezin was natuurlijk blasfemie eerste klas, maar wel heel erg ‘nood breekt wet’. En zo hoort het ook! Nood breekt altijd wet, wat dan weer niet betekent dat je die heilige -en zelfs niet heilige- boeken moet gaan te lopen verbranden (behalve natuurlijk als je ze nodig hebt om een vuurtje te maken om warm te blijven en dat kan dan weer gemakkelijk thuis).
Voorlezen
Tijdens een tussenstop in de Vogezen verdiep ik me met zoon (15) in de historie van Elzas-Lotharingen. Soms Frans, soms tijdelijk Duits, daarom even samen door een tekst heen op de website van Historisch Nieuwsblad. Zoon vraagt het voor te lezen. Aangezien hij op m’n vingers kijkt zoek ik gespannen naar de ‘lees-voor-knop’ op de webpagina, want zelf lezen is natuurlijk achterhaald. Ik vraag hem om assistentie. Zijn reactie: „Graag zelf voorlezen, dat snap je toch wel?”
Steven Zijlstra
Lees-voor-knop? Zijn er dan mensen die dat gebruiken? Ik herinner me vaag zoiets weleens te hebben gezien op het internet. Ik ga meteen kijken!
Waarom zelf lezen achterhaald zou zijn, en wat er precies te snappen is volgens die zoon is voor mij complete acadabra.
Een ikje uit een andere bubbel kennelijk.
Welkom terug van niet weggeweest, Joke!! En dank voor het compliment.
Nou! Wat onmiddellijk opvalt: dikke betaalmuur, dat Historisch Nieuwsblad. En geen voorleesknop te bekennen. Of ligt dat aan mij?
https://www.historischnieuwsblad.nl/de-inbrekers-van-watergate/
Over dat dundrukpapier nog even, de experts zeggen er dit van: “Doordat dundrukpapier zo dun is, scheurt en vouwt het erg snel.”
https://papierpraat.nl/woordenboek/dundruk/
Dus ja, dat moet geen fijne bezigheid geweest zijn daar op de wc. Iedere keer die vinger die erdoorheen schiet. Hadden ze geen behang?
Vier jongetjes
Op het grote grasveld met twee doeltjes in onze straat wordt altijd door kinderen gevoetbald. Tijdens WK’s en EK’s nog fanatieker dan anders. Je hoort dan altijd dat ze de namen van hun grote voorbeelden in het spel aannemen. Van de week waren er vier jongetjes aan het voetballen. Terwijl een van de jongetjes scoort hoor ik hem hard roepen „En Lineth Beerensteyn scoort!”
Jan-Joost Rethans
Jaja, wen er maar aan, Jan-Joost. Leuk dat vrouwenvoetbal tegenwoordig gewoon ook populair is. Terecht. Nu wachten we op de eerste actiegroep die vindt dat het onderscheid tussen mannen en vrouwen discriminerend werkt voor transgenders en dus moet vervallen.
Roze mesje
Met de filmclub gaan we naar Barbie. „Dresscode… Barbie!”, appt het organiserend lid.
„Serieus?!”, vraag ik.
„Sorry maar nee”, zegt een ander.
Eén vriendin toont zich enthousiaster: „Ik heb alleen een roze aardappelschilmesje.”
Sijtje Ledeboer-Meermans
Leuk in zo’n groepsapp waar je elkaar kent, slaat dood in de krant. Zeker als de kop de clou al weggeeft.
Dit is wel mooi: Emma Kok, 15 jaar oud, dapper meisje met een nare ziekte, maar met de presence van een rots en een stemmetje van parelmoer. Wie kan dit aanhoren zonder een traantje weg te pinken? Ik niet, hoor. Laat maar komen die tranen van geluk. Da’s andere koek dan de TikTok generatie. Dit is nog echt talent.
Heel bijzonder.
Ik zapte halverwege in en hoefde niet te huilen.
Dan moet je het vanaf het begin nog een keer zien. De inleiding van Andre. En vooral de mensen in het publiek die laten zien hoe je tegen je tranen moet vechten. Pinken maar!
Verlichting
Buiten is het prachtig weer en tot mijn vreugde heeft de grote biologische winkel zijn erg overmatige verlichting uitgedaan. Dat geeft een ontspannen sfeer en omdat de koelingen gewoon werken – en ook het nodige licht uitstralen – wordt de verlichting niet gemist. Bij de kassa aangekomen complimenteer ik de caissière voor deze bescheiden bijdrage tegen de klimaatopwarming. Zij: „Het ligt simpeler, iemand is tegen het lichtknopje aangelopen.”
Jan Tolsma
Nounou, Jan heeft er zijn best op gedaan, vooral die “koelingen” die gewoon werken en het “nodige licht uitstralen” is een prachtig sfeerbeeld. Na dit geinige samenspraakje scheurde hij gauw met zijn SUV naar huis om het op te tikken en naar de krant te sturen?
Nee, Frenske kan me niet gauw genoeg komen, dan is het uit met dat vrijblijvende klimaatgedeug, dan komen er harde maatregelen!
Ontbijt
Donderdagochtend. Schalen vol muffins, (chocolade)croissants plus een paar grote bakken met yoghurt, granola en fruit staan uitgestald bij de koffieautomaat bij NRC. „Voor wie is dit? Van wie komt dit?” gaat over in „Zal wel voor ons zijn, anders staat het er niet.” Of: „Wat maakt het uit?” Een eerste bak yoghurt gaat mee naar een bureau, een croissant vergezelt een verse espresso: binnen een half uur is alles op. Rond het middaguur bericht van het bedrijf dat huist op de vijfde verdieping: ons dagelijkse ontbijt heeft ons nooit bereikt, is het misschien bij jullie bezorgd?
Miriam van ’t Hek
Dat “of” intrigeert, zeker omdat het afkomstig is van de coördinator sociale media van de krant, dus niet slechts van een onnozele lezer die je taal- of stijlfoutjes vergeeft. Of? Het is een opsomming van opmerkingen die ze hoorde. “En!”, Miriam. “EN”. Of niks. Maar geen “of”.
Inhoudelijk krijgen we een inblikje in het karige leven van de journalist, blij met een croissantje en een bakje yoghurt. Dat bedrijf op de vijfde zal wel iets in de automatisering doen.