Duitse bijbels. Voorleesknoppen. Jongetjes met doeltjes. Een roze aardappelschilmesje. Koelingen. Schalen vol muffins en chocoladecrossaints. Bakken met yoghurt, granola en fruit. Het was er allemaal daar bij de NRC vorige week. Meer weten over het hoe en wat? Lees gauw verder. Je zult er geen spijt van krijgen.
Marianne van Kalmthout, om maar eens een lezeres te noemen, las over de koranverbrandingen in Zweden. Ze moest terugdenken aan de Tweede Wereldoorlog, toen er gebrek aan alles was in het gezin van haar moeder. Ook aan vloeitjes voor de shag en aan toiletpapier. Duitse bijbels waren ruim voorhanden. Dus ja, het dundrukpapier deed het goed als vloei. En in het toilet lagen dus die bijbels. Die steeds dunner werden. Over de vraag of je zoiets ook met de koran zou kunnen doen, liet ze zich wijselijk niet uit. Dus de voorpui van het NRC-redactiegebouw bleef ongeschonden.
Of “drukken” zoals ik vroeger van mijn moeder moest zeggen
Onze lezeres Bertie, het beste paard van stal, na Helene Hendriks dan, vroeg zich af of er daar in dat huis in de oorlog ook een beetje gelachen werd. Niemand die dat nog weet. Zal wel niet. Zo leuk was het niet in de Tweede Wereldoorlog. En zeker niet als je zat te poepen. Of “drukken” zoals ik vroeger van mijn moeder moest zeggen. Daarom moest ik ook gniffelen over dat dundrukpapier. Maar ik was de enige. En toen ik dacht aan die vingers die iedere keer door dat papier heengeschoten moeten zijn, hield ook ik op met lachen.
De beroemde Aan & Matig, bekend van zijn anti-eendencampagne en van talrijke televisieprogramma’s deelde op zijn social medium een hartekreet waar ik behoorlijk blij van werd. Ik draai hem elke dag even af. Mogen jullie best weten.
Of jullie dit ook kunnen horen, zeker als je niet op X (fka Twitter) bent ingelogd, is mij nog altijd niet duidelijk, ondanks alle bevestigende reacties van welwillende lezers. Maar ik ben dus een “ongelooflijk fijne vent” en dat is een feit. Fijn dat jullie dat nu ook eens van iemand anders horen.
Abonneren op Rolf kan natuurlijk ook, want zo ben ik dan ook wel weer:
Jokezelf kwam ook weer eens buurten, “terug van niet weggeweest”, zei ze zelf. Een knipoog naar de titel van het nieuwe programma van mijn goede vriend en tevens held Herman van Veen wellicht. Of niet en dan is het ook goed. Beter zelfs. Want we houden van originele creativiteit hier op dit blog. En geen gekeuvel over ditjes en datjes.
Ze hebben daar op elke pagina een voorleesknop
Joke was net op tijd om het nieuwe ikje van Steven Zijlstra te lezen. Dat ging over een tussenstop in de Vogezen waar hij zich met zijn zoon van 15 verlustigt aan de historie van Elzas-Lotharingen. Ze doen dat op de website van het Historisch Nieuwsblad, een mij onbekend tijdschrift voor bollebozen. Kennelijk wordt het veel gelezen door ouwetjes, want ze hebben daar op elke pagina een voorleesknop. Voor als ze hun leesbril niet ophebben. Of zo kippig zijn dat zelfs zo’n bril niet helpt. Kan. Mag. Boeit me niet. Alles staat ook nogeens achter een dikke, vette betaalmuur. Nee, dan kijk ik wel naar Het Verhaal van Nederland. Nu in de herhaling, maar ergens in de nabije toekomst start een tweede serie, en ja, daar spelen behoorlijk goede acteurs in, kan ik jullie wel alvast verklappen.
Tijd voor vier jongetjes. Jan-Joost Rethans, what’s in a name, stond naar ze te kijken. Ze waren aan het voetballen op een groot grasveld met twee doeltjes. Dus ja, tot zover niks bijzonders. Maar toen een van de jongetjes scoorde hoorde hij hem zogenaamd roepen: “En Lineth Beerensteyn scoort!” Leuk toch, zo’n actuele clou verzinnen en daarmee nog in de krant komen ook?
Nee, dan Sijtje Ledeboer-Meermans. Of SLM zoals ze door collega’s wordt genoemd. Ze ging met de filmclub naar Barbie, ook al zo actueel. “Dresscode … Barbie!” appten ze elkaar de avond van tevoren. „Ik heb alleen een roze aardappelschilmesje” grapte een vriendin. Ze kwamen de hele avond niet meer bij en moesten uit de bioscoop worden verwijderd.
Het toch wel allermooiste stukje muziek dat ik vorige week hoorde was afkomstig van de 15-jarige Emma Kok, die het kwetsbare Voila nog een tikkie kwetsbaarder zong dan het een paar jaar geleden al gezongen was door de volwassen zangeres Barbara Pravi. Keimooi. Punt. En het lieve kind staat met een presence op dat podium, naast die enge dirigent, dat het een lieve lust heeft. Die komt er wel. Nu hopen dat ze verstandige ouders heeft.
Handig was het dat je in de video al kunt zien hoe en wanneer je een traantje weg moet pinken. Bij mij kwamen ze in stromen, maar ik ben dan ook een sentimenteel mannetje. Schaam ik me niks voor. Helemaal niks.
“Iemand is tegen het lichtknopje aangelopen”
Jan Tolsma, ook al zo’n schrijvende lezer van de NRC, hield zijn gelukstranen nog net in bedwang toen hij in een biologische winkel zag dat ze gelukkig de “erg overmatige verlichting” hadden uitgedaan. Kennelijk ergerde hij zich al langer aan die erg overmatige verlichting tijdens het kopen van zijn biologische peren en pruimen. En gore katoenen broodzakjes met fair trade logo, gemaakt door vlijtige kinderen in India. Die misschien ook wel prachtige stemmetjes hebben, maar van hen zullen we het nooit weten. Bij de kassa gaf Jan de dienstdoende caissière een compliment over dat uite licht. Wat een mooie bijdrage tegen de klimaatopwarming, vond hij. Het biologisch verantwoorde wichtje hielp hem snel uit de droom: „Het ligt simpeler, iemand is tegen het lichtknopje aangelopen.” Tja, en dan is het wachten tot er weer iemand tegenaan loopt. Het zal Jan met zijn dikke reet niet geweest zijn. Die scheurde enthousiast in zijn SUV naar huis om het voorval op te tikken en in te sturen.
Ze gingen boerend achter hun computertje zitten uitbuiken
Gelukkig was het al heel snel zaterdag vorige week. Sneller dan anders leek het wel. Misschien vanwege het weer? Miriam van ‘t Hek, coördinator sociale media van de NRC, vertelde zonder schaamte over het graaigedrag van haar collega’s op de redactie. Er was een ontbijtje verkeerd afgeleverd. Kwestie van een verkeerde etage in dat grote ongezellige gebouw in die ongezellige verkeerde stad. Kan weleens gebeuren. Dan kijk je even voor wie dat wel bestemd is en dan ga je het zonodig even zelf afleveren. Dit was nota bene gewoon voor een bedrijf op een andere verdieping in hetzelfde gebouw. Wat die NRC-medewerkers deden? Ze graaiden de schalen muffins en chocoladecroissants leeg. Lepelden de bakken yoghurt, granola en fruit uit en gingen boerend achter hun computertje zitten uitbuiken. De hongerige collega’s van die andere verdieping hadden het nakijken. Miriam vond het hilarisch. Ik vind het stelen. Maar wie weet komen er nog excuses. De wonderen zijn de wereld niet uit. Hoewel ik ook wel weet dat je om dit soort dingen in Amsterdam vooral keihard moet gaan zitten lachen en eisen dat je slachtoffers meelachen.
Wil jij net als Bertie, Joke en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan het klussen. Dit keer zette ik de picknicktafel van de Praxis in de beits. Hele mooie beits. Mooie kleur. Transparant zodat je het hout door de lak heen ziet schemeren. Dat had ik eerst niet in de gaten, dus ik bleef maar nieuwe lagen opbrengen, terwijl ik de klantenservice boos liet weten dat deze verf helemaal niet dekte! Maar goed, de tafel staat er piekfijn bij. Een genot om aan te zitten, maar vooral om naar te kijken. We zitten aan een heel wat mooiere tuinset van Life Outdoor Living namelijk. Gesponsored dus daar besteed ik in de toekomst nog weleens aandacht aan. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer iets interessants meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Creatief met verf” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Uitgespeeld
Aangezien de leeftijd van mijn kleinkinderen in de dubbele cijfers loopt, besluit ik om het kinderbedje en traphekje naar de kringloopwinkel te brengen. Ook de twee speelgoedberen die nog heel lang als knuffelobject hebben gediend moeten er aan geloven.
Als ik ter plekke eerst het bedje en daarna het traphekje afgeef, komt mij een meneer op een fiets tegemoet. Terwijl ik met de beren naar de ingang van de balie van de kringloopwinkel loop roept hij vriendelijk: „Uitgespeeld meisje!”
Willemien Mekenkamp
De clou is al in de eerste zin duidelijk en erg mager.
Logistiek verwarrend verteld dit voorvalletje. Ze is dus eerst ter plekke, ja, waar anders?
Dan geeft ze het bedje en het hekje af, kennelijk ergens buiten, want er fietst iemand haar tegemoet?
Maar dan blijkt dat ze helemaal niet ter plekke is, ze zet het op een lopen naar de balie van die kringloopwinkel. Waar heeft ze dan het bedje en hekje afgegeven, bij de slager? Een wandelaar op een zebrapad?
En die fietsende meneer haar maar achtervolgen om zijn ageshaming grapje te maken. Het zal wel in Amsterdam gebeurd zijn, denken we dan berustend. Heerlijk om daar niet te wonen.
Oh ja, en “meisje” roepen tegen een onbekende volwassen vrouw kan natuurlijk ook niet. Daar hoef je geen Verenigd Links voor te stemmen om dat te weten.
Dus:
De man was in lollige bui.
De man was een slijmbal.
De man hield haar voor de gek.
Willemien ziet er bijzonder jong uit.
Willemien heeft het zelf bedacht.
Echt gebeurd.
😅
Goedemiddag.
Allemaal echt gebeurd!
Daggoes
Ik sjok achter drie jochies van een jaar of twaalf aan. Aan de overkant van de straat staan twee trillende teckeltjes met hun baasje. De kleinste van de drie wijst naar de hondjes en roept: „Hey bro’s, kijk dan, twee takkies!” „Nee gast, dat is geen takkie, ik zeg het je”, antwoordt de tweede jongen. Geïrriteerd zegt de eerste weer: „Ik zeg ’t je bro, het zijn takkies, gast.” Dan mengt nummer drie zich in het gesprek: „Yo man, luister bro, luister: dat zijn geen takkies, die daggoes (honden) zijn gewoon aan het planken, ik zeg ’t je gast.”
T. Westermann
Een teckel is een hond die aan het planken is dus. Kietel even onder mijn arm, dan kan ik erom lachen.
Volgend jaar
Kleinzoon (19) komt met vriendin (18) eten. Voor het eerst. Zij heeft net haar vwo-diploma gehaald. Op de veranda kletsen we over vakantie, NS Interrail, Berlijnse musea, bietensalade, vegan, familie, enzovoort. Na een tijdje informeer ik wat ze nu met haar diploma wil gaan doen… aha een tussenjaar… en na dat jaar? We eten, drinken thee en kletsen verder over van alles.
Vlak voor het toetje verrast ze mij (78) met de oprecht geïnteresseerde vraag: „En jij? Wat ga jij volgend jaar doen?”
Annelize van Dijk
Tja, dat hangt van de gezondheid en geestelijke instelling van mevrouw af. Die zijn kennelijk broos.
Ik heb ooms en aanverwante familieleden die nog tot ver in de negentig (90!) rondreizen: Amerika, Canada, Jordanië, Tanzania, noem het allemaal maar op. De ouwetjes liepen er rond en nog zonder stok.
Zo niet Annelize. Annelize is klaar. Mag. Kan. Geniet ervan.
En toen?
Toen niks meer. Annelize denkt dat het klaar is op die leeftijd.
Supersnel
Een bericht van mijn provider: „Uw aansluitpunt is nu actief, de bij het doormeten geconstateerde storing is verholpen.” De aansluitmonteur constateert enkele dagen later toch een fout. Drie dagen later meet een storingsmonteur een verbindingsfout op ongeveer 100 meter van het aansluitpunt in mijn woning. Een tweede monteur meldt dat de fout op 98 meter zit. Als de fout bovengronds zit regelt hij een monteur. Voor ‘onder de grond’ is er een andere. Daarna komt de aansluitmonteur weer. Glasvezel, uw snelle supersnelle verbinding.
Ruud Janssens
Ruud vindt dat storingen in je glasvezelaansluiting supersnel verholpen moeten zijn. Apart.
Zijn auto moet ook sneller gerepareerd zijn dan zijn fiets? Zijn sportschoenen sneller dan zijn pantoffels? Een speedboat sneller dan een rondvaartboot?
Maar naar is het als je provider je zo serieus neemt dat ze meerdere monteurs sturen om je te helpen.
Ruud, ik weet niet wat voor werk je doet, maar laat ik hopen dat jij elk probleem wel meteen oplost. Kun je daarna lekker zure stukjes over anderen tikken.
Roddelblad
Aan de andere kant van de toegangspoortjes op het station staat een lange oudere man te wuiven, met een vijfeurobiljet. Het is Henk Krol. Of ik een Story voor hem wil kopen. Hij kan niet door de poortjes. Voor het eerst van mijn leven koop ik het roddelblad. „Het laatste wat ik ergens over je gelezen heb, is dat je terugkeert naar de politiek. Is dat zo?” vraag ik. „Dat ga ik nu eens lezen”, zegt Krol en bedankt me hartelijk.
Monique in ’t Veld
Krol kan leuk uit de hoek komen, dat blijkt maar weer. Jammer dat Monique geen selfie maakte met haar nieuwe vriend.
Niet slecht, ik lachte vanzelf. ☻
Toen poepten ze op de ramen en werd het donker.
Dus Henk Krol zwaait met een vijf eurobiljet naar een hem totaal onbekende dame en vraagt haar om daarmee voor hem een Story te kopen achter de toegangspoortjes van het station. En dat moet dan echt gebeurd zijn? Hmm…
Ik denk dat het echt gebeurd is. Henk is zo gek als een deur. Da’s zijn handelsmerk. Helaas heeft hij nu zijn vileine maar best goeige en opgeruimde ziel verkocht aan de duivel. Dat zou hem eigenlijk niet vergeven mogen worden.
Bevalling
Ik ben verpleegkundige op de verloskamer. Tijdens een bevalling zie ik de aanstaande vader wit wegtrekken. Ik vraag of het een beetje gaat. „Nou, eigenlijk niet, ik vind het heel spannend.” Ik praat hem moed in: „Ja, zo meteen wordt u echt vader, dat is een prachtige belevenis.” Ik vraag welk beroep hij heeft. Hij is politieagent, zegt hij. „Doe mij maar lekker een flinke schietpartij op straat in plaats van zo’n bevalling hier.”
Silvia van Esdonk
Tja, wat moet je ermee zo’n huis-, tuin- en keukenpraatje gepromoveerd tot verhaaltje dat heel Nederland moet lezen. Doe maar niet, zou ik bijna zeggen, maar het is al gebeurd. Hopen dat Silvia later geen vroedvrouw wordt.
‘Weet je nog dat opa zei bij jouw geboorte … ‘