Het natte asfalt (442)

Razen, tieren, schreeuwen, intimideren, beledigen, bekritiseren, kleineren, uitleggen, nadenken, bezoeken, draaien, wennen, vastpakken, terugtrekken, voelen, lachen, lopen, tegenkomen, vragen, antwoorden, thuisblijven, aankijken, reageren, buitenspelen, inlopen, roepen, toespreken, samenvatten, je ding doen … Het zijn allemaal werkwoorden. En vergis je niet: een werkwoord is wel een zelfstandig naamwoord hè, denk daar maar eens over na. En duo heeft drie letters, en een trio maar liefst vier. Kortom, we zijn weer in ikjesland, dat heerlijke landje van de NRC. Lees hier maar gauw wat er vorige week allemaal gebeurde en hoe jij ook mee kunt gaan doen.

Haar laptoptasje werd haar nagegooid

Uyên Hérault-Huynh, wie kent haar niet, dat kleine Aziatische vrouwtje dat bedrijfsprocessen verbetert, kwam terecht in een penitentiaire inrichting of gevangenis zoals gewone mensen zeggen. Om de processen te verbeteren. Haar opdrachtgever, een stoer stuk vreten met een kale kop en spierballen zo groot als sloopkogels, had geen respect voor Uyên Hérault-Huynh. Hij raasde, tierde, schreeuwde, intimideerde, beledigde, bekritiseerde en kleineerde haar voortdurend. Dus ja, wat doe je dan als ingehuurde consultant? Dan geef je de pijp aan Maarten, als je die tenminste kunt vinden. Ze vroeg bij het weggaan nog wel of dat gedrag voorkwam uit het feit dat ze “een klein Aziatisch vrouwtje” was. Dat ze dat zei vond de bullebak “erg onprofessioneel”. En daar ging Uyên Hérault-Huynh, met pek en veren, hopla de bak uit. Haar laptoptasje werd haar nagegooid en spatte op het natte asfalt uiteen.

Het was dan ook onprofessioneel. Om het te benoemen bij het weggaan. Om je erover op te winden. Om er verrast door te zijn. Je doet immers werk waarin je als externe deskundige problemen moet oplossen die al veel te lang slepen. Je treft per definitie verziekte verhoudingen aan. Je bent wie je ook bent en hoe je het ook doet het pispaaltje van iedereen, want ja, zei Multatuli dat niet eens, of Machiavelli, hoe heette die kerel ook al weer: degene die een verandering voorstelt krijgt felle weerstand van degenen die er op achteruit denken te gaan en een tikkeltje steun van de enkeling die ziet dat hij of het bedrijf er op vooruit gaat. Zoiets, je moet dus in dat beroep – net als in dat van blogbaas – een meester in weerbaarheid en onverstoorbaarheid zijn. En die aanvallen vooral niet op je eigen persoon betrekken en al helemaal niet op al dan niet bestaande vooroordelen. Dan maak je het erger en kun je maar het beste vertrekken. Maar goed, dat deed ze dus. Jammer van dat laatste woordje dat ze perse wilde hebben, maar misschien was het goed voor de interne healing.

er is natuurlijk helegaar niks mis met kleine Aziatische vrouwtjes

Suske, ikjescoryfee van heb ik jou daar, was er gauw klaar mee. Een klein Aziatisch vrouwtje dat allesbehalve professioneel is, vond hij, is erger dan een overjaarse Barbie. En hij verwees daarmee vermoedelijk naar een stukje actualiteit dat ik zelf gemist heb. Bertie toonde weer eens haar welhaast bovenmenselijke empathie. Ze vond het een triest begin van de ikjesweek, maar wie weet, zo troostte ze het vrouwtje, wordt intimidatie als professioneel gezien. En dan weet je wie het zegt, leek ze daarmee te zeggen. We zullen het nooit weten. Dat is zeker. Daar hoef je geen klein Aziatisch vrouwtje voor te zijn. Trouwens, en dat bedenk ik me pas nu ik dit weekoverzicht aan mijn PA aan het dicteren ben: er is natuurlijk helegaar niks mis met kleine Aziatische vrouwtjes. Ik zal mijn mond houden over de vele lieve, leuke, mooie, grappige, geweldige kleine Aziatische vrouwtjes die ik tot mijn vriendinnenkring mag rekenen. Is maar een kleine steekproef, maar toch. Hooguit klinkt dat woord “vrouwtje” wat denigrerend, zeker als het uit de bek van zo’n gevangenisakela komt. Maar dat houd je toch.

Een lekker kort ikje werd geschreven door ene Eiby Pen. Deed mij denken aan Eby, da’s toch garnaal in het Japans? Maar Eiby zit met haar of zijn kind van 9, Hylke, bij de juf voor het zomervakantiegesprek. En veronderstelt dat wij allemaal precies weten wat dat is. Juf legt uit dat het in groep zes over werkwoorden zal gaan. Weten jullie wat die guitige Hylke toen zei? Dat werkwoord een zelfstandig naamwoord is? Ja, dat zei hij. De volwassenen, aldus Eiby, moesten alledrie even nadenken. En dat was het ikje. Lachen, gieren, brullen, net als toen Timmerark ons ooit vertelde dat duo drie letters heeft en trio vier. We missen hem, hoor, de schat. Wanneer is hij nou eindelijk eens beroemd?

Tijd voor het ikje van Laura van Duijnhoven. Kennen we die? Jazeker, Laura bezocht een beeldententoonstelling in Oosterhout. Oh die Laura! Er draaide een film. Bij het binnentreden van de filmzaal moesten haar ogen even wennen aan het donker. Ze was blij dat ze een stoelknop kon vastpakken. Maar ze trok haar hand heel snel weer terug toen ze voelde dat ze geen stoelknop maar een kaal hoofd te pakken had. Gelukkig konden ze er allebei keihard om lachen. Althans, dat dacht ze in het donker. Misschien lachte er wel heel iemand anders. Eng, hoor, zo’n donkere filmzaal.

“Waar is je hondje?” vraagt het wichtje nieuwsgierig.

Dan heeft Arie van der Zwan het gemakkelijker. Die heeft al zijn haar nog, net als zijn teckel Joep. Samen lopen ze elke ochtend door het winkelcentrum om dat te vieren. De hond snuffelt onder elke rok. Arie mompelt excuses. Maar op een dag gaat Arie alleen, omdat Joep een hekel aan regen heeft en dan liever binnen tegen de tafelpoten plast. Arie komt een klein meisje tegen dat aan de hand van haar moeder loopt te dartelen. “Waar is je hondje?” vraagt het wichtje nieuwsgierig. Arie is hevig onder de indruk van haar opmerkingsgave en kijkt de moeder met een bewonderende blik aan. Die reageerde laconiek: „Ach, dat vraagt ze aan iedere voorbijganger.”

Nou, daar heeft het hele panel met de respectievelijke gezinsleden en vrienden dus de hele dag smakelijk om gelachen. Gewoon omdat we het zijn allen voor ons zagen. Dat zijn leuke ikjes, hoor! Vind ik wel tenminste, gek mannetje dat ik me d’r eentje van jullie ben. Nou ja, niet van iedereen, maar wel van Indra, Luvienna en Heer Rozenwater bijvoorbeeld. Al laten ze dat niet merken en dat hoeft ook niet.

Ingrid Baars hoorde haar buurkinderen buiten spelen. Het was vakantietijd en mooi weer. Er roept er eentje: “Schiet op, de juf wacht!” Ze spelen schooltje. Daar is dan het hele panel geschrokken stil van, zo’n hele dag. Want dat was het hele ikje!

En dat bleef ook zo toen het laatste ikje van de week werd gepubliceerd. Wouter Voskuijl vertelde iets over een diploma-uitreiking en slaagde erin om het in het midden te houden wie of wat hij nou zelf was. De uitreiker, de leerling, een ouder, een andere aanwezige? Het hele verhaal was in de passieve vorm geschreven. Tijdens de diploma-uitreiking werden alle geslaagden toegesproken. In de toespraakjes werden dingen samengevat. Een van de leerlingen werd omschreven …. Lekker Wouter, blijven oefenen. En de eindredactie had betere dingen te doen. Maar goed, het speelde in Amsterdam en dan is het per definitie publicatiewaardig. Zoals ook Bertie ironisch schreef, da’s toch de geboorteplaats van het cabaret. Iedereen is daar grappig. Ook vorige week was ik er weer een paar keer, helaas speelt veel van mijn werkzame leven zich in Amsterdam af, nou, ik heb me weer gek gelachen in de tram, op straat en in de kroeg.

Wil jij net als Suske, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens TV te kijken. RTL Nieuws dit keer, dat gebeurt maar zelden. Ze zeiden dat er eindelijk een voetbalschoen voor vrouwen was ontworpen. Huh? Vrouwen hebben toch ook voeten met vijf tenen eraan? Maar goed, het was iets anatomisch-technisch dat alleen wijsgeren van het kaliber Theo Maassen zou kunnen begrijpen. Nee, dan mijn vrouw. Die riep uit de keuken: “Voetbalschoenen voor vrouwen? Met hoge hakken?” Ik vond hem leuk en deelde hem tot grote hilariteit op X (v/h Twitter). Dat leverde toch weer heel wat nieuwe volgers met gevoel voor goeie humor op. Zelfs niemand minder dan la Stella Bergsma is me ineens gaan volgen. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer iets interessants meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Voetbalschoenen met hoge hakken” © 2023 Bas van Vuren