Hij zit in ’t gevang (453)

Een reus met een blauw ruitje. Een verpleegkundige met een zakje bloed. Een oude bekende in de supermarkt. Een paars-oranje gloed boven het Kralingse Bos. Een patiënt in het gevang. En een veganistische zwerver op een doos. Dat maakten we allemaal mee in ikjesland. Ikjesland? Ja, dat van de NRC. Lees maar gauw verder.

“Hij draagt een shirt met een blauw ruitje.”

Want ja, Jan Speelpenning staat bij een film toegangsbewijzen te controleren. Een mevrouw laat twee kaartjes zien en zegt dat haar man wat later komt. Jan vindt alles best en vraagt hoe hij hem kan herkennen. Ze denkt even na en zegt: “Hij draagt een shirt met een blauw ruitje.” Vlak voor de voorstelling komt de man hijgend aanlopen. “Mijn vrouw …” begint hij en Jan herkent met moeite het miniscule blauwe ruitje. “Het is in orde”, zegt hij. Dankbaar loopt de man door. Hij is bijna twee meter lang en heeft een enorme grijze baard.

Dat gebeurde er en daar konden we best wel blij van worden. Dit zijn de lezersanekdotes die we willen. Wie we zijn? Het ikjespanel dat de ikjes beoordeelt, al een jaar of tien, twintig. Nou, deze kon er absoluut mee door, dat vond ook de altijd kritische Bertie van het Bertjensblog, alhier een van de actiefste panellisten ever.

Soms schrijven de ikjesauteur hun leeftijd achter hun naam. Doorgaans omdat ze piepjong of juist stokoud zijn en de kwaliteit van het schrijfsel hen dus niet aan te rekenen is. Ilse Klok vermeldde dat ze 23 jaar oud is. Ok? Hoezo dan? Ze werkt als verpleegkundige in het ziekenhuis en heeft bij een patiënt een zakje bloed aan het bed gehangen. Twee uur later belt de man en vraagt of het bloed gedoneerd is door een Ajacied, want dan wil hij het niet hebben. Ilse keek op haar blaadje en zei met een knipoog: „Helaas meneer, de mutatie is al begonnen…” De man kon er niet om lachen. Zijn familieleden ook niet. Zelfs de familie en vrienden van Ilse aan wie ze deze grap in geuren en kleuren vertelde vonden hem flauw. Dus stuurde ze hem maar naar de NRC. En dan kan het best, dat er hier en daar een mondhoekje heeft gekruld. We zullen het nooit weten. Bertie kon uit ervaring of horen zeggen bevestigen dat dergelijke patiënten bestaan. “En die zijn lachwekkend” schreef ze er vals achteraan.

De vrouw keek haar verward aan

Elena Ivanenko was laatst in de supermarkt en zag een oude bekende. Ze kon zich haar naam alleen niet meer herinneren. Ze wist zeker dat ze in haar wiskundeklas zat, dat was alles. Ze stapte er toch maar op af en zei: „Hey, lang niet gezien! Hoe gaat het met je… eh… leven?” De vrouw keek haar verward aan en antwoordde: „Gaat prima hoor, maar ken ik jou?” Het panel vond het ikje vooral “herkenbaar” en dat was het.

Wiebe Schipper en Bas Bezemer schreven samen een ikje. Elk een woordje of 70, of de ene wat meer dan de ander. Het ging over een “ongekend mooie paars-oranje gloed” ‘s morgens vroeg aan de hemel boven het donkere Kralingse Bos. Ze denken dat het om het Noorderlicht gaat. Best wel bijzonder. Totdat er ergens in de verte iemand is die het licht in één keer uitschakelt. Niet God, maar de operator van een of ander kunstproject. Duh.

“Nee dok, hij zit in ‘t gevang …”

Querine van den Boom doet een spreekuur op de huisartsenpraktijk. Dus ja, dan zal ze wel huisarts zijn. Er is een patiënt die niet op komt dagen. Heb je weleens. Die stuur je dan een rekening voor te laat afzeggen en hoppa, zijn verzekering betaalt. Maar Querine wil weten waarom de goede man heeft afgezegd. Nou, dat was omdat hij “achter een deur zit die klemt” wist de assistente te vertellen. Op de verschrikte vraag van Querine of ze hem dan niet moeten gaan helpen, antwoordt de assistente na een korte stilte voor het effect: “Nee dok, hij zit in ‘t gevang …” Dit is natuurlijk een standaardmopje onder gevangenen, zoals ik als geen ander weet, omdat ikzelf en mijn familie er heel vaak komen. Om de haverklap worden we wel ergens voor ingesloten, maar daarover later misschien weleens meer. Voor nu stoorde het panel zich vooral aan het woordje “gevang”. Waar zegt men dat nog, vroeg Bertie zich af. En terecht. Dat zouden we eigenlijk allemaal wel willen weten.

Als afsluiting van de ikjesweek mochten we van de NRC het verhaaltje van Ralph Straus lezen. De dienstdoende stagiair had er “Leerzaam actie” boven gezet. En niemand die dat corrigeerde, want ja, de stokbroodjes met kruidenboter stonden bij moeder de vrouw al klaar en de redactie wilde dus snel naar huis. En las de volgende dag de eigen krant ook niet eens meer door. Ze hadden kennelijk wel wat beters te doen. Maar goed, Ralph kan daar niks aan doen en hij was met zijn tienerdochter een weekendje in Londen, want ja, dat doen gescheiden mannen met hun kroost. Lekker af en toe de kids verwennen. Heerlijk zonder dat klerewijf van een ex en hun moeder. Ze ontbijten in een “Pret a Manger”. Tokkies weten wat voor soort keten dit is. Voor het restaurant zit er een dakloze man op straat. Op een pizzadoos. Ralph besluit om iets goeds te doen en daarmee een “leerzaam moment” te creëren voor zijn dochter. “Moment”. Niet “actie”. En als het actie was dan was het een “leerzame actie” met een e erbij en een a eraf. Ralph brengt de man een grote kaassandwich en een warme cappuccino. Nadat de dakloser alles zorgvuldig geïnspecteerd heeft, zegt hij: „Sorry sir, I am vegan” en hij geeft de zooi terug. “In your face, Ralph”. Had er ook boven kunnen staan. Of “yes sir, I can boogie”. Alles. Maar niet “leerzaam actie”.

Wil jij net als Bertie, Bertjens en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik stond weer eens op het podium. Dit keer bij Hans Dorrestijn, de sympathieke cabaretier en liedjesschrijver, die nog altijd niet van ophouden weet. Zijn huidige laatste show heet net zoiets als de “Last time to see me before I die” show waarmee John Cleese (nog altijd niet dood) al jaren zijn alimentatie verdient. “’t Houdt een keer op” dus. Hans stond (te) uitgebreid stil bij overleden vrienden en kwam pas echt op dreef in de toegift: een compilatie van zijn eerdere werk. Maar goed, ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Hans Dorrestijn was here” © 2023 Bas van Vuren