En ja hoor, alweer een nieuw intron. Intron? Ja, dat is het nieuwe woord voor het weekoverzicht, voorheen intro, dat de hoogtepunten van de ikjes van vorige week samenvat. Ik dank Bertjens van het gelijknamige blog voor de suggestie. Waar dit intron over zal gaan? Over een filmpje en een fijne vent pakken in het filmhuis. Althans dat laatste wilde Ines Douwes, maar het lukte niet helemaal. Waarom niet? De man zag er best goed uit, maar toen hij naast haar kwam zitten pakte hij een kussen uit een plastic Aldi-tas. “Voor onder de poepert” zei hij, “ik heb zo gauw last van een blikken reet”. Nou en toen wilde Ines al niet meer. Ines zit liever op pluche en zal eenzaam haar dagen slijten, loerend in theaters en bioscopen naar mannen zonder een Aldi-, Action-, Lidl-, Primark- of Zeemantas. Ook de eerder genoemde Bertjens moest daar eigenlijk best wel om lachen en dat mag.
Veel geschreeuw, weinig wol dus
Het intron gaat ook over een ander ikje, dat van Xandra van der Wilk. Ze hebben sinds een paar weken een slaaptrainer voor hun zoon van 1. Het is een monsterlijk elektronisch gevaarte dat luidtikkend en blatend de uren en minuten aftelt totdat zoonlief uit bed mag. Blatend omdat het een schaap voorstelt dat – oh horror – langzaam van rood naar groen verkleurt. Hoe treurig wil je het hebben op het nachtkastje van je kind? Vorige week zondagochtend riep hij ineens om 6 uur ’s morgens heel hard: “Mamaaa mamaa, groen!” Xandra liep boos naar zijn slaapkamer, ochtendhumeurtje dat het mens d’r me eentje heeft, teveel gezopen misschien en stond in zijn kamer te schreeuwen dat het joch op moest houden met dat gejank. Maar ja, dan kijkt ze naar het schaap en dat is inderdaad al groen. “Shit”, schrijft ze in de keurige kwaliteitskrant, “vergeten de wintertijd in te stellen”. Veel geschreeuw, weinig wol dus. Hoppa.
Klik op het schaap en je komt op de site van de verkoper. “Geschikt voor kinderen vanaf ongeveer 2,5 jaar” zie je daar onder andere staan. Had schreeuwerdje Xandra even niet bij stilgestaan Het ikjespanel was het roerend met elkaar eens. En ook zo’n schaap is raar. Punt.
Daar waar de herten zijn
Tijd om te gaan bulderen van het lachen om een dijenkletser van Robert Leemker. Hij stond ergens op de Veluwe bij een wildobservatiepost met een verrekijker te turen, op zoek naar een hert. Dat hert liet zich niet zien. Een dag later fietste hij er weer in de buurt en toen zag hij ineens “een groot hert met gewei” voorbij springen, richting het fietspad naar diezelfde observatiepost van gisteren. Dat was alles. Dat was zijn avontuur. Hij zag een hert. Als het nou op de Kalverstraat was geweest, dan was het een ikje waardig geweest. Maar dit was dus op de Veluwe. Daar waar de herten zijn. Toch koesterde Robert burlend zijn “geluksmomentje”. Fijn voor hem. Volgens Bertjens was dat hert nog harder van Robert geschrokken dan andersom. En qua geluksmomentje zal het wel niet wederzijds zijn geweest, dachten wij erachteraan.
Nog zo’n volledig onverwachte belevenis tekende Caroline van Riet – Van Egmond op. Er werd op de avond van Halloween aan de deur gebeld. Het was pikdonker en het regende dat het goot. Ze wilden net aan tafel. Dus ja, dat zien we helemaal voor ons. Voor de deur staat er een “allerliefst klein spookje” van een jaar of vijf. Caroline geeft het joch wat kleverige zoetigheid, waar zijn tandarts later keiblij mee gaat worden, en vraagt of het joch helemaal alleen is, daar op dat donkere tuinpad. “Nee”, zegt het spookje, “ik ben met m’n au pair”. Nou, Caroline pist in haar broek maar kan een glimlach nog net onderdrukken. “Halloween in het Gooi!” proest ze naar haar gezinnetje. Die natuurlijk ook meteen met het snot uit hun ogen onder de tafel vallen. Is nog heel gezellig geworden, later die avond, met het hele gezinnetje onder de douche.
“schuddebuikende lol in de hoofdstad van de humor”
Dus ja, jullie merken het al, er gebeurt nogal wat in Nederland. Gelukkig houdt de NRC het allemaal bij. Susanna Dantuma stond in een boekenwinkel in Amsterdam, want daar gebeuren de beste ikjes, en hoort een vrouw vragen naar een kinderboek over Ajax. Want kinderen zijn volgens de grapjurk nog de enigen die in Ajax geloven als de beste voetbalclub van Nederland. De jolige boekenverkoper speelt het spelletje mee en adviseert in plat-Amsterdams: “Dan moet u bij de sprookjes kijken, mevrouw!” Uren zijn ze met het voltallige winkelpersoneel daarna bezig geweest om alle omgevallen stellingen weer overeind te zetten, de boeken opnieuw te rangschikken, de ramen te lappen. Want man, man, wat was dat een geweldig grappig grapje! Opnieuw een staaltje van “schuddebuikende lol in de hoofdstad van de humor” was het eindoordeel van het panel. Of, zoals Bertjens het omschreef: ” Ha. Ha. Ha. Zucht.”
Gelukkig werd het ook vorige week snel zaterdag, de dag die erom bekend staat dat het laatste ikje erop verschijnt. Het laatste van de week althans. En dat laatste ikje is doorgaans het erbarmelijkst. Dat klopte ook nu weer. Hanna Ippel (21 jaar oud, dus eigenlijk volwassen) liet weten dat ze tijdens het kijken naar een YouTube docu over hongersnood in Afrika ineens een reclame van Albert Heijn te zien kregen voor een “verspakket pompoenrisotto”. Ja, wat een schande, wat u zegt en het zou verboden moeten worden. Reclamemakers zouden verplicht moeten worden om eerst de hele film of docu te bekijken en analyseren en pas dan te beslissen of en wanneer hun spotje daar in vertoond zou moeten worden. Op straffe van ophanging en vierendeling. Hanna en kornuitjes waren zo verontwaardigd dat ze bij de AH wat ruiten zijn gaan ingooien, zich hebben vastgeplakt voor de ingang en een brandbommetje naar binnen hebben gegooid. De preciese volgorde van deze heldendaden is mij niet bekend. Misschien deze wel en dan is het toch wel keimoedig cq. oerstom. Wat jij, Balzarelli alias Timmerark?
Wil jij net als Bertie, Bertjens en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik stond weer eens bij de groothandel. Want ja, een kerstpakket voor je personeel uitzoeken, dat doe je niet online, dat doe je live. Wel zo respectvol naar die mensen die een jaar lang research voor je site deden, je intron doorvlooiden op foutjes, je links- en je rechtshangende quootjes perfect timeden, engnekjes in de nachtelijke uren tegenhielden, kortom: hulde aan de kanjers van het Bas van Vuren Redactie- en Productieteam. En jawel, ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Hertje voor in het Kerstpakket” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Mooi getekend
Op weg naar het lokaal waar ik moet zijn, loop ik op de basisschool langs een tekenende kleuter.
Druk en geconcentreerd is ze bezig. Ik blijf staan en zeg: „Zo, dat ziet er mooi uit! Wat teken jij, is dat een aap?”
Ze schudt bedeesd haar hoofd en zegt: „Dit is mama.”
Lisette van de Loo
“Op weg naar het lokaal waar ik moet zijn …” “Druk en geconcentreerd”. Het wordt weer een moeilijke week voor de literaire liefhebber.
Een goed intron, mooi naampie. Nog even ‘mosterlijk’ aanpassen en het is nòg beter. 😉
Een kleuterikje is nooit weg, al is er al een boek vol van.
Een mooie 0.0
Het was een ware gastronomische belevenis. Alles klopte: het gezelschap aan tafel, het smaakvol gerestaureerde restaurant, de vijf gangen, de wijnen, plus vooraf en toe, de bediening. Ook het culinaire jargon borrelde en tintelde: over een zuurtje van dit, op een bedje van dat. De sfeer was zó toegewijd dat ik een beetje timide vroeg: „Heeft u ook alcoholvrij bier?” De maître was dusdanig rolvast dat ze, zonder aarzeling of glimlach, antwoordde: „O zeker, voor u heb ik een hele mooie Heineken 0.0.”
Taeke Kuipers
Het meest intrigerende zinnetje van dit dertien-in-een-dozijn ikje vind ik de opmerking over de bediening. Die was dus “vooraf en toe”. Niet tijdens, toen zochten ze het maar uit. Taeke komt niet zo vaak in een restaurant, denk ik dan, en ga verder met mijn prachtige tintelende en fonkelende parelende dag.
Dank Bertie voor de correctie. Mosterlijk! Man man, waar zat ik met mijn gedachten! Niet bij het intron kennelijk.
Een buitengewone culinaire aangelegenheid en dan die trieste anticlimax. Een mens maakt wat mee in zijn leven….
🤣😆
Ja, zo’n Heineken 0.0 is niet best, hoor. Maar altijd nog beter dan een alcoholloos wijntje.
Nieuwe WC-bril
Er moest een nieuwe wc bril worden aangeschaft. Thuisgekomen van het woonwarenhuis ontstond na het openen van de doos grote verbazing.
De bril was blauw in plaats van wit.
Dus terug naar IKEA. Aan de balie het probleem uitgelegd. Het antwoord van de medewerkster: „U moet natuurlijk wel de blauwe beschermfolie eraf halen.”
Otto Bekers
En zo eet Otto ook al zijn hele leven zijn koelkast leeg, alles met het plastic er nog om heen, moeilijk snijden die worst maar hij weet inmiddels niet beter.
Superman
Bij een echt goede aanbieding zijn de schappen in mijn supermarkt gauw leeg. Zo was er laatst een week lang geen pindakaas te koop, want: 1+1 gratis. Dus vanochtend vroeg op pad om de 1+1-gratis gerookte zalm te scoren. Toch niet vroeg genoeg: de zalm was al uitverkocht. Ik vroeg een vuller of er nog zalm in het magazijn was. Hij verwees me naar een collega, die toegang had tot het systeem. De zalm bleek op. Of de volgende vrachtauto zalm zou brengen kon hij niet zeggen. „Weet je wat,” zegt de man, „ik heb voor mezelf twee pakjes apart gelegd, die mag u wel hebben.”
Kees Fens
Over de kop is nagedacht, blijft toch een tikkie gekunsteld.
Een vuller? Grinnik. Vakkenvuller zal Fens bedoelen!
En ik geef het toe, ik ging toch eerst even googelen of het om de grote Kees Fens kon gaan, maar die is dus echt dood. Zijn naamgenoot is een verdienstelijke krabbelaar.
Qua inhoud en maatschappelijk commentaar: las ik laatst niet ergens over een winkelbediende die op een soortgelijke vraag van een klant (dat ging over een mooie jas in haar maat) reageerde met: we hebben er nog een, maar die heeft mijn collegaatje al voor zich zelf weggehangen. De schaamte voorbij, wel eerlijk, of je collega naaien zoals sommige mensen zeggen. Maar het kan dus ook anders. Met zalm.
Sprookjesappel
Ik sta voor het rode verkeerslicht en zie vanuit mijn ooghoek een man die in een prullenbak voedsel zoekt. Een papiertje op straat doet hij in de bak.
Ik wil hem graag wat geven maar heb alleen een rode appel bij mij. Ik open mijn raampje en roep: „Meneer, wilt u misschien mijn appel?”
„Wat bijzonder,” zegt hij „een vrouw die mij een appel geeft. Het is net als in het sprookje.” Ik lach en geef hem de appel. Hij kijkt mij recht aan vraagt: „Maar het eindigt toch niet als in het sprookje?” We schieten beiden in de lach. Het licht wordt groen. Zwaaiend nemen we afscheid.
Nicole Koster
Sodom en Gomorra op de Nederlandse straten! Het is geen sprookje maar een waargebeurd verhaal uit de Bijbel! Erg dit. Haal de SGP erbij, dit kan niet, dit mag niet gezegd worden.
En dat allemaal tijdens rood licht??
Jong geleerd
We hebben twee kinderen van drie en vijf jaar oud. ’s Ochtends is het vaak haasten en zoeken naar alle spullen die we nodig hebben. We hebben een strak schema, de jongste met de auto naar het kinderdagverblijf, de oudste naar school en wij op tijd naar de trein. Dat in deze haast soms de verkeerde woorden gebruikt worden, wordt op een zaterdagochtend duidelijk als de kinderen lekker aan het spelen zijn. Onze jongste loopt met een poppenwagen, draait zich om en roept „Fuck! Fuck!… Ik ben m’n baby’tje vergeten.”
Bas Vegter
Jong geleerd
We hebben twee kinderen van drie en vijf jaar oud. ’s Ochtends is het vaak haasten en zoeken naar alle spullen die we nodig hebben. We hebben een strak schema, de jongste met de auto naar het kinderdagverblijf, de oudste naar school en wij op tijd naar de trein. Dat in deze haast soms de verkeerde woorden gebruikt worden, wordt op een zaterdagochtend duidelijk als de kinderen lekker aan het spelen zijn. Onze jongste loopt met een poppenwagen, draait zich om en roept „Fuck! Fuck!… Ik ben m’n baby’tje vergeten.”
Bas Vegter
Er hebben weer mondhoeken van tenminste twee redacteuren van de social media redactie gekruld.
‘Zo de ouden zongen…’
of