Verbijsterd naar de wereld blijven kijken (456)

“Beste mensen, jullie hebben waarschijnlijk al gemerkt dat ik niet meer actief ben, dat komt omdat ik gediagnosticeerd ben met Alzheimer en ik mijn gedachten niet meer kan verwoorden. Het gaat U allen goed!” Van deze mededeling op X (v/h Twitter) van vorige week dinsdag ben ik al dagen stil en bedroefd. Miriam Wesselink – alhier en elders ook wel reagerend onder het pseudo Luvienna – verwoordde hiermee nog eenmaal en waarschijnlijk dus voor het laatst publiekelijk haar gedachten. Ze deed dat op de sobere, nuchtere en doeltreffende manier die haar lezers van haar kennen, en kwam daarmee als vanouds recht bij ons allemaal naar binnen.

Het bericht is al meer dan 304.000 keer bekeken en het aantal “likes” is al gestegen naar het duizelingwekkende aantal van meer dan 2,700. “Likes” is op de social media een middel om aan te geven dat het betreffende bericht een snaar heeft geraakt, en natuurlijk niet dat de inhoud leuk gevonden wordt. Het aantal reacties staat op het moment van schrijven op 989, dus bijna 1000 en dat is allemaal echt heel bijzonder heel veel.

“kijkt verbijsterd naar de wereld maar is haar dankbaar voor de verhaalideeën”

Miriam “kijkt verbijsterd naar de wereld maar is haar dankbaar voor de verhaalideeën”, zo schrijft ze in haar bio. Verbijsterd toonde ze zich in de meer dan tien jaren dat ik haar ken vooral over dierenleed en ander asociaal gedrag. Zelf heb ik haar nooit op onmin met wie dan ook kunnen betrappen. Het enkele – in mijn ogen – smetje, te weten haar liefde voor het rijden in vervuilende roetwolken en fijnstof brakende oldtimers, oftewel vervoermiddelen die normaliter allang van de weg zouden moeten zijn gehaald, of in een museum tentoongesteld, kon mijn waardering voor haar als persoon, schrijfster en schrijfdocente zeker niet verminderen.

Nobody is perfect en zelf at ik destijds, omdat het toch al op mijn bordje in de business class van Air France lag, met smaak mijn toastje foie gras op. Hoewel ook ik fel tegen dierenleed was. Maar als ik het door de stewardess weg zou laten kieperen dan was dat arme gansje (ik heb het nu niet over de stewardess) nog voor niks gemarteld en gestorven ook. Tja … who is right who is wrong we benne allemaal mense.

Op de socials raak je elkaar weleens ineens kwijt en deze week kwam ik er tot mijn verbazing achter dat Luvienna maar liefst zes (6) jaar geleden voor het laatst alhier heeft gereageerd. Onze literaire samenwerking, met als hoogtepunt haar onafgemaakte feuilleton met de opvallende titel “Dingen die ik met mannen deed”, dateert van nog langer geleden. Op Twitter en een heel enkele keer via email hadden we nog weleens contact. We vonden vaak dezelfde dingen raar, bijzonder, mooi of grappig. We hebben elkaar weleens live ontmoet, eenmaal in Amsterdam, een keer in Scheveningen en voor het laatst ergens aan een gracht in Utrecht. Daarna had het kunnen gebeuren in het kader van een persoonlijk familiefeest, maar ging het niet door vanwege drukke bezigheden en gedoe rondom een corona lockdown, ook al weer een jaar of drie geleden dus. Maar geloof het of niet, ik had de afgelopen maanden het plan opgevat om toch weer eens contact op te nemen en een koffietje te doen.

Op het blog van Heer Rozenwater bleef ze onvermoeibaar bloggers die de wekelijkse koppenwedstrijd hadden gewonnen feliciteren, totdat dat ritueel ineens ophield, een paar maanden geleden. Op Twitter en haar eigen prachtige website, Singularity, bleef ze nog best actief. Mij was althans niets bijzonders opgevallen, totdat de mededeling van deze week dus insloeg als een bom. Zo gaat dat op de social media. Je ziet elkaar, je reageert op elkaar, en ineens is het stil, en soms merk je dat niet eens.

Feit is dat Miriam dus op behoorlijk jonge leeftijd Alzheimer heeft gekregen en daardoor, zoals ze schrijft, haar gedachten niet meer kan verwoorden. Wat een onvoorstelbaar cynische speling van het lot dat dit juist haar moet overkomen. Met het verwoorden van gedachten, van zichzelf, maar als schrijfcoach ook met die van anderen, was ze nou juist met zoveel passie bezig. Haar website blijft hopelijk nog heel erg lang online, of misschien wel voor eeuwig. Het is een schatkamer aan schrijftips, verhalen, artikelen, invallen, meningen, podcasts … gemaakt door iemand die als geen ander haar gedachten kon verwoorden.

Lieve Miriam, blijf alsjeblieft nog heel lang misschien wat verbijsterd maar omringd door heel veel liefde en warmte naar de wereld kijken.

Nou vooruit, haar ikje over de vlieg in de NRC had echt cultstatus. Hier komt het nog een keer:

Vlieg

Onderin een lege wijnfles zie ik een vlieg spartelen in een restantje vocht. Softie die ik ben, kan ik geen enkel levend wezen zien lijden, dus zin ik op een manier om het beest te helpen, of desnoods uit zijn lijden te verlossen. Ik besluit heel voorzichtig het plasje uit de fles te gieten in de hoop dat de vlieg meedrijft. Dat lukt. In het plasje, nu op het aanrecht, blijft hij op zijn rug met zijn pootjes in de lucht spartelen. Ik pak een stukje papier en hou dat tegen zijn pootjes aan. Hij krijgt er grip op en terwijl hij zich aan het papiertje vasthoudt, draai ik het om en leg het neer. Op het papiertje zit hij even stil, alsof hij moet nadenken wat hem nu weer is overkomen en doet dan een paar pasjes. Dat gaat goed. Maar dan probeert hij weg te vliegen en maakt vanwege zijn aan zijn lijf vastgeplakte vleugels een duikeling. Precies in de volgelopen gootsteen.

Miriam Wesselink

Geen verse ikjes vorige week?

Waren er dan geen verse ikjes vorige week? Zeker, we lazen een stukje over een generatiedingetje van Jildou Dijk, namelijk dat jonge mensen een sigaret niet meer zouden herkennen, maar als een “papieren vape” bestempelen. Suske, lid van het ikjespanel, wenste ons een “fijne dag of wat dan ook”. Bertie vond dat het ikje niet bijster goed geschreven was, en dat was het ook niet.

Ina Kok schreef over de klimaatmars in Amsterdam. Toen ze na afloop een lekkere vleeskroket ging scoren in een snackbar zei ze tegen de onwetende snackbarbedienden dat die mars “een goede zaak” was. Die keken haar eerst niet-begrijpend aan, maar dankten haar toen voor het compliment.

Er is nu zelfs een talkshow bedacht, “Speculasies”

Daniel Mogendorff schreef over zijn negenjarige zoontje die nog wel in Sinterklaas, maar niet meer in het Sinterklaasjournaal geloofde. Zelf word ik vooral moe van de overdreven verhaallijnen, het gekunsteld spannend maken van een kinderfeest dat gewoon van zichzelf als spannend genoeg is, en van het uitmelken van het concept door voorbeschouwingen en nabeschouwingen. Er is nu zelfs een talkshow bedacht, “Speculasies”, die over de hoofdjes van de kinderen heen vooral grappig doet voor volwassenen, vermoedelijk geschreven door de schrijvers van Hotel Hollandia, de humor is althans van hetzelfde niveau.

Emma Heineken schreef over de winterprikken. Die ouwemensenprikken voor de griep en de pneumokok moeten kennelijk tegelijkertijd gebeuren. Letterlijk tegelijkertijd, want de doktersassistenten gingen bij haar ieder aan een kant staan en prikten na het aftellen van 1 naar 3 op hetzelfde moment in haar respectievelijke bovenarm. Dik lachen en hopla, de krant werd ermee gehaald. Het wordt steeds gezelliger in de spreekkamers in Nederland. Zolang we daar nog naar toe mogen. Als de gure conservatieve wind in de politiek aanhoudt, dan zouden de arme mensen in de nabije toekomst hun medische zorg weleens op thuisdokter punt en el en bij mantelzorgende familie en vrienden moeten gaan halen.

met een buit van 20 pakken Brinta de Jumbo uit

Judith Meskers stuurde een ikje in dat expats wel herkennen. Jarenlang vind je het opvallend als je Nederlandse kentekens ziet, of een man met een AH-tas, maar ja, dan knipoog je naar zo’n man en realiseer je je net te laat dat je in Nederland op visite bent. Zelf liepen wij ooit innig tevreden met onze gebruikelijke buit van 20 pakken Brinta de Jumbo uit, toen we ons realiseerden dat we al sinds een maand of twee in de buurt woonden, in Nederland dus. Heb je weleens.

Ralf Fleuren deelde een intens smerig verhaaltje over die keer dat hij in Zweden in de tuin van zijn buren zat te kakken en toen een wildcamera ontdekte. Fijne vent! Zo’n expat maakt geen reclame voor het Nederlandse volkje.

Wil jij net als Suske, Bertie, Bertjens en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens op een congres. Het was buiten koud en guur. Binnen stond de kachel op 10 en waren er fijne sprekers, hapjes, drankjes en werd er genetwerkt als een malle. Dit is de kapstok met onder andere mijn jas, gefotografeerd net voordat ik weer naar huis ging. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Jas aan de kapstok” © 2023 Bas van Vuren