Een mooie tekening. Een mooie 0.0. Een mooie blauwe WC-bril. Een mooie moot gerookte zalm. Een mooi sprookje over een mooie appel. En een mooi stel kinderen dat lekker “fuck” aan het roepen is. Het was weer een mooie boel in Ikjesland. Hier lees je in een paar minuten wat er vorige week gebeurde en wat er deze week aan het gebeuren is.
Lisette van de Loo liep naar het lokaal waar ze moest zijn, jawel, en ziet een tekenende kleuter. Een kleuter die aan het tekenen is, zou een iets begaafdere schrijver schrijven. Lisette blijft staan en zegt: “Zo, dat ziet er mooi uit! Wat teken jij, is dat een aap?” De aangesproken kleuter schudt “bedeesd” haar hoofd – waar vind je dat nog, ze zijn tegenwoordig juist allemaal giga onbeschoft – en zegt: “Dit is mama”.
“nooit weg, al is er al een boek vol van”
Leuk toch? Mooie tekening. Lelijke mama. Of gewoon keislecht getekend, dat kan ook. Het was in ieder geval een lezersanekdote in de NRC en daarmee kom je in Ikjesland. De literaire liefhebbers kwamen goed aan hun trekken, want man, man, wat werd er weer belabberd geschreven. Bertjens van het Ikjespanel vond zo’n kleuterikje “nooit weg, al is er al een boek vol van”.
“Een mens maakt wat mee in zijn leven …”
Maar ook mannen kunnen schrijven. Taeke Kuipers bijvoorbeeld. Hij schreef over een “ware gastronomische belevenis”. Hij is de fastfood en cafetaria gewend, maar zat nu eens te tafelen in een chique restaurant. Het culinaire jargon “borrelde en tintelde” volgens hem. Het ging over een “zuurtje van dit, op een bedje van dat”. Taeke werd steeds stiller, maar vroeg toen “een beetje timide” of de serveerster ook alcoholvrij bier had? Zonder aarzeling of glimlach – waarom zou ze ook – antwoordde ze: “O zeker, voor u heb ik een hele mooie Heineken 0.0.” Daar ging het om: de uitdrukking “een hele mooie Heineken 0.0” alsof het een dure wijn betrof. Hilarisch vond Taeke dat. Had hij nog nooit meegemaakt, nooit gehoord, een volkomen nieuwe ervaring. Want ja, bij de McDonalds krijg je hooguit een slap glimlachje terwijl de dienstdoende maître met het petje en het schortje alweer naar de volgende klant kijkt. “Een mens maakt wat mee in zijn leven …” leefde ook Bertjens met Taeke mee. Vermoedelijk – want we kennen haar – bedoelde ze dit diepsarcastisch.
Gauw naar de WC dan maar. Via het ikje van Otto Bekers wel te verstaan, want kom zeg, dit blijft wel een nette site. Op vrijdagavond Vandaag Inside weer eens gekeken, daar ging het onder andere over de constatering dat je als vrouw soms de pis nog proeft als je aan het pijpen bent. Nee, ik verzin dit niet. Gewoon op de TV, prime time en heel Nederland ligt krom. Of staat stijf van verontwaardiging, hoop ik toch. Over een paar maanden nog maar weer eens kijken. Voorlopig dus even niet meer. Doe mij dan maar ikjesland en het onschuldige geprietpraat van de NRC-community.
Otto had een nieuwe WC-bril gekocht en opende thuis de bijbehorende doos. Groot was zijn verbazing. De bril was blauw in plaats van het gedachte wit. Hij terug naar de Ikea. Daar vertelde de Zweedse baliemedewerkster, terwijl ze aan een knakworstje kloof, dat hij er natuurlijk wel de blauwe beschermfolie van af moest halen. Van die bril. Otto weer naar huis. In de auto stuurde hij het voorval al als ikje naar de krant. Hij eet ook al zijn hele leven zijn groenten met de verpakking er nog om heen. Aardappelen schilt hij niet. Bananen pelt hij niet af. Om over zijn condooms maar te zwijgen. Hij heeft heel erg veel kinderen, hoe zou dat nou toch komen?
Allemaal weggekocht door sneue folderspeurende wappies
Kees Fens, naamgenoot van een veel grotere Kees Fens, maar die is al een hele tijd geleden overleden, liep in de supermarkt. Hij wilde de “1+1 gratis” – aanbieding van de gerookte zalm scoren. Natuurlijk was er in geen velden, schappen of wegen meer een flintertje zalm te vinden. Allemaal weggekocht door sneue folderspeurende wappies die bij elke cent korting meteen op de fiets springen en vele kilometers door weer en wind peddelen met opbollende fietstassen, op de terugweg tenminste, dan zijn die gevuld met de aanbiedingen. Kees ging op hoge toon verhaal halen bij de vakkenvuller. Die schrok zich een hoedje van die woeste pensionado en bood hem de twee pakjes aan die hij net als zijn collega’s voor zichzelf apart had gelegd. De dienstdoende NRC-redacteur, of een stagiaire van de social media redactie, had “Superman” boven dit verhaaltje gezet. Een verwijzing naar de supermarkt, vermoedelijk, en dat die vakkenvuller een held was? Bijzonder lollig. Gigantisch gekunsteld. Doe maar niet. Nooit meer graag.
En zo gaat zo’n week in Ikjesland nog best wel snel voorbij. Nicole Koster schreef het laatste ikje van de week. Het ging over een sprookje bij een stoplicht. Ze staat in haar woeste SUV ronkend voor rood en ziet een man in een prullenbak naar voedsel zoeken. Ze doet haar raampje open en roept op minzame toon naar beneden: “Meneer, wilt u misschien mijn appel?” Die had toch een rot plekje en iew .. er kronkelde aan de onderkant een staartje van een wormpje uit. Voor zover wormen staarten hebben, het kan ook zijn nekje geweest zijn, daar zit geen verschil tussen. “Wat bijzonder”, grijnst de dakloze zwerver zijn zwarte tanden bloot, “een vrouw die mij een appel geeft. Het is net als in het sprookje.”
“Haha, Zwarte Piet bestaat nog”
Nicole lacht ongemakkelijk, want ze beseft dat er hier een staaltje van godslastering aan de gang is van heb ik jou daar. Die eerste vrouw die de eerste man een appel geeft en daarmee alle latere ellende en rampspoed in deze wereld heeft veroorzaakt, die heeft natuurlijk wel degelijk echt bestaan. Maar goed, dat weet zo’n zwerver niet en minachtend geeft Nicole een peut gas. “Haha, Zwarte Piet bestaat nog”, grinnikt ze als ze in haar achteruitkijkspiegel kijkt en het beteuterde en beroete gelaat van de zwerver ziet. En ze heette ook nogeens “Koster” van achteren. Alles klopte en het was terecht het allerbeste ikje van vorige week. Benieuwd wat de nieuwe week in petto heeft, zie het reactieveld hieronder.
Oh, doe ik het weer! Dit was het laatste ikje van de week helemaal niet. Dit was die van vrijdag, ik vergiste me in de datum. Bas Vegter schreef voor de zaterdagkrant een stukje over zijn kinderen van drie en vijf jaar oud, die hun ouders imiteerden en “Fuck! Fuck! … Ik ben m’n baby’tje vergeten” in hun spel riepen. Daar hadden weer mondhoeken van tenminste twee redacteuren van de social media redactie van de NRC van gekruld en dus kwam het verhaaltje erin. Verder krulde er nergens in Nederland ook maar een andere mondhoek, met uitzondering van die van Bas Vegter, zijn vrouw en hun hele familie- en vriendenkring. Ik gun het ze! Fuck nog eens aan toe zeg!
Wil jij net als Bertie, Bertjens en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik stond weer eens op Schiphol. Op weg en weer terug van de een of andere bestemming. In een etalage zag ik een reclame voor de Amazing Stroopwafels, een geweldig duo muzikanten en performers uit mijn jeugdjaren. Maar ze blijken nog op te treden en kunnen zich zelfs dure reclames op onze nationale luchthaven veroorloven. Ome Kobus heeft zijn been verloren, op Hawai, aan een haai. En Oude Maasweg dumpiedumpiedum, een prachtig nummer met gitaaruithalen. Maar weer eens opzetten op Spotify zo meteen. Doen jullie mee? Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Stroopwafels achter glas” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Generatie dingetje
Een jongen van negen jaar zegt:
„Ik zag iemand met een papieren vape.”
Broer, je bedoelt een sigaret.
Jildou Dijk
Klein stukje waarmee wel heel erg veel is misgegaan. Was dit een email of een app naar de redactie?
De lelijkste fout is dat generatiedingetje dat natuurlijk aan elkaar geschreven moet worden.
Dan die vage “jongen van negen jaar” die ergens in een vacuüm iets zegt.
En dat “Broer …”, zo zonder aanhalingstekens, is zo’n beetje de lelijkste slotzin die ik ooit las. Stijlbreuk, Jildou, perspectiefwisseling, je praat ineens tegen de jongen. En zijdelings tegen de lezer? Niet doen tenzij vanaf het begin en consequent. Knap hoor, zoveel taal- en stijlfouten in zo weinig woorden.
Ik vind het interessant om te lezen dat je vermoedelijk (want er zijn meerdere Jildou Dijks) iets in de communicatie doet. Een dingetje vermoedelijk. Ga je heel erg diep schamen, broer.
Die tekenende kleuter had het nog zo mis niet met een aap als moeder te tekenen. Dit is een bewijs dat de evolutietheorie het juist heeft.
Dat die man men condoom toch nog meerdere keren vader geworden is bewijst dat de melkboer goed zijn werk gedaan heeft.
Fijne dag of wat dan ook.
Jij ook, Suske, of wat dan ook. Fijne week, fijne herfst, fijn jaar, kijk maar even.
Eindelijk aanwezig.
Prima intro weer.
En jammer van dat ikje. Werd het iets beter geschreven, dan was het nog wat.
Dank je, Bertjens/Bertie. Ja, er had meer van gemaakt kunnen worden, maar ja, die mensen lezen hier nauwelijks mee, dus veel verbetering zit er niet in de laatste jaren.
Een goede zaak
Ik had met de klimaatmars meegelopen en vond dat ik na afloop best een lekkere, warme kroket verdiende. Bijna thuis stapte ik daarom in mijn buurt, Amsterdam Oost, een mij onbekende snackbar binnen en deed mijn bestelling. Het was niet druk, en dat beaamden de twee mannen achter de toonbank. Ik opperde dat dat waarschijnlijk te maken had met de klimaatmars die die middag in het centrum van Amsterdam was gehouden. Ze reageerden wat vaag en niet-begrijpend. Daarom zei ik nog maar voor de duidelijkheid: „Een goede zaak!”. „Dank u,” reageerde er een.
Ina Kok
Hopelijk was het een lekkere vegetarische maar vooral koude kroket, dan valt de schade nog mee. Zo doet Ina in een klap dus het hele effect van de mars teniet. En met haar vast velen. Alsof je na een vredesmars elkaar even lekker gaat lopen afrossen. Even heerlijk uitleven.
Of ik er ook was? Voor jullie een vraag voor mij een weet. Kom maar op met die foto’s, paparazzi!
O.
En toen?
Toen de taaluitgedaagde cafetariamedewerkers doorkregen wat ze wel bedoelde is ze de zaak uitgeknuppeld.
Sinterklaasjournaal
Achterop de fiets, op weg naar voetbal. De negenjarige zit zoals zo vaak vol met vragen. „Papa, geloof jij nog in Sinterklaas?” Mijn gemompel gaat verloren in de tegenwind.
Hijzelf weet het zeker: „Ik wel, maar het Sinterklaasjournaal, daar geloof ik niet meer in.”
Daniel Mogendorff
Nou, maar ik wel. Dieuwertje moet blijven!
Ik lees nu op X (v/h Twitter ) een wel heel erg droevig bericht.
Miriam Wesselink, alhier bekend als schrijfster, schrijfcoach, dierenliefhebster en Tulpen-Rallyrijdster, en ook in het echt een bijzonder aardig persoon, schrijft dit: “Beste mensen, jullie hebben waarschijnlijk al gemerkt dat ik niet meer actief ben, dat komt omdat ik gediagnosticeerd ben met Alzheimer en ik mijn gedachten niet meer kan verwoorden. Het gaat U allen goed!”
Daar ben ik stil van.
Ik ook, Bas.
Inderdaad, heel droevig.
Miriams ikje over de vlieg had cultstatus en terecht. Hier komt ie, nog net zo crispy als bijna tien jaar gelee in de NRC:
Vlieg
Onderin een lege wijnfles zie ik een vlieg spartelen in een restantje vocht. Softie die ik ben, kan ik geen enkel levend wezen zien lijden, dus zin ik op een manier om het beest te helpen, of desnoods uit zijn lijden te verlossen. Ik besluit heel voorzichtig het plasje uit de fles te gieten in de hoop dat de vlieg meedrijft. Dat lukt. In het plasje, nu op het aanrecht, blijft hij op zijn rug met zijn pootjes in de lucht spartelen. Ik pak een stukje papier en hou dat tegen zijn pootjes aan. Hij krijgt er grip op en terwijl hij zich aan het papiertje vasthoudt, draai ik het om en leg het neer. Op het papiertje zit hij even stil, alsof hij moet nadenken wat hem nu weer is overkomen en doet dan een paar pasjes. Dat gaat goed. Maar dan probeert hij weg te vliegen en maakt vanwege zijn aan zijn lijf vastgeplakte vleugels een duikeling. Precies in de volgelopen gootsteen.
Miriam Wesselink
En ik zie tot mijn verbazing dat haar laatste reactie alhier op dit blog alweer maar liefst zes (6) jaar geleden is. Ze stapte op vanwege een – overigens denkbeeldig – verschil van inzicht over het nuttigen van foie gras. En kwam nooit weerom.
Dit was die laatste reactie:
“Diervriendelijke foie gras bestaat niet. Foie gras is alleen mogelijk met een vervette lever, zoals de naam al zegt. Zo’n zwaar vervette ontstaat niet op natuurlijk wijze, maar alleen met dwangvoeding. De vrolijk rondlopende eenden en ganzen zonder mishandeling met stalen of rubber trechters leveren normale levers, geen ziekelijk vervette. Dit is waar foie gras vandaan komt:
[noot van de redaktie: deze afbeelding is verwijderd vanwege goede smaak, juist op verzoek van Luvienna zelf proberen we dit blog van dieronterende plaatjes vrij te houden]
Confit de canard is een bijproduct van foie gras. Als de lever eruit is gaan de geconfijte bouten in blik.
Maar mensen vinden het vervelend met onaangename waarheden geconfronteerd te worden, zeker als dat betekent dat ze eigenlijk hun lekkere hapjes moeten opgeven. Daarom worden slachthuizen en andere narigheid veel mogelijk uit beeld gehouden, en wordt betoogd dat het helemaal niet erg is voor kalfjes om direct ne de geboorte van hun gescheiden te worden, om maar wat te noemen. Zo min mogelijk confrontatie met de consequentie van hun eetgedrag.”
Er is geen woord waar ik het niet mee eens ben.
Winterprikken
De huisarts had de wintervaccinaties gepland op een onmogelijke dag. Vandaar dat ik online via een portaal een nieuwe afspraak moest maken. Er was nu geen rij, maar ik werd geroepen in een kamertje. Ik zwaaide met mijn beide oproepbrieven en zei dat ik ook de pneumokok moest krijgen. De assistente schrok. „Dat moet tegelijk,” zei ze en ging een collega halen. De dames gingen ieder aan een kant van me staan; de linker had de griepprik, de rechter de pneumokok. In koor zeiden ze: één… twee… drie!… en prikten tegelijk.
Emma Heineken
Bizar verhaal, maar misschien is het waar? Geen idee en ik heb geen Arts & Auto bij de hand om het op te zoeken.
Bes goed. Ik zie het voor me, waar of niet waar. 😁
Een herstellen, ik had een verkeerd mailadres opgegeven. Zeker niet goed wakker.
Zekers, hopen dat we dit allemaal ooit mogen meemaken. Muziekje erbij, zak chips, clowns die struikelen, een trompetterende olifant die de spreekkamer in komt … En nog gedekt door het ziekenfonds ook.
Een t’tje te weinig, nu een v’tje missing … Neem nou eerst een grote bak koffie voordat je het internet op gaat, Berie!
😏🤣
Knipoog
Ik woon al een aantal jaar in het buitenland. Hoewel ik ooit niet kon wachten om Nederland te verlaten, merk ik dat ik steeds vaker blij verrast ben om ‘landgenoten’ tegen te komen in ‘mijn’ stukje buitenland. Zie ik een Nederlands kenteken, hoor ik iemand Nederlands praten, dan glimlach, knipoog, of zwaai ik altijd even, als een klein teken van herkenning. Zo ook naar de man met de AH-tas, die zich daarop zichtbaar afvraagt wat mijn knipoog naar zijn plastic tas betekent, terwijl ik me net te laat realiseer dat ik in Nederland op visite ben.
Judith Meskers
Wat moeizaam opgeschreven, maar best wel een herkenbaar stukkie herinnering voor mensen die ook een tijd in het buitenland hebben gewoond. Wij vertellen dit soort anekdotes vooral door in de huiselijke kring en op recepties.
Zoals die keer dat we innig tevreden met 20 pakken Brinta de Jumbo uitliepen, de achterbak volstouwden, maar ons toen plotseling realiseerden dat we in Nederland woonden en gewoon drie straten verderop naar huis konden.
Best aardig. Meer een miniverhaaltje.
Zweden
Deze zomer zijn we verhuisd naar Zweden voor meer rust en ruimte. Tijdens een wandeling in het bos van onze buren voel ik ineens aandrang. Overtuigd dat ik alleen ben hurk ik om mijn behoefte te doen. Opgelucht vervolg ik mijn boswandeling. Na een paar minuten valt mijn oog op een geel bordje: ‘Wildcamera actief. Neem contact op met de eigenaar om te controleren of u op beeld staat.’ Komende vrijdag zijn we uitgenodigd voor een dinertje met alle buren. Ik vraag me af of mijn Zweeds goed genoeg is om te merken of ze mijn ‘ontspannen’ wandeling bespreken.
Ralf Fleuren
Ralf is een man en hoort staand tegen een boom te pissen zoals andere mannen doen. Hoezo hurken? Je hebt toch benen aan je lijf en een gulp in je broek? Hurken is voor personen met een baarmoeder.
Of is mijn donkerbruine vermoeden terecht dat onze Ralfie een grote boodschap moest doen?
Intens smerig, zowel voor hem – je moet je kont halfhartig met natte bladeren afvegen op op zijn best met een piepklein papieren zakdoekje waar je vinger doorheen schiet – als voor de wandelaar (en dieren! zou Luvienna terecht aanvullen) na hem.
Mensenpoep is intens smerig, veel viezer dan de keutel van een vos, het dropje van een konijn (zoals ook Pawi bijvoorbeeld weet) en zelfs dan de drol van een hond of wolf.
Foei Ralf, ik hoop ook voor je eigen bestwil dat het allemaal op camera staat en je deze smerige gewoonte afleert en voortaan je wandelingen beter voorbereidt.
Tja…
Zeg dat wel.