Kindje eet mamavis (ikjesrecensies; editie 466)

Een keuvelende tweeling op de achterbank. Een vriend van 90 op de achterbank. Kinderen tijdens het eten. Een enorme grijze Ferrari in een stil straatje. Een zoon van vier in het zwembad. Een hond in Redfern, Australië. Waar je dat allemaal vindt? In de NRC natuurlijk, in ikjesland, het landje dat dit jaar op de kop af twintig jaar bestaat. Lees hier maar gauw wat voor ikjes er vorige week verschenen. En kom elke dag even terug om in de reacties hieronder de nieuwe ikjes van deze week te vinden. Moeilijker is het niet.

Jouke Waleson schreef over de driejarige tweelingzusjes Suzanne en Louise, die achterin de auto zaten te keuvelen. Louise zei: “Ik wil geen vis meer eten”. Ze vindt dat namelijk zielig, want “dan zegt een mamavis: waar is mijn lieve kindje nou gebleven?” Zusje Suzanne reageert: “Dan eet je de mamavis toch ook gewoon op?”

Je gaat van lollig naar nukkig

Lollig hoor, mensen die jong zijn. Zo is het leven, je gaat van lollig naar nukkig, van zoet naar zuur, van de wieg naar het graf. Met dank aan Joke luisterden we naar het toepasselijke liedje van Ivo de Wijs:

Die man van 90 die ook al op de achterbank van een auto zat, niet die van Jouke, maar die van Toine Vennix, zat lekker in zijn eentje voor zich uit te keuvelen. Terwijl Toine achterwaarts aan het inparkeren is met behulp van de hulplijnen op het grote scherm op zijn dashboard vraagt de ouwe: “Is er tennis op televisie?”

Jan Sierhuis, een nog onbekende reageerder alhier, maar dat kan snel veranderen, kwam binnen met een welgemeend “hallelujah jutteperen!” dus het enthousiasme is helemaal goed. Nu nog even reageren op een ikje van de dag. Hoeft niet maar mag.

“Vroeger kregen we veel mail over penisvergroting”

De Schrijvende Rechter (DSR) kon het niet laten om alhier een linkje te plaatsen naar een lezenswaardig artikel over het ikje op Villamedia, gewaardeerd vakblad voor schrijvers en journalisten. Hij deed alsof hij dat per ongeluk deed, “op het verkeerde blog”, maar wij weten beter. Ikjescoryfee Paul Steenhuis deed in het artikel uit de doeken hoe de selectie van de ikjes gaat (waarschuwing: dat wil je niet weten, al onze vermoedens zijn waar), en dat er 43.459 ongeopende emails in de ikjesinbox van de NRC liggen te weken. Tot wanneer? Tot nooit. Die achterstand haal je nooit in, zeker niet in een met anderen gedeelde inbox. Hij vertelde dat er ook veel spam tussen zit. “Vroeger kregen we veel mail over penisvergroting”, voegt hij aan zijn ontboezeming toe. Reden voor de pubers van het duffe Geen Stijl, dat nog altijd blijkt te bestaan, om helemaal gierend uit de plaat te gaan. Want ja, het woord “penis” daar gaan ze op. “Fap fap” plaatjes, da’s aldaar immers ook uitgevonden. Dat DSR maar ook andere reaguurders die ooit van de NRC-site geband zijn – de lallende lummel, de jammerende jurk, dat soort werk – daar nog dagelijks hun geluk en erkenning vinden, zij het onder andere pseudo’s, is zo veelzeggend, dat ik er bijna akelig van word.

Maar goed, de serieuze pers heeft dus aan mijn oproep gehoor gegeven en is begonnen met het in het zonnetje zetten van het fenomeen “ikje”. Keiverdiend. En more to come.

Saskia Petit schreef dat ze met haar kinderen tijdens het eten naar een politieserie kijkt. “Het zijn wel allemaal heel mooie mensen”, merkt haar 13-jarige dochter op. Saskia legt uit dat mensen in series en op de sociale media er altijd mooier uitzien dan in het echte leven. Valt dat dochtertje haar in de rede met: „Dat weten we toch, we zien jou elke dag.” Meteen mooie reclame voor haar mama, die trouwens op haar website het aankijken meer dan waard is, maar dat schijn je dan weer niet te mogen zeggen. En misschien zijn er ook andere Saskia’s Petit.

Be! Moei! Je! Met! Je! Eigen! Zaken! Pannenkoek!

Bij Arthur Graaff stond er een enorme, grijze Ferrari in het stille straatje. Stil: alleen de voetstappen van Arthur klinken er weleens op in de nachtelijke uren als Arthur zich uit de kroeg, het bordeel of beide huiswaarts begeeft. Maar nu was hij vroeg thuis, rond half twaalf en hij zag onder de ruitenwisser van die auto “een nattig briefje met originele hanepoten, kennelijk van een jochie van rond de tien.” Dus je ziet, zijn fantasieduim draaide op volle toeren. Op het briefje, dat hij ongegeneerd ging staan lezen, hoewel die Ferrari, die motorkap en dat briefje niet van hem waren, vroeg het joch of zijn moeder een keer een stukje mee mocht rijden. Schaamteloze actie natuurlijk, zowel van het joch als van Arthur. Maar goed, het zal wel in Amsterdam geweest zijn, ook daar is aan de randen van de stad nog best een enkel stil straatje te vinden. Arthur was geroerd en vond het jammer dat de jongen vergeten was zijn adres of telefoonnummer op het briefje te zetten. Waarom dan, vroeg het ikjespanel zich meteen af. Wat had Arthur dan gedaan? Overal in de straat aanbellen op zoek naar de eigenaar van de Ferrari? Het op zijn Facebook gezet? Be! Moei! Je! Met! Je! Eigen! Zaken! Pannenkoek!

Intussen biechtte Ad Hok op dat hij recent om drie uur ‘s nachts Nederlandse tijd, een ikje had ingezonden. Het is nog niet geplaatst, en dat wordt door de auteur ook niet verwacht. Allereerst had hij zijn leeftijd en woonplaats er niet bij gezet. En het had ook nogeens een keer met “poep” te maken. Nou, dan weet je het wel. Daar veegt men op de NRC-redactie de billen mee af. Om geen reet te zeggen.

Daarmee was het alweer tijd voor het laatste ikje van de week, dat van Pim den Dekker. Die meldde dat hij ‘s ochtends vroeg de hond uitlaat in Redfern, Australië. Dus wij dan maar hopen dat de man daar wel zelf woont, anders is dit echt een bizar verhaal. En ja, je moet het als hond maar zolang ophouden. Onmenselijk. Blij dat het een beest is.

Wil jij net als Joke, Jan en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens uit eten. Ditmaal in een western style restaurant, ergens in het midden van het land. Waar precies zeg ik niet, anders gaat iedereen er heen. Overal hout, cowboys, cowgirls, steaks en spareribs, alsof ik weer in de VS was. Ik maakte speciaal voor jullie foto’s van het interieur, maar koos voor deze bij de uitgang. Een cowboy met een dik buikje, want ja, de eigenaar van die tent was de allergelukkigste mens in het restaurant. Achter de kassa telde hij zijn flappen, checkte hij zijn digitale betaalapparaatjes, en floot zijn cowboyliedje. Keiauthentiek! Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Cowboy eet buikje rond“ © 2024 Bas van Vuren