Bellen met oma. Vogels tellen. Sokjes kopen. Boodschappen doen. Van je fiets vallen. En een fris geurtje kopen. Je kunt van alles doen in het NRC-ikjesland. Lees hier maar gauw verder en doe ook deze week weer allemaal dagelijks mee via de reacties onderaan dit artikel aan het lekker ophemelen en beschamend afkraken van de ikjes van de dag.
De oma van de 6-jarige Hamza is al bijna een jaar geleden overleden. Maar haar telefoon ligt nog prominent in de woonkamer bij opa. Hamza vertelt dat hij later astronaut wil worden, omdat hij dan oma kan gaan zoeken om haar de telefoon terug te geven. Dan kunnen ze weer samen bellen. Bertie, die van Bertjens, vond het best een intrigerende naam, dat “Hamza”, net alsof het ergens een afkorting van is. Is het niet. Het ikje zelf vond het panel “te droog verteld om enige emotie op te wekken” en daar kon de auteur van deze eerste lezersanekdote van vorige week, Ellen Bouma, het mee doen. Heb je weleens. Gewoon blijven inzenden.
Neem nou die Bas van Vuren, zelfverklaard ikjesfenomeen der lage landen. Kreeg ie me daar weer een ikje gepubliceerd, zeg! Dit keer ging het over de Nationale Tuinvogeltelling. Zijn vrouw ging precies toen hij klaar zat met zijn verrekijker om een half uurtje te tellen in de tuin scharrelen, op haar hurken, ja dat kan, met de bloembollen die er nodig in moesten. Zijn aantal waarnemingen was dus nul. Want daar houden vogels niet van, bewegende mensen zonder voer. Het was wel een lekker actueel ikje, met zelfspot, het vrouwtje werd als onnozel gansje weggezet … dus ja, zo kennen we Bas van Vuren weer, oordeelde het ikjespanel spijkerhard, maar ook met bewondering. Die man weet namelijk hoe je een ikje schrijft. Bij Heer Rozenwater werd de publicatie geeerd met een speciaal met AI vervaardigd prentje:
Bas bleef er trouwens nuchter onder. Het was dan ook bijna het einde van de IkPas oftewel DryJanuary actie. Met ongekend gemak sloeg hij zich er ook dit jaar, helemaal voor de gein, weer doorheen. Sterker nog, hij hield er niet eens mee op.
“Mevrouw, dit zijn geen babysokjes, dit zijn hondensokjes”
Joke Maas, kersverse oma in spe, wilde iets kopen voor haar aanstaande kleinkind. Ze zag bij Het Kousenhuis vier leuke sokjes. Op haar vraag of die leuke babysokjes ook in andere kleuren voorradig waren, was het antwoord: “Mevrouw, dit zijn geen babysokjes, dit zijn hondensokjes”. Dus ja, jullie zien het wel, het schrijven van goede ikjes is niet iedereen gegeven. Want het blijft aan de oppervlakte kabbelen, we zien het niet voor ons en Joke voegde er zelfs nog een conclusie aan toe (die ik hier maar niet deel, want ze schreef dat ze er dus nog even moest inkomen, in haar nieuwe omarol, man man, niet doen, Joke, die conclusie moet de lezer zelf trekken, als het ikje althans goed geschreven is).
Het Kousenhuis, zo leerde een korte google, staat in Maastricht en heeft geen hondensokjes, noch kluifbotten voor de hond, noch ontwormingstabletten voor de kat, likstenen voor de parkiet noch guppenvoer. “De broodjes-aapwinkel is aan de overkant”, zo oordeelde een panellist hardvochtig.
Frits van Exter beschreef een hilarisch voorval met zijn moeder van 99. Die twijfelde tijdens het boodschappen doen of ze de deur wel goed had dichtgetrokken. Ze vroeg iemand om op haar rollator te letten en rende naar huis om de deur te controleren. Op zijn vraag waarom ze haar rollator had achtergelaten kreeg Frits als antwoord: „Zonder rollator loop ik veel sneller.” Best wel een goeie en spijikergoed geschreven. En die mevrouw Van Exter die haalt de 100 wel!
Natuurlijk moest ik onmiddellijk denken aan mijn eigen rollatorverhaaltje, slechts zes woorden groot, meer dan 12 jaar geleden gemaakt voor Joke in het kader van haar zeswoordenactie, die weer geinspireerd was op Ernest Hemingway. Dus ja, zo blijf je doorlinken. Als ik gekke Henkie was.
En hopla, toen was het alweer tijd voor het zaterdagikje. Vaak zijn het de beste. Want ja, de NRC-lezer moet er het weekend mee door kunnen. Zo niet, dan stappen ze over op de dikke zaterdageditie van de Volkskrant. En dat moet je niet willen.
Boukje Bovenlander, waarom moet ik nou onmiddellijk aan een wilde koe uit Schotland denken, die werkt als receptioniste bij een spoedtandarts in Amsterdam-Zuid. Nou dan weet je het wel. Dan moet je lollig zijn. Ze krijgt een jonge moeder aan de lijn. Haar zoontje is van de fiets gevallen en heeft twee tanden verloren. Boukje legt uit dat ze samen naar de praktijk kunnen komen. De tanden kan de moeder het beste bewaren in melk. Roept die moeder: “Ik heb alleen havermelk, is dat ook goed?” Een volstrekt normale double check, maar Amsterdam lag weer blauw.
Oh, doe ik het weer, het zaterdagikje kwam een dag later pas. Het was van Lucia de Souza Ferron, een heerlijk googelbare naam, doe maar eens, er is er maar eentje en zij is het! Het flesje waar ze zo zuinig op was, schrijft ze, is nu toch echt leeg. Het merk bestaat niet meer, dus moet ze op zoek naar een nieuw geurtje. Voor de etalage van de parfumerie ruikt ze ineens een fris briesje. De vrouw die naast haar staat ruikt echt verrukkelijk. Dus Lucia de Souza Ferron vraagt naar de naam van haar luchtje. De vrouw kijkt haar eerst niet-begrijpend aan, want dat hoort in een ikje, dat stelt de clou nog even uit en schatert het dan uit: “Perfume? No perfume. Grasmaaien.” En zo is het. Ad Hok ruikt ook altijd heerlijk op zaterdag. Door de week niet, want dan zit hij met een dikke sigaar op de bank.
Maar keileuk gewoon en goed geschreven. Keurig de lezer op het verkeerde been zetten, spanning opbouwen, en dan BAM de clou. Het is bovendien nog echt gebeurd ook, zo schat ik in. En er zit een stichtelijke moraal, een aanklacht tegen de consumptiemaatschappij, maar zonder gedram. Hulde.Hulde. Hulde. Driewerf. Zolang er twee pareltjes in een week opduiken, zoals deze week, dan zijn we kei en kei blij.
Wil jij net als Bertie, Suske, Joke, Jan, Heer Rozenwater en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan het stoppen met alcohol. Doe ik elk jaar in januari, gewoon voor de lol, niet omdat het ergens voor nodig is. Ook dit jaar was het weer een fluitje van een cent. Einde bericht. En de Easy Quit Drinking App is een leukigheidje dat erbij hoort. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Vadertje lief toe drink toch weer“ © 2024 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Fietshelm
Manlief, op leeftijd, heeft na veel wikken en wegen een elektrische fiets gekocht. En op veel aandringen van Jan en alleman toch ook een fietshelm.Als we klaarstaan voor ons eerste gezamenlijke tochtje zie ik geen helm. Na een vraag van mijn kant is het antwoord: „Ja, ik heb hem wel bij me hoor, kijk maar, hij zit in de fietstas.”
Mattie van Gils
“Manlief“. Je zult maar zo genoemd worden. Dan zou ik ook geen helm opzetten.
Of haar zelf de helm laten opzetten.
De week is begonnen. Nu nog een paar mooie ikjes.
Dat zou leuk zijn!
Rare vogel
Een vogelvriend appt mij ’s avonds of ik naar zijn geluidsbericht wil luisteren. Er zingt zo’n rare vogel in zijn straat. Ik kom er niet uit. Het lijkt op een vroege zanglijster die de lente in zijn kop heeft, maar het is wel steeds hetzelfde liedje. Je hebt toch zo’n Welke vogel zingt daar?–app om op het geluid te richten, vraag ik. Kijken wat dat oplevert. Belt hij even later op: „Niet te geloven!” zegt hij, „Het is het alarm van een auto op de parkeerplaats van onze flat.”
Pim Waldeck
Dit verhaal bestaat in vele varianten. In het eerste uit de moderne geschiedenis – begin van deze eeuw – werd het geluid van een ringtone voor dat van een koolmees aangezien.
Ook qua apps heb je er vele tientallen. De mijne – BirdNET – wordt weliswaar steeds beter, maar je moet er wel je gezonde mensenverstand bijhouden.
Verstelhulp
Kleine Jasper zit, zoals altijd als hij op bezoek is bij opa en oma, midden op de grote ronde eettafel. Maar vandaag is oma kleding aan het verstellen en is de hele tafel gevuld met naaimachine, meetlint, schaar, stof, kleinkind en andere attributen. Jasper pakt de schaar en knipt oma’s meetlint door. „Wat doe je nou?”, zegt oma enigszins verbolgen. Hij kijkt haar met zijn diep bruine ogen verbaasd aan en zegt: „Nu heb je er toch twee.”
Clemens Meijs
Wat zijn ze schattig he, die kleine Jaspers? Nee, helemaal niet! Boven op de eettafel zitten is al raar, maar dat is hem kennelijk aangeleerd. Wat een ellende hem dit op latere leeftijd nog gaat opleveren …
Nee, spullen van oma kapot knippen, dat is echt niet oke. Daar hoort een bestraffende reactie op, of zelfs een corrigerend tikje. Ik ben echter bang dat hij luid is toegejuicht door het ouwe stel en deze heldendaad uitgeknipt boven zijn bed zal terugvinden als hij ouder is.
Tussen diep en bruine hoort een streepje, eindredactie. En een vraagteken achter twee.
Leeftijd
In de trein wordt de stoel naast mij aangeboden aan een meneer. Zacht mopperend ploft hij neer. „Dat is al de tweede vandaag die denkt dat ik oud ben”. Na een glimlach kijken we stilletjes voor ons uit, in de stiltecoupé. De trein komt weer tot stilstand en hij staat soepel op om uit te stappen. „Succes met je school” zegt hij en hij verdwijnt in de massa. Glimlachend reis ik door naar mijn werk.
Carline van Breugel (29)
Eindelijk een keer dat het vermelden van de leeftijd functioneel is. En jawel, de mondhoeken zijn hier gekruld. Brinta nu.
Vers genoteerd
Ik stond afgelopen weekend dronken in een kroeg in Bergen op Zoom. We vieren daar deze dagen Vastenavend. Naast me stond een man, duidelijk geen Bergenaar en duidelijk ook dronken. „Wat is dit toch een schitterend feest”, zei hij, „zoiets kennen we in de Randstad niet.” Ik antwoordde met twee regels van de Bergse dichter Bert Bevers: „Je hoeft hier niet geboren te zijn om hier vandaan te willen komen.” Hij: „Wat mooi. Die zoek ik morgen nog even op.” Ik lees mee terwijl hij in zijn telefoon een notitie maakt: “je giegt hier niit vanddnn tre wlln kpnenen”.
Thomas Otte
Ik weet niet of het elkaar opheft: als zowel degene die schrijft als degene die leest en het terug vertelt dronken zijn dan is de spelling misschien weer wel correct?
Nou, die Bert Bevers toch en wat een diepe gedachte zeg, wat een gedicht!
Misschien een idee om deze tekst boven de formatietafel te hangen?
Solidair dorp
Ik ging afgelopen weekend voor het eerst mee met mijn vriend naar zijn geboortedorp in Brabant, Gilze. We reden door het dorp en ik zag overal Oekraïense vlaggen aan de gevels hangen. Ik had niet verwacht dat Gilze zo’n solidair dorp zou zijn.
Toen ik dit benoemde zei mijn vriend: „Dat zijn geen Oekraïense vlaggen, dat zijn de carnavalsvlaggen van Gilze.”
Amal Maatoug
Er zijn wel meer geelblauwe vlaggen, schouderophaalde hij en hoste door. Lekker zuipen en dansen, terwijl elders gemoord en geplunderd wordt, da’s het echte nieuws.
Hallo hallo… bendurweer.
Voor de variatie heb ik me weer aangemeld.
Welkom! Ik had je al gemist!