Leuk voor familieavondjes (ikjesrecensies editie 473)

Sporten met een defecte hartslagmeter. Een kerkdienst leiden met een open gulp. Een praatje maken met bouwvakkers uit Polen, Hongarije en Bulgarije. Leuk doen met een serveerster in Portugal. Je in het otje laten nemen door je V6-klas. En de wekelijkse lecture van je master verpesten. Je moet het allemaal maar durven. Je moet het maar meemaken. De ikjesschrijvers uit de NRC schreven het van zich af en hieronder kom je meer te weten over het hoe en het wat.

De week erop gaat het poortje bij de sportschool niet automatisch open

Ardienne Verhoeven gaat “eindelijk” naar de sportschool, want ze “sport nooit”. Ze krijgt een uitgebreide intake met analyses van haar bloeddruk, kracht en hartslag. Aan het einde van het onderzoek vraagt de instructeur: “Heb je vroeger aan topsport gedaan? Je hebt echt een topconditie.” Ardienne vertelt het trots aan familie en vrienden. De week erop gaat het poortje bij de sportschool niet automatisch open. “Verhoeven …” zegt de instructeur nadenkend, “daar was iets mee … O ja, je hartslagmeter was defect.”

Het ikjespanel vond het een “niet onaardig begin van de ikjesweek” en dat was het. “Leuk voor familieavondjes”, zei Bertie zelfs bewonderend. Suske zat nog met zijn hoofd in de ikjes van de week ervoor en liet weten dat hij geen Mieke Telkamp op zijn begrafenis wil horen. Nou, dat zal wel lukken.

Cees Baan maakte ook iets mee. Hij leidt, zoals wel vaker, een kerkdienst in een zorgcentrum. Het gros van de bewoners is 75 plus en sommigen zijn “verdwaald in het geheugen”. Voor de dienst komt één van hen naar hem toe, buigt zich vertrouwelijk voorover en fluistert: „Het paard gaat van stal!” Cees kijkt hem niet-begrijpend aan. Of hij die uitdrukking dan niet kent, wil de man weten. Cees schudt van nee. “Uw gulp staat open, dominee …” Mooi toch? Wel een rare uitdrukking. De staldeur staat open, maar dat paard komt dan toch niet onmiddellijk naar buiten? Mag ik hopen althans. Ik weet niet waar die preek over ging.

Intussen bleven de lezers van het Tekstblad toestromen. Massaal hebben ze de enige echte ikjesreviewsite nu toch echt gevonden. Hoezo dan? Dat komt door het recente nummer (1-2024) waarin Tefke van Dijk een boekje open doet over hoe je een geslaagd ikje schrijft.  Ze heeft voor haar artikel de echte ikjescoryfeeen van Nederland geinterviewd. Keimooi allemaal en jawel, ik heb nog altijd niet de tijd gevonden om het nummer uitgebreid te recenseren in een apart blog. Komt nog. Geen haast bij. De vakbroeders en -zusters laten ook via Linkedin weten hoe blij ze met het artikel zijn. Dat Tefke erin is geslaagd om ene Bas van Vuren te bereiken en interviewen wordt ook erg gewaardeerd. Maar ja, zo moeilijk is dat toch niet? Contactformuliertje rechts bovenaan invullen en je krijgt nog dezelfde dag een antwoord.

Door het artikel kwam ik er tot mijn verwondering achter dat ik al zo’n 11 of 12 ikjes op mijn naam heb staan en hopla, er was er eentje die ik hier op mijn eigen site over het hoofd had gezien. Hij staat er nu op. Over vogels tellen, een waargebeurd verhaal. Dat er nog vele mogen volgen.

Jan van Eyk woont in een seniorencomplex in Maastricht en maakt een praatje met de bouwvakkers die na gedane bouwactiviteit aan het schaften zijn. Ze komen uit Polen, Hongarije en Bulgarije, weet Jan. Een praatje maken gaat dus moeilijk. Als hij de stukadoor voorzichtig vraagt of hij “al een beetje Nederlands” spreekt, antwoordt die in onvervalst Maastrichts: „Mê jông…. al 62 joar”.

“Je hoort meteen dat het geen ABP is.”

Ook Ferdinand Crijns zit verlegen om een praatje. Hij doet het met een serveerster in Portugal. Die vraagt hem of hij Braziliaan is. Want ja, hij heeft ooit drie jaar in Sao Paulo gewoond en kennelijk is hij dat accent nog altijd niet kwijt. Maar hij woont dus allang weer in Eindhoven. Ze wordt daar heel enthousiast over, want ze heeft daar als scholier gelogeerd bij een familie in het kader van een uitwisseling. “Misschien kent u die mensen dan wel?” Als Ferdinand naar de naam vraagt zegt ze blij: “Jansen”. En inderdaad, zo zei een wereldreiziger, in Brazilië spreken ze een soort van Portugees dat heel kenmerkend is. “Je hoort meteen dat het geen ABP is.” Waar is Keessie de Gymnasiast toch gebleven, die schreef zulke prachtige fado’s, proest. Wij namen nog een slok koffie en aten er een koekje bij.

Thomas Otte spreekt met zijn V6-klas over de Oscarwinnende Hoyte van Hoytema. De klas geint een beetje over de aparte naam. Iemand van de achterste rij roept: “Gemiste kans dit, meneer, Waarom hebben uw vader en moeder u geen Otto genoemd?”

En voor je het wist was het alweer zaterdag, de dag waarop doorgaans de allermooiste ikjes verschijnen. Dit keer was het de uitzondering die de regel bevestigt. Santje Heinen deed leuk over een meisje dat het “tijdens de wekelijkse lecture” van haar master over “the European Onion” had. Jammer dit. Zo’n meisje als Sanne en de medestudenten die hardop in een deuk lagen over dat meisje worden later misschien wel minister-president, kamerlid, journaallezer of manager van het plaatselijke McDonald filiaal. Maar goed, het waren studenten en het meisje staat hopelijk niet op een bangalijst. Het kan altijd erger in het leven.

Wil jij net als Bertie, Suske, Keessie de Gymnasiast, Heer Rozenwater en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel, ik liep weer eens te winkelen in de Jumbo. En daar zag ik een pak likkoekjes. Ik had daar nooit van gehoord, laat staan dat ik ze ooit heb geproefd. En dat heb ik nog altijd niet. Ik durfde ze niet in mijn wagentje te gooien, bang als ik was om voor een koekjeslikker aangezien te worden. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Koekjeslikkers” © 2024 Bas van Vuren