Mannen in de klas tijdens de ramadan. De Donald Duck in de haven van Boston. Een Turkse pizza met konijnenvoer erin. Zoete stengels in Marokko. Een verfrommeld A-4’tje in de berm. Seksende duiven op zolder. De NRC-lezers kwamen vorige week weer van alles tegen. Lees hieronder hoe ze het van zich afschreven. En wat het ikjespanel er van vond.
Waar gaat dit heen, riep het voltallige panel ontsteld.
Nicole van der Steen geeft les aan havo 4 en beschrijft hoe de “drukke mannen” in haar klas zich ondanks de ramadan in de klas niet koest houden. Ze lijken wel resistent tegen de honger en slaap, schrijft ze wanhopig. Want ja, Nicole is niet zo van orde houden. Toch waarschuwt ze de mannen “kalm”, terwijl ze de billen samenknijpt, doodsbang dat ze er aanstoot aan zullen nemen. Als het echt te gortig wordt dreigt ze uiteindelijk “op vol volume” met melden en nablijven. Als ze na de les het lokaal verlaten hoort ze een van hen zeggen: “Doet ze ook mee aan de ramadan, of zo?” Dus ja, juffrouwen en meesters in Nederland, ze laten zich lekker een oor aannaaien, in het ootje nemen, voor gek zetten door hun leerlingen. Fijn toch? Maar waar gaat dit heen, riep het voltallige panel ontsteld. Daar kwam geen antwoord op en we zullen het dus nog weleens zien.
Bertie vond het eigenlijk best een koddig tafereeltje, die klas, die lerares, de lolbroek … “We zouden dubbel hebben gelegen”. Nou ja, wij ook, moest de rest van het panel schoorvoetend toegeven en de kop van de ikjesweek was eraf. Vorige week dan. Deze week pas zo meteen als jullie dit weekoverzicht uit hebben.
De vrouw van Martin Visser had een reis naar Boston geboekt. Ze vertelt aan haar verveeld toehorende kleinzoon van 15 over de rijke historie van de stad, de Boston Tea Party en zo. Het ventje blijkt het verhaal allang te kennen. “Van de geschiedenisles op school?” vraagt mevrouw Visser hoopvol. “Nee, uit de Donald Duck”, is het antwoord. Nou, en heel Nederland lag alweer in de spreekwoordelijke deuk. Lees hier de Donald Duck als je er inmiddels, zoals ik, mee gestopt was. Nu online en niet langer via de beduimelde vlekkerige leesmap.
„Gewoon in de pan of oven, meneer, en dan daarna nog wat konijnenvoer erin.”
De prijs voor het allerlelijkst geformuleerde ikje van de week, of misschien wel eeuw, ging naar Lukas Meijsen. Kijk naar deze openingszin: “Van de leerling uit vwo 5 aan wie ik een bijles spelling en formuleren heb gegeven krijg ik de volgende dag een door zijn moeder gebakken Turkse pizza.” Zelfs de schrijver van een procesverbaal zou er voor ontslagen zijn. Of deze tweede zin dan: “Dat het wel goedkomt met zijn Nederlands bewijst hij met de poëtische omschrijving van ongekookte bladgroenten in zijn uitleg over hoe ik de pizza het best op kan warmen.” Nou, en dan blijft er alleen de derde zin van Lukas’ ikje over. Da’s een direct citaat, dus dat kon hij niet kapot maken: „Gewoon in de pan of oven, meneer, en dan daarna nog wat konijnenvoer erin.” Hoewel, dat konijnenvoer natuurlijk op de pizza moet, niet erin, maar goed, in het licht van de eerste twee zinnen is dat klein bier waar we overheen zien. En die Lukas die geeft dus les in formuleren! Hilarisch! Echt.
Wat het panel in alle opwinding vergat is hoe lekker zo’n echte Turkse pizza kan zijn, lahmacun heet het, ik at hem voor het eerst tijdens een rugzak-dolmus avonturenvakantie tientallen jaren geleden, toen het nog kon en je overal hos geldiniz was en te eten werd uitgenodigd.
Ja, ook door Marokko kon je toen nog met goed fatsoen rondtrekken, zonder enige bescherming, zelfs met een lekker ding met lange blonde haren als metgezel, wat een tijden, wat u zegt. Driss Aarabi, zelf opgegroeid in Roosendaal, was er onlangs en ontdekte dat suiker ook uit “een soort groene bamboestokken” kan worden gemaakt. Man man. Hij vroeg nog aan de straatventer of “er misschien suiker” aan was toegevoegd ook. Hoe oer- maar dan ook oer kun je zijn. Om helemaal treurig van te worden. Hij had het ook nog over “hordes vrachtwagens suikerbieten” in zijn woonplaats. Bertie beschreef het fenomeen treffend met “suikerrietverdriet”.
„En afval gooi ik niet in de berm.”
Johan Wijnsma
Johan Wijnsma is vaak met een prikker in de weer om zwerfafval uit de natuur en plantsoenen te verwijderen. Lovenswaardig natuurlijk. Ware het niet dat hij, net zoals zo veel van zijn medeprikkers, zich daar zo op laat voorstaan. Iedereen moet weten hoe ge WEL dig ze zijn dat ze dit vuile werk voor een ander doen. Johan wandelde een rondje “Aalsum”, bij Dokkum, dus dan weet je het wel, daar is al eerder iets vreselijks gebeurd, ook uit onverdraagzaamheid, en hij vertelt dat zijn oog viel op een leeg pak vruchtensap. Lekker laten liggen, schreeuwde ik inwendig toen ik het las. Maar nee, hij raapt het op, dat pak, en neemt het mee. Ernaast ligt een verfrommeld A-4’tje van een puber in nood. De tekst is: „Ik heb lesverstorend gedrag. Hierdoor kunnen anderen niet werken. Ik zit voortaan rustig op de aangewezen plek en ben daar aan het werk.” Je weet het niet, he, maar misschien is deze puber de wanhoop nabij, de schaamte voorbij en dicht bij een ellendige beslissing om bijvoorbeeld maar eens nooit meer wakker te worden. Wat Johan hem of haar toe te voegen heeft? „En afval gooi ik niet in de berm.”
Ik kan echt huiveren als ik aan dit soort mensen denk.
” … die seksgeluiden die jij maakt …”
Merav Pont woont op een zolderverdieping in hartje Amsterdam. Dus dan weet je het wel: duiven in de dakgoot, en schijtgrappige mensen op bezoek. Een vriendin die bij haar logeerde werd ’s nachts wakker van het gekoer van de duifjes en zei de volgende dag in volle ernst: “ .. die seksgeluiden die jij maakt … daar moet je echt iets aan doen.” Ook Bertie vond dit voorval tamelijk onecht klinken, maar je weet het niet, het zijn Amsterdammers, die zeggen dit soort dingen tegen elkaar.
Wil jij net als Bertie, Heer Rozenwater en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel, ik zat weer eens lekker te smikkelen in een heel ver land. Daar waar de kip nog echt lekker is en zonder opsmuk direct van het land wordt opgediend. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Broiler, ja, zo heet dat” © 2024 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
De dag is nog jong
Met onze Latijnse leeskring maken we een uitstapje naar Enschede. Een van ons is wat later. Voordat ik begrijp wat er gebeurt, schudt hij de stadsgids enthousiast de hand en zegt dat hij het zo leuk vindt om mijn man een keer te ontmoeten.
De stadsgids reageert even enthousiast: „De dag is nog jong. Wie weet wat er nog kan gebeuren.”
Diana Tjin-A Cheong
En de ikjesweek is, enigszins verlaat, weer begonnen! Goede stadsgidsen zijn adrem. Helemaal goed. Waarom Diana vermeldt dat het een uitstapje van de “Latijnse leeskring” was, wordt niet helemaal duidelijk. Vermoedelijk wil ze een piepklein beetje opscheppen en dat is eigenlijk helemaal niet zo erg. Haar leven moet een tikkie saai zijn met zo’n hobby.
Een verlaat ikje kan ook goed zijn, dat zie je maar weer. :-)
Praktisch Pasen
Als leerkracht van groep 8 van de basisschool, vertel ik in deze tijd van het jaar ook het paasverhaal. Eén van mijn leerlingen is Joey. Het liefst is hij met zijn handen bezig, theorie boeit hem matig. Bij het lijdensverhaal van Jezus vertel ik dat Jezus zeer waarschijnlijk niet aan het kruis gespijkerd is, maar dat hij met touwen om zijn polsen aan het kruis werd vastgebonden. Want een lichaam alleen aan spijkers hangend, valt van het kruis. Het blijft even stil totdat Joey dit nieuws verwerkt heeft. „Maar meneer, als je nu eerst voorboort kan het toch wel?”
Igno Schakenbos
Op de melige allitererende kop na best een ikje waarvan de mondhoeken gaan krullen.
Dit is geloofwaardig. Daar past de PP-titel bij. 😏
Wiedeweerga
Een bovenbouwleerling vertelt trots over zijn inventieve systeem om op zaterdagavond zijn ouders mild te stemmen als hij te laat naar huis komt. „Als ik de kroeg uit rol, stuur ik mama een berichtje waar een paar van haar favoriete moeilijke woorden in staan, zoals met gezwinde spoed of als de wiedeweerga. Wordt ze helemaal happy van. En als ik zoiets nog kan typen, denkt ze ook meteen dat ik niet te veel gedronken heb. Vet handig.” Ik zeg: „En dat werkt goed?” Hij: „Ja. Vooral omdat ik die berichten al klaarzet in de app vóórdat ik op stap ga.”
Thomas Otte
Thomas heeft de smaak te pakken en scoort zijn tweede ikje in een week of wat.
Niet zo heel veel mis mee, ware het niet dat wij niet zo dol zijn op doorvertelikjes, oftewel verhaaltjes waarin de schrijver alleen de toehoorder en schrijver is. Als leraar had Otte kunnen overwegen om dit door zijn leerling te laten opschrijven en inzenden in plaats van met diens veren te pronken. Dan ben je een goeie!
Och, de man is trots op zijn bijdehante leerling. aat hem 😆
Laat hem…
Aat hem zijn eigen gang maar gaan, van Amses Shaffy.
oeie ouwe Amses.
Musical
Het was het begin van de paasweek. We waren recent met z’n vieren naar Londen geweest en hadden Jesus Christ Superstar gezien. De kinderen (6 en 5) vonden het prachtig en wilden alsmaar weer die cd horen en zongen sommige stukken mee.
Toen we voor de afwisseling de Matthäus opzetten vroeg de jongste aan zijn grote broer: „Wat is dit ook alweer voor muziek?” De oudste, op een onderwijzend toontje: „Dat is Jesus Christ Superstar voor grote mensen.”
Ineke Hoffschulte
Tja, ergens nog een beetje waar ook. Maar wat een klimaatterroristen, zeg, die ouders. Waarom naar London als je Jesus Christ Superstar gewoon in Amsterdam en omstreken kunt bezoeken? In een weergaloze uitvoering ook nogeens? Nee, qua opvoeding moet er nog wel het nodige gebeuren in huize Hoffschulte.
Euromama
Mijn collega is moeder van twee kleine meiden en dat maakt dat haar verjaardag een speciale dag is. De verjaardag van je moeder is een groot feest voor een kind.
Tenminste dat dacht ik.
Daarom vroeg ik of er bij ontbijt voor haar was gezongen.
Ja, antwoordde ze droog: Europapa.
Ben Schaafsma
Het 13e ikje alweer van Ben. Hij heeft de formule gevonden. Dat “droog” had niet gehoeven. Verder is je verjaardag natuurlijk ook zonder twee kleine meiden een speciale dag. En dat grote feest werkt ook al zo opzichtig naar de pointe toe. Daarmee komt het geheel er een tikkie gekunsteld uit te zien. Maar … hij staat erin. Gefeliciteerd, Ben.
Bach
Ik sta in de damestoiletten van Tivoli; de Matthäus gaat zo beginnen. Naast mij twee keurige oude dames.
De een rommelt in haar tasje en mompelt: „Ik had toch een lippenstiftje bij me?”
De ander reageert ad rem: „Kom maar gewoon, Rietje. Daar geeft Bach helemaal niet om.”
Annemarie van der Wilt
Weergaloze openingszin, want wie wil dat nou niet, toch? De damestoiletten van Tivoli: daar vind je de humor die je nodig hebt.
Qua schrijfkritiek: dat “ad rem” hebben we zelf ook wel door, Annemarie.
En gaan vrolijk het Paasweekend in. Vermoedelijk het laatste onbezorgde Paasweekend voor de oorlog. We weten niet hoe gelukkig we zijn, mensen.