Een geurrijke smeltkroes van deodorant, blikjes Heineken en mannelijke hormonen. Een oud douchegordijn en overtollig speelgoed van oma. Een Duits echtpaar in de hoofdstad. Een fles wijn en een oud besje bij de zelfscan van de supermarkt. Trekkers en giechelende pubers tijdens een les voortplanting. En naar het Journaal kijken voor het begin van de duo-euthanasie van je ouders. NRC-lezers schreven weer de gekste dingen van zich af via de ikjes. Je leest er hieronder meer over en je kunt vanaf vandaag ook lekker gaan meedoen via de reactiekolom onder dit bericht.
“geurrijke smeltkroes van AXE Chocolate deodorant, vers geopende Heineken-blikjes en mannelijke hormonen”
De vriend van Floor Doppen, Danny Schram genaamd – waar ze wonen en wat het paswoord van hun Netflix en de pincode van hun pasjes is weten we niet – gingen naar Ajax-Excelsior. Dus ja, dan is een uitvaart bijna nog leuker. Op Station-Zuid, waar anders, stopte een walmende supporterstrein, volgens Floor en Danny een “geurrijke smeltkroes van AXE Chocolate deodorant, vers geopende Heineken-blikjes en mannelijke hormonen.” Ze wurmen zich naar binnen. Vlak voor het volgende station roept de conducteur om: „Door een wisselstoring kan deze trein niet stoppen op Bijlmer Arena.” De hele trein tierde en vloekte. De machinist begon te lachen: „Grapje.”
Het ikjespanel kon het verhaaltje wel waarderen, want ja, ze waren in een goede bui. Bertie vond het zelfs een “leuke conducteur”. Jan Sierhuis zou het leuker gevonden hebben als de machinist hierna alsnog naar het volgende station zou zijn doorgereden. Want dat doet de NS weleens, zo lazen we in de krant. Suske mopperde nog wat door op het thema “ai en humor” van het vorige intro. En Joke vond dat Floor zeker kan schrijven, maar dat de clou een beetje “mwa” was. Zij kon niet om die conducteur lachen, maar dat was misschien omdat ze “een zure oude dame” aan het worden is, zo opperde ze voorzichtig. Niemand sprak haar echt tegen.
Ad Hok kwam langs om met klem te protesteren tegen het volgens hem te vrolijke deuntje van “Er Is Een Amsterdammer Doodgegaan”, de nieuwste hit van Gerry Holland. Speciaal voor hem deel ik het vrolijke liedje nog maar weer eens:
En toen was de kop eraf – de ikjesbespreking van vorige week maandag – en konden we door naar de ikjes van de rest van de week. Die maken doorgaans net ietsje minder los. Het panel wordt ook ouder, de ogen zijn niet meer zo best, het uithoudingsvermogen wordt minder, het is me wat allemaal. Hans Troost, volgens sommigen de “leukste opa van Europa” zat op Koningsdag met zijn twee kleinkinderen op een kleedje met wat overtollig speelgoed. De kleinkinderen krijgen er al snel genoeg van en staan op. Kleinzoon Sem roept: “Opa, let jij dan even op de zaak?” Snedig merkte Jan Sierhuis op dat de zaak zonder Hans troosteloos zou zijn.
Want Bertie deed het overal
Bertie zat te mijmeren over alle vrijers die ze in haar leven had gehad, waaronder in Duitsland, Zuid-Brabant en zelfs in Beverwijk. Want Bertie deed het overal. En nog wel misschien. Op de Zwarte Markt hadden ze samen onder een kraampje gelegen in de tijd dat Tata nog Hoogovens heette. Het vuur tussen Bertje en haar vrijer was, zoals het verhaal gaat, vele malen heter dan dat van de staalfabriek. Maar Bertie is een boek aan het schrijven en we houden erover op.
Victoria Anastasyadis, wat een prachtige naam, dacht terug aan een Koninginnedag van een jaar of twintig geleden. Waar? In Amsterdam natuurlijk. Alleen daar gebeuren dingen. Alleen daar heb je oranjegekte. Een Duits echtpaar had haar vertwijfeld aangeklampt: “Is this every Tuesday?”
Kitty Jalink (70 jaar) kan nog schrijven zonder bril en zonder stok en stuurde een klaagikje in over haar bezoek aan de supermarkt. Ze stond met een doos wijn, twee kratten bier en zes literflessen cognac bij de zelfscan. Tja, en toen moest ze wachten op de leeftijdscontrole, die binnen vijf minuten kwam in de vorm van een aardige jongeman van zestien. Die gaf haar toestemming om die alcohol in te laden.
Mieke Kerkhof, de schrijvende gynaecologe en vriendin van de site, zag weer eens een ikje van haar hand gepubliceerd. Dit keer ging het over een gastles in Hengelo. Onderwerp: voortplanting en seksualiteit. Ze probeert met een PowerPoint presentatie contact te maken met de opgeschoten boerenpubers, maar die liggen alleen maar in een stuip van deze vriendelijke oma die hen dingen wil bijbrengen die ze vijf jaar geleden al oubollig vonden. Gelukkig reed er buiten een trekker voorbij, gebeurde er toch nog wat. De seksueel getinte woordspelingen over “trekken en trekkers” buitelden over elkaar heen, maar laat ik graag voor rekening van de betreffende reageerders.
“Zo, en nu is het tijd voor het Journaal”
Het ikje werd de volgende dag door de NRC van de site verwijderd en vervangen door dat van Martin Roemers. Die schreef over de aanstaande “duo-euthanasie” van zijn ouders – wat een lief woord, het lijkt wel iets gezelligs – en hoe vooral zijn vader daar goed gehumeurd bij blijft. Na het laatste afscheidsgesprek kijkt hij opgewekt op zijn horloge met de vrolijke uitroep: “Zo, en nu is het tijd voor het Journaal”.
Mieke Kerkhof merkte niets van het haar aangedane leed, want ze was het hele weekend druk haar nieuwe boek aan het promoten, onder andere bij radio NPO1 met een keileuk interview met de altijd chagrijnige presentatrice Mieke van der Weij. Je kunt de twee Miekes nogeens rustig beluisteren op deze link. Het gaat over de vraag of eierstokken echt rammelen. Kun je ook beantwoorden zonder op de link te klikken natuurlijk, maar doe toch maar even. Mieke is een leuke vrouw. Mieke Kerkhof bedoel ik.
Wil jij net als Bertie, Jan Sierhuis, Suske, Joke, Heer Rozenwater en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel, ik zat weer eens in de kroeg. Of nee, ik stond weer eens in de deuropening van een kroeg naar binnen te kijken. Hij was nog niet open. Geen hossende oranjefanaten. Toen nog niet, maar dat zou veranderen, niet lang nadat ik deze foto maakte. Waar het was? En waarom? Ik kan het helaas niet onthullen. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Hijgend hertje de jacht ontkomen” © 2024 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ziekenhuis
Op weg om bloed te laten prikken, vraag ik bij de laatste halte van tramlijn 8 aan de bestuurder: „Hoe kom ik van hier het snelst bij het ziekenhuis?”
Zonder enig nadenken knikt hij naar de kop van de tram: „Dan moet je d’r voor gaan leggen.”
Jan Boersma
“Zonder enig nadenken” … Oei, wat lelijk.
Het grapje zelve werd al door olijke bestuurders gedebiteerd toen de trams nog vooraf gegaan werden door rennende mannen op klompen met een rode vlag.
Mieke van der Weij’s haar zit altijd alsof ze net uit bed is gerold. Ik zet op NPO+ de webcam nog wel eens aan bij de radio. Ik kan wel om haar lachen maar als presentratrice maakt ze wel veel fouten, nonchalance is haar niet vreemd.
Ik moet zeggen dat ik wel onder de indruk ben van het stukje van de Roemers die ik bij deze ook veel sterkte wil wensen. Heel knap om je gevoel voor humor vast te kunnen houden in die situatie en er dan ook nog over te schrijven.
Verder heb ik al het nodige geventileerd over het bovenstaande.
Ik ben trouwens wel benieuwd uit welke AI app de heer Rozenwater zijn afbeeldingen genereerd. Wil daar ook wel eens wat op los laten. Maar misschien is dat meer iets voor over de email?
Rest mij u allen een fijne week te wensen, wat ik bij deze doe. Tot later.
Je bent nog niet uitgetikt of de kop is er al weer af. Ben ik even blij dat ik altijd in lijn 9 zat?
Ja, die kop is er meestal zo af, Jan. Gaat snel hier.
Het ikje van Mieke is nog altijd niet terug op de site van de NRC. Het zijn enthousiaste mensen daar, die zullen lekker los zijn gegaan op een Bevrijdingsfestival naar keuze en ze zijn nu heel langzaam weer naar hun monitor aan het toekruipen.
Die andere Mieke kijkt vaak poepchagrijnig en met diep afgrijzen naar haar monitor. Maar dat lijkt maar zo, is mijn theorie, het is vermoedelijk concentratie, focus en een slechte leesbril. Het is fout gegaan toen er overal in radiostudio’s camera’s werden opgehangen, hetgeen een vreemde mengeling van radio en tv heeft opgeleverd.
Qua app: bij deze de vraag aan Heer Rozenwater om dat te onthullen.
Pas er wel mee op, dat AI, zelve ben ik al uren, dagen, maanden, tot diep in de nachten aan het spelen met ai tools die muziek bij je teksten componeren en uitvoeren, alsmede ai tools die stemmen kunnen clonen, zelfs die van mezelf. Niet van echt te onderscheiden. Als test liet ik ai dit intro voorlezen, het kwam er prachtig, natuurgetrouw met de juiste intonatie uit. Een griezelige ontwikkeling maar het is niet anders.
Een polonaise komt er net niet nadat ik dat lied hier ten gehore gebracht heb. Wie weet roep ik de buurvrouw even binnen.
Hi-la-risch! Amsterdam? Rotterdam kan ook natuurlijk. Daar wonen ook geinige trambestuurders.
Dodenherdenking
De dodenherdenking op het Martinikerkhof in Groningen is zoals het hoort: lage avondzon die over oude bomen strijkt, glashelder zingende merels, de heilige Martinus met zijn zwaard die ernstig op ons neerkijkt, de plechtige dodenmarsklanken van Gruno’s Postharmonie. Na de twee minuten stilte zet het Wilhelmus in, tekst op een scherm. Dan ontstaat er toch onverwachte beweging bij een hele groep mensen vlak voor mij. Ik schrik. Demo? Nee, hè. Niet nu. Maar dan blijkt dat dove mensen ook gewoon uit volle borst meezingen met het volkslied. In gebarentaal.
Trees Roose
Ach, Trees beschrijft de luchten en het licht in Groningen nog maar weer eens een keer. De vorige was in mijn herinnering hilarischer. Toen waren de daken paars. De regels van de stijlvorm “ikje” worden zo’n beetje allemaal overtreden, maar ach ….
Vier minuten
De trein stopt op 4 mei om 20.00 uur bij een natuurgebied. Na twee minuten vertrekt hij weer, om na een paar meter opnieuw te stoppen. We zien de machinist en de conducteur de trein verlaten. Een moedereend is voor de stilstaande trein de rails overgestoken. Met kuikentjes die wel de eerste rail over konden, maar niet de tweede. Ze kunnen geen kant op. De machinist en de conducteur vangen de eendjes één voor één en zetten ze neer aan de goede kant van de rails, bij de kwakende moedereend. Even later rijdt de trein verder, met vier minuten vertraging.
Herman Koppelman
Da’s best nog wel snel voor al die pulletjes. We zien het voor ons, zelfs zonder de onvermijdelijke filmpjes van passagiers, of erger, het officiële social media kanaal van de NS.
Ik dacht bij Koppelman aanvankelijk aan een pseudo van een rail medewerker, maar de man blijkt te bestaan en te kunnen schrijven.
Nou, dat poets het niet al te beste imago van de NS weer een beetje op. Aardig stukje. Zeg ken jij de koppelman, het broertje van de mosselman?
Geen ikje vandaag dus daarom maar een actueel Aikje, vers gegenereerd:
Hemelvaartsdag
Onze kleindochter Emma (6 jaar) hoorde haar moeder fluisteren dat het Hemelvaartsdag was. Opgetogen rende ze naar haar kamer en pakte haar koffer, klaar om te vertrekken. “Mama, ik ben klaar om naar de hemel te gaan!” riep ze opgewonden. Verbaasd keek haar moeder naar de koffer en begreep toen wat er gebeurde. Met een glimlach legde ze uit dat Hemelvaartsdag niet betekende dat ze naar de hemel gingen, maar dat het een dag was om te vieren dat Jezus naar de hemel ging. Emma’s teleurstelling veranderde al snel in opwinding voor de vakantiedag die voor hen lag, zelfs als die niet naar de hemel leidde.
Aikje
Ai kan nog altijd niet schrijven. Veel te braaf en uitleggerig. Blijven proberen Aikje, jij komt er wel!
Puppylove
Nu de schoolvakanties weer voorbij zijn, loop ik met onze elf weken oude pup Abel langs de basisschool om de hoek. Dat is goed voor de ‘socialisatie’ van de jonge hond, hoor je van de kenners. Een groepje jongens komt belangstellend naar het hek waar ik even stilsta en vinden de pup best leuk. Maar ze komen ook direct met een dringende vraag: of ik snel weer weg wil gaan want anders komen alle meisjes hierheen naar de pup kijken en kunnen ze de rest van de pauze niet meer voetballen.
Dolf Elsevier van Griethuysen
Geweldige auteursnaam weer: “Dolf Elsevier van Griethuysen”, hoe kom je erop 😂😂
Puppy love schrijf je niet aan mekaar, heur, maar goed, waarom zou je je als eindredactie ook nogeens met het ikje bezig houden?
Puppylove, het zou de naam van één of ander ranzig sexblaadje kunnen zijn. Weinig geemancipeerd trouwens die jonge gastjes, damesvoetbal is sterk groeiend. Die meiden wil je graag aan de bal hebben.
Puppy Love dat is, uit elkaar, niet in elkaar
Nou zeg, de NRC redactie is de hele nacht opgebleven voor het laatste nieuws over Joost Klein en vergat in de opwinding het ikje te plaatsen.
Dan maar eens een toepasselijk plaatje laten genereren:
Geen ikje?? Die krant verloedert waar je bij staat!
Ik zit nu, maar je hebt gelijk.
toch trof ik dit ikje aan in mijn electronische nrc
UIT ETEN
Auteurs
Joanne Nihom
Gepubliceerd op11 mei 2024
Leestijd1 minuut
Een avondje uit met een lieve vriend. Hij zit al jaren in een rolstoel vanwege MS. Het restaurant waar we eten is ruim genoeg om erdoorheen te rollen, maar toch vraagt het hier en daar wat geschuif. Een ober helpt gewillig mee. Als we eenmaal zitten en wat te drinken hebben besteld, bekijken we nieuwsgierig de menukaart. Ik eet veganistisch en kan niets vinden van mijn gading. Onze hulpvaardige ober, u weet wel die van het schuiven, komt wederom te hulp. „Tja, veganistisch”, zegt hij, terwijl hij me bedenkelijk aankijkt. „Dat is pas een handicap.”
Nog eens gecontroleerd: niet op nrc.nl dus.
Niet op de gebruikelijke plaats maar wél hier:
https://www.nrc.nl/nieuws/2024/05/11/uit-eten-a4198504
Een ikje in de nieuwsrubriek is geen ikje, maar een nieuwtje. En die bespreekt het panel niet. Net zomin als het weerbericht, mocht dat een keer in de ikjesrubriek geplaatst worden.
Maar dank voor
Nou ja, zeg! Precies tijdens het schrijven van de vorige reactie kreeg ik een lading vogelstront over me heen.
Ik zat in de eigen tuin even bij te komen van mijn morningrun, niet onder een boom, niet recht onder een dakgoot en er vloog geen meeuw over me heen. Het was als een witte donderslag bij heldere hemel.