Plof. Boink. Klapperdeklaboem. Statistieken over het aantal bezoekers en klikkers op een site zeggen niet veel. Als ik bijvoorbeeld dit weekintro zou schrijven over Patricia Paay, Gordon, plasseks, met “video” als trefwoord, en verder een stuk of wat schuttingwoorden in de tekst zou opnemen, dan gaan die cijfers door het dak heen.
Het zijn mannen (voornamelijk) die naar iets anders op zoek zijn, op de Google, dan wat ik ze hier kan en wil bieden. Ze klikken en zijn dus na hooguit 30 sekonden weer weg. *Doei icoontje*
“Oude mensen” was het thema van de vorige week
“Oude mensen” was het thema van de vorige week. Niet alleen of ze aan plasseks mogen doen, maar ook of we blij moeten zijn dat ze op deze site reageren, en of ze wel snel genoeg appen.
Verder zijn ze ook nog weleens jarig, ik bedoel maar, dan wordt het dus nog erger. En sommige worden zo gek als een deur, gaan met hun hond wandelen en jongere mensen aan het schrikken maken.
Lees het allemaal in het weekoverzicht dat nu gaat beginnen.
Het is ook niet toegestaan om in het kleedhokje aan zelfbevrediging te doen
Zo wist Emilie Berger via haar ikje in mijn lijfblad de NRC te melden dat je in het omkleedhokje voor het bevolkingsonderzoek voor vrouwen boven de vijftig geen selfies mag maken.
Tja, het is ook niet toegestaan om in het kleedhokje aan zelfbevrediging te doen, een campinggaskooktoestelletje uit te klappen om een maaltje witte bonen met tomatensaus te koken, of de staart van een hond af te knippen.
Zo moeilijk is het toch niet? Uitkleden, BH aan het haakje, alsjeblieft de slip aanhouden, en die jubeltenen hoeven we ook niet te zien, kleumend uit het hokje stappen, met de borsten vooruit tegen een stuk plexiglas gaan staan, ze laten platknijpen door een medisch persoon met kouwe handen en afwezige blik, oogjes dicht voor de flits, en hopla, alles in de omgekeerde volgorde uitvoeren, hokje uit, mannetje een kus en de auto in. Cappucinno met een gebakje voor de schrik, want dat heb je wel verdiend, en dan hopla, op huis aan en het avondmaal bereiden. Over twee jaar weer.
Dames van boven de 50 kunnen geeneens selfies maken
Pawi betwijfelde het nut van het verbod: “Dames van boven de 50 kunnen geeneens selfies maken. Tenzij ze dat leren op een seniorweb.”
Ilona: “Heb er wel een paar gemaakt en gauw weggegooid. Nou ja, op ééntje na dan. En die heb ik kunnen bewerken op m’n foontje. Zodanig dat onvoordelige detailtjes weggemoffeld zijn, in kleurige kleuren en forse strekenstijl à la leuke kunstenaar. Knap hè, voor zo’n opoe!”
Ook Klare Taal was niet overtuigd. “Wie gaat er nu, na zo’n gang naar Canossa, de tietenklem dus, een selfie maken? Dit is vast een door mannen bedacht protocol, om te verhinderen dat zij hun eigen geliefde lid maar vooral niet periodiek onder een pletmachine hoeven te plaatsen.”
Gábor Oolthuis kwam vorige week na het joggen een onheilsprofeet met een loopse hond tegen. De sneuerd vertelde hem dat hij nog hooguit een half jaar te leven had. “En dan zal je denken: die oude gek had toch gelijk! Goedemorgen.”
Een leuke verrassende pointe had het ikje van Lokei Schönduve over de presentatie van Vijftig tinten grijs in haar lokale boekhandel. “Een presentatie die de aandacht trok, want behalve de boeken lagen er ook de bijpassende attributen uitgestald: maskers, zwepen, handboeien … Ik vroeg aan de verkoopster of zij hierop veel reacties kreeg. Ja, dat was wel zo, maar het was ook lastig. „Want weet u, ’s avonds moet het allemaal weer mee naar huis.”
En Janneke Luteyn deed een waarneming van de zoveelste lollige treinconducteur, dit keer in de buurt van Schiphol.
„Ladies and gentlemen, our next stop will be Schiphol. This is where you can change trains for planes. Have a great day and mind your step!”
Je hoort het inderdaad nergens anders ter wereld. En daar zijn toch ook vliegvelden en lopende banden. Het bandje is een monument voor de Nederlandse eigenwijzigheid en het “kijk ons eens goed weten hoe het hoort” en “oh oh oh, wat kunnen we toch goed Engels spreken.” [tekst gaat onder video nog een tijdje verder]
Mopperkont vloog weer terug uit Honduras naar het vaderland. “Om 1600 uur met United van Houston naar Schiphol.” De vlucht was niet zo gauw terug te vinden op een flightracker site, dus we moesten het zonder live beelden doen. Zo’n kaartje als hiernaast hadden we willen hebben, maar dan live, zodat we het hadden kunnen volgen. Dat is immers een leuk gezelschapspelletje. En als je in de buurt van Schiphol woont, op het juiste moment, in dit geval 8h15 omhoog kijken en je verbeelden dat Mopperi naar beneden zit te koekeloeren, de kruimels van het ontbijtje tussen zijn tanden wegpeuterend.
Enfin, ook on-gemonitord door de Van Vuren Community maakte onze muzikale fietser of in ieder geval zijn captain een behouden landing. Mopperkont zakte in één nacht vliegen van 26 graden Celsius en een altijd schijnende zon naar een graadje of 1, 2 of hooguit 3, middenin de natte sneeuw. Hij reed gelijk door naar Amsterdam voor de zaterdagmatinee in het Concertgebouw, waar de opera “Nixon in China” van John Adams werd uitgevoerd. En hij zijn uitpuilende koffers in de garderobe mocht achterlaten [ja, ook onder deze video gaat de tekst nog een tijdje door]
Vervolgens zag onze gewaardeerde ikjes- en muziekjesplaatser in de trein van Amsterdam naar Breda op station Utrecht twee jonge vrouwen instappen, “vermoedelijk ouderejaarsstudenten, die gezien hun kleding op weg waren naar een feestje en zij waren aan het overleggen over de tekst op een verjaarsdagkaart voor een vriendin.” Volgens ons luistervinkje kwamen zij tot het volgende resultaat.
“Lieve …., gefeliciteerd met je 21-ste verjaardag en we zijn blij dat je eindelijk iemand hebt gevonden die bereid was om de spinnenwebben bij je weg je vegen. We gaan je uitnodigen voor de Chinees want we hebben daar nog een coupon voor. In de enveloppe zul je geen biljet van vijf euro aantreffen, want dat vonden we overdreven. veel liefs, …. en ….”
Innig tevreden deelde Mopperkont mee dat hij er voor ’t eerst geen spijt van had gehad, dat hij niet in een stilte-coupé was gaan zitten. En wij ook niet dus. Zelf maak ik nooit zoiets mee, maar ja, ik zit helegaar in de verkeerde coupé’s, zoals bekend. Daar heerst doodse stilte, zo af en toe slechts verbroken door het getingel van een duur halssnoer of het zacht tikken van dure manchetknopen op een chique pantalon.
Zoals in het vorige weekoverzicht al gemeld, het was Ilona’s verjaardag, vorige week maandag. De felicitaties buitelden over elkaar heen. Zelfs @POTUS deed eraan mee, in zijn vertrouwde stijl.
Helaas sloeg hij een tikkie door.
Keihard brekend nieuws was dat Luvienna een volgend deel van haar Liefdesavonturen heeft opgestuurd zodat de blogeditor er “zijn strenge blik over kan laten gaan, en wellicht staat dat dan op korte termijn op de site”.
Zeker weten dus. Het nieuwe deel maakt met terugwerkende kracht de hele dag, week, wat zeg ik de hele huidige Trumpperiode weer goed. Weg chagrijn. De liefde, de liefde en dan vooral de vleselijke liefde overwint!
Echt, lieve lezers en lezerinnetjes, ik kan wel zeggen dat het nieuwe deel er mag zijn, het lange wachten is niet vergeefs geweest. Onze L. was een pittig studenterinnetje hoor. Na de aanvankelijke startproblemen volop gas, steeds meer, steeds vaker, steeds intenser. Meer kan ik er nu niet over zeggen.
Binnenkort op deze site, samen met nog veel ander moois.
Pawi ging er vandoor met het 100e-reactielepeltje, tamelijk uniek, want zoveel reacties worden er niet meer geplaatst alhier, we komen zeker niet aan de bijna 20.000 uit het jaar 2015. Niemand die er rouwig om is, want daar zat een hoop misbaar bij.
Wil jij ook kans maken op zo’n mooi verguld lepeltje in de stijl van “Holland First”? Doe dan zolang het kan en mag actief aan deze leuke rubriek op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, die leuke krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur dan zelf een ikje in. Als dat teveel werk is, scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan met een fantasie-emailadres.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden.
Heb je inspiratie nodig? Je kunt alle leuke afleveringen van deze rubriek elders op dit blog raadplegen. Vooral een aanrader als je er even tussenuit bent geweest. Zoals Plopje, Indra en Timmerark en een paar anderen.
Reacties zijn welkom via de email van mijn voorganger apie@apiedapie.com of direkt bij mij zelf: bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes en jij doet de jouwe daar. Moge alle levende wezens gelukkig zijn. Ja, jij ook. En hij ook.
De foto helegaar hier boven – wij vakmensen noemen het ook wel de featured image – kwam op Twitter voorbij en doet ons terugverlangen naar de tijd waarin alles nog in orde was. Het boekje van Tine Styger-Kropholler, geïllustreerd door Mia van Oostveen, heeft een harde kaft en is te koop voor EUR 7,50. Aan het papier en die harde kaft is wel te zien dat het een echt oudje is, uit pak ‘m beet 1930, maar de blaadjes zitten nog goed vast en er is niet in geschreven, er zitten geen scheuren in en het is nog compleet.
Bas van Vuren, aangenaam 
Begroet
Zoekende sta ik voor een van de schappen van Albert Heijn. „Ha die Jaap.” Als ik opkijk blijkt een aangename maar verontrustende verrassing. Door het gangpad komt een jonge vrouw die blij kijkt mijn kant oplopen. Nu gebiedt de eerlijkheid dat ik een enkele keer word begroet door iemand en denk: „Ja, wij kennen elkaar, maar hoe heet je ook al weer.”
Dit is erger. Onvoorstelbaar, maar ik kan mij haar totaal niet herinneren. Gênant. Terwijl ik mij een kwartslag omdraai en zoek naar een openingszin klinkt achter mijn rug een enthousiaste stem: „Hé, hallo, wat leuk jou weer eens te zien.”
Jaap Bellaar Spruyt
Dertien-in-een dozijn ikje, maar gelukkig hebben we weer een fraai intro.
Gelukkig weten we allemaal wat de eerlijkheid gebiedt, maar of je dat zomaar mag weglaten.
Oei oei oei, Bassie, een prachtige, geestdriftige aanbeveling van het volgende L-deel, maar als de verwachtingen zo tot golfbrekends toe worden opgestuwd kan het eigenlijk alleen maar tegenvallen! Zo hoor ik na alle loftuitingen over de musical La La Land (zelf niet gezien), de laatste tijd regelmatig dingen die neerkomen op: best aardige film maar redelijk doorsnee.
Ik zoek alvast een hoekje om stil te wenen.
Inderdaad een 13-in-1-dozijn ikje. Dit gebeurt honderden malen per dag overal op de wereld. Alleen Jaap vindt het de moeite waard om het te beschrijven en in te sturen.
Als het nou “Ha, die Bellaar Spruyt” geweest was, ja, dan was het wel apart geweest. Want daar heb je er niet zoveel van.
Hoppa, next. Of niet natuurlijk en dan is het ook goed.
Hear hear icoontje, kijk wat ik nu in het Algemeen Dagblad aantref, een wel heel adequate beschrijving van een aantal v/m reageerders hier. Blij dat ze hun heil elders hebben gezocht.
“Trollen. Mocht je nooit op het internet zitten, dan ken je ze misschien niet. Het zijn accounts op Facebook, Twitter, op fora en in de commentaarsectie onder krantenberichten. Trollen houden van stoken. Ze schelden, ze lokken uit, ze luisteren nooit. Het enige wat ze willen, is net zolang traineren totdat jij, de tegenstander, er de brui aan geeft.
Je kunt maar beter niet op ze reageren. Reacties zijn als pokon: ze worden er alleen maar groter en actiever van. Desondanks kunnen ze de boel behoorlijk verzieken. Stel je een trol voor als iemand die op een Feyenoordfeestje de hele tijd roept dat Feyenoord onterecht bovenaan staat en dat de scheidsrechters van de eredivisie betaald worden om in hun voordeel te fluiten. En stel je dan voor dat zo iemand telkens terugkomt, ook al gooi je hem na elke opmerking de deur uit. Je kunt ze dus het beste negeren, maar desalniettemin zijn ze knap irritant. En handig, want ze kunnen je behoorlijk demoraliseren.”
Zo is het. “Negeren en tot tien tellen werkt soms het beste…” heb ik ergens gelezen.
Met een hele mooie kopfoto -of featured image- erbij heb je weer een zeer leesbare intro gebaard. Beter dan het ikje, dat is een oudje in zijn soort.
Om op te warmen heb ik Luvienna nog even doorgelezen (het verhaal, bedoel ik☻) en wrijf al in de handen voor het volgende deel.
De kritiek op La La Land las ik ook maar ach, daar ligt PV niet wakker van.
Over trollen kan ik niet meepraten en heb er ook geen behoefte aan.
Ooooh, een 100e reactielepeltje! Die ga ik koesteren. Stuur maar op. Af en toe zend ik wel eens wat in “for the sake of discussion”, dat helpt geloof ik een beetje.
Vrolijk begin van de week weer, en fijn dat mopperkont zijn goede werken voortzet. Het concert waarvoor hij van Breda naar Amsterdam reisde (in zijn beleving natuurlijk een peuleschil), heb ik op radio 4 gehoord. Ook hoorde ik dat er op een verkeerd moment werd geapplaudisseerd. Was jij dat mk? Is dat nog steeds “not done”? Het werd in de kiem gesmoord in ieder geval.
Over het ikje: zoiets overkomt mij nou eens nooit. Daarom vind ik het grappig. Want zeg nou zelf, niet alle mannen heten Jaap. Ik ben het met de blogmaster eens dat “Ha die Bellaar Spruyt!” wel verrassender zou zijn geweest.
Zo Bas wederom een fraaie intro, fantastische hoogtepunten van de afgelopen week volgen elkaar in snel tempo op.
De rentree van Mopperkont na zijn winterreces in tropische streken is natuurlijk goed nieuws voor de trouwe ikjes-lezer. Hij reisde par avion en trein zie ikje vorige week.
Fijn dat pawi altijd een trouwe waarnemer is.
Er was ook een opmerking over trollen hier en daar en vooral in de pers.
Zelfs Denk kent het truukje en maakt er gretig gebruik van las ik in de NRC.
Gelukkig hebben we er hier geen last van, hoewel het soms hilarisch was wegens de doorzichtigheid.
Luvienna
Trek je niets aan van de musical critici La la Land. Dat is een genre, daar moet je van houden, nou ik houd helemaal niet van musicals.
Veel mensen wel en veel niet.
Dus waarom zou jij in jouw ‘ genre’ ( dit is niet elitair bedoeld, betekent alleen ‘ keuze, soort’ ) niet iets kunnen publiceren wat de kritiek kan doorstaan maar niet door iedereen geliefd wordt ?
“Geef een reactie” staat er hier boven het reactieveld. Uitnodigend, nieuwsgierig.
Op de site van de Heer Rozenwater staat inderdaad standaard “Negeren en tot tien tellen werkt soms het beste ..”
Er is geen betere illustratie van het verschil tussen beide sites. De ene bevolkt met trollen en een handjevol normale reageerders, de andere een community, met helaas zo heel af en toe een trol die tweedracht probeert te zaaien, geheel in lijn met de beschrijving in het artikel in het AD. Maar zonder enig resultaat. Prima zo!
Beeld
Ontroerd las ik in de krant dat prof. jhr. Volkert Huibert de Villeneuve is overleden. In 1966 werkte ik als leerlingverpleegster op de afdeling chirurgie in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Dokter de Villeneuve was er kindercardioloog. Op de afdeling lag een klein meisje met een hartafwijking. Ik ben haar voornaam helaas vergeten. Ze was heel schattig en zou die dag geopereerd worden. Een grote gebeurtenis voor de afdeling.
Ik liep op een moment de gang in waar de operatiekamer was. Daar stond dokter de Villeneuve met zijn handen voor zijn gezicht. Later hoorden we dat het meisje op de operatietafel was overleden. Het maakte grote indruk op het 18-jarige verpleegstertje dat ik toen was. Rust zacht, dokter.
Dorine de Vos
Het zijn net mensen die doktoren.
Het begint standaard te worden. Als er iemand overlijdt, liefst een BN’er, dan schrijft een lezer een herinnering en dat wordt het ikje van de dag. Zelfs als die herinnering niet veel meer om het lijf heeft dan dat de overledene ook een mens was.
Daar waren ze niet voor bestemd, die ikjes, hoe goed bedoeld het stukje van Dorine ook is.
Ergens klopt de beginzin niet “Ontroerd las ik in de krant ..”. Alsof Dorine al ontroerd was voordat ze het overlijdensbericht las. Gelukkig maar, dat Dorine de naam van het lieve kind is vergeten, die had namelijk helemaal niets in de krant van vandaag te zoeken.
Maar ook van mij de hartelijke groeten aan de dokter, die nu in de hemelen is.
@Klare taal, gisteren 21:30
Dank je wel, Klaartje, lief van je. Maar mijn opmerking betrof niet zozeer het genre van het feuilleton als wel de hooggespannen verwachtingen (zoals ik het ervaren heb) van sommige lezers van dit blog, van de komende aflevering. Maar ja, dat hou je toch. 😉
Verslagenheid alom. De ouders, de cardioloog, de hartchirurg, het OK-personeel, de zusters, iedereen wilde dat het schattige meisje aan een nieuw leven kon beginnen.
Een zwaar ikje. En een inkijkje in de droevige kanten van het beroep van kinderarts of -specialist.
Het is vandaag de dag nog schrijnender dan zo’n twee eeuwen geleden. Toen had je het maar te nemen als je kind dood ging, even zo erg als nu, maar nu kan er vaak veel meer worden gedaan om dat te voorkomen. Zelfs operaties op het ongeboren kind zijn nu mogelijk, onvoorstelbaar werk op de millimeter, maar waar.
Morgen hopelijk een luchtig niemendalletje.
De post
Ontroerd las ik in de krant dat Pieter Wittensteyn is overleden. In 1966 woonde ik in Ootmarsum. Pieter Wittensteyn was de postbode van het dorp. Ik was 15 en had een krantenwijkje. Op een dag liep ik tijdens het bezorgen de hoofdstraat in. Daar stond brievenbesteller Wittensteyn voor de deur van nr. 8 met zijn handen voor zijn gezicht. Later hoorde ik dat de opa van de bewoners van nr. 8 bij een tragisch ongeval om het leven was gekomen. De postbode had net de rouwkaart afgeleverd. Het maakte grote indruk op me en ik begon de kranten te lezen voordat ik ze door de brievenbussen liet glijden. Rust zacht, postbode. Van jou heb ik werken met mededogen geleerd.
Schrijfopgave: doe nu hetzelfde voor een willekeurig beroep. Bakker, slager, de groentenboer, de buschauffeur, de meneer van het weer, de dominee, en de glazenwasser. Allemaal zetten ze het op een janken als ze geconfronteerd worden met een kleiner of groter verdriet van hun klanten.
Oefeningen
Piano spelen is niet eenvoudig. Wie het een beetje wil leren moet elke dag oefenen, steeds weer dezelfde stukjes, leg ik mijn zoon uit.
Als je een nieuw stuk instudeert, struikel je in het begin vaak over bepaalde passages. Dus dat ik tijdens het spelen steeds dezelfde haperingen hoorde, verbaasde me niet. Tot het op een middag toch ineens anders klonk: dezelfde muziek, maar dan een stuk harder. Ik stak mijn hoofd om de hoek van de schuifdeur. Mijn zoon keek licht geërgerd op uit zijn Donald Duck, terwijl uit zijn telefoon, naast hem, zijn piano-oefeningen klonken.
Daan Roovers
Wat een ontzettend dom kind, die kleine van Roovers.
Nee framende Roos, je liegt klip en klaar. Alles wat me niet aanstaat?? Wat een trieste bewering. Wat een min mannetje ben jij geworden, zeg.
Je hoofd om de hoek van de schuifdeur steken, is vragen om moeilijkheden. Kan het eigenlijk wel? dat is punt een. Meestal steek je in het geval van schuifdeuren in huis je hoofd tussen de schuifdeuren. Bovendien zitten in de meeste schuifdeuren glas-in-lood ramen, waar je doorheen kunt kijken, zelfs al zijn ze in jaren niet gelapt. dat is punt twee.
Zoon Roovers heeft wel alle kansen die je hem zou wensen. Een abo op DD, een piano in huis, een luisterende vader èn een telefoon. Ooit wordt dan wel hij ergens goed in, toch?
Hij is in ieder geval goed in de boel flessen. Die komt er wel. Ik zie een zonnige toekomst als politicus voor hem in het verschiet.
Wat heet, president!
Dat zou de logische volgende stap zijn. Tenminste, als we tegen die tijd een republiek zijn. :-p
Dat zal voorlopig niet lukken maar mp is een goede tweede. Nou ja, goede… ☻
Vuurpijlen
Er was een knal. En een donder die over de ronde baai heen en weer kaatste tussen omringende bergen. Weer een knal, weer een donder.
Er was een meisje dat bananen verkocht. Ze was mooi, en puur; een echt eilandmeisje. Ik vroeg haar naar de knallen. Zij glimlachte zacht, terwijl ze met een kapmes een tros bananen van de tak afhakte. Het zijn vuurpijlen, zei ze lief. Het zijn vuurpijlen om de donderwolken te breken, anders bederven ze de oogst.
Dennis van Mourik
L’ innocense archaique
Ja, so what?
Geachte lezer,
Dit ikje was eigenlijk bedoeld voor eergisteren, Valentijnsdag dus.
Onze welgemeende excuses,
de ikjesredactie
K-olijven
Mijn bazin stopt mij een briefje van vijf in de hand. „Loop eens naar de markt voor zo’n lekker bakkie Kalamáta-olijven.”
Ik weet niet wat dat zijn, maar zwijg. Ik wil het beeld dat ze van mij heeft, dat van het naïeve provinciemeisje, liever niet bevestigen.
Onderweg herhaal ik het woord als een mantra: „Kalamáta!, Kalamáta!” Maar ik raak afgeleid en eenmaal voor de olijvenkraam besef ik dat ik mijn mantra kwijt ben.
„Eh… heeft u ook olijven die beginnen met een k?”
De marktvrouw wendt zich tot een man achter haar. „Papa, hoe heten die k-olijven ook alweer?”
„Kalamáta!”
De vrouw lacht. „Al twintig jaar in het vak en nog onthoud ik het niet!”
Flora Minis
Is Flora een hondje dat kan schrijven? Met haar bazin …?
Bas, blijkens haar FB-pagina is ze wel langharig maar beslist geen hondje.
Grappig. De titel van het ikje zet iedereen op het verkeerde been. Hopelijk heeft Flora die ook zelf ingebracht.
Eigenlijk best eens een leuk ikje, vallend buiten de vaste categorieen die we door de jaren heen hebben leren kennen. Bazin klinkt inderdaad een beetje ouderwets. Dat heet tegenwoordig cheffin of supervisor, zou ik denken. Maar verder prima te pruimen.
..te olijven. 🙂
Ot en Sien
Als ik bij mijn verlofsaldo voor 2017 zie dat ik recht heb op ‘ouwe lullendagen’ slaat de midlifecrisis meedogenloos toe. In de middag klaart mijn humeur wat op. Ik troost mijzelf met de gedachte dat ik er nog wel jong uit zie. Dan komt mijn collega binnen met een vraag. Haar dochtertje heeft binnenkort ‘Ot en Sien-week’ op school. Misschien heb ik thuis nog wat liggen uit die tijd?
Ben Schaafsma
De eerste echte Ot en Sien reeks stamt uit 1904-1905. Die collega mag nooit meer vragen stellen, denk ik.
Maandag is Nijntje misschien aan de beurt?
Wat zijn lullendagen?
De ouwe of de nieuwe?
😆
En zijn die lullendagen er ook voor vrouwen?
Ja, een vrouwennaam hiervoor klinkt zo, eh, lullig.
En zo is het maar net. Zo heel veel gekletst en gefilosofeerd en muziekjes gedeeld is er niet deze week. Daarom is de samenvatting keikort gebleven. Sommigen zouden zelfs zeggen dat ik me er met het nieuwe intro met een Jantje van Leiden heb afgemaakt. Maar da’s fake, das oneerlijk. Kom zeg, het idee. Nog ruim een half uurtje geduld en daar is hij dan, het 150e weekintro. Qua lengte weer zo’n beetje terug naar af, uit nostalgie, dat spreekt. Scheelt ook dat ik het niet weer over Trump en/of de verkiezingen wilde hebben. Dan schiet het aardig op. 😀
Zo, en nu moet ik mijn Kamergotchie – Alexander Pechtold – weer eten, aandacht en wijsheid geven. ’t Is net een groot kind!
Wat ik mij afvroeg: stel je krijgt als Kamergotchi Jan Roos en Thierry Baudet toegewezen, en je geeft die dan expres geen eten en aandacht, zodat-ie doodgaat (dat gebeurt toch met verwaarloosde gotchi’s?), zou dat dan onethisch zijn. :-0
Dat had ik me voorgenomen voor het geval ik een van de heren of hun grote voorbeeld GW had gekregen. Maar nee, ik kreeg een man uit het midden. Ik laat hem niet doodgaan, maar verwen hem ook niet bovenmatig. Wie heb jij, Luvienna?
Ik heb het overgelaten aan plichtsgetrouwen. 🙂