De reacties op de ikjes zijn meestal amusanter dan de ikjes zelf, stelde Bertie vast. Dat is al jaren zo, al vanaf de allereerste jaren op de NRC, toen je daar nog als lezer mocht reageren. Dat was de begintijd van de interactieve media, de opzienbarende live dialoog met de Meneer van de Krant. Man man, wat vernieuwend was dat.
Maar dat is nu anders. Het faciliteren van reacties op de ikjes werd een paar jaar geleden ineens overgelaten aan de liefhebber. Er waren teveel reacties. Het was teveel werk. En vanwege de anonimiteit was de kwaliteit en de toon soms beschamend, zeker om ze op de site van een echte krant te hebben.
En nu zijn de trollen van het eerste uur, die het toen vooral deden vanwege de kick van het zichzelf terugzien op het internet, naar elders verkast. Als iets overal kan en als het niet echt meer opzien baart, dan hoeft het voor dat soort anoniempjes niet meer. Dus is het aantal reacties internetwijd schrikbarend teruggelopen. Dat is niet anders. Ook alhier.
De onzindelijke taal die vroeger in alle anomiteit vooral ’s nachts werd geplaatst door lieden zoals Trolley, die hoor je nu gewoon terug op de reguliere televisie, in straatinterviews, op buurtapps, en jawel, op Twitter en aanverwante sociale media waar je je niet eerst door hele verhalen en hele intro’s hoeft door te worstelen om je ei kwijt te kunnen. Het is me wat allemaal.
Kunnen we dan nu eindelijk beginnen met het overzicht van de ikjes en reacties van de vorige week? Kunnen we dan nu eindelijk de nieuwe week aftrappen? Zekers, tot uw dienst, hoor, uw ikjesslaafje schrijft het wel weer braaf allemaal op.
Zó dik dat je er potten van kan bakken.”
Het allerbelangrijkste leerpunt van vorige week was hoe je Brinta moet klaarmaken. En dat je de pakken ook online bij Amazon kunt kopen, dus geen geldig excuus hebt om ooit nog iets anders te eten. ’s Morgens dan. Hoe je het moet klaarmaken? Ilona omschreef de uitdaging prachtig, toen ze bekende dat ze nog altijd niet de juiste dosering heeft gevonden (en dat, noot van de redactie, terwijl wij weten dat ze al kei en kei oud is). “Maar nog steeds heb ik de juiste dosering niet echt gevonden. Al gauw is het óf te dun, of zó dik dat je er potten van kan bakken.”
Nou, die bekentenis had ze niet op een betere plaats kunnen intikken. Want over de juiste consistentie, niet te vloeibaar en niet te klonterig, heb ik ooit zoals bekend mijn promotieonderzoek geschreven. Het hangt niet alleen af van de hoeveelheden melk en vlokken, wat veel mensen denken, maar ook van de temperatuur. Te heet en je kunt het vergeten. En heel belangrijk: meteen roeren. Al een halve minuut onaangeroerd laten staan verandert je papje in een brij waar niet doorheen te komen is.
Helemaal fout is het om de Brinta eerst in de borden te doen en dan met melk te overgieten. Ik zeg het nog maar eens vanwege de horrorherinnering van Pawi over iemand (een opvoeder!) die dat dus deed. Fout! Eerst de lauwe melk en dan schepje voor schepje onder gelijktijdig roeren de BReakfast INstant TArwe vlokken er liefdevol in laten glijden.
Helegaar negeren moet je paphaterdjes zoals Bertie. Zij probeerde het gouden zonnepak vol met pure gezondheid onderuit te halen met een minachtend “het smaakte, oogde en rook als varkensvoer”. Gelukkig vloog niemand haar aan. En haar negeren is dus niet gelukt. Dat zij zo. Ik hoop dat ze er toch van heeft geleerd.
Ikjes waren er in overvloed, zo’n beetje elke dag wel, ook al was onze hoofdikjeszetter Lummel niet erg actief en lijkt ook Pawi er de brui aan te hebben gegeven. Max Kerremans schreef over een witte “trouwerijduif” en zijn ontdekking dat die nooit ringen dragen. Die Max, dat was lachen ja. Het beest dat hij bleek te hebben gespot was een doodgewone postduif, ondersoort soepduif, met ring. Als die niet gauw naar zijn of haar tilletje terugkeert, dan gaat het nekkie om. Is gewoon zo, kan ik ook niks aan doen. Duivenmelkers zijn geen dierenvrienden.
Het verhaal was voor mij een goede aanleiding om nog maar eens de meester cabaretier en klein- en levenskunstenaar Toon Hermans in topvorm te laten zien:
Ene Jaap Meeuwis – van beroep KNO arts – had er zin in en schreef over een “roodgebloosde slagersjongen” die bij hem op het spreekuur kwam voor een preoperatief consult. „Dokter, kunt u mij eens haarfijn uitleggen wat u nou precies gaat doen? Ik zit namelijk zelf ook in het vlees.”
We vonden hem goed. “De pointe klinkt als een klok”, zei Klare Taal waarderend. “Grappig ikje, lekker kort”, vond Pawi ervan.
„De mensen die in het oude huis van Meneertje Meneertje wonen.”
Een veertienjarig jongetje of meisje, met de raadselachtige naam “Somer Schram Ouweneel” , schreef een verhaaltje over moeder Ouweneel die weliswaar met hem of haar aan het Rummikubben was, maar daarbij de hele tijd op haar telefoon zat. „In het weekend van 22 augustus zijn we uitgenodigd om te komen borrelen bij dingetje en dingetje” zegt ze uiteindelijk. Somer vraagt een paar keer wie of dat dan wel zijn. Moeder, nog steeds naar haar telefoon starend: „De mensen die in het oude huis van Meneertje Meneertje wonen.”
“Komen kletsmeiertje en kletsmeiertje ook? Dan kan het nog gezellie worden” grinnikte Lummel.
De Schrijvende Rechter (DSR) kwam met een nieuw initiatief, ja, met een oud initiatief kun je niet komen, te weten een persoonlijke doorlopende Verkiezing van het Ikje van het Jaar. Het concept is weinig transparant en we merkten algauw dat een ikje wel heel snel tot “Het Beste van het Jaar” bestempeld werd. Maar goed, voorlopig laten we het nog even gebeuren. Het concept is te dun om hier te vermelden welk ikje DSR vorige week als het beste of het slechtste uitriep. Voor een vermelding in het intro is een tikkie meer suspense nodig en vooral meer motivatie, vadermans. Waarom hijs je het betreffende ikje op het erepodium? Waarom verketter je het andere? Je eigen initiatief bombastisch tot “het Ultieme Eindoordeel 4.0” uitroepen helpt al helemaal niet.
„Jargon, wat is dat?”
Intussen ging Ans Slangen, da’s geen werkwoord maar haar achternaam, kijk maar, het is een Hoofdletter. Ze ging sporten. Ans stapt de sportschool in voor een lesje “bodypump”. De instructeur doet wat oefeningen voor. „Kijk, zo doe je de lunge, zo een squat. En dit is een row.” Ans concludeert: „Het is dus vooral ook zaak om dit jargon te leren!” Waarop de sporthunk vraagt: „Jargon, wat is dat?”
Ik nam de gelegenheid waar om de Seven App in het zonnetje te zetten. Daarmee doe je al die jargondingen gewoon lekker thuis, zonder reistijden, zonder parkeren, zonder instructeurs en zwetende medesporters en vooral … zonder abonnementen.
“Nu de horeca op zijn gat ligt”, oordeelde DSR, “zoekt de geborneerde NRC-lezer kennelijk z’n heil in de sportschool om zich met eenvoudigen te vermalen. De dikke stierenek en kleine varkensoogjes ontbreken nog.”
Rolf van der Veer ging met vrienden op de boot naar Schier, wherever dat legt. Of is het Schiermonnikoog? Ik had er bijna gewoond. Rolf en vrienden, want daar hebben we het over, gingen het laatste stuk wadlopen. Als iedereen van de boot is gestapt, vraagt de gids met stevig Gronings accent: „Is er hier iemand die géén Nederlands verstaat?!” Om hem heen klinkt gedempt meertalig gestommel. „Niemand? Mooi, dan gaan we!”
We vonden het best wel een aardig ikje, maar vielen over dat “gestommel”. Ik dacht dat de schrijver “gestamel” bedoelde. Ad Hok gokte op “gemompel”. Hij heeft gelijk, me dunkt.
Te suffig voor woorden was nog een 14-jarig ventje, dat bij een spelletje “30 Seconds” denkt dat Johan van Oldenbarnevelt de darter in ruste Raymond van Barneveld is. Nou nou, gillen, en het moest in de krant en dat gebeurde dan ook en nu ook hier op de site. Gefeliciteerd Andriëtta van Leeuwen Boomkamp, en vooral ook bedankt. Anders hadden we vorige week niks te lachen gehad en was dit intro kleurloos geeindigd.
Wil jij net als DSR, Ad Hok en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je gein maken met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor een gezellige bijeenkomst van alle auteurs en reageerders op deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is.
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt in of op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie of gedachte zoals sommige mensen zeggen precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Vooral ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Bas van Vuren, aangenaam
Reacties zijn welkom via het reactieveld, of via het contactformulier hier, of via een email naar bas.vanvuren@gmail.com.
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was op zoek naar een nieuw toetsenbord. Deze van Microsoft, draadloos met muis, en lekker ergonomisch gevormd, heb ik al een paar jaar. Maar hij moet wel om de zoveel tijd vernieuwd worden. Vanwege allerlei dingetjes. Die op de foto is het niet geworden, want daar zit de z op de plaats van de y en nog zo wat irritante Zwitserse dingetjes. Een normaal keyboard dat de hele wereld gebruikt, dat moet je ofwel uit het buitenland bestellen of het komt met Nederlandse familie of vrienden met de Brinta mee. Hij tikt heerlijk weg, maar dat hadden jullie al gemerkt. Volgende week kan het misschien wel weer eens korter. Win win.
Foto: “Toetsen voor Bas” © 2020 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Petje hoor, wederom een lang intro bij elkaar geschreven. Had ik in bed al gelezen en was meteen klaarwakker.
Goedemorgen.
Dank je! Prettige dag allemaal!
Goedemorgen! Mooi werk weer, een frisse kijk op wat er vorige week allemaal langs kwam.
Dat ik hier niet zo vaak reageer ligt aan een verhuizing. Talloze dozen staan op de deel. Dele zeggen ze in Drenthe.
Sterkte Pawi, ik weet wat het is zo’n verhuizing. Maar er komt zoveel moois voor terug. Houd vol!
Ik zit voor mijn computertje en kan weer reageren. Vanaf I-phone lukt hier niet.
Mooi intro.
Da’s goed om te weten. En neem toch een Android, I-phones zijn zo 2018!
Op de camping
We arriveren op de camping in de Champagne. Mondkapjes zijn verplicht bij de receptie en de receptioniste doet haar best om zich ondanks de kap en het Frans verstaanbaar te maken. Als ze ons met weidse gebaren onze campingplaats heeft aangewezen, vraagt ze ons of we nog aanvullende informatie willen over de omgeving. Graag. De receptioniste grijpt naar de stapel stencils, doet even haar mondkapje af om haar vingers te bevochtigen met haar tong, pakt wat stencils en geeft ze ons. Voilà.
Suzanne Dings
Ja, die dingen gebeuren hoor, Suzanne. Laatst nog deed Henk Krol exact hetzelfde in de Tweede Kamer toen hij papiertjes verdeelde. De tong is een onmisbaar lichaamsonderdeel voor allerlei dingen, dat blijkt maar weer.
Stencils?? Dat zal wel niet hoor, da’s jaren zestig als je het mij vraagt. Zelfs daar in de Champagne. Maar je vraagt het mij niet, je bent op de camping en da’s fijn.
Test
Het intro (zo zullen we het toch maar blijven noemen) is weer een prima stukje vakwerk.
Wat het ikje betreft, dat van die stencils lijkt ook mij sterk. Die gebruikten we inderdaad zo’n vijftig jaar geleden om het clubblad van de schaakclub te produceren. De inktlucht en het geratel van de stencilmachine staan nog steeds in mijn geheugen gegrift.
Dank Ad, ja, soms blijven dingen hun oude naam behouden. Intro’s, stencils, spaatje rood, de telefoon “opnemen” en de haak erop gooien … ik kan er een boek over schrijven, maar doe dat niet. Die stencilsmachine, de geur, het geluid, ook bij mij in mijn geheugen gegrift (de schoolkrant!). Maar goed, we hadden niet anders en waren er blij mee. En vervolgens herinner ik me ineens “rapen”, oftewel alle pagina’s werden in stapels op tafel gelegd, en met de hand “geraapt”, man, wat een werk. Dan heb ik het nu makkelijker.
Yep. Deden jullie er ook nog een nietje door?
Ja, maar hoe weet ik niet meer. Waren er toen al zulke grote nietmachines dan?
Ja toch. Niet dan?
Advies
In de trein onderweg naar Leiden. Achter me zit een vrouw van rond de veertig. Ze geeft uitgebreid relatieadvies door de telefoon: „Schat, neem rust en denk vooral aan jezelf! Ook af en toe die telefoon weg. Oh, wacht ik moet overstappen, een seconde.” Terwijl ze de trein uitloopt, stopt ze abrupt. Ze draait zich naar links en richt zich tot de jongen tegenover mij en zegt: „Een mondkapje op je kin is hetzelfde als een condoom om je ballen. Het werkt niet.” En loopt door.
Jelle van der Lugt
De eerste helft van het ikje is volkomen overbodig dus.
Maar goed, ze bleef niet staan.
Prachtig ikje, tweedelig en al.
Deel een heeft me hoofdbrekens bezorgd, wie zat waar en hoe weet je of iemand die achter je zit een veertiger is? Uiteindelijk denk ik dat de inzendster vlak bij de schuifdeur naar het balkon zar, vooruitrijdend, de jongen met het nutteloze masker (ook al had hij hem goed omgeschoven was het toch vrijwel zinloos) tegenover haar, en de telefonerende vrouw in het compartimentje achter haar. Nog een toespeling op het wegleggen van de telefoon…het kon allemaal in dit ikje.
Dan nog deel twee. Geweldig! snel en adequaat! Wat een vrouw!
Spannend
Veel mensen hebben er moeite mee om iemand te herkennen als zij deze persoon niet in zijn of haar ‘normale’ omgeving (werk, winkel, sportclub) tegenkomen. De man die mij tegemoetkomt als ik op mijn vrije dag aan het winkelen ben heeft daar geen last van.
„Ha, leuk je te zien! Heb je morgen nog iets spannends voor me?” roept hij enthousiast.
Aan het geschrokken en verontwaardigde gezicht van de vrouw die naast hem loopt is duidelijk te zien dat zij mij helaas niet kan plaatsen als de bibliotheekmedewerker bij wie haar echtgenoot altijd voor de nieuwste thrillers komt.
Sylvie van Leusden
Apart om de pointe al in de eerste zin uit te leggen en daarna nog eens een keer. De laatste zin is ook nog eens best lang. Maar goed, het had allemaal veel erger kunnen zijn.
En nog een variant op “Ik had je niet herkend met je kleren aan”.
Ja, moest ik ook aan denken.
Honden
Van mijn moeder krijg ik een fles rode wijn mee die in haar krant uitstekend is besproken. Hij zou smaken „alsof er twee jonge honden tegen je opspringen”. Ik besluit een lekker glaasje in te schenken.
Voor mijn geliefde schenk ik een 0.0-biertje in, want die verdraagt alcohol op dit moment slecht. We heffen het glas en ik geniet van mijn eerste slok: inderdaad heerlijk.
„Hoe smaakt jouw nul-punt-nulletje?” vraag ik.
Mijn lief kijkt chagrijnig: „Alsof er twee oude honden tegen me aan zeiken.”
Hedda Treffers
Dit soort privé-ongein hoort wat mij betreft niet in de krant thuis. Beschamend.
Nog afgezien van het ridicule proza van de wijnbespreker in kwestie. Wie schrijft zoiets op? Had hij al iets te diep in zijn glaasje gekeken? Bij twee tegen je opspringende jonge honden kan niemand zich qua smaak iets voorstellen. Punt.
Man man, ik voel nu wat Timmerark en andere margebloggers zoals HHH moeten voelen. Je zit volkomen in het luchtledige te bloggen en je uit te sloven. Waar doe ik het allemaal voor, denk je dan. Ik hef mijn blog op. Ik ga radicaliseren. Stalken. Zielig doen. Ruzies uitlokken. Alles om maar iets van een reactie te krijgen.
Jawel, nu snap ik het mannetje en die andere blogbaasmannetjes. En da’s mooi, een beetje empathie voor de medemens heeft nog nooit iemand geschaad.
Verder niks aan de hand. Hier is het, zoals we weten, alleen maar zo rustig vanwege de vakantie, verhuizingen, drukdrukdruk en zo, en dat mag en kan en het is iedereen gegund. Verder ben ik in het algemeen niet zo snel uit het veld te slaan. Dan moet er heel wat meer of minder gebeuren, hoor!
I feel your pain, Bas. Angst en Ellende, dat waren nog eens tijden.
Maar ja, als je dag in dag uit thuis zit, en slechts een keer per week (vandaag!) de deur uitgaat voor boodschappen, dan valt er weinig te vertellen. Gelukkig is er Uitzending gemist, dat dan weer wel.
Sorry, maar over dit ikje heb ik echt niks te zeggen.
Angst en Ellende, ja, daar zeg je wat. Man, dat was genieten. Ik vond laatst na een verhuizing nog een papieren kopie van alle reacties (alle?? Dat kan toch bijna niet) op NRC, gemaakt door HHH toen de NRC teloor ging. Ooit ga ik die nogeens doorvlooien. Maar ja, voorlopig heb ik nog teveel andere zinnige dingen te doen.
Qua tip van Bas: ken je NLZiet al? Keigoed! Niet alleen Uitzending Gemist maar ook gewoon live naar alle zenders van NL kijken, de publieke, de prive en de regionalen. Voor een schijntje en haarscherp.
Het is imho een leuk ikje. Ik zie die honden voor me en ook het chagrijn. 😁😣
En eenzaamheid, natuurlijk. In- en intriest, ik word er treurig van, pleng tranen in een reeds halfvolle emmer, verlatenheid kleurt het blog…. 😪
Bas, ik kende NLZiet niet, maar het lijkt niet iets voor mij. Ik kijk hiero vooral’s avonds TV en dan is het in NL midden in de nacht, dus live niet zo interessant. Ik kijk vooral naar programma’s als Op1, Andere tijden, documentaires (De keeper, fantastisch!) en mijn guilty pleasure: Ik vertrek.
Ik vertrek is ook een van mijn favorieten, daarnaast Family Diner, en sinds kort Foodtruck gezocht (van de makers van ik vertrek).
Mijn guilty pleasure is restaurantrecencies lezen. Vooral die met exorbitante gerechten bij toprestaurants, vier of zes of acht gangen, met exorbitante prijzen. Joël Broeckaert kon er wat van. Nu jaagt hij op Drentse patrijzen en fazanten geloof ik.
Ik vertrek, we hadden er zomaar aan mee kunnen doen. Alleen de voorwaarden : geen budget, niet de taal spreken en geen plan van aanpak, toen vielen we af. Eerlijk gezegd zijn we beter in Frans dan in Drents. Niet verder vertellen!
Jonge honden die tegen je opspringen, oude honden die tegen je aan zeiken…kan gebeuren, maar doet absoluut niet denken aan wijn of bier. Hedda heeft een streepje voor bij de redactie. Tja.
En voor Familiediner heb je een diep conflict met een familielid nodig, liefst over iets futiels, en je moet blaffende honden in je woonkamer hebben.
Dorp
Vanaf het dak van het majestueuze Forum aan de Grote Markt bewonder ik de skyline van Groningen. Het is ochtendnevelig, in een warmgouden zon lichten de contouren van de eeuwenoude daken op, de majestueuze Martinitoren, het okergele minaretdak van Mendini’s museum. In de verte glanst het weidse groene ommeland. Innig tevreden kijk ik om me heen. Dan zegt een duidelijk Amsterdamse mevrouw tegen haar man: „Leuk dorp wel, of noemen ze dit nou al een stad?”
Trees Roose
Oei, Trees loopt leeg. Bijzonder lelijk geschreven stukje zeg.
Ik tel een stuk of twaalf (12!) bijvoeglijke naamwoorden. En bij ommeland zelfs twee tegelijk. Man man man.
Ochtendnevelig! Daar past geen warmgouden gloed bij. Trees is haar tijdgevoel kwijt.
Maar goed, het is wel een veelkleurig zootje daar in Groningen. Ik ga Trees bijna begrijpen.
De foto staat op wikimedia commons en is gemaakt door Michiel Verbeek
Ik kan nog steeds niet reageren vanaf mijn Iphone. Op alle andere wordpress sites wel. Ik kom weer regelmatig langs als ik een nieuwe ipad heb. Maar dat duurt nog wel even. Of als ik achter de computer eit en nix tr doen heb.
Amsterredammerds, de Nederlandse Amerikanen van Holland… -zucht-
Ieder eerbetoon aan Groningen, uit hart geschreven, is welkom. Alleen jammer dat ze daar met de suikerbietenlucht zijn gestopt. Niets kondigde, samen het gele strijklicht over de Vismarkt, met uitzicht op de Aa-kerk, de herfst mooier aan.
Maar het is dus nog lang geen herfst .. zucht …
Truus
Mijn cardioloog vermoedt zuurstofgebrek rond de kransslagader van het hart. Hij stelt een MRI-scan voor. Bij zo’n scan is elk metaal uit den boze. Mijn trouwring echter, is na 44 jaar huwelijk met geen mogelijkheid van mijn vinger te krijgen. Mijn vrouw en ik naar de juwelier in Schiedam. Binnen enkele seconden is de ring door gevijld en met kleine tangen voorzichtig van de vinger gehaald. Aan de binnenkant van de ring staat de naam van mijn vrouw Marijke gegraveerd. De juwelier kijkt naar de binnenkant en zegt: „Truus!” Mijn vrouw kijkt mij met verbijstering aan. De juwelier met een glimlach: „Grapje!”
Ronald Ruseler
Nou nou, je zou er een hartverzakking van krijgen. Wat is er toch veel komisch talent bij de Nederlandse middenstand.
Hier gebeurde hetzelfde. Van mijn moeder leerde ik vroeger: groene zeep.
Ik heb geleerd ze ruim te kopen.
Jij doet het vaker
Tja, je moet toch wat.
Werkt het ook met zwarte zeep Ilona? En hoeveel moet je ervan eten?
Wat ik me wel in alle serieuzigheid afvraag: heeft Ronald die ring dan echt al 44 jaar om? Ik bedoel ‘s nachts niet af, onder de douche aanhouden, nooit maar dan ook helemaal nooit eens eronder wassen? Is dat niet heel bijzonder?
Ik heb mijn trouwring al 31 jaar . Dag en nacht. Maar ik heb geen probleem om Hem af te doen
De inzender is boekhouder van beroep en verzamelt suikerzakjes als liefhebberij. In andere scenario’s zal zo’n ring toch wel eens af moeten.
En wat doet zoiets met de ringvingerslagader? Zou zoiets kunnen doorwerken?