Yvonne Kerkhof. Frits Boer. Robert Dorsman. Nico Dros. Donald van der Peet. Tijmen Polman. Dat waren de kanjers van vorige week. De kampioenen. De toppers. De ikjesschrijvers. Heerlijke verhaaltjes schreven ze, direct uit het leven gegrepen en zonder onnodige opsmuk, want ja, het moet in maximaal 120 woorden.
Voor de 335e keer en sinds januari 2014 bespreek ik de ikjeshoogtepunten, het commentaar van de community en wat er zoal nog meer gebeurde in onze bubbel. Want een bubbel is het. Hier zul je geen complotten aantreffen over vaccinaties en overstromingen. Hier geen gejammer over het EK of de Tour de France of Zomergasten. Nee, hier gaat het om ikjes. En worstenbroodjes. That’s all. Geniet ervan.
Yvonnes oudste zoon bezoekt met zijn moeder de middelbare school waar hij na de zomer heen zal gaan. Op de vraag van zijn nieuwe studiebegeleider waarom hij nou juist “op onze school” leerling wil worden, antwoordt het joch naar waarheid: “Om de hoek zit de Lidl en daar hebben ze de lekkerste worstenbroodjes van heel Zwolle.” Het ikje kwam Bertie bekend voor: “Moet een belegen mop zijn”. Pawi noemde het ikje “ontluisterend voor de zoon”. Zelf dacht ik dat worstenbroodjes typisch Brabants zijn. Zo zie je maar wat voor hoogstaande literaire discussies er soms ontstaan naar aanleiding van zo’n ikje.
… op zijn Brabants, simple comme bonjour!
Klare Taal
Maar zeg nou zelf: een worstenbroodje is gevuld met gekruid gehakt. Waarom heet het dan niet gehaktbroodje? Of waarom is het niet gevuld met worst dan? Volgens Klare Taal, die dit met authentieke Brabantse autoriteit mag brengen en dus zondermeer wordt geloofd, wordt het gehakt door de bakker tot een worstje gerold en met bloem (meel) bedekt voordat het in het deeg wordt gerold en in de oven gezet.“Gewoon op zijn Brabants, simple comme bonjour!” Ze meldde ook nog dat het worstenbroodje niet weg te denken is. “Bruiloften, begrafenissen en verjaardagen zijn zelden zonder deze lekkernij.”
Die broodjes op de foto zijn ervoor bedoeld om worstjes in te stoppen, wist Ilona. “Het is logisch dat ze dan worstenbroodjes heten nog voordat er worst op zit. Ik zet geen theewater op om het als het kookt op de koffie te schenken.”
In Frankrijk heten ze saucisson brioché, wist Lummel. Een soort van gigaworstenbroodje.
Bertie eet liever een broodje bockworst en zelf prefereer ik de Zwitserse Bratwurst. Ad Hok eet graag de Noord-Afrikaanse merquez en de salamino uit Norcia. “En als ik in NL kom, een enkel keertje zo’n lekkere vette rookworst van de Hema uit het vuistje.” Dat jullie het maar weten.
Frits Boer wilde twee dingen kwijt over zijn schoonzoon: hij heeft een groot hart voor stakkers (1) en hij heeft de confectiemaat van zijn schoonvader (2). De schoonzoon geeft een door zijn schoonvader afgedankt overhemd aan een dakloze verslaafde en die knipt daar het “Polo-plaatje” uit voordat hij het gaat dragen. “Anders wil niemand mij nog geld geven!” Zo zie je maar, die ikjes zijn soms best wel omslachtig en gaan eigenlijk nergens over. “Een vrijgevige schoonvader en een jonge man die blij is met de afdankertjes”, oordeelde Pawi. Het ikje deed haar denken aan haar schoonzus, die bij de lunch vroeg “of we nog lomo de cerdo wilden, anders gooiden ze hem weg”.
Ook Robert Dorsman had het niet makkelijk. Hij geeft zijn puberzoon een exemplaar van “Nooit meer slapen” van W.F. Hermans en vertelt erbij dat de eerste zin alvast een beetje toewerkt naar de afloop. De puber antwoordt: „O, pap, nu ben ik meteen wel zwaar gespoilerd.” Dat lijkt me gewoon een juiste constatering.
De leukste ik sinds een hele tijd was die van Nico Dros. Hij lag met ernstige rugklachten op de behandeltafel van Theo, de therapeut. Die spreekt monter: „Ik kraak even een werveltje van je en vervolgens masseer ik je onderrug weer in de plooi. Wedden dat je straks fluitend naar buiten loopt?” Dan buigt de therapeut zich over Nico heen en omvat diens lijf met zijn armen. “Daarna zette hij kracht en ik beet mijn lip stuk. Inderdaad klonk er een krak. Daarna kon Theo zich niet meer bewegen. De geluiden die hij voortbracht zijn lastig te beschrijven. Twee collega’s van Theo hebben hem van me losgemaakt en daarna naar huis gebracht.”
Donald van der Peet staat bij de Etos in Overveen in de rij bij de kassa. Een meisje van rond de zestien vraagt of er nog coronasneltesten zijn. Die zijn helaas op, antwoordt de verkoopster. „Oké”, zegt het meisje, „doet u mij dan maar een zwangerschapstest.” We vonden er met z’n allen niks van, en dat is nog vriendelijk uitgedrukt.
Lummel vroeg wanneer we weer eens gaan zoemen en er werden wat mogelijke data genoemd. Nu maar eens kijken wie die inkopt.
Tijmen zit met zijn vriendin, “een ware feminist”, op de bank bij zijn moeder. Die geeft aan al voor hun bruiloft te sparen, maar vraagt voor de zekerheid of er al trouwplannen zijn. “Nee”, is het stellige antwoord van die vriendin. De volgende dag belt Tijmen beteuterd met zijn moeder. Hij vraagt haar of ze al een leuk nieuw doel heeft voor haar spaarpotje. Ze antwoordt: „Jazeker, voor mijn uitvaart!”
“Ware feministen hebben geen trouwplannen? En laten een aanstaande schoonmoeder in haar zorgvuldig opzijgezet spaargeld stikken? Bezint eer ge begint, Tijmen” was de reactie van Pawi. Ad Hok sloot zich daar bij aan en zei: “Als ik Tijmens moeder was, zou ik van dat geld lekker de bloemetjes buiten zetten.”
Wil jij net als Bertie, Pawi en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan het nieuwe interactieve Van Vuren Gezellige Reageerders Zoemuurtje ©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens een eindje om aan het rijden op de zondagmiddag. Het mag nu weer. Het kan nu weer. En ineens zag ik me daar een gigagrote ballon opstijgen. Wat leuk, was mijn eerste reactie. Totdat ik me realiseerde dat dit toeval was en geen eerbetoon van de lezers van dit blog noch van collega’s, noch van familie noch van vrienden. Toeval! Misschien zie ik volgende week weer iets anders.
Foto: “Basballon” © 2021 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Hallo iedereen.
Het intro las ik weer met genoegen, om het ouderwetste zeggen. Petje!
Dank je, Bertie! Af!
Dieren
De hele winkel ben ik door geweest: langs shampoo, parasols, condooms, schoonmaakmiddelen, schrijfblokken, vier-op-een rij-spellen, theelepels en fotolijstjes. Maar nergens dat wat ik zoek. Het meisje dat de zakjes zoute sticks bijvult is mijn laatste strohalm. „Ja, ik heb ze een keer gezien”, zegt ze peinzend, „maar ik werk hier nog maar pas…” Ze gaat me welwillend, maar weifelend voor. Weer langs de wenskaarten, dweilen, batterijen, feestversiering en gebakschoteltjes. „Ik weet het weer”, zegt ze ineens blij. „Bij de dierverzorging!”
En inderdaad, daar liggen ze. Een logische plaats voor drie soorten vliegenmeppers.
Mik Leijssius
Kruidvatmopje
Dat leest weer lekker weg, zo’n intro.
De community overweegt een vliegtuigje met banner, dat is effectiever dan een slome ballon.
Actionmopje.
Wel een levendige beschrijving van die winkelvansinkel.
Nieuwe week en hop weer een fraai intro alsof het vanzelf gaat.
Het ikje zou zich ook in de action kunnen afspelen imho.
Oh sorrie ik zie Pawi nu pas!
Inderdaad. Waar hadden ze anders moeten liggen?
Dan wel zo’n geelectrificeerd tennisracketje graag, met een hoge ontlading, zodat je de wespen er ook mee te grazen kunt nemen. Met ingebouwde puntenteller heb je plezier voor het hele gezin!
Hiero (tijdelijk daaro) zou dit zich afspelen in de Dollar Store.
Het intro is drie keer beter dan het vorige.
Het ike is leuk geschreven. Goed begin van de week dus. Morgen mijn ouwe zonnebril met nieuwe vlazen ophalen. Pursies op tijd het is eindelijk weer mooi weer.
Een electrificerend tennisracketje kan ook worden gebruikt om het net gedode insect weer te reanimeren. Een wreed spelletje, maar ik heb het wel een keer uitgeprobeerd. En het lukte.
Mondkapje
Om mijn zorgen over het coronabeleid en de oplopende cijfers kracht bij te zetten, draag ik in openbare gebouwen en winkels nog steeds een mondkapje. Tot mijn spijt zie ik weinig medestanders om mij heen. Dus als ik de lokale drogist binnenstap, zet ik demonstratief mijn mondkapje op. Een winkelbediende in het gangpad volgt mijn handelingen met indringende blik. Ik interpreteer die als verbaasde bewondering voor mijn altruïstische keus om een niet-verplicht mondkapje te dragen en knik hem vriendelijk toe. Terwijl ik de winkel inloop, spreekt de winkelbediende mij op strenge toon aan: „Mevrouw, pakt u even een winkelmandje? Dat is hier namelijk verplicht.”
Noëlle van der Weel
Wie verstandig is, draagt een mondkapje; wie wil demonstreren moet maar een spandoek meenemen.
Weliswaar zelfspot, maar de inzender zit desalniettemin nog altijd hoog te paard.
PS Ze zijn hardstikke gek in Nederland. Ik denk er niet aan om een winkel zonder mondkapje in te stappen.
Noelle heeft het erg goed met zichzelf getroffen zo te horen.
Toch bijzonder. Het ikje heeft zelfspot, maar roept bij velen toch een soort aversie op, ook bij mij. Waar ligt dat nou aan?
Dat is omdat de zelfspot een ondergeschikt punt betreft en ’s inzenders laatdunkende altruïsme ongemoeid laat.
Eerlijk gezegd zie ik hier weinig zelfspot. Integendeel, zelfs.
Overigens, als je hier in Italie een winkel binnenstapt zonder mondkapje wordt je onmiddellijk terecht gewezen. Zelfs buiten, waar het niet verplicht is, zie je nog veel mensen die het dragen.
Jawel, de zelfspot is toch dat de inzendster denkt verstandiger dan de rest te zijn, trots op zich zelf is, maar vergeet om de basisregel (mandje verplicht) na te leven?
Oh, die basisregel kende ik niet. Ik had meer de indruk dat ze dat maar stom vond.
Het lijkt me meer een bijregel dan een basisregel. Zie het als een farizeeer die luid op de hoek van de straat staat te bidden en iemand zegt ‘m dat z’n gulp openstaat.
Rolstoel
Buurvrouw breekt enkel. We wonen in een klein dorp met een smal weggetje en we zijn alleen bereikbaar via een pont over een kanaal. Buurvrouw is voor verplaatsen tijdelijk aangewezen op een rolstoel. Ze bestelt een rolstoel. Die wordt gebracht. Dat wil zeggen, de chauffeur van de bestelwagen belt haar op en zegt dat hij de pont niet over wil en het dorp in. Hij vraagt haar of ze de rolstoel even wil komen halen aan de overkant.
Wouter Klootwijk
De inzender studeert voor droogkloot maar het komt nog niet helemaal uit de verf.
Is dit De Wouter Klootwijk? Dan heeft niet alleen de buurvrouw een probleem.
Wouter Klootwijk heeft veel stof doen opwaaien vooral in de keuken maar hij bemoeide zich eigenlijk overal mee.
Hij is nog niet dood dus.
We hebben vorige week een mogelijk broodschrijver over het hoofd gezien, Nico Dros.
Hij schreef onder andere De sprekende slang, een prettig leesbare geschiedenis van de godsdienst op Texel.
Wouter’s buurvrouw breekt enkel. Ze wonen in een klein dorp met een smal weggetje en zijn alleen bereikbaar via een pont over een kanaal. Buurvrouw is voor verplaatsen tijdelijk aangewezen op een rolstoel. Ze bestelt een rolstoel. Die wordt gebracht. Dat wil zeggen, de chauffeur van de bestelwagen belt haar op en zegt dat hij de pont niet over wil en het dorp in. Hij vraagt haar of ze de rolstoel even wil komen halen aan de overkant. Wouter schrijft ikje.
De vraag is of Wouter, anders dan het aankaarten van dit probleem door middel van de publicatie van een ikje, ook nog op een andere manier hulp geboden heeft. Of dat zijn buurvrouw nog altijd hulpeloos met haar enkel omhoog achter het raam zit, met de aanmaningen van het postorderbedrijf om de bestelling te gaan ophalen bij de vestiging van DHL of het postagentschap in de buurt diep weggestopt in een plooi van haar jurk.
Willem die Madoc maakte. Ook van Nico Dros. Een mediavist die geweldige verhalen vertelt.
Waar ging zijn ikje ook alweer over?
En voor een journalist als WK vind ik het niet kunnen, zo’n krom taalgebruik.
“ zegt dat hij de pont niet over wil en het dorp in”…
Mediëvist. Middeleeuwen.
Dat boek raadde ik mijn zusje aan. “Er zitten wel veel uitgesproken seksscènes in.”
“Leuk toch?” zei ze.
Preutser kan een spamfilter niet ingesteld worden. In moderatie, hahaha.
Ja, wij waken hier om de aangenaamheid te waarborgen. Deze is een tikkie too much, eens, maar goed, het is een zelflerend filter dus nadat ik hem handmatig heb doorgelaten zou het de volgende keer goed kunnen gaan.
Gelukkig zit je er bovenop. Dat kan je niet van elke blogger zeggen. Bravo!
Seksscènes
Mooi, volautomatisch doorgelaten, het is een vlotte leerling dat spamfiltertje.
Sexscènes
Zalen
Met twee puberkinderen waarvan een met een baantje in de horeca zijn we het afgelopen jaar kind aan huis geworden in de diverse coronateststraten van de RAI in Amsterdam.
Ook vanmiddag weer fietsen we gelaten de inmiddels bekende weg naar ingang F, de teststraat voor fietsers. Routinematig desinfecteren we bij de ingang onze handen en lopen we de trap op de grote hal binnen – waarop mijn dertienjarige dochter vraagt: „Pap, als er nou geen corona was geweest, wat zouden ze dan met al die grote zalen doen?”
Reinoud Schilder
Grinnik, ik vind hem grappig.
Ja, ik vind hem ook leuk.
Volgende vraag is natuurlijk wat gaan ze met die zalen doen als corona geen bedreiging meer vormt?
Ik heb een paar wilde ideetjes over wat men met die grote zalen zou kunnen doen. Een autotentoonstelling, commerciële beurzen of zelfs congressen. Wow.
Basketballen?
Wappies opsluiten?
Basketballen doe je in de Apollobal Ad ( alstie nog bestaat)
Ik hebook nog in de Oude Rai gebasketbald. Totdat er een reus na de rebound naar beneden kwam en dwars door het parket zakte. Hij sond tot aan zijn knieen in de vloer. Daarna ging de hal dicht voor sporten en werd gesloopt om het Okura (in de geschoren kont voor de fransen) hotel te bouwen
Helaas is ook deze site door de wereldwijde storing getroffen. Excuses voor het ongemak. Wij hopen snel weer online te zijn.
g*dverdomme we zijn gehackt
Donderdag gehacktdag?
Overigens heb ik nog in de oude RAI gehandbald. Apart luchtje, vooral in de kleedkamers.
Gelukkig, hij doet het weer!
Gedeeld leed
Ik maak een praatje met de glazenwasser. Hij ziet er somber uit. Zijn kat is dood.
„Maar ja, u weet er alles van”, besluit hij zijn verhaal.
Inderdaad. Mijn man is vorig jaar overleden.
Simone Kramer
Volgens mij hebben we iets dergelijks al eens gehad.
Let op het woordgebruik! Een kat gaat dood, een man overlijdt.
Ik herken het ikje niet, Ad Hok.
Zoals ik het lees geeft inzendster de woorden weer van de glazenwasser.
In dit heel korte ikje vind ik daardoor de woordkeuze niet saai.
De vergelijking van de glazenwasser van kat en echtgenoot is grappig.
Het verdriet is er voor beiden niet minder om.
Ik vind hem mooi en leuk.
Bij nader inzien een uitstekende laatste zin.
Ik herinner me nu een vriendje van m’n zoontje, beiden vier jaar.
Zijn goudvis was dood gestorven.
Verder
We picknicken met ons gezin ergens op een berg in Frankrijk. Mijn man gooit een leeg sappak weg in de berm en vraagt aan de kinderen: „Wat doe ik hier fout?” Zegt onze middelste van negen: „Je moet het verder het bos ingooien, dan zien de mensen het niet.”
Marjolein van den Brink
Oei, daar is nog wel wat opvoeding nodig!
Prutser. Geef liever aanleiding tot de vraag wat je goed doet. Of nog beter, complimenteer je kinderen in voorkomend geval.
Ja dat krijg je dan… leuk bedoeld….
Grappig! Misschien wel de leukste van de week.
Ongetwijfeld heeft papa het pak weer uit de berm gehaald.
De teksten, muziek en het strotje in aanmerking genomen, heeft Gerry gekozen voor de weg van de meeste weerstand.
Maar waarom toch telkens opnieuw wiel willen uitvinden?
Tipje: geen tekstschrijvers of muzikanten nodig en vocaal maak je van de nood een deugd: Psallommun op se Mokums!
Kan niet wachten op Ut Hijgond Hert, gezongen op die enigszins amechtige, altijd boven zijn macht willen grijpende wijze.
(Dat moest dus op het andere draadje…..LDBB!)