Blonde lokken, deinende borsten (427)

De ikjes lijken van nog mindere kwaliteit te worden dan ze altijd al waren, zo vond het ikjespanel. Maar misschien was het wel gewoon een slechte week. Zoals al jaren. Bertie veronderstelde “ikjesmoeheid” of te hoge verwachtingen bij het panel. Maar we blijven ijzerenheinig wachten op beter en gaan ons intussen zeker niet te buiten aan ijdele keuvelarijen over natuurwandelingen en potsierlijke beschouwingen over literatuur en religie. Noch aan het verzinnen van kopjes bij foto’s, hoewel dat eigenlijk nog het leukste is hier op het internet. Roep vrijuit associerend “Flipje uit Tiel” bij een dik menneke met een buikje en hopla, je hebt de eeuwige roem al te pakken in het land der blinden. Maar het ging me dus om de ikjes alhier. Hier komen ze:

“Het blijft stil naast me, het blijft lang stil”

Marjolein Schut had zin om haar ouwe moedertje eens lekker voor paal te zetten. Ze ging het mens er speciaal voor rondrijden door de bollen. Ja, door de bollen. Dus niet erlangs, maar erdoor. Met haar trekker. Haar moeder is 91 jaar dus merkte niets van die opspattende modder. Ze is ook nogeens herstellende van twee keer griep en twee valpartijen. Een broos ouwetje, zullen we maar zeggen. Nou, en daar gaat Marjolein dan mee communiceren in de hoop op hilarische antwoorden. Ze vertelt dat ze volgend jaar met pensioen gaat. “Het blijft stil naast me, het blijft lang stil”, schrijft ze. Het lijkt het vrouwtje uit het oosten van het land wel dat denkt dat ze literair kan schrijven. “Wat voel ik me nu oud”, antwoordt het ouwe besje uiteindelijk, “met een gepensioneerd kind”. Tja, dan moet je met je hond gaan wandelen en over greppels strompelen en je Koos van Zomeren wanen, denken we dan. En hopla, daar gaan weer twee minuten van je leven. Twee minuten die je ook zinvol had kunnen besteden. De titel die de dienstdoende NRC-redacteur aan dit werkstukje had meegegeven? “Stil”. Ja, stil. Dat worden we er van. Van die keuze.

Maar de stilte beviel goed. Het ikje van de volgende dag, de woensdag, ging zelfs over “serene stilte”. Ard Volkers had het ook al over zijn ouders. Die gingen nog steeds “op hun knietjes” voor het ochtendgebed. Dus niet dat hij ze helemaal serieus neemt, zeg maar. En effe lekker afzeiken via de krant. Hij misbruikte de jeugdherinnering voor een flutverhaaltje over de helaas veel te vroeg overleden Huub Oosterhuis, moge de man rusten in vrede. Huub dus. Ard gaat vast nog wel een tijdje mee en nogeens een ikje schrijven. Het is alleen maar wachten tot er weer een BN’er overlijdt. Is Vader Abraham al dood?

een gebruikt condoom, een blik doperwten, een dopje van een flesje IPA Grolsch

Bedankt lieve ouders, schreef die baardopa al, en hopla, het ikje van de dag daarop heette “Bedankt”. Hoe is het toch mogelijk? Koen Perik vond in een “naburig dorp” (ja, naburig van waar, Koen, schrijf het anders niet op) een portemonnee met bankpasjes erin, een rijbewijs, wat andere kaarten, een gebruikt condoom, een blik doperwten, een dopje van een flesje IPA Grolsch, en maar liefst 100 euro cash. Dat laatste ging dus gelijk in de knip. Die eurootjes, die pakten ze Koen niet meer af, want niet te bewijzen. Hij belt de gelukkige verliezer en spreekt af dat die de verder ongeschonden portemonnee zal komen ophalen. Maar denk je dat die hem huilend in de armen valt? Welnee joh, die wilde woedend weten hoe Koen eigenlijk aan zijn nummer was gekomen.

En dat hij nu ook naar die Kutsingel moest?

Het deed mij denken aan die keer dat ik in Rotterdam een dito volle portemonnee vond, helaas zonder contanten, maar tjokvol met spannende kaarten, zelfs van etablissementen waar ik zelve nooit heb durven komen. Ik appte en mailde en likete zijn social media accounts dat het een lieve lust was, maar hij reageerde niet. Dus bracht ik het vette leren kleinood naar het dichtstbijzijnde politiebureau. Daar vertelden ze me dat ze gevonden voorwerpen alleen maar op de Coolsingel aannamen. Enfin, anderhalf uur van kastje naar de muur later gaf ik het vod af, tegen een ontvangsbewijs. Toen ik naar de dienstdoende diender keek voelde ik gewoon dat die portemonnee daar niet veilig was. Een uurtje later nam de gelukkige verliezer alsnog contact met me op. Toen ik hem vertelde dat ik zijn vette leren poeplap op het bureau had afgegeven onstak hij in woede. Of ik wel wist dat ze nu automatisch al zijn kaarten gingen blokkeren? Hoeveel tijd dat wel niet kostte? En dat hij nu ook naar die Kutsingel moest? Tja, een kleinigheid als bedankje, flesje wijn, bloemetje, zal er wel niet inzitten, dacht ik, en hing op. Ik laat portemonnees tegenwoordig lekker liggen rotten op trottoiren, langs stoepranden en in plantsoenen.

In Amsterdam is het zoals bekend veel gezelliger. Daar heb je nog bruine kroegen en daar schenken ze nog gin-tonic. Maar als je er eentje alcoholvrij bestelt, met een schijfje komkommer erin, dan kun je vertrekken, zoals Thijs Linssen hoorde van een kasteleineres met blonde lokken, deinende borsten en een uitpuilende navel. Heerlijk! Amsterdam! Wat zijn ze daar toch superieur gezellig en leuk!

Toen was het alweer weekend en bereikten we het einde van een afgrijselijke ikjesweek. Frans Kool deelde een standaardgrapje van een gids bij de Etna. Dit lijkt de hel wel, zei een “wat oudere man uit het reisgezelschap” toen ze over de zwavelende rand van de vulkaan keken. “U bent ook overal geweest”, grapte de gids guitig. Het gezelschap gierde het uit. Gebbetjes moet je maken anders krijg je geen fooi.

Mark Paul schreef dat hij zich zijn reacties vaak niet herinnert, zelfs niet als hij ze later terugleest. Da’s niet best en ik wens hem van harte beterschap!

Hopla klaar. Nu weer iets zinnigers gaan doen.

Wil jij trouwens net als Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik stond weer eens in mijn eigen tuin te fotograferen. Dit keer een prachtig kleurenspel in de sloot. De sloot waar zo meteen uit de rivier de karpers en brasems weer komen paaien. De sloot waar ’s morgens vroeg altijd twee eendjes even gaan kijken of er wat te halen valt. En de sloot waar de buurman ontspannen maar illegaal een fuikje voor paling heeft hangen. Die sloot. Oh ja, ook de sloot waar de ijsvogel soms op een wilgentakje naar beneden zit te loeren. Die kleurenpracht? Dat was olie en niemand weet waar die vandaan kwam. Milieudienst gebeld, naar het Waterschap doorverwezen, hopla, een vrolijke medewerkster met zwaailicht in de tuin en een paar uur later de brandweer met twee dikke slangen: eentje om de olie in een hoek te spuiten en de andere om te zuigen. Zo maak je nog eens wat mee in eigen tuin. Maar milieuvandalen, sneue sneue vandalen, wat heb ik toch een hekel aan die gasten. De leuke mevrouw van het Waterschap hoopte dat de zon snel ging schijnen, want dan zou de olie snel verdampen. Weer wat geleerd. Niet druk maken over olieplassen. Een vrolijk zonnetje doet wonderen. En jawel, ook deze week ga ik weer iets interessants meemaken, ik voel het gewoon! Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair.

Foto: “Olieslootje” © 2023 Bas van Vuren