Je zoon verliezen in Turkije. Klemgereden worden door een automobilist die niets kan. Met je kop voorover in het urinoir gegooid worden door een woedende schoonmaakster. Frontaal aangereden worden door een fietser die niet kan remmen. Een ram voor je literaire bek krijgen van een Oezbeekse vrouw die aan het inburgeren is. Op de vluchtstrook achtergelaten worden door een lollige wegenwacht.
Allemaal dingen die gebeurd zouden kunnen zijn vorige week. Maar het ging net goed. Lees hier maar eens hoe die ikjes, zoals de uitverkoren anekdotes van de NRC-lezers genoemd worden, wel afliepen. Als je dat moois uithebt, vertel dan onderaan via het reactieveld wat je van deze samenvatting vindt en/of plaats of reageer op de ikjes van deze week. Ze komen er elke dag vers op. Die van vandaag – maandag – staat er misschien al. Wat een feest. Begin maar snel!
Demet Whatever, nee Vatansever staat met haar kinderen op het vliegveld van Izmir om na een geslaagde vakantie terug te gaan naar Nederland. Haar hoogblonde Hollandse zoon (18) wordt naarmate ze de douane naderen steeds afstandelijker. Hij blijkt niet met haar gezien te willen worden, want hij is bang dat hij met een Turkse moeder de perfecte kandidaat is voor de Turkse dienstplicht.
De Schrijvende Rechter (DSR), nestor van het ikjespanel, vond het maar een vreemd ikje. Dit zijn toch dingen die je, zeker als ouders, van verre ziet aankomen om vervolgens passende maatregelen te nemen? Wat dat dan zouden zijn, anders dan niet naar Turkije gaan, daar hield hij zich verder niet mee bezig. “Als het waar is, speelt mevrouw Vatansever met vuur”, oordeelde Pawi streng. “Dat wordt de knip trekken om de dienstplicht af te kopen. Maar omdat haar zoon een lesje lijkt op te zeggen, is dit ikje vermoedelijk zelf bedacht door de inzendster.” En dat dachten we eigenlijk allemaal.
“Dag bloemen, dag boeren, dag leden”
Een oude bekende uit lang vervlogen tijden dook weer even op, ene Mark Paul Timmermans, en ja, het was weer als vanouds. Hij liet weten dat hij “nooit een klik met de ikjes” had, maar sommige commentaren nog steeds leuk vond, “veel leuker dan het besprokene zelfs”. En da’s inderdaad het business model van deze site. Het lijkt ons om de ikjes te gaan, maar het zijn de commentaren die het hem doen. Die trekken de lezer naar de site en houden hem (m/v/o) vast. Mark Paul beloofde een anekdote over een feministisch blad uit het jaar 1988. Dus wij waren allemaal keinieuwsgierig. Die anekdote? Die kwam er niet en de reageerder verdween weer even snel als hij was opgedoken. “Dag bloemen, dag boeren, dag leden”, waren zijn voorlopig laatste woorden.
“Mijn vader kan eigenlijk helemaal niks.”
Jammer, want daardoor miste hij het dinsdagse ikje van Willem Heemskerk over een man die naast hem bij het stoplicht staat te wachten. Willem staat in een klassieke cabriot. De man staat ernaast in een gewone auto met dak maar wel met de ramen naar beneden. “Nice car”, zegt de man achter het stuur waarderend. Een klein jongetje op de achterbank vertaalt: “Mooie auto” en vertelt dat zijn vader Engels is en geen Nederlands kent. Het jongetje zwijgt even voor het beoogde effect en gooit er dan uit: “Mijn vader kan eigenlijk helemaal niks.” BAF! De man wordt kwaad, gooit het jong eruit en scheurt weg. Had gekund. Maar we weten niet hoe het afliep want dit was de anekdote al.
De Schrijvende Rechter zei vurig te hopen dat “koeien kunnen vliegen” en “dat ze dan massaal tot ontlading komen boven zo’n treurig boomerautootje met dito passagier. Dat joch mag ook een flats meekrijgen.”
een spoor van verloren onderdelen achter zich latend
We haalden vervolgens met z’n allen herinneringen op aan die innig geliefde reageerster alhier die er een sport van maakte om met een gare kapotte vieze walmende oldtimer elk jaar maar weer aan de Tulpenralley mee te doen, een spoor van verloren onderdelen achter zich latend op idyllische plattelandweggetjes in Italie, Zwitserland, Oostenrijk en Zuid-Duitsland. Dichterbij Nederland kwam ze nooit en de ANWB-takelwagen had er een goede boterham aan om onze innig geliefde reageerster, tevens schrijfster van bestsellers en online schrijfdocente, weer terug naar huis te brengen. Kon ze weer een jaar sparen voor een nieuwe oplapbeurt. Ik ben zoals bekend een grote liefhebber van smerige autoralleys, maar DSR ging weer als vanouds te keer. “Autorijden als hobby kan echt niet meer”, brieste hij, “wie wil opvallen gaat z’n fiets maar versieren”.
Ik merkte op mijn dashboard dat men massaal op zoek ging naar de verslagen van die Tulpenralleys, alhier op de site. Ze staan hier: “Met Miriam op de motorkap” (editie 2017) en “Dat was me een heel klein Tulpenralleyetje voor Miriam en Ruud” (editie 2016). Toeval of niet, daarna – alweer vijf jaar geleden inmiddels – raakten wij gebrouilleerd en mocht of wilde ik geen live verslagen meer op de site zetten.
” … had ik er nog een tiental groenen bijgedrukt”
Tijd voor het woensdagikje. Dat kwam van Gustaaf Haan uit Koog aan de Zaan. Hij had de kraan open laten staan. „Hoe beoordeelt u deze sanitaire voorziening?” vroeg een bordje met daaronder drie knoppen: rood (slecht), geel (redelijk) en groen (goed). Hij moest even wachten daar in dat openbare toilet en besloot de schoonmaakster te observeren. Zodra een urinoir vrijkwam maakte ze die schoon en na elke drie poetsbeurten gooide ze de gebruikte doekjes in de prullenbak. Vervolgens sloeg ze geroutineerd drie keer op de groene knop. Ik vond het wel humor en een teken dat het lieve mens van haar werk hield. DSR snapte er niets van en begon te fantaseren over een poepsmiley op de wand van het toilet. Ad Hok vond er vermoedelijk iets smerigs van, want kreeg de melding “Sorry, this comment could not be posted”. Leuk is anders, vond hij. Tja, maar het is nodig en soms moeten de goeden onder de slechten lijden. Neem een voorbeeld aan Lummel. Die deugt. Hij zei het prima te vinden dat de schoonmaakster zichzelf drie groene klikjes gaf. “Als ik het geobserveerd had, had ik er nog een tiental groenen bijgedrukt”. En dat was dan net weer te beeldend. Iew-icoontje.
“Mama kijk! Zonder handen!”
We zaten inmiddels al op de donderdag of zo en ja hoor, daar was weer eens een fietsikje. Deze kwam van Esther Peeters en ze maakte fietsend een korte bocht naar rechts. Dus dat je niet denkt dat het een lange bocht was. Het was een korte bocht. Of dat ze naar links reed. Ze reed naar rechts. Er kwam een jongeman, ook op de fiets, recht op haar af. Hij wijkt niet. Zij ook niet, “want ik houd me wel aan de verkeersregels”. Tja, dan maar liever de dood in als er de volgende keer een motorfiets op je afdendert? Enfin, de twee fietsers zijn elkaar op een gegeven moment “met veel gedoe” voorbij. Dan roept de jongeman haar verwijtend na: “Je ziet toch dat ik niet kan remmen. Ik heb twee telefoons in mijn handen.”
Als naam van de auteur werd in de NRC zowel Esther de Swart (boven het ikje) als Esther Peeters (onderaan het ikje) gegeven. Goed bezig, eindredactie! Het staat er nu nog steeds verkeerd. “Mama kijk! Zonder handen!” schaterde Pawi. Ad Hok vond het verhaal “zo helder als modder. Als twee fietsers recht op elkaar afkomen, en geen van beiden wijkt uit, dan geeft dat geen “gedoe”, maar knallen ze toch gewoon tegen elkaar?”
De oudere belezen lezer werd op vrijdag bediend met een ikje van Ernestien Oosting. Die maakte zich vrolijk over een inburgerende Oezbeekse vrouw die de namen van wat Nederlandse literaire boeken verhaspelde. “Aan de slag!” van Mulisch. “Nog meer slapen” van Hermans. Och. Hoeveel Oezbeekse boektitels zou Ernestien na een jaartje inburgeren in Oezbekistan correct weten op te noemen?
Hij zette zich steunend en kreunend aan het krikken
Laten we maar snel het zaterdagikje bespreken dan. Dan zijn we ervan af. Want man man, het was geen beste ikjesweek, hoor. Hij was van Fred Bleichrodt. Wat een naam alleen al, dan wil je toch niet verder lezen? Dan word je toch al poepchagrijnig? Bleichrodt! Mijn naam is Bleichrodt. Je zult het maar je hele leven moeten zeggen. Fred Bleichrodt had, wellicht verdiend, een lekke band op de snelweg. Hij kwam op de vluchtstrook tot stilstand en wel precies onder een portaal met matrixborden. Omdat Fred Bleichrodt een 70-plusser was en dus kei- en keioud had hij geen zin om de band zelf te verwisselen en hij belde de wegenwacht. Die keek hem eerst maar eens vanuit zijn gele autootje aan en begon toen te bellen. Even later verscheen het getal 70 boven de linkerbaan en een rood kruis boven de rechterbaan. „Wij informeren tegenwoordig direct de overige weggebruikers over de vermoedelijke leeftijd van de veroorzaker.” grapte en grolde hij en zette zich steunend en kreunend aan het krikken. De oude man stuurde de grap intussen naar de krant. “Man-man”, zuchtte DSR, “graag ook een druppie olie, wegenwachtmeneer, want zo stroef heeft het deze week nog niet gelopen”.
Wil jij net als De Schrijvende Rechter, Pawi en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens op een openlucht muziekfestival. Je moet wat. Verder weinig over te vertellen. Dat ik een bandje met “kroe” om de pols had en dus lekker overal backstage mocht komen mag vanwege de jaloersigheid en het opschepgehalte niet benoemd worden. Dat ik met enig mededogen de mensen in de VIP-tent bekeek ook niet. Ze hadden per persoon bijna 300 Euro betaald om op een afgegrensd grasveldje te staan en ze aten stokjes saté van houten bordjes, waarvoor ze een half uur in de rij moesten staan. Verder was er drank in plastic bekertjes. Ja, onbeperkt, maar goed, dan moet je wel heel stevig doornassen en doorzuipen om je protsticket er uit te halen. Buiten de VIP-tent waren de consumpties voor rond de EUR 3,50 verkrijgbaar en stond je ook nogeens gezelliger. Verder verdween men regelmatig in de wc-wagen waar het kennelijk gezellig was. Na gedane zaken kwam men er tenminste best wel opgewekt snuivend weer uit. En man, wat zijn gouden Rolexen toch foei- en foeilelijk. Vroeger zouden we het kermishorloges hebben genoemd, die dingen die je met zo’n grijpertje kunt winnen of met een muntjesbulldozer. Nee, wij waren blij met ons eigen gewone bescheiden selfie. De band heette Di-rect en die had bij het componeren van de songs best wel goed naar de Dire Straits en U2 geluisterd. Qua loopjes en akkoordenschema hoorde ik bijvoorbeeld de Sultans of Swing echt voor bijna de volle 100% voorbijkomen. Maar de volgende keer hoor en zie ik vast wel weer iets anders.
Foto: “Feesten op een veldje” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Zand
Fietsend op een geasfalteerd fietspad door de duinen zie ik drie vrouwen op mijn helft fietsend naderen. Voor de zekerheid bel ik. De voorste twee gaan tijdig naar rechts. Ik kan kiezen uit een frontale botsing met de derde of van het pad af. Ik kom in het rulle zand en maak een schuiver op mijn hoofd en schouder. De tegenliggers vermeden een laag zand op hun helft. Ik sta op (gelukkig geen lichamelijke schade) en hoor de vrouwen in koor roepen: „U rijdt veel te hard.”
Jan Willem Beek
Heel goed intro weer, dankje wel.
Het ikje is me te realistisch, ik word weer kwaad bij herinneringen aan onnozele fietsers op smalle paadjes, we hebben er indertijd heel wat om zeep geholpen. In gedachten.
Verrassend begin van het weekoverzicht! Complimenten.
Misschien heb ik eroverheen gelezen, maar ik miste nog wel een verwijzing naar de Angolese boegwater schepper, in mijn ogen het hoogtepunt van de ikjesweek.
Twee dames reden dus door het zand op hun weghelft, de derde vond het te link. Alle fietsen hadden onderuit kunnen gaan, het is een wonder dat het maar bij eentje bleef.
Dat vrouwenkoortje kan zo in een opera over wraak en vergelding.
Je hebt zeker gelijk, Pawi, soms ontglipt er een hoogtepunt. Het is mensenwerk.
De fietser heeft natuurlijk ongelijk. Als er voor je iets gebeurt, of het nou volgens de regels is of niet, een kinderwagen, een fiets op de verkeerde weghelft, dan rem je af. Dat hoort bij verantwoord aan het verkeer deelnemen. Het is geen wedstrijd, het is geen afgescheiden parcours, het is de openbare weg.
In het kader van hoor en wederhoor het volgende. “Margiet.journalist” deelde vanmorgen via Twitter het volgende mee:
“Ik zag net pas dat je mij meermaals noemt op je site. Dat leek een eer, tot ik het ging lezen: “Veelschrijfster Margriet Zuidgeest, die zo’n beetje alles wat ze meemaakt naar de NRC stuurt, had toch zo’n leuk grapje verzonnen. Ze zag op een verwijzing voor een slokdarmonderzoek de afkorting “RIP” staan. Dat stemde haar zogenaamd “weinig gerust”, tikte ze het uitproestend en met het snot uit de ogen op. Dan verzint ze dat ze RIP gaat googelen…”
Het was niet verzonnen. Als je mijn ikjes zo veracht – zoals uit je woordkeuze meerdere keren blijkt – dan zou ik er vooral geen aandacht aan besteden.
Namelijk zonde van zo’n ruimte-innemend proces.”
Nou, Margriet is echt over de rooie. Apart.
Bas: “Hoi Margriet, de ikjes worden al een jaar of tien door het ikjespanel besproken, aanvankelijk rechtstreeks op de site van de NRC zelf. Tja, soms valt een recensie positief uit en soms niet. Het gaat altijd om de ikjes nooit om de personen. En spot en zelfspot hoort erbij. Je kunt overigens alleen personen “verachten”. Ikjes kun je al dan niet goed vinden. Het ikjespanel blijft elk bespreken, de goede en de slechte. Tip: google eens op “hyperbool”, oftewel hilarische overdrijving. De weerman voorspelt altijd slecht weer …”
Margriet: “Je zegt dat het om de ikjes gaat, maar nooit om de personen. Dan raad ik je aan je commentaar op mij te herlezen. Gaat wel degelijk over mij als persoon.
– “heeft de ikjesrubriek ontdekt als een makkelijke scoringskans”
– “zo’n beetje alles wat ze meemaakt naar de NRC stuurt”
Bas: “Zoals gezegd, google eens op hyperbool. Ikjesschrijvers die zich als journalist afficheren worden wel kritischer aangepakt. Waarom? Het is een rubriek bedoeld voor lezers, amateurs dus, geen beroeps. Maar ook dat met zelfspot, we nemen onszelf net zo lief op de hak.”
Margriet: “En ten slotte, over ‘makkelijk scoren’; ik weet niet of je weleens een Ikje hebt ingestuurd (niet waarschijnlijk, want dat ‘mag’ niet als schrijver). Maar dan weet je dus niet dat ze meer afwijzen dan plaatsen – althans in mijn geval. Zo ‘makkelijk’ scoor ik dus niet.”
Bas: “Je las kennelijk over het woord zelfspot heen. Jawel, ik heb er ook meerdere geplaatst gezien en krijg dan van de rest van het panel de wind van voren. Vind ik helegaar niet erg. Recensies horen erbij als je dingen maakt. Of het nou een roman, een ikje of een talkshow is.”
Margriet: “Toen ik ikjes ging insturen, was ik helemaal nog geen schrijver. En ik zie nergens kleine lettertjes waarin staat dat professionals niets mogen insturen.
En stop gerust met dat belerende ‘google maar eens op…’, dan stop ik – nu echt – met reageren op jou.”
Bas: “Is goed. En blijven insturen. Ik wens je niets slechts maar alle goeds toe. Echt.”
Goed, ze zou stoppen met reageren maar gaat nog even door, zie Twitter voor wie dat interessant vindt. Margriet neemt zelfs de moeite om screenshots van eerdere reacties op haar andere ikjes te laten zien.
Mijn reactie:
“Tja, wat wil je nu bewijzen? Dit zijn recensies en inderdaad, voor het panel lijkt het erop dat je ze weleens verzint of het panel vindt ze niet altijd leuk. Kan gebeuren. Dat je ze niet verzint en dat je ze zelf wel leuk vindt is alleen maar leuk voor je.”
Diep- en diepbeledigd is Margriet. Mag. Kan. Het hoort bij het leven, hoor.
Even zereneus over het ikje. Dat fietsers niet weten dat je geen voorrang mag nemen is tot daar aan toe. Zere knie of pleister op je neus.
Helaas weten automobilisten het ook niet, of hebber er schijt aan. En dan zijn de gevolgen erger. Veel erger.
Raar dat die boze mevrouw haar gram op twitter probeert te halen in plaats van gewoon hier. Wij schrijven hier ook niet over wat er op twitter gebeurt of pakkumbeet bij de buurman.
Alweer dat gedoe met die fietsers. Is het niet weer eens tijd voor een trein-ikje?
Met het intro is niets mis, maar als ik Twitter discussies wil volgen, word ik zelf wel lid.
Ja een treinikje met een stilte coupé en een olijke onvervalste Amsterdamse conducteur.
Ze gingen niet
Twee onvervalste Amsterdamse jongens wilden met de trein naar Vlissingen.
Maar door stakingen reed er geen trein.
Dus, ze gingen niet.
Bennie Snugger
De Twitterdiscussie gaat over onze bespreking van de ikjes alhier, Ad. Daarom vermeld ik deze ook hier.
Het Ik-je is een herhaling van zetten na die van vorige week vrijdag. En wie uit de bocht vliegt, gaat te hard – dat is nou eenmaal zo.
Iets meer medeleven door iemand die is gevallen, had trouwens niet misstaan.
Alles over middelbare wielrenners met strakke tricootjes en dikke buikjes schreeuwend onderweg over ‘s lands fietspaden is inmiddels al wel gezegd, ja. Het is de openbare weg en niet de Tour de France. Als ze dat zouden beseffen dan was er niets aan de hand. Moge we nooit meer zo’n ikje lezen, en zeker niet geschreven door een van de schuldigen.
Oeps, tja, je kon er op wachten … Margriet volgt me niet meer op Twitter. Hier moet ik even van bijkomen. Wat kunnen mensen toch slecht tegen feedback. Maar we gaan onversaagd op de ingeslagen weg door. Is een ikje goed dan is hij goed. Is hij slecht dan is hij slecht. Da’s wat we hier doen.
“Schrijven, inhoud en humor. En dat bij voorkeur gecombineerd. Dan heb je al een groot deel van mij en m’n schrijfsels te pakken.”
Jammer dat we in de Ik-jeskwestie kennelijk alleen nog maar het andere, kleine deel van Margriet hebben gezien -milde glimlachicoon-.
De blogbaas heeft in ieder geval prima bescheid gegeven. Laat Magriet inderdaad maar eens hier komen kijken; we zijn een open gemeenschapje.
Qua taaie vasthoudendheid zou ze hier prima passen.
Eerlijk is eerlijk, in haar eerste tweet had Margriet een prima laatste zin:
‘Namelijk zonde van zo’n ruimte-innemend proces.”
Had ze het daar maar nabij gelaten en APD in z’n vet laten gaarkoken…. maar ja, het brandende gevoel alles recht te moeten zetten, DSR kent het zelf maar al goed.
Margriet lijkt me niet bepaald een gezellige meid.
Margriet is in haar kuif gepikt. Dat zou niemand leuk vinden. Ze blaast en slaat haar klauwen uit. Dat zou iedereen doen. En ze kan schrijven. Dat kan niet iedereen.
Terzijde: wie erg goed schrijft over fietsen (op de Zwaluw die hij van zijn vader kreeg), is Bas van Putten. Ja, die musicoloog die ook veel van auto’s weet. Maar nu gaat het over het landschap waar hij doorheen fietst. Aanrader!
Een plezier om te lezen.
Strohalm
Bij het opschonen van archiefdozen vind ik een klein, ogenschijnlijk handgeschreven pamfletje: „De wereld is eindig. Een kleine bol, een beperkte hoeveelheid energie. Ze wordt uitgeknepen als een citroen. Eerst steenkool, dan olie, gas, straks kernenergie. De rommel wordt achtergelaten. Er wordt roofbouw gepleegd op een ontstellende en onverantwoordelijke manier. Grijp de strohalm voor het te laat is!” De tekst grijpt me aan. Het pamflet van actiegroep Strohalm zal zo’n vijftig jaar oud zijn. Vijftig jaar! Zijn er nog wel strohalmen over?
Petra de Vries
Net zo oud dus als De grenzen aan de groei van Club van Rome.
Dirmt is geen Ik- je maar een geenszins boeiend preekje.
Misschien toch maar eens iets uit het archief van het DSR Jeugdjaren Museum insturen. Er moet nog ergens een brief aan Reagan en Gorbatsjov liggen met verstandige woorden over kernwapens, ook zeer actueel.
Destijds heeft die schrijverij nog wel geholpen. Niet lang daarna lag er het START-verdrag.
Zo schiet het niet op met het opschonen van de archiefdozen.
Morgen vindt ze een 50 jaar oude electriciteit/gas/huur/groenteboer rekening.
Daar zijn we nog niet vanaf.
Fijn intro.
Dank je!
Ik heb ooit een brief geschreven aan John Lennon, waarin ik hem vroeg om weer te gaan optreden. Ligt misschien nog ergens in een archiefdoos.
Fijn intro. For the record, mijn anekdote heb ik twee maal geschreven maar verdween even veel keren. Geen haar op mijn hoofd die denkt aan…moderatie, geen illwill nee, mijn eeuwige gevecht met WordPress and Avatar en wachtwoorden. Ik denk dat ik het nu onder de knie heb en ga als er nog animo voor is, ook zonder, mijn laptop tevoorschijn halen waar ik Word op bezit en dan schrijf ik het en copy pasta basta. Het moet toch een keer lukken. Over het jaartal, dat blijft apart:
rondom die tijd woonde ik nog niet waar Luvienna wel woonde, ik woonde een brug te ver om haar kamertje te kunnen zien, een jaar of vijf later woonde ik onder waar zij ooit woonde maar toen woonde zij alweer ergens anders.
Het kan ook anders geweest zijn maar ooit binnen een frame van tien jaar en een space van drie verdiepingen waren we dichtbij, lang voor we elkaar hier zouden ontmoeten.
Dus, ik ga mij vanaf nu meer verdiepen in de ikjes. Zal mijn jaloezie opzij zetten. Opzij, zo heet het blad by the way. Groet. Ook van mijn sidekick Robin.
Tipje voor Tim: geen mens is interesseerd in je gerammel over passwords en avatars. Laat het achterwege en de rest wordt misschien wel gelezen.
“O” be…eh…ledigd? Nee…be…drukt? Beter.
“O, bedankt, Schrijvende Rechter, bedankt voor de tip. Balen dus dat ik nu al jaren werk aan een semi autobiografisch verhaal over een wachtwoord autist die een relatie krijgt met de Avatar van zijn hulpverlener en die deze relatie steeds opnieuw moet opbouwen vanwege zijn problemen met prachtwoorden en prachtvr…”
Sorry mijn naam wordt om geroepen. Tijd voor een shot flauwheid.
Nou, dan maar een nieuw verhaal beginnen.
Mooi dat jij je opwerpt als vertolker van de blog (?) site, gedoetje (in memoriam Rene Gudde) mores. Ondankbaar misschien maar iemand moet het doen.
Chapeau.
Ja, da’s jammer. Uithuilen en opnieuw beginnen, anders is ’t allemaal voor de ganzen gebrouwen.
Begin maar eens met die anecdote over de Opzij uit 1988, het jaar dat je het equivalent van 366 flessen jenever dronk. Haast is je vijand.
Woef
Een vader komt aan de balie van de bibliotheek om een boek voor zijn achtjarige zoon te lenen. Het gaat om een jeugdboek uit de zeer populaire serie ‘Dogman’. Met titels als De woef van de wildernis en Misdaad en blaf zijn de stripachtige verhalen een enorm succes. Op mijn vraag of zijn zoon graag leest, geeft de vader een beetje teleurgesteld antwoord dat het nog wat tegen valt. Dus ik zeg dat de Dogman-boeken zeker zullen gaan helpen om de leeshonger aan te wakkeren. „Ja”, zegt de vader, „dit jaar Dogman, volgend jaar Tolstoj.”
Sandra van Dok
Verhalen ken ik. Stripverhalen ken ik. Maar stripachtige verhalen? Zijn dat halve plaatjes? Hele grote tekstballonnen?
Weer wat geleerd. Een geheel nieuwe wereld ging zojuist voor me open. En men noemt dit een “literaire” boekenreeks.
En de vertaler heeft Paco de Painter humor. “De bal is hond”. Hoe krijg je het uit je vingers?
Zou de vader nou Dostojevski bedoelen of is het een grap?
De pointe wordt er niet beter van.
Je zou haast terugverlangen naar een ikje over klungelende fietsers.
Gisteren nog teruggeblikt op de correspondentie met Gorbatsjov, en diezelfde dag was ie uit de tijd…. Er wordt veel over hem geschreven, het eerste Ik-je zal wel niet lang op zich laten wachten, maar DSR dacht terug aan de Top van Malta- eind 1989, op twee oorlogsbodems waar G. en president Bush de Koude Oorlog beeindigden.
Die bijeenkomst ging niet zonder slag of stoot vanwege storm. Die zondag zag de dominee daar de hand van God in. De grote mogendheden waren op hun plaats gezet, opdat duidelijk was dat het uiteindelijk de Heere is die beschikt!
Een paar jaar later: andere toestanden en een nieuwe dominee. We waren allemaal bang voor ene Vladimir Zjirinovski (geen correspondent van DSR, wel onlangs overleden), de Russische ultranationalist. Maar het echte gevaar kwam anno 1994 toch echt uit eigen land: “In Rusland hebben ze Zjirinovski, maar wij hebben…. Paul de Leeuw!”.
De humor in het soort boekjes als waar de inzender het over heeft, is louter en alleen om de volwassenen nog enigszins te amuseren. Want jonges-jonges, het is een bezoeking hoor, het leesvoer voor de jongere jeugd. Louter lievigheid, diversiteit en samenwerking. Allemaal prima, maar gelukkig hebben we nog een flinke stapel magazines van vroeger waarin sprookjes, mythes, klassieke verhalen en zo af en toe zelfs een stukje uit de Bijbel onversneden worden geserveerd.
Tip aan de leesvader: begin maar gewoon met de Schrift, daar steek je zelfs nog wat geopolitieke duiding van op. Die goddeloze Russen komen vanzelf wel.
Radslag
Vanuit mijn raam zie ik het speelplein van een basisschool. De kinderen spelen buiten. Er komen langzaam twee politieagenten aanlopen. Grote breedgeschouderde mannen, allebei een bonkig kaal hoofd, een heeft een flinke baard. Ze zien er indrukwekkend uit. De politieagenten spreken de kinderen – ik schat ze een jaar of 7 – aan. Ik stel me voor dat de kinderen met ontzag naar de politieagenten kijken. Dan maakt de agent met de baard een fraaie ouderwetse radslag op straat samen met twee meisjes.
Vincent Luyendijk
Uitstekend voorbeeld van het probleem met de Nederlandse politie. Vooral bezig met aardig gevonden te worden, vooral geen gezag uitstralen. Zie hun leidinggevenden ook zitten keuvelen in talkshows met hun reflecterende pakjes: vind ons aardig, los criminaliteit alsjeblieft zelf op, lieve mensen van de participatiemaatschappij, want wij kunnen het niet.
https://www.youtube.com/watch?v=PNlsEpA3S6E
En opnieuw ging er een reactie van mij de mist in.
Maar de bovenstaande niet. Ik probeer het nog een keer:
Ach ja, Benny Vreden, wie kent hem nog?
Ad, commentaarloos een link plaatsen wordt door het spamfilter niet gewaardeerd. Is inderdaad een kenmerk van spam. De site krijgt er honderden per dag te verwerken, die worden allemaal tegengehouden.
Zet er de volgende keer een woordje van toelichting bij, dan komt het vast goed.
Heb ik dus gedaan. Ik zal er het vervolg aan denken.
Hier sta je dan tussen:
Leuke YouTube video, Ad! Je kunt wel zien dat hij heel oud is. De vlag hangt nog niet omgedraaid.
Houden jullie even mijn handboeien, tazer, pistool en wapenstok vast? Zal oom agent je iets laten zien!
Als er geen boeven in de buurt zijn, kan dat best.
Het ligt er allemaal wel dik bovenop in dit uiterlijk-versus-gedrag-Ik-je.
@pawi! 🤣😄😂
Luister naar de tekst van de begintune van het programma Barend Bluf.
Dan weet je waarom.
Barend Bluf waarom doe je toch zo oliedom, Barend Bluf waarom doe je toch zo suf?
Zou nu niet meer kunnen, dit liedje.
Zand
Vrouwen. Verkeer. Prima, herkenbaar en dat is het. Schrijf er een boek over en overgiet het met een religieus sausje en je wordt misschien ergens tweede of derde gelezen auteur op een volprezen blog. Onvolprezen? Ik ben te jong om dit te begrijpen plus mijn school deed niet aan echt lesgeven midden tachtiger jaren Amsterdam.
Next.
Margriet. Ben jaloers. Wat een aandacht. Oeps, er lopen plots een elftal mooie, jonge vrouwen langs. Kent iemand en heeft er iemand ooit genoten van de Modern Family? Het is, realiseer ik mij nu pas, een blauw (knip) oog naar Married with Children.
Who cares.
Mag ik weer even verder lopen? Ik vind het ikjes lezen eindelijk leuk en mijn commentaren zijn dom, stuurloos en zonder fut. Tja, ik weet.
“Running with the Devil” op Netflix
Zowel John als Janice hebben mij (terug) teruggevolg op Twitter.
Tot een grapje verkeerd viel. Verhaal van mijn internet intimiteiten.
“Ja, ik weet, alliteraties moeten aaibaar en meedogenloos zijn en anders fuck um”. Theodor Holman, communist van Parool. Vriend van Van Gogh. Etc.
In de categorie wie heb je ooit de hand geschut nadat je ‘samen’ hebt staan pissen…? Na het handen wassen. Denk ik.
O, larie, zit in een ark, leuk hoor, de P viel weg. Dus reactie zal wel weer WEL vervagen in een wachtwoordlooswoud.
Mijn d’s en t’s mogelijk door de wind verward. Niet met als mijn haar want dat, die, zij heb ik of mij niet meer.
Running with the Devil
Wat een verdrietig portret van een bizonder iemand.
John MacAfee (shit ik weet nog steeds niet hoe je precies zijn naam spelt. Misschien heeft hij nooit bestaan. Wij wel?)
Gaap…
Nee, echt, was een latertje en een vroegopje.
Ik zie weinig verschil tussen de commentaren van Tim en hetgeen doorgaans volkomen terecht in de spamfilter achterblijft (dwz de door APD getoonde voorbeelden, niet AH).
Ik wacht op de anekdote over de Opzij uit 1888. Het zou weleens een sappig #metootje kunnen zijn, al dan niet verzonnen of aangedikt. Bring it on, Timmer!
Ook deel ik bij deze mede, voor wie daar wat aan heeft, dat ik een fan was van Married with children en van Soap. Einde mededeling.
Het was geen soap maar sitcom. In Duitsland heette het gewoon Al Bundy, maar APD tunede waarschijnlijk in voor Kelly.
Nee, ik bedoelde Married with Children en daarnaast was ik een nog grotere fan van Soap. “Confused? You won’t be after the next episode of … Soap!”
Ein schrecklich nette Familie heette het in Duitsland, DSR. De hoofdacteur was inderdaad Al Bundy.
Ja, dat was de officiële titel. Maar geen mens die het zo noemde.
De ‘hoofdacteur’, dat zal de hoofdrolspeler wel zijn, was Ed O’Neill. Hij vertolkte de rol van Al Bundy, de protagonist.
Speciaal voor Bas van Vuren volgt hier een speciale, iets langere versie van het Zand-ikje vanuit het oogpunt van de linksrijdende dame.
Ik fiets met mijn zus en dochter op het fietspad door de duinen. Omdat er zand ligt op onze helft gaat mijn dochter links rijden en mijn zus en ik volgen haar blindelings. Ik hoor een tegenligger naderen. Mijn dochter is voorbij het zandgedeelte en gaat terug naar de rechter helft. Twee tellen later is mijn zus er ook voorbij en nu zie ik dichtbij de tegenligger. Ik kan nu wel naar rechts maar daar ligt nog zand. Ik rijd dus gewoon door. De tegenligger wijkt wel uit en valt. Ik stop en mijn dochter roept “U rijdt veel te hard”. Mijn zus en ik vinden dat handig gevonden en we roepen het in koor nogmaals. Ik vraag niet hoe het met hem gaat, hij staat gewoon op. Ik bied ook geen excuses aan. Kom nou, waarom zou ik. Mijn dochter komt terug en trekt me mee en zegt: “Kom we gaan”.
Op twitter eindigt uw profile met “Want ja – je moet toch wat”. Nou meneer Van Vuren dat is simpel: overweeg eens na te denken voordat u wat schrijft.
De zussen schat ik op 66 en 68 jaar, mijn leeftijd is 79.
Zij reden ongeveer even hard als ik (fiets met trapondersteuning). De snelheid zal aan beide kanten 18 km/uur geweest zijn. Je nadert elkaar dan met 10 m/sec.
Het fietspad loopt op het betreffende deel direct tegen een steil duin aan. Het zand was de nacht ervoor door een hevige onweersbui op het pad gespoeld.
Een ikje moet kort zijn en dan is er dus geen ruimte om in plaats van “zie ik 3 vrouwen naderen” te schrijven dat je 1 fietser ziet naderen. Als die dame naar rechts gereden is doemt er een tweede op die ook tijdig naar rechts gaat. Helaas kwam er ook nog een derde dame achter aan.
Ik had al vaart geminderd, zij niet. En de dames worden bedankt. 150 euro schade aan mijn fiets.
Na mijn melding aan de gemeente Veere heeft een zandschuiver het zand verwijderd.
Aan zo’n wijsneusdiscussie als u met de schrijfster van een ander ikje hebt heb ik geen enkele behoefte. Ik werd op het bestaan van uw rubriek geattendeerd en zal uw site verder niet bezoeken.
Veel plezier met uw tijdverdrijf.
Jan Willem Beek
Nou nou, meneer Beek toch. Hartelijk dank voor deze lap tekst. Hij bevestigt voor de volle 100% mijn oordeel en wel dat u hier fout was. Inhouden, desnoods stoppen als er voor u iets op de openbare weg gebeurt. Wie er dan ook maar iets verkeerds doet. Het waren ook nog eens oude dametjes dus! Zo zijn de regels. Zo hebben we dat, als het goed is, geleerd. Wij remmen af of komen volledig tot stilstand, ook als wij in ons recht staan.
Ik wens u nog veel fietsplezier toe en hoop dat u de volgende keer als er weer eens andere fietsers op uw pad komen – of overstekende kinderen of dieren – aan dit voorval terugdenkt en dan wel de juiste beslissing neemt.
Voor DSR een citaat uit het wikiwoordenboek: “hoofdacteur:
(toneel) (filmkunst) speler die de voornaamste rol of een van de voornaamste rollen in een voorstelling vertolkt”
Overigens, voor de goede orde, weerwoord van de ikjesauteur, mits in nette termen, maar geagiteerd, bedroefd, beledigd mag, wordt altijd toegejuicht en geapprecieerd. Hoor en wederhoor, daar leren we met zijn allen van. En moge het de kwaliteit van de ikjes verhogen, dat is immers de bestaansgrond van het ikjespanel.
En dit is de begintune van Soap:
Ik vind het sympathiek dat Willem Jan de moeite heeft genomen naar deze site te komen om een toelichting te geven op zijn ikje. En volgens mij heeft hij gelijk. Als er zand ligt op één helft van de rijbaan, dan is berijder van die kant hoofdverantwoordelijk voor het vermijden van een botsing, door te stoppen of uit te wijken. De dame in kwestie deed dat niet. Willem Jan wel, en die zit met de gebakken peren.
Ook nog even terug naar Ed O’Neill. Ik vond hem vreselijk in Married … with children, maar beter te pruimen in Modern Family. Had waarschijnlijk ook te maken met het feit dat hij daarin getrouwd was met Sofia Vergara. Lucky bastard.
Zeker Ad, geen verschil van mening over het oude dametje. Zij maakte de verkeersfout. Als tegenligger houd je dan in en stop je desnoods. Je rijdt het mens niet aan en je rijdt ook de weg niet af. En inderdaad, het dameskoortje had een punt, hij reed kennelijk te hard voor deze verkeerssituatie. Ze hadden wel ietsje schuldbewuster kunnen reageren, teken dat ze zelf kennelijk geen enkel idee van de verkeersregels hadden, noch een normale vorm van beleefdheid en empathie.
Modern Family heb ik nooit gezien. Married with Children vond ik geweldig.
Schuchter
Op vakantie ga ik altijd graag naar het naaktstrand. Bij het bezoek aan een nieuwe plek word ik gewaarschuwd door een familie naast mij. „Er loopt een vreemd mannetje in de duinen dat soms dames op het naaktstrand aanspreekt, maar je hoeft niet bang voor hem te zijn.”
Inderdaad, een uurtje later daalt er een mannetje van het duin af en spreekt mij schuchter aan.
„Wilt u seks met mij?” „Nee, dank u”, zeg ik beleefd. „O, jammer”, zegt hij en sloft moedeloos terug de duinen in.
Anja de Man
Tja, vragen staat vrij, zal hij hebben gedacht. Misschien van zijn moeder geleerd. Ik hoop voor hem dat het er een keer van komt. Maar dan misschien na het opbouwen van een relatie, misschien ergens binnen in een bed, en daarna een kopje koffie. Zo op het strand, in de duinen, met al dat zand, lijkt me niks. En je moet hele lappen smeren vandaag de dag. De zon is gemeen, hoor.
Soap! Volgens mij niet echt aangeslagen in Nederland. Een echt waanzinnige parodie op de soaps uit de VS.
Modern Family met o.a. Al Bundy, ik kan hem alleen maar zien als dat character, is een van de leukste series van de deze eeuw. Nou ja, dat vind ik dan.
Het fietszandverhaal wordt bepaald niet duidelijker na uitleg! Dat toont maar weer eens aan dat het überhaupt geen Ik-je inzat.
Het is toch wat, die assertieve inzenders van tegenwoordig. De mare over dit blog gaat rond en men wijst elkaar erop. Misschien moest ik de Eindoordelen maar weer eens van stal halen, wordt vast op prijs gesteld.
Voor APD een citaat uit een ander woordenboek: “hoofdacteur”: “ongebruikelijke term voor ‘hoofdacteur’ “
Hoofdrolspeler dus…LDB!
De vaststelling of dat mannetje gevaarlijk is, zou ik maar aan de deskundigen overlaten. Dergelijke gemoedstoestanden kunnen nog wel eens wisselen.
In ons dorp woonden verschillende vieze mannetjes, al dan niet in ruste. De kinderen wisten voor wie ze moesten oppassen en de grote mensen hielden een oogje in het zeil. Was er sprake van een ernstige terugval, bv. buiten op een bierkratje door wc-raampjes gluren, dan werd een therapeutisch ‘bossien klapp’n’ toegediend. Dat hielp en de rust keerde terug.
Ook de potloodventer gaat soms graag zonder jas naar buiten.
@pawi! 😂😂😂
Ik ben wel terug van even weggeweest.
Ik wil nog even reageren op de reagerende fietser Jan-Willem. Als je ziet dat het fout gaat rem je en zet een voet aan de grond. Stug doorrijden (ik heb gvd gelijk, die wijven etc.etc.) is oliedom. Ik hoop dat Jan-Willem geen rijbewijs heeft en dattie nooit in Frs gaat rijden. Want daar komen ongelukken van.
Ik ben gisteren vanuit Parijs naar mijn stadje gereden. Ik ben tientallen Jan-Willems tegen gekomen. Gelukkig Haden de anderen genoeg benul en besef en verstand om ongelukken te voorkomen.
Even terzijde.
Ik kan niet reageren vanaf mijn smartphone. Wel op andere WordPress sides. Ik kan dus alleen reageren als ik thuis ben en achter e computer zit. Das jammer.
Misschien is het vieze mannetje heel goed in statistiek. Hij weet hoevaak hij het moet vragen om één keer te ketsen/palen/roompotjepeilen/deoudstebewegingterwereld te maken.
Misschien is Jan Willem van Beek al afgehaakt, maar indien niet: welkom bij de ikjes beoordelaars en -schrijvers.
Knap om het ikje te herschrijven vanuit de belevingswereld van uw wraak- en vergeldingskoortje.
Helaas klinkt er een verongelijkt toontje in door, ze zeggen geen pardon, vragen niet hoe het met u gaat, of u veel schade aan de fiets heeft.
Dat zou inderdaad niet in een ikje passen.
Al met al had u nog geluk dat de vrouwen geen Zeeuwse klederdracht droegen, dan was u al bij de eerste tegenligster omver gezwiept.
test
Test geslaagd
Minimaal 20 regels geschrapt. Graag gedaan, het was het waard.
Secretaris-Generaal Gorbatsjov. Zonder twijfel de meest indrukwekkende, geschiedenis bepalende, charmanste en machtigste BWB’er bij wie ik op nog geen twee meter afstand heb gestaan. Op het Rode Plein nog wel en…echt waar:
in het jaar 1988!
Maar dat is uiteraard niet de anekdote. Die dus nog niet is opgedoken?
Ik heb deze minimaal twee maal geschreven en op verzenden gedrukt, allemaal op een ‘fatsoenlijk’ tijdstip en zo nuchter als Mark Rutte in een dagdroom vol SGP’ers met wierrook en muzak zoals waarin alleen Zeeuwen zich kunnen onderdompelen.
Dan zal ik dit morgen, zoals de haan drie keer kukkelde bij een van de vier schrijvers, voor een 12de maal dus beherderleven. Zoveel mooie honden gezien deze week het is een schande dat de Wolf.
De ultieme pastiche op de sitcoms en soaps van weleer: Too Many Cooks (2014)
Weer niet gelukt? Normaal zie ik
Wacht tot moderatie of zo iets
Nu nada
Op tablet
Teveel tekst voor smartphone
Als het zo moet dan maar niet
De mazzel zonder hard feelings, I only have soft ones.
O, Bas, laatste reactie mag dus weg, met of zonder commentaar. Denk dat ik denk dat alles snel gaat en dus een seconde of 20 al een eeuwigheid volafwijzing is.
Deze reactie mag dus ook weg.
Hel, alles mag weg of niet.
Groet, ga nu aan de lof met beschuit. Je kunt zeggen wat je wilt over TFG, hij eet tenminste wel snel voedsel met veel ketchup.
Hij heet dan ook in het Midden of Net ernaast Oosten, Sjeik Ketchup.
Jammer maar eigen fout eerst. Het is alweer bijna zaterdag en dus kunnen we, kan ik deze week verget3n,
Nog twee volle dagen, Mark.
Regels
De doorgaande weg in ons dorp is opgebroken. De Dorpsstraat die nu moet worden genomen heeft eenrichtingsverkeer. Een passerende auto draait het raampje open en een vrouw vraagt waar de supermarkt is. Ik wijs hen de richting, maar zeg dat ze de auto zullen moeten parkeren en moeten lopen. De vrouw kijkt me een beetje verdwaasd aan. „Lopen,” zegt ze, „dat doen wij niet, hè, schat, daar zijn we te oud voor.” Ze rijden door en dat gaat prima. Verkeersregels worden sterk overschat.
Margreet van Schie
Geweldig wat die auto’s vandaag de dag kunnen. Een raampje opendraaien, vroeger moest je dat als automobilist of passagier zelf doen. Ook best wel relevant dat die Dorpsstraat genoemd wordt. We kennen uiteraard allemaal de verkeerssituatie ter plaatse. Maar goed, ik begrijp uit dit warrige verhaal dat de auto dus tegen de rijrichting in op de Dorpsstraat naar de super reed en dat dit prima ging? Helder schrijven wordt sterk overschat.
Weer een verkeersikje. Ik steun Ad in zijn eerder gedane oproep: we willen een treinikje
Hè jammer, een slecht geschreven ikje, een pointe die zo niet mag heten, een overbodige laatste zin…hier is geen beginnen aan.
Tja, en dat voor de zaterdag. Hier moeten we twee dagen tegenaan kijken. Hopen dan maar dat de anekdote van Mark nog doorkomt.
Dorpsstraat rechtdoor, dan kom je uit bij de Brink. Toch?
Oud en Amsterdams, het zal ook eens niet -zucht-
Jawel en Ad heeft hem! Wattuh? De 100e! Gooi hem in de hoogte! Vang hem weer op! Hopsasa!
Ik schoot te laat.
Ha, die kunnen jullie in je zak steken, Huntelaar, Haller, Brobbey, Bergwijn, of hoe jullie allemaal ook mogen heten!
ik denk dat er nog een reactie van Steven Huiswijn in het vat van Bas zit.
Ja, nu je het zegt. Lummel. Hij staat er nu op, maar inderdaad … hij was net te laat.