Jan Willem die van zijn sokken wordt gereden door drie dametjes op de fiets ergens in de duinen. Petra die een handgeschreven pamfletje over kernenergie vindt in een ouwe archiefdoos. Sandra die iets heel bijzonders hoort aan de balie van de bibliotheek. Vincent die een politieagent en twee kleine meisjes een radslag ziet maken. Anja die op het naaktstrand ineens een schuchter mannetje uit de duinen ziet komen. Was het Jan Willem? Hij vraagt om seks, dus dat zal wel niet. En Margreet die een auto ziet die helegaar volautomatisch zelf een raampje kan openen.
Die dingen, mensen, die dingen gebeurden er allemaal vorige week in ikjesland. Het land waarin NRC-lezers hun bloedstollende avonturen en daverende dijenkletsers met de rest van het land delen. Ook met hen die geen abonnement hebben, want ja, die ikjes benne hier te lezen, elke dag vers, en daarnaast ook nogeens via de Twitterkanalen van Bram en Bas. Opdat die ikjes maar meer lezers naar die fijne krant trekken. En wij, Bram en Bas, daar ooit eens een leuke eindejaarsbonus of een nieuwjaarskaart voor in de bus krijgen. Niet dat we het daarvoor doen. Maar nu spreek ik voor mezelf.
Ga aan de kant, mensen, Jan Willem komt eraan
Jan Willem Beek, da’s een heel bijzondere man. Hij fietst op een fietspad in de duinen en ziet drie vrouwende fietsers eh fietsende vrouwen helemaal fout op zijn helft naderen. Nou, hij bellen natuurlijk. Flink nijdig, met zo’n agressieve rotbel. En maar bel bel beeeeeellll. Ga aan de kant, mensen, Jan Willem komt eraan, hij ligt op de tweede plaats in het bergklassement en hij kan echt geen vaart minderen. Waarom doet de rondecommissaris nou niks? Of de ploegleider? Een van de vrouwen blijft hardnekkig op zijn helft rijden, want, ja, het blijkt dus dat er op de goede helft, haar eigen helft dus, een lading zand ligt, dat wil je niet weten. Als je daarin stuurt, dan ga je subiet onderuit en zijn de rapen voor het hele gezelschap helemaal raar. Dus ja, dan verwacht je dat Jan Willem toch maar afremt. Maar nee hoor, hij dendert op het allerlaatste moment luid bellend en scheldend het pad af, hopla, in het rulle zand. Hij maakt “een schuiver” op zijn hoofd en schouder. Doet hij helemaal zelf. Als hij een beetje pruilend en huilend opstaat – hij wil er een kusje en pleistertje op – ziet hij de vrouwen verontwaardigd naar hem kijken. “U rijdt veel te hard!” roepen ze in koor. En dat deed hij.
Dus je zou verwachten dat hij het stof uit zijn strakke tricootje klopt, zijn wonden likt en beschaamd naar huis afdruipt en daar een lulverhaal aan zijn vrouw ophangt. Dat het zijn schuld niet was en zo. Maar nee hoor, hij stuurt het voorval naar de krant en verwacht medeleven, ophef, troost, ja, wat verwacht hij? Eeuwige roem misschien, want ja, het is wel de achterpagina van het NRC en zijn naam staat er voluit en dikgedrukt onder. Dat elke lezer hem als de schuldige en zelfs wel als een beetje eikel aanmerkt, dat had hij niet verwacht.
We hebben er indertijd heel wat om zeep geholpen
Het commentaar van het ikjespanel was voorspelbaar, want ja, zo’n fietsersikje is een kolfje naar de hand van het panel. Bertie werd “weer kwaad bij herinneringen aan onnozele fietsers op smalle paadjes, we hebben er indertijd heel wat om zeep geholpen. In gedachten.”Alle fietsers hadden onderuit kunnen gaan”, verklaarde Pawi hoofdschuddend. “Het is een wonder dat het maar bij eentje bleef”. De Schrijvende Rechter (DSR) oordeelde streng maar rechtvaardig: ” … Wie uit de bocht vliegt, gaat te hard – dat is nou eenmaal zo.” Ik verwoordde de algemene consensus bij dit soort fietsongelukjes: “De fietser heeft natuurlijk ongelijk. Als er voor je iets gebeurt, of het nou volgens de regels is of niet, een kinderwagen, een fiets op de verkeerde weghelft, dan rem je af. Dat hoort bij verantwoord aan het verkeer deelnemen. Het is geen wedstrijd, het is geen afgescheiden parcours, het is de openbare weg.”
En dan denk je dat het klaar is. Maar nee, Jan Willem Beek schreef ons een paar dagen later een brief op hele hoge poten. Een lap tekst, daar werd je niet goed van. Middenin de nacht, want hij kon er niet van slapen. “Speciaal voor Bas van Vuren” schreef hij de lange versie van het ikje. Daar stonden geen nieuwe feiten in, we hadden de situatie dus correct begrepen. Er klonk wel een, volgens Pawi, “verongelijkt toontje in door (…) dat zou inderdaad niet in een ikje passen”. Maar feitelijk niets nieuws, zij het dat Jan Willem onbedoeld twee verzwarende omstandigheden onthulde: het ging bij de vrouwen om oude vrouwen. Hij schatte ze op 66 en 68 jaar, aparte schatting, maar ja, oud dus. Dan is het nog merkwaardiger dat hij van die vrouwen fietsacrobatiek verwachtte. En nog een graadje erger maakte hij het door zijn eigen leeftijd te onthullen: 79 jaar. Dus dan zou je toch wijzer moeten zijn!
“Ik (…) zal uw site verder niet bezoeken.”
“Op Twitter eindigt uw profiel met “Want ja – je moet toch wat”. Nou meneer Van Vuren dat is simpel: overweeg eens na te denken voordat u wat schrijft.” schreef hij in zijn machteloze woede, gevolgd door de standaardbelofte: “Ik (…) zal uw site verder niet bezoeken.” De ervaring leert dat degene die dit schrijft juist nog tientallen malen per dag op zijn eigen reacte klikt. Die verwachting kwam een aantal dagen achtereen ook kei-uit. Hoi Jan Willem, heb je nu ook deze bespreking nog gevonden? Het is nu voor het laatst, hoor, na vandaag besteed ik geen aandacht meer aan dat horrorongeval en dat Grote Onrecht dat je is aangedaan. Maar misschien is er nog wel een talkshow die het verhaal wil behandelen, probeer het eens bij “HLF8”. En ik liet in het weekend nog maar weer eens een reclamevliegtuigje over de duinen vliegen met de volgende banner:
“Inhouden, desnoods stoppen als er voor u iets op de openbare weg gebeurt. Wie er dan ook maar iets verkeerds doet. Zo zijn de regels. Zo hebben we dat geleerd. Wij remmen af of komen volledig tot stilstand, ook als wij in ons recht staan.”
Geen misverstand: weerwoord van de ikjesauteur, mits in nette termen, maar geagiteerd, bedroefd, beledigd mag, wordt op deze site altijd toegejuicht en geapprecieerd. Hoor en wederhoor, daar leren we met zijn allen van. En moge het de kwaliteit van de ikjes verhogen, dat is immers de bestaansgrond van het ikjespanel.
En of de duvel er vorige week meespeelde: ook ene Margriet Zuidgeest bleek in haar kuif gepikt, zoals Pawi het omschreef. “Ze blaast en slaat haar klauwen uit.” Margriet schreef haar vlammende commentaar op Twitter, daar is het immers veel prettiger discussieren. Daar hoeft het niet genuanceerd. Daar scoor je al snel een hoop likes, of je nou gelijk hebt of niet.
Maar ook daar was ze het niet mee eens, want dat stond nergens in de kleine lettertjes!
Margriet was vooral beledigd door mijn kwalificatie van haar als “veelschrijfster”, die “zo’n beetje alles wat ze meemaakt naar de NRC stuurt”. Correct schrijven moet ze nog een beetje leren, want ze schreef boos “Als je mijn ikjes zo veracht (…) dan zou ik er vooral geen aandacht aan besteden”. Verder wist ze dus zogenaamd echt niet wat RIP betekent (bij een slokdarmonderzoek), tja, “ruimte-innemend proces” natuurlijk en zeker geen rest in peace, en ze gebruikte die zogenaamde onwetendheid als “waargebeurde anekdote” voor de lezersrubriek van de NRC. Een NRC-rubriek die voor amateurs bedoeld is, lezers die niet professioneel schrijven. Maar ook daar was ze het niet mee eens, want dat stond nergens in de kleine lettertjes!
Ik bleef zoals altijd bewonderenswaardig sereen en respectvol: “Tja, soms valt een recensie positief uit en soms niet. Het gaat altijd om de ikjes nooit om de personen. En spot en zelfspot hoort erbij. Tip: google eens op “hyperbool”, oftewel hilarische overdrijving.” Margriet kondigde uiteindelijk aan te stoppen met op mij te reageren en bleef daarna geheel volgens de verwachting nog even doorgaan, zelfs met screenshots van eerdere oordelen van ikjes uit vervlogen jaren. De positieve en bewonderende woorden over haar talent en website liet ze gemakshalve maar weg. Zoals toen ik over haar website schreef dat er best veel moois op stond. Maar dat is ook moeilijk te zien met een waas voor je ogen. Op die site staat heel veel moois. Als ze maar geen ikjes schrijft, dan is het allemaal best te pruimen.
Ook DSR ging even op haar website buurten en citeerde glimlachend haar bescheiden profiel: “Schrijven, inhoud en humor. En dat bij voorkeur gecombineerd. Dan heb je al een groot deel van mij en m’n schrijfsels te pakken.” “Jammer”, merkte hij op, “dat we in de Ik-jeskwestie kennelijk alleen nog maar het andere, kleine deel van Margriet hebben gezien -milde glimlachicoon-.”
Misschien moest ik de Eindoordelen maar weer eens van stal halen
DSR nam even later wat afstand en sloot het gebeuren mooi af met “Het is toch wat, die assertieve inzenders van tegenwoordig. De mare over dit blog gaat rond en men wijst elkaar erop. Misschien moest ik de Eindoordelen maar weer eens van stal halen, wordt vast op prijs gesteld.”
We zouden er bijna de andere ikjes door vergeten. Die van Petra de Vries bijvoorbeeld. Ze had in een oude archiefdoos een handgeschreven pamfletje gevonden tegen kernenergie. Die tekst greep haar, nu vijftig jaar later, aan. Mag. Kan. Het is nu in ieder geval te laat. DSR noemde het geen ikje, maar “een geenszins boeiend preekje”. Hij overwoog om zijn brief aan Reagan en Gorbatsjov op te zoeken. Zelf moet ik nog een brief aan John Lennon hebben liggen. “Morgen vindt ze nog een 50 jaar oude electriciteits-, gas-, huur-, of groenteboerrekening”, gruwelde Lummel. En nee, zo schiet het niet op met het opschonen van de archiefdozen, oordeelde Pawi nuchter.
Mark Paul Timmermans liet nog weten het intro van vorige week “fijn” te vinden. Nou, die staken we in onze zak. Hij had de anekdote over een feministisch maandblad uit 1988 die hij vorige week beloofde naar eigen zeggen al tweemaal geschreven en verstuurd. Maar hij verdween even vele keren, vanwege zijn “eeuwige gevecht met WordPress en Avatar en wachtwoorden”. Ja, sommige mensen die snappen het gewoon hun hele leven niet. Net zoals er ook mensen zijn die na 50 keer afrijden hun rijexamen nog niet halen. Of mensen die nog op hun 80e van de fiets blijven vallen.
Het ikje van Sandra van Dok had wel bijzonder weinig om het lijf. Ze is aan de balie van de bieb in gesprek met een vader die een boek voor zijn achtjarige zoon komt lenen. Het gaat om een jeugdboek uit de serie ‘Dogman’. Op haar vraag of zijn zoon graag leest, geeft de vader een beetje teleurgesteld antwoord dat het nog wat tegen valt. Dus Sandra zegt dat de Dogman-boeken zeker zullen gaan helpen om de leeshonger aan te wakkeren. „Ja”, zegt de vader, „dit jaar Dogman, volgend jaar Tolstoj. “”Zou de vader nou Dostojevski bedoelen of is het een grap? De pointe wordt er niet beter van.” schreef Pawi lekker vals. “Je zou haast terugverlangen naar een ikje over klungelende fietsers.”
Had Nick al een nieuw beroep gevonden?
Dat kwam er gelukkig niet nog een keer. Vincent Luyendijk zag wel vanuit zijn raam twee grote breedgeschouderde politiemannen langs een schoolplein lopen. Ze hadden allebei “een bonkig kaal hoofd” en de een heeft een flinke baard. Had Nick al een nieuw beroep gevonden? De agenten beginnen een praatje met de spelende kinderen, die een jaar of 7 oud zijn. De glurende Vincent stelt zich voor dat de kinderen met ontzag naar de politieagenten kijken. Dan maakt de agent met de baard een fraaie ouderwetse radslag op straat samen met twee meisjes. En hopla, zo snel heb je dan alweer een ikje gescoord hoor. Zie je wel, Margriet? Daar hoef je echt geen talent voor te hebben. Ad Hok en ook Ilona verpakten hun commentaar in een Youtuubje uit vervlogen tijden:
Ook Pawi hield het kort: “Houden jullie even mijn handboeien, tazer, pistool en wapenstok vast? Zal oom agent je iets laten zien!”
Nou, toen we toch op YouTube waren kwam er nog meer moois voorbij. Zoals de begintune van Soap:
En dat terwijl we het op instigatie van Mark Paul vooral hadden over “Married with Children“, oftewel “Ein schrecklich nette Familie” met hoofdacteur Al Bundy. Die speelde namelijk in “Modern Family” de rol van Ed O’Neill. Ad Hok gaf likkebaardend toe dat hij Sofia Vergara, de echtgenote van Al, wel een lekker ding vond. “Lucky bastard”, die Al. Of Ed. Of wie dan ook. Volgens Ad.
Cosmopolitan UK, CC BY 3.0 https://creativecommons.org/licenses/by/3.0, via Wikimedia
En zo sleepte de ikjesweek zich voort. Het was net alsof de gang er niet in wilde komen. Dat kwam vast door al die gepikeerde ikjesauteurs die hun gram kwamen halen. Waren ze maar allemaal als dat mannetje dat Anja de Man op het naaktstrand zag. Schuchter kwam hij het duin af, wierp een blik tussen haar onbedekte benen en vroeg “Wilt u seks met mij?”. “Nee, dank u”, zei Anja beleefd. „O, jammer”, zei het mannetje en slofte moedeloos terug de duinen in. Kijk, zo willen we ze toch hebben, die vieze mannetjes? Beleefd. Verlegen. Kan Jan Willem een voorbeeld aan nemen. Lummels vieze neef veronderstelde dat het vieze mannetje misschien “heel goed in statistiek” was. “Hij weet hoe vaak hij het moet vragen om één keer te ketsen, palen, roompotjepeilen, de oudste beweging ter wereld te maken.”
Toen sloeg Pawi opnieuw weergaloos toe met een fraaie oneliner:
“Ook de potloodventer gaat soms graag zonder jas naar buiten.”
Nou ja, dan kan de rest van het panel dus even de mond houden. Ook op Twitter werd de reactie geapprecieerd.
“Een passerende auto draait het raampje open …”
Eindelijk brak de zaterdag aan. De dag van het laatste ikje van de week. Altijd weer een opluchting. Margreet van Schie schreef een warrig stukje over haar dorp waar een doorgaande weg was opgebroken, zodat het verkeer door de Dorpsstraat moest, maar dat was eenrichtingsverkeer, en er was een supermarkt en toen kwam er een echtpaar in een auto en die wilden daar naar toe maar niet uitstappen. „Lopen,” zei het besje vanaf de bijrijdersstoel, „dat doen wij niet, hè, schat, daar zijn we te oud voor.” Het enige grappige aan het ikje was deze observatie: “Een passerende auto draait het raampje open …”
Pawi vond het een slecht geschreven ikje met een “pointe die zo niet mag heten, een overbodige laatste zin … hier is geen beginnen aan.”
Ad Hok scoorde zowaar het 100e-reactielepeltje. Eigenlijk was de 100e reactie bij het analyseren en hertellen bij nader inzien van iemand anders (want er hadden twee technisch overbodige en foutieve reacties geschrapt moeten worden en er bleek ook nogeens een reactie van Steven Huiswijn in het spamfilter te hangen), maar Ad had geluk. De eindredactie had er op de zondagmiddag geen zin in al die fouten te herstellen. Enjoy the lepel, Ad!
Wil jij net als Bertie, Pawi en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik ging speciaal voor dit blog naar de duinen. Wat ik zocht? Geen Jan Willem op zijn fiets. Geen schuchter mannetje op het naakstrand. Niks eigenlijk. Een sfeerplaatje. Nou, jullie zien het wel, dat is gelukt. Wat een zand! En wat was het heet en dat in september. Ik hield het net 10 minuten vol, heen, en 10 minuten terug naar de auto. De volgende keer hoor en zie ik vast wel weer iets anders.
Foto: “Zand” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Inademen
Mijn lief is aangereden door een auto. Ze krijgt het maximum aan morfine. Meer mag niet, want dan kunnen relevante organen stoppen. De verplegers en dokters hebben de Eerste Hulp verlaten. Dat gunt ons wat privacy. Ineens stopt ze met bibberen van de pijn. Ik zie dat ook haar ademhaling is gestopt. Ik roep om hulp. Een radioloog die niets met de EH heeft te maken, komt binnen en schreeuwt in het gezicht van mijn lief : „Blijft u er wel een beetje bij, mevrouw!” Ik hoor haar direct stevig inademen. De radioloog loopt onverstoorbaar weer weg.
Merlijn van Hasselt
Mooi volledig intro. De geslaagde test van Ilona is zo ongeveer het enige dat er niet in is opgenomen. Waarvan akte.
Een horrorverhaal als ikje, gelukkig met een happy end.
Moraal van het verhaal: blijf als het even kan weg van de spoedeisende hulp. Dokters en verplegers lopen daar zomaar weg.
Dus het enige lid van het ziekenhuispersoneel dat op de EH aanwezig was, had er eigenlijk niets te maken?
Ook qua intro een kritische noot:
Over lappen tekst gesproken. Dat verhaal van Jan Willem wordt wel heeel breed uitgemeten. En hoor en wederhoor? Er was zeker één reageerder die het een beetje voor onze krasse wielrijder opnam, maar dat is in het intro niet terug te vinden.
Huiveringwekkend inkijkje in de Nederlandse gezondheidszorg weer. Maar later, Pawi, zullen we hierop terugkijken met een “ja, toen kon je nog in een EH terecht na een ongeluk”. Als het aan dit kabinet ligt moet dit allemaal thuis, met mobiele apparaatjes waarmee je het allemaal zelf kunt doen en hooguit met een noodknop en online met een echt persoon in verbinding staat. De ziekenhuizen moeten leeg, koste wat kost.
Ad, qua intro, zeker, je hebt helemaal gelijk, er waren ook wat begripvolle reacties over het leed dat Jan Willem was aangedaan, ook over het gebrek aan empathie van het schreeuwende dameskoortje, maar ja, dat houd je toch. Het was al zo lang en de lezer moet zich wel een beetje kunnen opwinden over zo’n intro. Maar ik heb nog overwogen om die grote foto van Sofia Vergara ervoor op te offeren.
Het intro is weer in orde. De lengte stoort me niet, beetje vlugger lezen helpt je er doorheen.
Het ikje staat me wel aan ondanks de korte zinnen.
DSR kan degenen die dit soort Ik-jes op de drempel van leven en dood schrijven absoluut niet volgen, en moest er ook niet aan denken dat hijzelf in een dergelijke kwetsbare toestand zou worden beschreven.
Is het zucht naar aandacht, drama, reuring?
Was het nu nog maar dragelijk geschreven, maar ook stylistisch blijft ons niets bespaart, met het herhaalde ‘lief’ en de ‘relevante’organen, een zinssnede die de herinnering aan de voormalig BHV-er in de basismetaal levend houdt. Want je zult altijd zien dat de irrelevante organen als de zeurzak en de oudehoertjes er niet mee stoppen, al schiet je er een pistool op leeg.
Een begin van de Ik-jesweek om snel te vergeten, als zal dat niet meevallen. Als lezer voel ik me in een jutezak gestopt en langs een stenig bergpad naar beneden getrapt.
Een lang introotje, maar er viel dan ook wel het nodige te bespreken.
Beetje stout om uit de school te klappen over het clickgedrag van een van de correspondenten -milde glimlachicoon-.
Enfin, we zullen zien wie er deze week weer verhaal komt halen.
En dan die radioloog inderdaad. Hoezo had ie niks op de Eerste Hulp te maken? Komt ie daar soms alleen om z’n brood op te eten? Viel hij binnen met ‘Ik ben radioloog en ik heb verder niets met de Eerste Hulp te maken!”
Enfin, wie geneest, heeft gelijk, wil het spreekwoord.
Ik geloof weer eens nix van dit ikje.
Mooi intro en een vriendelijke groet aan hen die hier nooit meer meelezen.
Eentje die niet meeleest maar elders reageert deelt sneren uit naar naar hier. Alleen Ad Hok wordt gespaard. Heb die effe mazzel.
Oh, is het weer zover? Ik ga wel even kijken. Eigenlijk teveel eer, maar ja.
Op wat er elders gebeurt, reageer ik niet meer, ik ga zelfs niet meer kijken. Verveling en de wetenschap genegeerd te worden is de beste bescherming tegen wannabepelsluizen -milde glimlachicoon-
Goede keuze, DSR. Slaapverwekkend commentaartje van de buurman, de afgunst druipt er weer eens vanaf. Gaap. Klaar. Verderrr. Met zijn twee reageerders …
En ja, ik ben er inderdaad welgeteld 2 minuutjes geweest. Meer heb je niet nodig.
Ze is er zelf te bescheiden voor, daarom meld ik het maar even. Bertie heeft een bloedstollende thriller in drie delen op haar site gepubliceerd. Huiver icoon!
Na haar geslaagde test is Ilona niet meer gesignaleerd. Huiver icoontje.
‘…bloedstollende thriller..’
Hahahahaha…
Toch bedankt.
Geolied
Haar ongeboren kind was in nood; de moederkoek had losgelaten. Met spoed deed ik een keizersnede. Ruim één kwartier na haar binnenkomst in het ziekenhuis werd een blakend gezond mannetje geboren. Het was een goed geolied staaltje teamwork. Zes weken later spreek ik de jonge moeder uitgebreid tijdens een nacontrole op de polikliniek. Ik vraag hoe zij het allemaal heeft beleefd. „Goed”, zegt ze, „maar wat ging het akelig snel, ik voelde me net als Max Verstappen tijdens een pitstop.”
Mieke Kerkhof
Ik wil het niet horen en ik wil het niet weten – al helemaal niet uit de mond van vrouw Kerkhof.
Ook ik kan hier niet op reageren. Alleen al de naam van de auteur leidde bij mij tot oorsuizingen, verhoogde hartslag, zweten en uitslag. Ik zit al meer dan een uur alleen maar voor me uit te kijken. Zonder iets te zien.
Knap werk, iets om binnen de muren te houden, dan kan je glunderen! Hier niet.
Geolied
Ik bracht mijn auto naar een garage in Rotterdam.
“Olie verversen”, zei ik.
Een kwartier na aankomst was de olie ververst.
“Goed, dat was snel” zei ik, “Het lijkt Mieke Kerkhof wel die een bevalling doet”
Flip Krotekoker
Niet voor niks
Sinds mei woont mijn moeder van 90 in een heel fijn verzorgingshuis.
Tijdens een recent bezoek zei ze een nieuwe vriendin te hebben maar niet te weten wat haar naam is. Ze wees haar aan en ik ging even een praatje met haar maken. Mezelf voorgesteld en inderdaad ze beaamde het goed te kunnen vinden met mijn moeder. Toen ik haar vroeg wat haar naam was zei de dame: „Kind, dat weet ik niet, hoor, ik woon hier tenslotte niet voor niks.”
Maria Zilver
Een heel fijn verzorgingshuis … dit ikje lag dus een paar jaar op de plank? Wat is toch die neiging om humoristische uitspraken van ouwetjes, liefst licht dementerend, naar de krant te sturen? Dit is gewoon een goeig antwoord met een knipoogje van deze mevrouw. Maria wordt kennelijk in het dagelijks leven niet verwend met lichtvoetigheid. Of denkt dat een verzorgingshuis een tranendal is?
De grenzen opzoeken van het begrip ‘vriendin’.
Als je je eigen naam niet meer weet ben je heel ver weg.
Schrijnend verhaal. Ik zie er weinig grappigs in.
Ik denk ook dat ze een grapje maakte.
Van de Eerste Hulp naar de ziekenhuis en nu zijn we in de wachtkamer des doods. Misschien is mijn neef De Dichtende Doodgraver morgen aan de beurt. Alhoewel, waar dokters het kleppen niet kunnen laten, horen we hier zelden of nooit van hun concurrenten.
Aan dat ‘vriendin’ zou ik maar niet te zwaar tillen. Die dames zijn van dezelfde leeftijd, in dezelfde situatie, hebben allicht meer dingen gemeen. Fijn dat ze het met elkaar naar de zin hebben, maar dat hoeft van mij in alle kwetsbaarheid niet in de krant.
Het Ik-je ligt waarschijnlijk niet al een paar jaar op de plank, want moeder woont er ‘sinds mei’ en de anecdote kan gisteren zijn gebeurd
Beetje onzorgvuldig geschreven. Wist de dame haar eigen naam niet meer, of die van Maria’s moeder?
Beide dames begrijp ik uit het verhaal, hoewel ..? Nu je het zegt!
Goed gezien van AH.
Je eigen naam niet meer weten komt eigenlijk alleen voor in hysterische situaties. Heerlijk thema voor schrijvers (Daanje) en filmers. En voor mij.
De man die naar bijna twintig jaar ineens weer wist hoe hij heette, met wie hij ook alweer getrouwd was, van wie hij ineens wist dat hij zou erven…daar wastie weer. Uit het verre Amerika. Hij wilde van mij een verklaring, van? Goed gedrag? Beste beentje voor? Bijzondere gebeurtenis? Wonderen zijn de wereld niet uit?
Ik was even sprakeloos.
naar = na
Millimeter
Aan de overkant zwoegt hij tegen de wind in. Met zo’n Thuisbezorgd-tas op zijn rug. Youssef. Gedurende een jaar was ik zijn mentor. Als ik ’s ochtends inlogde bij Teams had ik minstens tien berichtjes van deze nachtuil. Intensief contact hadden we, Youssef en ik. Als hij passeert, zitten mijn mondhoeken bij mijn oren en wapper ik mijn arm enthousiast uit de kom. Youssef trekt ter herkenning zijn wenkbrauw een millimeter op en tilt kort zijn wijsvinger van het stuur.
Valesca van Diejen
Hahahaa! ‘t Kon slechter, zeggen ze hier…
Moeilijk hoor. Het is een puzzle-ikje met die mondhoeken en die millimeter en Youssef en Teams en nachtuil.
Ik vermoed dat de schrijfster wilde beschrijven hoe een migrant (? aanname alleen op grond van de voornaam, alsof er geen Youssefs bestaan die in Nederland geboren zijn) door haar is ingeburgerd, opgeleid, lesgegeven (misschien de taal wel, en dan maar liefst een heel jaar lang)?
Hij moet als ijverig en leergierig overkomen gelet op al die berichtjes van die nachtuil?
Het was in de coronatijd dus via Teams, dus misschien wil ze benadrukken dat ze hem nooit live gezien heeft?
Hij herkent haar wel, maar heeft het te druk, of wil niet met zijn fiets omvallen? Waarom niet? Niet aan fietsen gewend? Te zwaar?
En dan die mondhoeken, dat moest ik vele malen lezen.
Wat ze uiteindelijk met dit ikje wil zeggen is mij onduidelijk. Ze heeft een migrant lesgegeven en komt hem later tegen en hij herkent haar? Ja en? Gooi maar in mijn pet!
Millimeter
Aan de overkant zwoegt hij tegen de wind in. Als hij passeert, zitten mijn mondhoeken bij mijn oren en wapper ik mijn arm enthousiast uit de kom. Hij trekt ter herkenning zijn wenkbrauw een millimeter op en tilt kort zijn wijsvinger van het stuur.
Valesca van Diejen
Dit blijft er over als je een relevant of irrelevant stukje weglaat.
Aan ons te zien of het relevant of niet is.
En wanneer waaide het dan zo erg? Paar jaar geleden?
Ik dacht eerst dat de inzender Youssef’s Thuisbezorgd-mentor was. Maar zien het Teams-contact in de loop van een heel jaar, lijkt het me waarschijnlijker dat het om een leerling en lerares gaat.
Al met al warrig opgeschreven. En het plot wordt niet sterker van goedkope special effects als steeds kortere zinnetjes. Uitmondend in een enkel. Woord.
Had dit Ik-je, al dan niet in dezelfde vorm het daglicht gezien als de minimalistische groeter een Jan/Piet/Hein was geweest? We weten het niet, maar het is in ieder geval beter dan nog een Kerkhofje. Ze zijn er gek genoeg voor.
Maar enfin, die Youssef komt er wel.
Hij communiceert flink met z’n lerares waar en wanneer het er toe doet, reageert met waardige kalmte als hij haar als opgewonden zwaaiend spektakelstuk treft en combineert allicht zijn bezorgbaan met school in de nachtelijke uren.
Bij gebrek aan echt interessante ik-jes maar wat Brussels nieuws dat op de plank was blijven liggen: eerst het Bintje weg en nu…. het Goudblommeke failliet! Het is wachten/ hopen op een doorstart, maar de Vlaamse literaire pleisterplaats van weleer lijkt, zoals het er nu uitziet, verloren.
Hugo Claus vierde er zijn eerste bruiloft. En meer dan tien jaar nadat DSR diezelfde Claus had geinterviewd in Den Haag mocht hij aan aan dezelfde stamtafel bij de gezellige Mechelse stoof verschillende hoofd- en bijfiguren uit de Ik-jesbeweging ontvangen.
Door de deur kwamen onder meer Leon/APD/BVV (altijd met een andere dame), die er zijn eerste header image voor deze rubriek schoot, Pawi (met haar onafscheidelijke chaperon), Warhoofd (met Fanclubvoorzitter Hans) en Heer Rozenwater (met rugzakje, zonder Willem copyrighteken).
We lieten ons het bier en eenvoudige Vlaamse volkskost goed smaken, bespraken uitgebreid het Ik-jesfenomeen in al zijn aspecten, en in de schemering van het gaslicht kreeg iedere ontmoeting zijn eigen cachet.
Meer over het faillisement en het roemruchte verleden:
https://www.bruzz.be/economie/goudblommeke-papier-failliet-2022-08-23
https://www.bruzz.be/culture/cultural-news/goudblommeke-papier-opnieuw-failliet-portret-van-een-literaire-legende-2022
Jeetje zeg! Hier schrik ik van. Bintje nou ja … maar Goudblommeke, da’s echt keijammer. De header image over de koe staat nog altijd hier op de site (boven het intro-archief) en ja, dat was het dan kennelijk. Leon was ik vergeten of had ik verdrongen, kan ook aan de bijbehorende dame liggen 🙂 Waar is het dan nog gezellig in Brussel, literair-gezellig bedoel ik? Ik zou het niet weten. Punt.
Leon kwam zonder dame. Die was achtergebleven in het hotel met de opdracht de politie in te schakelen als hij niet binnen twee uur zou terugbellen.
Voor een enigszins vergelijkbare sfeer is men nu aangewezen op de A la mort subite.
Hergé en René Magritte, Hugo Claus, Louis Paul Boon, Jacques Brel, Lucebert, Karel Appel, Jan Walravens, Simon Vinkenoog, Toots Thielemans, Pawi, DSR, Warhoofd … keimooi om ook in dit illustere rijtje te staan.
Je voelt in dat soort etablissementen de inspiratie, het leven, de weemoed … Net als in mijn stekkie in Parijs, Cafe de Flore, waar ook Jean-Paul Sartre, Simone de Beauvoir, Picasso, Lummel, Adriaan van Dis en zo’n beetje alle correspondenten van alle Nederlandse media stamgast waren.
En etablissementen in Den Haag (Koot en Bie!), Rotterdam (Jules Deelder!), Amsterdam (Herman Brood!), New York (Leonard Cohen!), Berlijn (Angela Merkel!), Zurich (JdW!), de Achterhoek (Matthijs van Nieuwskerk!, Marc-Marie Huijbregts!) trekken nu een voor een, de een vager dan de ander, voor mijn geestesoog voorbij.
Tja, ook die mannen en vrouwen moeten natuurlijk weleens een slokkie drinken en een happie eten. ’t Zijn net mensen. Net als wij. Leve de horeca!
Apparaat
Laptop stuk. Ik snap er niets van, gisteren deed-ie ’t nog, hoe kan dat nu, is hij nog te redden? De man van de computerwinkel hoort mijn verhaal rustig aan. Hij gebiedt me te wachten terwijl hij uitzoekt wat er aan de hand is. Ik kijk zenuwachtig naar de prijslijst op de muur. Twintig minuten later word ik bij de balie geroepen. „Hij doet het weer, u hoeft niets te betalen.” Enigszins verbaasd neem ik het apparaat van hem aan. Dan zie ik wat hij intypt op zijn computerscherm: „Wegens hevige verwarring klant geen kosten gerekend.”
Femke van Hout
Nou, dan zal ik ook maar geen commentaar op dit verhaaltje opschrijven. Je weet maar nooit.
Een wat wezenloze kop, “Verwarring” was beter geweest. Enfin, het is in ieder geval.met zelfspot, al zou ik zelf niet met zoiets te koop lopen -zucht-
Ondertussen laat Hunter Biden, voor een vriend, vragen waar integere computerwinkeltje precies is.
De man van de computerwinkel … ik wist niet eens dat die nog bestonden. Repair cafe heet dat toch tegenwoordig en daar werken toch ook vrouwen?
Alleen al door te kiezen voor ‘hij gebiedt mij’ in plaats van ‘hij gebaart mij’, maakt duidelijk dat de inzendster over-the-top nerveus is. Heel vriendelijk van de reparateur. Buitencategorie ikje.
Er zijn ook gewone computerwinkels en daar trof de inzender kennelijk een man.
In deze context over vrouwen beginnen is om zijn minst krampachtig en misschien zelfs wel quasi-feministische virtue signalling.
Hiero kun je in zo’n geval naar de “Geek Squad” gaan, een ploegje zeer jonge mannen en vrouwen die zich over je laptop ontfermen. Doorgaans heeft de gemoedstoestand van de klant geen invloed op de berekende prijs, dacht ik.
De computer/telefoonwinkel lijkt me bij uitstek de plek waar mensen zich aandienen in een heftige gemoedstoestand. Eer je daar inderdaad rekening mee gaat houden….
Het valt me mee dat de marabous, de Afrikaanse toverdokters die hier regelmatig hun visitekaartje in de brievenbus achterlaten, nog geen bezweringen aanbieden.
Ik heb trouwens in een ver verleden een paar nachtjes op Windsor Castle mogen overnachten, op uitnodiging van wat nu Koning Charles heet. Was keispannend natuurlijk. Studiereis van talentvolle jonge blogbeheerders. Wel heel erg basic, qua voorzieningen en maatje bed. Maar nu mijn vraag: mag ik daar een anekdote over naar de NRC sturen of word ik hier dan helemaal afgemaakt met “lekker belangrijk” en zo?
Je doet maar wat je niet laten kunt. Ieder ik-je wordt op zijn merites beoordeeld, al liggen sommige genres beter dan andere.
And it better be good. Dat je ’s nachts op de tegen HRM in nachtjapon aanbotst, iets ter verontschuldiging stamelt waarop ze op onverstoorbare wijze iets super- Brits zegt, oid.
Als er maar iets over koud nat en klein in voorkomt. Stuur maar in!
Heb je de queen daar ook ontmoet? Was je er tegelijk met Tony Blair?
Het was koud, klein en donker. De royals zaten, lagen, hingen of stonden in een andere vleugel, nog geen glimps van opgevangen. Tony stond op een gegeven moment naast me op het terenhoilet, maar draaide zich gelukkig niet naar me toe.
Waarom draaide Tony zich gelukkig niet naar je toe? Hattie anders iets kouds, nats en kleins gezien?
Ik doel natuurlijk op een klein, koud en nat tegeltje waar je voorganger tegenaan geplast had.
Zijn er ook winkels die dit doen voor klanten met andere apparaten? Mijn waterkoker doet raar .
Waterkokers die raar doen? Meteen van het internet halen, cookies verwijderen, resetten, Ctrl Alt Delete en meestal doen ze het dan weer.
Als student rookte ik, nadat Compaenen ermee ophield, het liefst panatella’s van Balmoral.
Toch apart dat ze daar een paleis naar hebben vernoemd. Zou het een sponsoringsdeal geweest zijn vanwege de hoge onderhoudskosten?
Bas, vooral insturen die anekdote. Voordat iemand anders het doet.
Klagen
Ik zit op het bankje bij het busstation te wachten op de bus richting huis. Ik speel een spelletje op mijn telefoon, maar ondertussen luister ik aandachtig naar het gesprek van de twee vrouwen naast mij. De een klaagt tegen de ander over haar collega Saskia: „Ze loopt te smakken tijdens het eten, en ze kan de s niet goed uitspreken.” „Slist ze?” vraagt de ander. „Ja, ze slist!” Er valt een korte stilte. „Waarom noem je je kind dan ook Saskia?”
Tobi Lodiers (13)
Ze loopt te smakken…?
Ik snap dat Tobi genoot van de roddeltantes. En hoop dat hij de weg naar deze site vindt.
“Er valt een korte stilte”. Best wel een volwassen formulering voor een joch van 13. Gefeliciteerd, Tobi. Helemaal zelf gedaan?
Nou moe, na haar “test” van 2 september hebben we Ilona niet meer gezien! Iemand?
Ilona heeft last van de nasleep van Corona. Ze is moe en blijft daarom een tijdje off-line.
Dank! En beterschap, Ilona. *knuffel icoontje
Een heel leuk ikje. Vooral de pointe is heel leuk. Ik geef geen cijfer, dat wordt hier aan De SR gedaan. Mar ik dacht wel aan een griffel. Vraag maar aan je opa/oma wat een griffel is.
https://www.nrc.nl/nieuws/2022/08/25/long-covid-mensen-met-vermoeidheidsklachten-zijn-te-helpen-a4139793
Omdat ik mee wil denken over het probleem van Ilona geef ik deze link, naar iemand die schrijft over het succes van een SSRI (zoek maar op), en veel mensen die dat middeltje gebruiken krijgen volgens haar hun oude leven terug.
Ilona weet het misschien al lang?
Beterschap Ilona.
Weet intussen iemand iets van Klare Taal?
Nee helaas niet.
Een van de betere pointes in lange tijd! En de dialoog is dragelijk weergegeven, dat zien we ook wel eens anders. Alleen de aanloop nog een beetje indikken.
Als ik de schrijver was, zou ik mijn leeftijd achterwege hebben gelaten. Het deed er voor dit verhaal niet toe en het stelt je nodeloos bloot aan vage verdenkingen over of je het wel zelf hebt gedaan en neerbuigende uitdrukkingen als ‘joch’.
Iemand van 13 heeft waarschijnlijk wel iets beters te doen dan op deze site rondhangen, maar het spijt me voor tante Pawi. Die had de doos Weesper moppen al tevoorschijn gehaald -milde glimlachicoon-
Knulletjes van dertien houden meer van een pittig discours dan van flauwe moppen, weet ik uit eigen ervaring. En halen hun schouders op over mensen die niet geloven hoe begaafd ze zijn. Nog even en dan kan ook DSR erover meepraten.
“Er valt een korte stilte”? Echt? Gaat er bij mij niet in.
Maar Apieknapie moet nog ergens een knipselboek hebben met anekdotes die hij op de NRC Kinderpagina geplaatst heeft gekregen. *Say no more icoontje
Voilá.
Moederkoek:
Binnenkort wordt er, als het allemaal goed gaat, een kindje geboren in/via de baarmoeder waar de nieuwe moeder zelf uit is ontsproten.
Baarmoeder transplantatie. Dat de moeder en straks de grootmoeder haar baarmoeder afstaat is al apart, maar ik denk dan altijd (de nieuwe moeder heeft al een kind) moet en zal iedere wens om een kind te krijgen ingewilligd worden? Op deze overvolle aarde?
Heb geen kinderen (of wens gehad) dus misschien snap ik het daardoor niet.