Een stapeltje ouwe kranten dat op de rand van de keukentafel ligt te meuren. Een superarrogante sollicitant die zelf opzout. Een oma zonder toekomst. Een vrouw die beter kan koken dan haar bejaarde man. Een chatbot die een achterlijk gebakkie speelt, te stom om uit zijn toetsen te kijken. En een buitenlandse vakkenvuller die onheus wordt bejegend door een klant.
Daar ging het allemaal om in ikjesland. Dat denkbeeldige land dat wordt bevolkt door NRC-lezers en NRC-lezeressen en alles dat daartussen zit. Schrijven kunnen ze allemaal. Niet als de beste, maar het is meestal wel te pruimen en och, het houdt ons van de straat. Zo gezellig is het daar niet meer vandaag de dag met al die moorden en ongelukken en zo.
Lees hier wat het ikjespanel van de ikjes van vorige week vond, verbaas je en geef zelf ook een reactie. Kan zonder je in te schrijven, gewoon reactieveldje invullen en hopla klaar. Vind ik leuk, jij vindt het leuk en er zijn leuke prijzen mee te winnen.
Misselijk van de geur van tosti’s, gekookte eieren en rubberlaarzen
Tja, kijk die Marieke ten Broeke nou: ze is zwanger als een malle en heeft dus het reukvermogen “van een herdershond”. Ze wordt misselijk van de geur van tosti’s, gekookte eieren en rubberlaarzen. Afgelopen weekend kwam daar ineens een onbekende geur bij. Snuivend liep ze door het huis. Wat was toch die misselijk makende industriële stank daar bij de keukentafel? Het was een stapeltje NRC’s “dat altijd op de tafelrand ligt”. Dus dat we dat maar even niet voor ons zien. Op de tafelrand. Er half overheen? Wat voor stapel? Van een maand, een half jaar, de tafel doorgebogen onder het gewicht? Of alleen de zaterdagkrant en overdreef Marieke de zaak?
“Marieke heeft een neus voor kranten”, merkte Bertie op, “ze zou de bijbel kunnen proberen of een ouderwetse De Lach”. Bij dat laatste tijdschrift, vooral die uit de leesmap van vroeger, de goedkoopste versie van acht weken oud, konden velen zich iets voorstellen. “Bij ons stonk de Meppeler Courant, beter bekend als ’t Olde Wief, altijd naar mandarijnenschillen” meesmuilde De Schrijvende Rechter (DSR). En da’s ook erg.
“Huisvrouwenproza! Neem maar niet aan, daar komen affaires van.”
Toen gingen we naar het sollicitatie-ikje van Ilse van Leeuwen. Ze schrijft verlekkerd over de sollicitant: “Representatief voorkomen, past precies in het plaatje. Het gesprek heeft een mooie cadans van zenden en ontvangen.” Ze zou kortom weleens een beschuitje met hem willen eten. Voordat ze hem zou aannemen want anders zou het een #metoo affaire op het werk worden. Maar terwijl ze zo heerlijk zit weg te dromen ziet ze dat de Chippendale ineens zijn spullen pakt. Hij staat “gedecideerd en vol zelfvertrouwen op”. Waarna Ilse naar eigen zeggen “niets anders kan doen dan volgen”. Hij steekt zijn hand uit en zij schudt hem gedwee. Want ja, er een vochtige kus op drukken zou verkeerd uitgelegd kunnen worden. De sollicitant zegt: „Dank je wel voor het prettige gesprek.” En: „Je hoort nog van mij.” Daar zat Ilse dan. Ze kon het gelukkig kwijt bij de koffieautomaat en in de krant. DSR kende geen genade: “Huisvrouwenproza! Neem maar niet aan, daar komen affaires van.”
En zoals vrijwel elke week was daar dan ineens het woensdagikje. Vaak zijn dat de leukste, omdat ze de week min of meer doormidden snijden. Marjolein Hogewind-Laffrée had er haar best op gedaan. Ze is 78 jaar oud en zit met haar kleindochter van 13 aan de keukentafel. Ze filosoferen over de toekomst en het kind zegt dat ze actrice wil worden en kinderen wil en in Amsterdam wil blijven wonen met een weekendboerderijtje op Terschelling met kippen en een schaap. Dromerig kijkt het meisje voor zich uit. Dan vraagt ze: „En jij, oma, wat zijn jouw plannen voor de toekomst?”
Na zo’n ikje valt het donderdagikje dan vaak in een gat. In het Noabor Energiecafé in een dorp onder de rook van Deventer, net even buiten Amsterdam, slaat Piet van der Klis een bejaarde man gade. De man komt energie-advies inwinnen. De dienstdoende vrijwilliger inventariseert zijn verbruiksgegevens en vraagt hoe hij kookt. De man: „Ik kook niet, dat doet mijn vrouw.” De vrijwilliger: „Maar hoe kookt uw vrouw dan?” De man: „Verrukkelijk!”
“Uit een chatbox kunnen de korte lontjes geen tanden slaan.”
Katten op de medemens, da’s een gebruikelijke bezigheid van de NRC-lezers die een ikje insturen. Katten op een chatbot, dat hebben we nog niet heel vaak gezien. Menno de Jong en Ming Xin schreven er samen een ikje over. Het ging over een boete in de trein die een “correctietarief” werd genoemd. Ze melden zich bij de klantenservice: „Ik heb een correctietarief gekregen waar ik het niet mee eens ben.” Antwoord van de chatbot: „Als ik het goed begrijp heb je een vraag over je boete.” Volgens Ilona is het personeel van NS hun leven tegenwoordig niet meer zeker. Daarom wordt het woord “boete” vermeden. “En uit een chatbox kunnen de zgn korte lontjes geen tanden slaan.” “En zoiets schrijf je met zijn tweeën?” smaalde Ad Hok. Nou, daar kunnen Menno en Ming het mee doen, hopelijk maken ze nog eens een keer iets mee.
“Where can I find the soepballetjes in blik?”
En voordat je er erg in hebt is het dan alweer zaterdag en dus tijd voor het zaterdagikje. Dat gaat twee dagen mee en er worden door de NRC de hoogste eisen aan gesteld. Die van Nienke Schalij ging over een vakkenvuller die zij “op een zonnige maandagochtend” in de supermarkt gadesloeg en afluisterde. Een man op leeftijd liep zoekend langs de schappen en vroeg waar de soepballetjes in blik lagen. De vakkenvuller antwoordde vriendelijk: „Sorry, my Dutch isn’t too good, could you maybe ask in English?” De oude man: „Oh yes sir, no problem: where can I find the soepballetjes in blik?”
Best wel hilarisch als je erbij was. Pawi bekende nog nooit soepballetjes in blik gezien te hebben. “Ik wist niet dat het bestond en dat had ik graag zo willen houden” zei ze misprijzend. “Let her take her mother in the maling” reageerde Lummel. En Ilona had nog een anekdote uit Italië klaar. Daar stond een Utrechter de winkelier duidelijk te maken dat hij slagroom nodig had. “Sláágròm. Nee,slááágròm, slááááágròm!”
Dienstmededeling: het gezellige zoemen vindt deze week plaats op dinsdagavond, aanvang 7 uur in den avond. Morgen dus. Zeven uur. Zoemen. Lummel stuurt de inlogcodes naar iedereen die zich heeft aangemeld en die leuk is of leuk lijkt.
Verder is de zending reactieviltjes van de sponsor aangekomen. Ze gaan op termijn de zwaarvergulde lepeltjes voor de 100e reactie vervangen! Het zijn zoals je hiernaast in de exclusieve sneak peek preview wel kunt zien zwaargepersonaliseerde collectors items waar je bier, wijn en misschien ook wel koffie op kunt zetten. Binnenkort meer nieuws, achtergronden en vooral: hoe kun jij er eentje in je eigen brievenbus en op je eigen salontafel krijgen?
En naast de geelbrauwgors in Drente, de bobolink in Zoetermeer en de Amerikaanse zeearend in Zeeland zijn nu ook de eerste kraanvogels in Nederland gesignaliseerd. Download nu allen de Kraanvogel Radar App.
Wil jij net als Bertie, De Schrijvende Rechter en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Liep ik me daar alweer in een bos met paddenstoelen. Tikkie saai. Maar goed, het kan niet alle weekenden feest zijn en daar moeten jullie ook onder lijden. Het is niet anders. Dit is een onscherpe foto van een berkenproleet. De volgende keer zie ik hopelijk iets anders.
Foto: “Berkenproleet” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Het zagen
Vanwege een aanstaande knieoperatie heb ik een gesprek met de anesthesist. We werken een vragenlijst af en dat gaat lekker snel, want tien jaar geleden is mijn andere knie al aan de beurt geweest. Dan komt de vraag: „Wilt u lokaal verdoofd worden of onder algehele narcose?” Ik moet er even over nadenken: hoe is dat tien jaar geleden ook al weer gegaan? „Daar heb ik een controlevraag voor”, zegt de anesthesist, terwijl ze haar blik van het computerscherm naar mij verplaatst. „Herinnert u zich het zagen nog?”
Heleen Hegge
Een mooi intro, lekker lang.
Het Ikje:
Ik herinner me de situatie van m’n moeder, met haar koptelefoon op en sla dit ikje over.
Dat probeer ik me voor te stellen. Net zoiets als het trekken van een kies? Of erger?
in ieder geval een echt maandagikje, de week is begonnen.
Gelukkig met een fraai intro.
Tja, deze wil ik me niet perse voor kunnen stellen. Doe maar algeheel dan, denk ik.
Als jongetje ooit een piepklein operatietje onder plaatselijke verdoving gehad, op maandagmorgen, ik herinner me nog altijd het geklets over voetballen door het operatieteam.
Update: ik heb voor alle zekerheid een voorplaat van De Lach verwijderd waarop bij nauwkeurig kijken meer te zien was dan bedoeld. Heeft er naar schatting een half uurtje opgestaan; de vroeg opgestane thuis tekort komende gnuifmannetjes en dito vrouwtjes hadden geluk.
Aan mijn lijf geen plaatselijke verdovingen als het even kan. Ga maar in een ander z’n ruggemerg peuren.
De seconde voor het ontwaken uit een narcose, terwijl je even de duisternis ziet en dan….licht!
Er zou een vent met een bazuin naast je bed moeten staan om het luister bij te zetten.
Fijn, zo’n intro weer in volle luister, met een paddenstoelen foto om u tegen te zeggen. Wat een vreemde uitwassen!
Dank voor de kraanvogel link, trouwens.
Over het ikje: ik heb nog geen een ziekenhuisikje gezien waarbij ik niet door de grond wilde zinken van plaatsvervangende schaamte. Hou eens op!
reactie kwijt….😥
Nou ja zeg!!! Weet je hem nog? Update: gevonden in de spambak, wellicht vanwege een nieuwe avatar? Anyway, hij staat er op en jij ligt er gezellig bij!
Ziekenhuis-Ik-jes lopen inderdaad meestal op niets uit, maar als patiënt mag je het van mij proberen.
Verder hebben ze niet veel, daar allenig in die steriele zaal en met dat kleine tv’tje aan het plafond. De afstandsbediening lijkt ook altijd op die van het bed. Niet fijn als je hem even zachter wilt zetten. De tv. En het bed klapt naar benee.
Een prima intro. Hulde.
Vanavond ga ik de links voor ons zoemertje verzenden. Dinsdag om 7 uur breekt het los. U kunt een kwartier vantevoren al inloggen om uw instellingen te controleren.
De volgende leden van deze community hebben zich aangemeld: Bas, Ad Hok, DSR, Lummel. Ilona heeft zich afgemeld en wordt daarom gespaard bij het vaste onderwerp: de anderen.
Mocht iemand anders zo’n prachtige link willen ontvangen, meldt u hier op deze draad aan.
De voorlopige agenda (er wordt op hoog niveau nog over onderhandeld is:
Opening door B. van Vuren
Notulen
Ingekomen stukken
Mededelingen
Hoe gaat het met ons? (iedere deelnemer bereid een kort topo voor over zichzelf)
De ikjes en de NRC
Europa en de wereld
De anderen
Wat (en wie) verder ter tafel komt
Conclusie van het zoemuur
Sluiting
Ziekenhuisikje. Net zoals een ziekenhuisbal bij het voetbal)
Oei, in januari ben ik aan de beurt voor een nieuwe knie. Het zagen hoop ik mij niet te herinneren.
De links zijn verstuurd. U kunt tot morgen 11.32 uur nog om een link vragen. Daarna is het te laat.
Link ontvangen. Dank. Ik ga mijn openingsspeech alvast instuderen, ik wil hem dit keer uit het hoofd voordragen.
Gezien de ernst der tijden zou ik wel graag willen dat er een Slotverklaring komt, met daarin onder andere de woorden:
“Wij zullen ons blijvend moeten instellen op een levensgedrag met een zuiniger gebruik van grondstoffen en energie.”
Hopelijk zien we iedereen verstandig aangekleed dan wel dapper de kou trotseren, en niemand genoegenlijk blozend bij de ronkende kachel.
Kachel? Warmte? Nou hier al maanden niet meer, hoor. Eneco is al langs geweest met een knokploeg.
Een kachel? Wat is dat?
Jeetje, ik ben wel heel lang niet hier geweest. Ik merk dat ik heel wat gemist heb. Die zoemsessies vind ik een leuk idee. Daar wil ik in de toekomst misschien ook wel eens aan meedoen. Maar morgen al meteen nog maar even niet.
En dat knieën-tikje vond ik wel geinig. Ik heb in 2018 een nieuwe knie gekregen en ik heb er – tijdens de operatie – niets van meegekregen. Ook geen herinnering aan zagen. En daarna ging het ook best wel snel weer goed. Al heb ik nu nog steeds het gevoel dat ik de knie van een ander in mijn linkerbeen heb zitten. Enfin, dat is natuurlijk ook een beetje zo, al was die ander dan een 3D printer in Amerika.
Nou leuk joh! Volgende keer lekker meezoemen hoor.
Kachel?
Bij ons betekende dat halfdronken.
Juk
Parched (Uitgedroogd) heet de Indiase film die we gisteren met zes vrouwen keken. Het idee kwam van een Takkewijf, de geuzennaam van mijn oude Facebook-groep Takkewijven. De groep moedigde vrouwen aan om zichzelf te zijn, ook al worden ze lastig gevonden door hun gemeenschap. Dat was zeker het geval in Parched, een schrijnend portret van drie Indiase vrouwen die uiteindelijk losbreken. Je losworstelen van het patriarchale juk maakt je sterk, liefdevol en vrij. Zo voelden wij ons gisteren ook.
Nicole Pol
De filmrubriek komt vandaag in de plaats van het ikje. Hopelijk eenmalig.
Zes takkewijven in een bioscoopzaal, moet een mooie ervaring geweest zijn. Jammer dat er niks gebeurde, anders zou er een ikje van te maken zijn geweest. Zes emmers popcorn helemaal leeggegeten?
Ik denk dat ze een dvd-tje hebben opgezet bij iemand thuis….
Nou, fijn en bevrijdend dat dat kan in ons Nederlandje. Ik zal de volgende keer eens verslag doen van een kroegavondje met voetbal op tv.
Het leven is geen lolletje
Voor deze Nicole Polletje
Het zou een mooie vraag geweest zijn voor Man Bijt Hond: ‘Aan welk patriarchaal heeft u zich ontworsteld?
Alleen u had dik moeten zijn ..LDB!
Nee, het lijkt mij ook geen vrolijke film, maar misschien is het nog steeds nodig. Bizar eigenlijk dat zulke Facebookgroepen en filmthema’s nog altijd nodig zijn.
Inmiddels gecorrigeerd, want zo attent zijn we wel op deze fijne site.
Mijn rijmpje is natuurlijk geïnspireerd op de dichtregels:
Het leven is geen lolletje/voor Mr K.L. Polletje
Uit HP De Tijd:
K.L. Poll (1927-1990) was toch een tijdje de paus van de Nederlandse literatuurkritiek. Hij was de baas van het vrijdagsupplement van NRC Handelsblad en had als zodanig een enorme macht over het literatuurwezen. Zelfs Willem Frederik Hermans heeft een keer voor hem gebogen. En K. Schippers heeft nog een versje over hem gemaakt:
Kunst is geen lolletje
voor mr. K.L. Polletje.
En ook het studentenweekblad Propria Cures gedacht hem in een gedicht:
K.L. Poll zijn broek stroomt vol
trots liet hij hem toen zakken
en sprak: ik kan niet schrijven
maar wel kakken.
Nog een uur. Daarna is het bijna onmogelijk om nog zo’n fijne link aan te vragen.
Bas maakt rond het middaguur de definitieve agenda bekend. Ik zal deze agenda in een mooie Powerpoint presentatie verwerken.
Demonstratie en live duurzaamheidstest van de nieuwe reactieviltjes hoort er zeker op, evenals, maar dat is nog niet zeker, een woord van de sponsor via een schakeling naar Groningen.
De definitieve agenda laat nog even op zich wachten.
Notulen van de vorige keer: kwijt.
Ingekomen stukken: te weinig.
Mededelingen: kijk zelf allemaal even.
Hoe gaat het met ons? (iedere deelnemer bereid een kort topo voor over zichzelf): Met ons gaat het vast goed, maar we wachten het af.
De ikjes en de NRC: gaan door tot in den eeuwigheid en er verandert nooit niks.
Europa en de wereld: da’s andere koek, wellicht binnenkort een herschikking.
De anderen: zijn er niet.
Wat (en wie) verder ter tafel komt: da’s altijd een verrassing. Als het die ene maar niet weer is.
Conclusie van het zoemuur: het was weer gezellig, want dat is het altijd.
Sluiting: ook die houden we erin, want moeder de vrouw wacht dan met een wijntje en een blokje kaas uit Stolwijk.
Update over de Van Vuren Viltjes Van Verdienste: helaas, het zoemuur is al over. Dom dat we daar niet aan gedacht hebben.
Nou, dat was me een zoemuurtje zeg! Zeg maar Zoem Uur! Om zeven uur begonnen we en zojuist, een kwartier geleden, haakte de laatste af. Wie dat was? Lummel neem ik aan, want het beeld ging meteen op zwart. Het is zijn abo. Dik twee uur zoemen … hij mag altijd een tikkie sturen.
Ook leuk: nog nooit eerder was de opkomst zo hoog, maar liefst 11 (schrijve elf) deelnemers en deelnemeressen. En alles wat daar tussen zit. Zelfs een enkel reptieltje, zo hadden we het vermoeden, maar we zeiden er kiesheidshalve maar niks van.
Waar het over ging? Waarover niet! Over Glennis Grace en haar knokploeg die de Jumbo in de Jordaan kort en klein hadden geslagen inclusief de op de grond spartelende 13-jarige vakkenvullers. We spraken er eensgezind onze afschuw over uit.
En we hadden het meteen al over de nieuwe vriendelijke viltjes, kennelijk een schot in de roos. DSR nam gelukkig al aan het begin van de vergadering zijn kwalificatie van “goedkope kermisrommel” ruimhartig terug en sprak over een goedbedoeld “geintje”. De sappige achtergronden, de “making of” anekdotes, en de financiële informatie werden vervolgens goedmoedig door de blogbaas gedeeld. We waren immers onder ons, en het zal allemaal keivertrouwelijk blijven. Hoeveel de drukkerij uit Groningen voor de advertorial heeft betaald zal dus echt nooit bekend worden. De elf deelnemers aan het Zoemuur weten dit nu wel. Lummel eiste twee viltjes op voor het organiseren van een (schrijve 1) zoemuur. Dat vonden we allemaal zwaar overdreven. Hij zag dat gelukkig zelf ook in en kwam er niet meer op terug.
We zaten braaf te koukleumen, zoals DSR had gevraagd. In sweaters, met hoodies, dassen, sjalen, wollen wanten en dito onderrokken (de dames onder ons) en lange onderbroeken. Dit om niet voor poetineur of poetinaak versleten te worden. Daarmee was de unanieme aanvaarding van de Slotverklaring ook geloofwaardig en doorleefd:
“Wij en zij zullen ons en zich allemaal samen moeten instellen op een levensgedrag met een blijvend zuiniger gebruik van grondstoffen en energie.”
Deze boude uitspraak, in concept ingediend door DSR en staande de vergadering met amendementen verfijnd, werd ondertekend door middel van scans en QR-codes. De bewijzen hiervoor werden uitgewisseld door de mobieltjes van alle aanwezigen voor het scherm te houden. Deze groepsfoto is in mijn bezit. De verklaring is uitdrukkelijk namens de gehele Van Vuren Community uitgevaardigd. Degene die er toch nog tegen is, of een onbelangrijk aanvullend amendementje wil indienen, kan dat via het reactieveld bekend maken, en wordt dan automatisch uit het Rijk der Goede en Weldenkende Mensen gestoten en naar een ver eiland verbannen. Martinique of een van de ABC eilanden. Daar waar het heet is en de spinnen op rumbladen zitten. Bijzonder griezelig. Bij Lummel op het aanrecht bleek een aandenken aan een wel heel naar avontuur dienaangaande te staan. Jammer eigenlijk wel dat hij daar niet even aan had gedacht. Er keken namelijk ook heel even kinderen mee tijdens het zoemuur en die moeten dat dan maar weer verwerken.
Het ging verder over moedertalen en dialecten. Het bleek dat we dit keer mensen vanuit het hele land hadden: Amsterdammers, Twentenaren, Zeeuwen, Brabanders, Gelderlanders, Hondurezen, Grieken en zelfs een enkele Limburger. De laatste had nog nooit op de site gereageerd, maar bekende al meer dan vijf jaar elke dag mee te lezen. Helaas wilde hij of zij ook nu weer, in dit verslag, anoniem blijven. Dat respecteren we. Hij of zij was tweetalig geboren, zoals de meeste mensen, maar toen viel mijn internetverbinding uit en ik weet niet meer waarom dat vermeld werd.
Prikken hadden 9 van de 11 deelnemers gehad en wel tegen allerlei buitenissige ziektes en aandoeningen en een enkeling was zijn pensioen al aan het uitrekenen. Ook hier haperde mijn internetverbinding, dus misschien is er nuttige informatie over uitgewisseld die ik niet heb kunnen optekenen.
De voltallige vergadering was blij met het voorspoedige herstel van Gerry Holland, die hier zoals wij weten dagelijks meeleest, en wenst hem nog heel veel mooie liedjes toe. Vooral met carnaval wordt er een knaller van hem verwacht. En mochten we de zomer van 2023 halen, dan graag een zomerhit.
Ad Hok gaf een scherpe politieke beschouwing ten beste over de Amerikaanse politiek, maar toen was ik al weg. Ook het gezin van DSR lag toen al in zijn geheel onder de wol. Nee, laat dat maar aan Ad over. Als jouw vergadering, partijtje of feestje te lang duurt, de drank is op, de verveling slaat toe, dan gewoon Ad vragen hoe hij de kansen van Biden inschat en waarom Jon Stewart niet meer op de TV is.
Qua volgende vergadering: de expats onder de aanwezigen (5 van de 11 deelnemers) zouden het op prijs stellen als de in Nederland wonende deelnemers tips kunnen delen over waar zij op televisie tegenwoordig naar kijken, welke programma’s, en naar welke Nederlandse podcasts (uitgezonderd de extreem-rechtse) zij luisteren. Deze lijst zal dan worden toegelicht en besproken. Leuk ideetje voor de volgende keer, vonden we met z’n allen.
Nou, dat was het dan. Een vluggertje dit keer, want er moet nog een whisky in en mijn lieve vrouw zit al te rammelen met de ijsblokjes.
Oh ja, over de anderen hebben we het dit keer niet gehad. Het bleek dat het niemand ene malle moer interesseerde en er bleek ook vrijwel niemand meer die de dingen aldaar in de gaten hield. Slechts een (schrijve 1) deelnemer bekende dat hij als een “guilty pleasure” nog weleens elders keek, maar de rest van de deelnemers had werkelijk waar geen idee waar dit over ging. Da’s dus ook mooi en definitief afgerond. Zak in de str***, zoals we ineens hoorden. Rijmde wel. Maar het was iets dat echt bijzonder onaardig over kwam en dus volledig voor rekening blijft van degene die dit fluisterde, wellicht niet wetende dat zijn of haar microfoon nog open stond. Jammer. Maar goed, het was echt een genoeglijk Zoemuur dat nergens uit de bocht vloog, drukker bezocht werd dan gedacht en als puur positief en verrijkend werd ervaren door alle deelnemers.
Reikhalzend zien wij uit naar het volgende uurtje en laten we dan proberen de twintig (schrijve 20) te halen. Zou leuk zijn en ja, daar zet ik dan wel een paar viltjes op.
Geboren
Maandagochtend. Een volle sprinter komt langzaam tot stilstand bij het station Hoofddorp. „Tussen Hoofddorp en Leiden-Centraal rijden geen treinen meer door een defecte trein”, klinkt het. Blikken van teleurstelling en paniek. Een man roept: „En dan staan we ook nog eens vast op Hoofddorp, de aller-aller-treurigste plek van heel Nederland.” Een andere passagier reageert: „Meneer, ik ben hier geboren en getogen.” Het duurde nog een paar lange minuten voordat we de trein kunnen verlaten.
Vera Stoop
Tikkie opgeklopt. Paniek? Treinreizigers in Nederland zijn wel wat gewend vandaag de dag. Doffe berusting, dat is wat ik zie. Blikken die op de mobieltjes gericht blijven, oordopjes in, zeker geen roepende mannen. Maar de fantasie verdrijft de tijd.
Ja, het was weer leuk gisteravond!
Het begon wat stroef, want iedereen had wel een krititisch nootje te kraken over APD’s nieuwste bierviltjesproject. Wat dat schuifde, of die lui geen invloed op de inhoud kregen, hoe het stond met de duurzaam, want werd er al niet genoeg spullen heen en weer gezeuld op dees’ aard? Maar APD’s uitleg, en het vooruitzicht van een gratis viltje voor sommige mensen, deed de stemming al snel omslaan.
Wel was men van mening dat een (schrijve: 1) viltje te karig is. Op een been kun je immers niet lopen.
Qua pensioen rekent AH op een schatkaart van verborgen goud op een van de ABC-eilanden. Hij heeft echter nog geen tijd gehad om er naartoe te gaan. DL Lummel mocht al stoppen met werken op zijn 52-ste, maar als dank aan het land dat hem zou warm heeft ontvangen, graag hij graag door tot 75. APD schrijft elke dag een songtekst. Het is een race tegen de klok om op tijd van de Buma/Stemra-centen te kunnen rentenieren. DSR gaat een cursus crypto volgen.
Als verrassing meldde zich niemand minder dat Gerry Holland zich even. Hij zong met zwakke maar vaste stem de eerste regels van zijn nieuwste hit ‘Van ’t ouwe schuitje / over ’t IJ / kan ik nog dromen / zo’n mooie tij (sic) – tekst en muziek B. van Vuren.
Of zoals ieder verenigingsverslag in het plaatselijke sufferdje eindigt: “Na een fijne avond keerden alle aanwezigen tevreden weer huiswaarts.”
Als de spanning echt om te snijden was, dan was die conducteur wel een wagonnetje verder gegaan.
Oh, pardon – het was een medereiziger. Nou ja, voor Hoofddorp gaat vast niemand op de vuist.
Ik word net wakker. Ik heb tot 2 uur s’nachts met Ad Hok door gezoemd. De anderen werden helaas al om negen uur verplicht de afwas te doen, de kinderen naar bed te brengen en de vuilniszak buiten zetten.
Het ikje is een ziekenhuistreinikje.
Leuk te vernemen dat het zo leuk is geweest gisteravond.
Gelukkig hebben we een helder verslag van Bas én DSR.
Het Ikje is me niet geheel helder.
De zin: “Het duurde nog een paar lange minuten voordat we de trein kunnen verlaten”, klopt niet helemaal.
En meestal duurt een minuut 1 minuut.
Moest er lang gewacht worden met uitstappen uit respect voor de geboren en getogen Hoofddorpernaar?
Of ben ik niet helemaal helder.
Zeg het maar hoor.
De minuten duurden lang, omdat de schrijfster eruit wilde en het voorval onmiddellijk intypen en opsturen. De trein verlaten na een calamiteit duurt doorgaans uren, de reizigers krijgen geen water en slaan ruiten in, dus daar onderdrijft ze het juist. Bizar blijft het.
Dankjewel voor de verslagen van het Zoemuurtje. Het lijkt me een goed teken als het uitloopt.
Het ikje geeft ons te kennen dat je zelfs op de aller-aller-treurigste plek van Nederland trots kunt zijn. Had ik ook niet verwacht.
Blijkbaar was het een pijnlijk moment voor de toehoorders. Dan kunnen minuten uren duren. (De zin klopt niet, maar we kunnen de bedoeling wel raden toch?)
Ik sta volledig in voor de juistheid van de verslagen van het zoemuurtje. Vooral die laatste uurtjes met lummel waren geinig. Amsterdammers onder mekaar, nietwaar?
Had gewoon even zin om muggen te ziften.
Ikje, tja.
Het gebeurde mij ook ooit, jaren negentig.
Trein tussen Lelystad en Almere.
Na een halfuur (werkelijk) stilgestaan te hebben, midden in een weiland.
Dan plots een omroeper die zegt dat er storing is.
Spannend wel, onder nieuwsgierige blikken van heckrunderen over moeten springen van de ene naar de andere trein over een best ’n beetje afgrond.
Op tijd de uitgestoken hand vastgrijpen van een reddende conducteur.
Nou ja.
’t Is vervelend als je niet gewoon zonder oponthoud kunt doorreizen.
Nou, er is meer in Hoofddorp te doen dan je zou denken:
https://www.expedia.com/Things-To-Do-In-Hoofddorp.d4429.Travel-Guide-Activities
Ook Gerry Holland is vanaf 2023 weer te boeken in de buurt van Hoofddorp.
@Ad Hok 😆 😆 😆
Alle wegen leiden naar Rome, zeiden ze vroeger. Maar dat is verleden tijd.
Haha! Nu zie ik hem ook ja! Hoofddorp en omgeving …. 😉
Wenkbrauwen
Voor de tweede keer ben ik getroffen door kanker. De behandeling is begonnen met chemo. Het is moeilijk voor de kleinkinderen (7 en 5) om dit een plaats te geven. De ouders kiezen voor openheid. Veel is er te verwerken en het duurt even, maar op een dag willen ze me aan de telefoon: „Oma, als jij straks geen wenkbrauwen meer hebt, mogen wij ze dan erop tekenen?” Dat mag.
Sonja de Jong
Een tragi-komisch voorvalletje. Ik wens oma de Jong sterkte.
Rot ziekte!
De tekeningen hangen hier nog op de koelkast van onze toen zevenjarige kleindochter. Opa als haar beschermengel. En met de woorden: “Oma, opa is altijd bij je”.
Hopelijk is er kans op genezing voor oma De Jong.
En zo zie je maar het belang witregels. Op de laptop gaat het nog wel, maar mobiel oogt het als een blok.
Sowieso had de laatste regel voor het effect apart moeten staan.
Opmerkelijk dat kinderen van 5 en 7 kennelijk zo uit het veld geslagen zijn dat ze, als ik het goed begrijp, oma langere tijd niet willen spreken. In mijn ervaring accepteren juist kinderen het leven zoals het is, ook de minder mooie kanten.
Erg intiem, dit ikje.
De kleinkinderen hebben een hart van goud.
Nog even een technische update tussendoor: de site heeft op dit moment 1262 volgers, dat wil zeggen mensen die zich hebben ingeschreven voor updates, nieuwtjes, nieuwe blogs. In de praktijk betekent het in feite een keer per week (op maandagochtend) een emailtje met een link naar het nieuwe intro in je inbox krijgen. Mooi toch?
Uit gedragsonderzoek naar bloggers is bekend dat slechts een extreem klein percentage van volgers echt actief is (gedefinieerd als lezen, liken en/of reageren).
Hoeveel er gelezen wordt, kan ik natuurlijk dagelijks uit de statistieken halen. En da’s dus fors meer dan het aantal volgers. Het blog wordt namelijk ook bij toeval gevonden, door Google, social media, mond op mond, en niet iedere lezer heeft zich aangemeld. Het zou wat zijn als je de auteur van een boek elke dag maar weer zou laten weten dat je zijn boek aan het lezen bent. Nee, dan zou dat boek van John Irving allang uit zijn, hoor.
Likers zijn er niet veel meer. Hooguit een handje vol per post, waaronder ikzelve (voor statistische en archiveringsdoeleinden). Zoals in het zoemuur gesuggereerd overweegt het blogmanagement de like mogelijkheid per reactie (met een score) weer in te stellen. Helaas is deze tool fraudegevoelig en het duimpje heeft in het verleden tot grote opwinding en reuring geleid. Een definitief besluit hierover wordt niet eerder dan voorjaar 2023 verwacht.
Reageren wordt nog wel volop gedaan en gelukkig maar. Dat is het zout in de pap voor het bloggen en zeker voor de ikjes het bestaansrecht van de site. Het ikjespanel is echt een begrip aan het worden, dat merk ik ook tijdens informele ontmoetingen in literaire kringen. Zelfs F. de Jonge begroette mij destijds spontaan met “jij doet toch iets met de ikjes?”. Daar waar – zoals een van de vrouwelijke zoemers deze week nog opmerkte in de vrije brainstorm – de NRC-rubriek “in haar tijd” dagelijks honderden reacties telde, kent het ikjes-intro alhier een gemiddelde van 99 reacties per week. Het lepeltjeseffect is zeker merkbaar en de lepel kan zeker nog jaren mee, maar er wordt zoals bekend op een nieuwe beloning gestudeerd.
Om de cijfers in perspectief te plaatsen: de NRC bereikt als nieuwsmerk maandelijks 4,1 miljoen Nederlanders, da’s natuurlijk wel andere koek dan de Bas van Vuren, aangenaam site en da’s ook helegaar niet erg. We zijn een kleine redactie die het uit pure liefhebberij en voor een paar zakcentjes en wat liefde en oud papier doen. Maar naar een recente schatting van mensen die er verstand van hebben ligt het bereik van dit blog toch ook tegen de miljoen aan (schrijve: 1.000.000). Per maand. En dat zijn geen cijfers van mij, maar van online marketingmensen die de markt afgrazen op interessante media voor hun advertenties. Ik ga daar zoals ik in het zoemuur al uitlegde slechts heel zelden op in, dit om de leeservaring van het blog te beschermen. Sinds de oprichting van de site heeft nog geen handvol “sponsors” de eindstreep gehaald, zie deze link naar de “vergelijkende warentesten”.
Tot slot, een opkomst bij een toch tamelijk onbekend en wezensvreemd fenomeen als een zoemuur (iets dat volledig haaks staat op de oorsprong van het ikjesgebeuren en op het anonieme bloggen; wie van de ouwe hap denkt niet nog weleens huiverend terug aan die enge Trolley die privegegevens over adressen en werkgevers in de nachtelijke uren via de NRC publiceerde) van 1% is in feite verrassend hoog te noemen. We hadden er elf (11), dus nog net geen 12,62 maar als blog management zijn we daarmee absoluut in onze nopjes.
Dit even om het niet te vergeten. Verder is het vandaag lente, dus we gaan d’r op uit! Hopen dat het niet weer paddenstoelen worden.
Ik vind het een mooi ikje. Van een hele lieve oma.
Wat er dan omgaat in het hoofdje van een zevenjarige valt moeilijk voor te stellen.
De situatie ligt hier nog vers in m’n geheugen.
Daarom kan het toch niet laten te vertellen van onze zevenjarige kleindochter, de oudste van de drie kleinkinderen.
‘Opa?’
‘Doe maar niet’, zeiden haar ouders zacht; ze wisten wat ze wilde vragen.
Maar het was al te laat.
‘Opa, mag ik je wat vragen?’ vroeg ze.
‘Natuurlijk’, zei opa, ‘wat wil je vragen?’
‘Opa, als je er niet meer bent, wil jij dan mijn beschermengel zijn?’
‘Natuurlijk, maar dat ben ik toch al’, zei opa.
Stilletjes wist ik dat ze haar positie had veiliggesteld.
Prachtig, Ilona, ontroerend. Om te koesteren …
Sterkte Sonja en wat een prachtig verhaal van Ilona.
Mooie verhalen over het omgaan met kanker. Dat het ook anders kan, bewijst de gouverneur van Florida, Ron DeSantis. In een politiek spotje laat hij zijn vrouw opdraven om met een snik in haar stem te vertellen wat een geweldige vent die Ron is, omdat hij “literally picked her up from the floor” toen er bij haar borstkanker was geconstateerd.
Dat heeft Ron goed gedaan. Je kunt er toch ook niet de hele tijd overheen stappen.
Maar niemand kan in deze op tegen John Edwards, the voormalige running mate van Hillary Clinton.
John Edwards was de voormalige running mate van John Kerry, als ik mij niet vegis.
En wat denk je van Newt Gingrich?
Ja, zie je, daar gaan we weer. Daar gaan mijn lezers.
😆Ik blijf.
Huh?
Jaja.
Eens met AH, op beide punten.
Edwards is een koorknaap vergeleken met Gingrich.
Afwezigheid
„Mam, kijk je messenger. Ik heb snel een boek nodig, digitaal. Ik heb over 70 minuten les en als ik dat boek niet heb, mag ik de les niet in, dus meer afwezigheid. Het boek zit al in het winkelmandje, wachtwoord schooliskut.”
Henrique Staal
Hahaha! L.O.L.
‘s Avonds zal hij wel om meer zakgeld vragen.
Inhoudelijk niets om van achterover te vallen maar de presentatie is snel en weer eens wat anders.
Als ik de naam Staal zie staan denk ik aan Ede Staal,
was een Groninger volkszanger maar zat ook in het onderwijs als leraar Engels.
Zou ’t familie zijn?
Ik ken alleen de Man van Staal (Archie). Maar nooit persoonlijk ontmoet.
Ik ook niet. Maar die alligator komt me bekend voor.
RIP “the Killer”:
nERVEUS
Tien dagen van muziek genieten in het Muziekgebouw aan het IJ in Amsterdam. Een geweldig feest. Tijdens een van de concerten zit ik naast een jongeman, die voortdurend zijn linkerbeen beweegt. Ik voel de trillingen in mijn stoel. Beleefd vraag ik hem of hij daarmee wil stoppen. „Ik zal mijn best doen”, zegt hij, „maar ik ben extreem nerveus.”
Na het concert: „Mag ik je vragen waarom je zo extreem nerveus bent?” „Ik ben de componist” – en hij rent naar voren om een daverend applaus in ontvangst te nemen.
Annie Oude Avenhuis
Zit zo’n man niet voortaan, op een ereplaats, daar in Amsterdam?
Hebben we dit soort dingen al niet eens eerder gehad, a la ‘ik ben de harpenist/toetsenist/celloïst?’
Men gaat in Amsterdam kennelijk graag naar een concert, maar de artiesten kent men kennelijk niet. Het zal wel om het bontmantels lijken en foie gras kanen gaan…..
De pointe kwam mij ook bekend voor. We zullen moeten wachten tot Ad wakker is.
De caps lock stond alweer aan qua titel. Wat een treurig gemis aan zorg en aandacht voor zo’n rubriek.
Het ikje kreeg de bespreking die het verdiende.
Ook het foutieve “rEX” is nog altijd niet gecorrigeerd (17 oktober). Oftewel, er is niemand op de redactie die de rubriek even bekijkt.
Ad draait zich nog lekker even om.
Ik zou het haast niet meer durven zeggen, maar ik vind het een heel geslaagd ikje.
Pas achteraf beseffen dat die wiebelmaniak de componist is!
Hedendaagse componisten zijn niet makkelijk te herkennen, anders dan uitvoerende musici. En middenin de zaal zitten geeft denk ik een betere indruk van hoe je stuk wordt gespeeld. Lekker anoniem ook, tot de ontknoping.
Vanochtend werd op Radio 4 een jongeman geïnterviewd, 17 jaar, speelt piano en is componist:
Alexander Jansen, prijswinnaar Prinses Christina Concours.
Het zal em wel geweest zijn.
We zullen het nooit weten.
Zo schieten we niet op voor dat viltje.
Is het één viltje voor nummer honderd, twee viltjes voor nummer tweehonderd?
Een viltje voor een zoemuurtje? of één viltje per uur?
https://www.nrc.nl/nieuws/2022/10/27/amsterdam-als-arbeidersstad-in-plaats-van-partystad-a4146393
Zo kende ik Amsterdam natuurlijk niet, alleen de verhalen. Mooi artikel.
Het is nog oktober en dus nog lepeltjestijd. Het viltjestijdperk gaat in november in, oftewel volgende week. Precieze criteria laat staan starre regeltjes voor de uitreiking zulks zijn er (nog?) niet, zoals morgen zal worden uitgelegd door het blog management, en wie weet komen die er nooit en zal het soepel en organisch, menselijk en spontaan gaan. We gaan het zien!
Nou is me dat effe een domper.
Ja, ik begrijp dat dit niet prettig om te lezen is. Laten we hopen dat het vanaf volgende week viltjes gaat regenen!