Een oude vrouw die moet plassen. Een bijziende vrouw bij de opticien. Een opgewekte vrouw die een spelletje doet. Een jonge vrouw achter de kassa bij Albert Heijn. Een vergeetachtige vrouw in de lerarenkamer. En een flirtende vrouw op leeftijd in de trein. Dit waren de hoofdpersonen in de ikjes van vorige week. Dus ja, dan weet je het wel. Het was vrouwenweek in de NRC. Waar het allemaal over ging? Dat lees je hier, als je tenminste opschiet. Want voor je het weet is het hele verhaal weg. Ineens BAM kan zo’n site eruit liggen.
„Ik moet plassen”
De familie keek vol ontzag naar de oma (86) van Caroline Roulaux die in het ziekenhuis op haar sterfbed lag. Heb je weleens. De ene dag lig je op een bed, en de volgende dag heet dat je sterfbed. Oma zakt steeds dieper weg, maar opent ineens haar ogen. Ze zwaait haar benen over de rand van het bed, steekt haar voeten in haar pantoffels en stiefelt naar de badkamer. „Ik moet plassen”, bromt ze.
Wat dit soort verhaaltjes zo ongemakkelijk maakt is dat we vermoedelijk allemaal wel eens zelf bij een grootouder of ouder om het sterfbed hebben gezeten. Dat zijn indrukwekkende, intieme momenten die je nooit vergeet. Voor Ilona voelde het verhaaltje zelfs “pijnlijk” vanwege haar eerste directe ervaring die nog te vers in het geheugen ligt. Bertie raadde aan om Bert Keizer te lezen, Lummel vond het een slechte poging tot “tearjerker” en bij Pawi lokte het ikje alleen maar grappen uit “die echt niet kunnen”. Ad Hok, scherpzinnig als de beste man vaak is, vond het ikje juist het tegenovergestelde van een tearjerker, want oma neemt “zogezegd iedereen in de zeik”.
Romée Lagerveld ging met lichte tegenzin naar de opticien voor een periodieke oogtest. Ze vond het overbodig. Maar goed, ze neemt plaats achter de oogmeetmachine en begint vol zelfvertrouwen te lezen: „Veertien, zes, elf.” De opticien kijkt haar verbijsterd aan: „Mevrouw, dit zijn letters …” De Schrijvende Rechter (DSR) hoopte dat de inzender geen fiets of auto rijdt. En Lummel stuurde een toepasselijk plaatje van zijn K4M3RPL4N7.
Het ging snel vorige week. Waarschijnlijk omdat het zo gezellig was. Rianne Bras vertelde in haar woensdagse ikje over haar werk met oudere mensen met het syndroom van Down. Ze zit op een gegeven moment met veel plezier een gezelschapsspelletje met ze te doen als er een groepje onbekenden binnenkomt in de gemeenschappelijke huiskamer. “Is hier ook iemand van de leiding in de buurt” vragen ze in het luchtledige, zonder te groeten, want tja, waarom zou je mensen met Down even goedendag zeggen? Rianne kijkt om zich heen of er iemand van de leiding in de buurt is en realiseert zich ineens dat zij zelf iemand van de leiding is. En in de buurt. Ze maakt zich kenbaar en de onbekenden kijken haar verrast aan. Ja, ik kan er ook niet meer van maken, dit was het verhaal. Ilona vond het een leuk voorval en ook Pawi vond het wel leuk. Maar dat die onbekenden Rianne verrast aankeken had er voor haar niet bij gehoeven.
„Doe maar, dat vindt mijn zoontje wel leuk.”
Dus ja, doorrrrr maar weer en wel naar het ikje van de donderdag. Ik doe het netjes “kroniekaal” dit keer en zonder al te veel uitweidingen. Het WK roept immers. Saar Osinga is 18 jaar oud en werkt achter de kassa bij de Albert Heijn. Ze delen “patches” uit vanwege het WK voetbal. Na het afrekenen vraagt ze aan een klant of hij misschien interesse heeft. Zijn antwoord: „Doe maar, dat vindt mijn zoontje wel leuk. Die houdt zich nog niet zo bezig met mensenrechten.”
Ik vond hem leuk! Je hoort het gewoon voor je. Pawi vond dat Albert Heijn deze in zijn zak kon steken en De Schrijvende Rechter stak een heel verhaal af over het WK als “massa-experiment over hoe om te gaan met ethisch ongemak”. Het was wat te lang om te lezen. Via het vorige weekoverzicht is de reactie nog wel aan te klikken, zolang het online blijft staan. Hij vond het commentaar van de meneer van zelfspot getuigen en dat vond ik ook. Lummel, Ilona en Ad Hok zagen het anders. Van Lummel moest de meneer zelfs “weg”. Ad dacht hem te straffen door patches van “Die Mannschaft” in zijn mandje te stoppen.
“Maar mevrouw, we hebben les!”
Gelukkig was het toen alweer vrijdag en dat zijn normaliter de dagen dat je de kwaliteit van een ikje niet zo belangrijk vindt. Het is immers bijna weekend en het bier met de chips van de vrijdagavond lokt. Ene T.J.A. Boorsma vertelde een verhaal uit de lerarenkamer. Een handvol leraren die even geen les hoeven te geven blijft na de koffiepauze achter. Ze slurpen wat slappe koffie en zuchten eens diep over het gebrek aan motivatie en het onbehoorlijk gedrag van de leerlingen. Dan staat er ineens een leerling in de deuropening. “Is Els hier misschien?” vraagt hij en hij kijkt bezorgd rond. Dan vindt hij wie hij zoekt en hij zegt vermanend: “Maar mevrouw, we hebben les!” DSR vond het de leukste pointe in langere tijd; het contrast tussen Els en mevrouw vond hij eigenaardig.
De volgende dag, na het bier en de chips en een bijzonder mager optreden van het Nederlands elftal, lazen we het zaterdagikje. Het had een wat eigenaardige titel: “Oude telefoons”. Maar het ging over een dame op leeftijd in de Sprinter die een haar onbekende oudere man aansprak. “Mag ik iets aardigs tegen u zeggen?” fleemde zij, “u zou een geweldig schildersmodel zijn.” De rest van de reis waren ze in gesprek over de schoonheid van ouder worden en vlak voor aankomst op Amsterdam CS wisselden ze nummers uit. Ja, op oude telefoons. Maar er hing dus lente in de lucht op een koude, grijze novemberdag. Had er “Lente” bovengezet, eindredacteur. Daan van Schijndel, die dit voorval optekende, had het verdiend. Ad Hok was blij dat het “trein-ikje” helemaal terug was en krek, gelijk dat hij me d’r had. Het is een van de meest geliefde categorieen, maar ze waren een tijdje weg. Zal wel met de afstervende dienstregeling te maken hebben en het feit dat je tegenwoordig niet meer kan zitten en na uren wachten op koude perrons keichagrijnig thuiskomt.
Wil jij net als Ilona, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek gepersonaliseerd vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek gepersonaliseerd vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik lag lekker languit op de bank naar het voetbal te kijken. Om mijn voeten een paar nieuwe warme gebreide sokken van echt kamelenhaar uit Canada. Want die zijn de beste! Daar kan geen Noorse kameel tegenop, laat staan een willekeurige alpaca uit Peru. En ik had er meteen nog een tweede paar bij gekocht, omdat ze ook weleens in de was moeten en ik de 190 euro energietoeslag net binnen had. Dus ja, dan ga je het verbrassen. Ik at er naturel chips bij, want smaakjes blief ik niet. De volgende keer maak ik vast wel weer iets mee.
Foto: “Warme kamelenvoeten” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Even snel want weinig tijd: opnieuw een goed intro.
Ga zo door. 😏
Luisteren
Vol verwachting keek zij mij aan. Een klein meisje met vlechtjes. „In jouw tuin woont een egel? Mag ik hem zien?” „Dat lukt niet”, zei ik, „de egel houdt een winterslaap.” Het meisje keek teleurgesteld. „De hele winter lang?” Ik had het gevoel tekort te schieten: „Weet je wat, als je heel stil bent, kun je hem misschien horen snurken.” Het meisje sloot haar ogen om goed te kunnen horen. Toen zij haar ogen weer opende, glansde haar gezicht. „Ik hoorde hem ademhalen”, zei ze fluisterend. „Je kunt het horen, wanneer je héél goed luistert.”
Mathilde Hofkes
Zit em nou de clou in het verschil tussen horen en luisteren?
Door een klein meisje op attent gemaakt?
Daar was dan nog wat van te maken geweest.
Het intro is weer goed gelukt.
Prachtige sokken.
Wat een vacht moet die kameel hebben.
Een poolkameel?
‘Ze had het gevoel tekort te schieten’
-bareuh- …. dat zou maar zo kunnen, maar dat is niet omdat de inzender het meisje teleurstelde.
Juf, die egel heeft mijn pyjama aan.
Prima intro. Ik heb ook geitewollen sokken gekocht. Bij de zeeman Inn ons stadje.
Verrek, het was me nog niet opgevallen dat de ikjes vorige week allemaal over vrouwen ging. Leuke vondst!
Het ikje : zoiets zeiden ze vroeger over God, als je heel stil bent kun je hem horen. Niet eens geprobeerd.
Dit is een verhaaltje dat vertederend is bedoeld, helaas voel ik alleen maar een beetje gène.
Het viel mij ook pas bij het schrijven op, Pawi. Dan zie je toch weer waar zo’n weekoverzicht goed voor is: de grote lijnen ontdekken. Door de week zitten we in de waan van de dag. Zal ik ook eens een maandoverzicht gaan maken? Of doe is gek een jaaroverzicht?
Qua ikje, dat is zo liefdevol geschreven, had zomaar van Ilona kunnen zijn qua schrijfstijl. Dacht ik dus, maar ja, zelf vindt ze het niks. Kun je nagaan hoe hoog haar eigen lat ligt!
De Canadese kameel, Ilona, die heeft zoals bekend een hele zachte vacht en ik meen drie bulten, dit vanwege de kou, daar moeten de extra reserves in. Ze kunnen ook zwemmen, ik zag ze nog weleens in die grote meren. De eerste keer wist ik niet wat ik zag!
En dan lezen we in het introotje:
“Via het vorige weekoverzicht is de reactie nog wel aan te klikken, zolang het online blijft staan.”
Is er reden om aan te nemen dat de reactie niet online blijft staan?
Op het internet is alles mogelijk, maar een speciale reden is er niet.
Niks mis met het intro. Misschien zou de volgende titel wel aardig zijn geweest:
D17 21JN L3773R5
Het blijft een rare opmerking, zo middenin het introotje. Het was bepaald niet voordehandliggend. De enige die de reactie kan verwijderen is de blogbaas.
We houden het in de gaten.
Ha! Ja gemiste kans, Ad!
DSR doet maar wat hij niet laten kan. De opmerking had geen specifieke bedoeling; ook in de beginparagraaf wordt opgemerkt dat het op het internet zomaar ineens BAM voorbij kan zijn. Maar daar las hij overheen, omdat zijn naam daar niet in voorkwam 😉
Misschien was het, nu ik erover nadenk, een onbewuste reflectie op de bizarre geschiedenis van drasties. Zoals wij weten was die site jaren geleden ineens weg, compleet met alle verhalen, foto’s, reacties, mooie en minder mooie herinneringen, echt een tijdsbeeld, en neergezet door velen. Ook ik zelf heb daar in de goede tijd de eerste stappen gezet, reportages aangeleverd, wedstrijdjes gemodereerd, meegedacht over hoe het beter kon, de site onder de aandacht gebracht van een groter publiek, puur voor de lol, en dankbaar dat ik op die manier in contact met Nederland kon blijven.
Mijn chronologie van de teloorgang van die site wordt de laatste weken en dagen weer veel gelezen, nog altijd, terwijl het bijna 10 jaar geleden is.
Misschien heeft die opgeleefde belangstelling te maken met een bizarre reeks die gaande is op het naburige blog. De sneue blogbeheerder deelt daar tal van persoonlijke emails, voor het merendeel vertrouwelijke correspondentie tussen hem en JdW uit die tijd (rond 2013). Ik neem niet aan dat JdW hier toestemming voor heeft gegeven. Hij komt er immers niet al te best af. Het beeld dat we van hem hadden, namelijk tikkie geldbelust, wantrouwend, schichtig, beetje haatdragend, wat onnozel en chaotisch, wordt nu door de publicatie van zijn emails vanachter de schermen bevestigd. Hij blijkt niet eens te weten hoe je een website voor een relatief laag bedrag kunt runnen. Echt, alles hier op WordPress is door iedereen te leren, je hebt nul externe expertise nodig. Ook YouTube staat vol met leerzame video’s. En de hosting kost geen rib uit je lijf.
Ik zie met plaatsvervangende schaamte de openbaarmaking van een veelheid van tamelijk domme vragen en overwegingen, persoonlijke ontboezemingen, locatiegegevens (JdW blijkt zijn IT’ers in Baht te betalen, tja, ook dat vermoedden we al, maar weten we nu zeker) en de sneue blogbeheerder zelve speelt de heldenrol van expert en adviseur en wijze, vriendelijke man – een echte vriend – die telkens maar weer de redelijkheid predikt. Grinnik. Het jatten van de naam Blogsems blijkt niet vooral een betreurenswaardige opwelling van JdW geweest te zijn, maar een plan waar zijn sneue vriend en zelfs Luvienna bij betrokken waren. De laatste wist vermoedelijk niet dat de naam en het basisidee gestolen was, zo denk ik haar althans te kennen. De heren hadden er dus een project voor, gelukkig jammerlijk mislukt vanwege gebrek aan tijd en inzet, en ze hadden op een gegeven moment zelfs haast omdat ze zich zorgen maakten dat ik er anders met de ikjes vandoor zou gaan. Haha! Ik was in die tijd met heel andere dingen bezig. Het bloggen was toen en is nu nog steeds een heel plezierige hobby.
Maar goed, bizar om dit zomaar in het openbaar te delen, ook al is het dan bijna 10 jaar geleden. Dat waren emails die tussen hem en JdW hadden moeten blijven, lijkt me. De onbeschaamdheid voorbij.
En nee, JdW is ook in mijn ogen niet de meest sympathieke persoon op deze wereld, we kennen dankzij Trolley de nare verhalen over hem, en de reden dat hij naar Thailand is uitgeweken, maar zijn emails delen is echt de schaamte voorbij. Maar ja, als een direct betrokkene uit die tijd lees ik daar natuurlijk nu wel af en toe mee. Dat zal wellicht de bedoeling zijn van deze bizarre actie? Want verder is daar, lijkt mij, geen enkele belangstelling voor en is er geen enkel doel mee gediend toch?
Het enige dat DSR doet, is een merkwaardige opmerking aan de orde stellen. Hij verzuipt in ieder geval niet in nostalgia, zoals sommige blogbazen.
Bedankt voor de samenvatting. DSR waagt zich niet op de buursite. Het security programma wordt er zenuwachtig van.
APD moet maar voorzichtig zijn met het aannemen van bepaalde posts als de waarheid. Iemand die IP-adressen publiceert, draait z’n hand niet om voor een fake mailbericht. DSR’s laatste ervaring als reageerder bij de buren, een van de reden dat hij ermee ophield, is dat reacties die HR niet aanstonden pardoes werden herschreven! Je houdt het niet voor mogelijk.
Over HR gesproken, die houdt tegenwoordig geld over. He lives rentfree in APD’s head.
DSR heeft gelijk. Ook mijn reacties daar werden soms herschreven of zelfs compleet verzonnen in een mij toen kenmerkende schrijfstijl. Als ik daar dan iets van zei werd die reactie niet doorgelaten. Kwalijk en dat voelt en is bijzonder onveilig voor reageerders.
Inderdaad, ook van het bewerken van emails en screenshots hebben we bizarre en heel nare voorbeelden gezien. Nee, wees gerust, ik blijf alert, maar dank voor de terechte waarschuwing.
Knapper
Twee gepensioneerde collega’s helpen onze school in verband met het lerarentekort uit de brand. De leerlingen hebben soms moeite met het verouderde taalgebruik van een van de pensionado’s. Zo noemde hij een leerling een ‘bolleboos’ en toen een leerling te laat in de les kwam, omdat hij stond te zoenen, vroeg de collega de jongen naar zijn ‘rendez-vous’. En dat ‘knap’ twee betekenissen heeft, bleek weer toen de docent bij de wiskundeles tegen een meisje zei dat ze knapper was dan haar zus. „Meneer, dat wil ik helemaal niet van u weten!”
Annemarieke de Vries
Wel goed van de tongriem gesneden, dat wicht.
Zoiets zeg je niet, in geen van beide betekenissen.
Is Annemarieke een zwartboek aan het samenstellen? Niet handig als er een tekort aan leraren is.
Ik kan me niet voorstellen dat een docent leerlingen gaat vergelijken, ook al houdt ie nog zo van wiskunde.
We hebben het wel over een pensionado, he? Misschien praten die nog zo. Hier kan misschien de huispensionado uitkomst brengen. Maar ja, die ligt nog op een oor.
De oudere docent heeft een hele klas anno 2022 de term ‘rendez-vous’ bijgebracht. En het is heel goed mogelijk dat het minder knappe zusje precies begreep wat de docent bedoelde en daarom scherp reageerde.
Begrijpt de inzender alles wel, dat is de vraag.Met d’r ‘pensionado’s. Da’s niet aardig tegenover boomers.
Ontzettend slecht verzonnen. En krakkemikkig geschreven.
Belachelijk en ongeloofwaardig ikje. Zelfs ik zeg zulke dingen niet.
Nou, het panel is weer haarscherp en eensgezind! 😀
Wow, ik heb een Annemarieke de Vries gevonden, docente Nederlands, die dat al 40 jaar en 3 maanden is! Wie is hier de pensionado? Als ze het is. Zal wel. Maar weet je niet.
Laatste geld
Twee jongetjes van een jaar of acht en een wat jonger meisje bellen aan. Ze vragen of ik een heitje voor een karweitje heb. Er ligt nog wat karton voor de papierbak dat ze wel weg kunnen brengen. Ik sprokkel 1,50 euro voor de deal bij elkaar en zeg erbij dat het mijn laatste geld is. Vrolijk gaan ze op pad, alleen het meisje komt nog even terug en vraagt bezorgd: „Heeft u nu helemaal geen geld meer?”
Joost van Krimpen
Een “heitje voor een karweitje”?? Dat zijn wel heel jonge pensionado’s!
Lief verhaaltje.
Lief mopje.
Ja, dat ‘heitje voor een karweitje’ krijg je er voorlopig niet uit. Het gaat over van generatie op generatie. Ze weten niet eens meer wat het betekent, denk ik. En komen ook niet meer van de padvinderij.
Kinderen komen nog weleens vragen als ze zich vervelen.
Het is vandaag lievekindertjesweek. Ze bellen spontaan aan om hun regenboogpoepje te doen.
Een zwak overblijfsel uit de NRC-periode toen Sinterklaas twee weken lang niet van de Ik-jespagina was af te slaan.
Scherp De SR. Dus we weten wat voor geneuzel we de rest van de week krijgen.
Wat is een regenboogpoepje?
Een spiegelbeeldig eenhoornbarfje.
Nou, weer even gekeken, nieuwsgierig Aagje dat ik me d’r eentje van jullie ben (en ook ten behoeve van DSR die daar zoals bekend niet meer komt). De serie gaat onverdroten door. Met een onnavolgbare kronkelredenering te weten dat er toch niemand is die het leest… Inderdaad: bareuh.
Met terugwerkende kracht toch vertederend te lezen dat JdW het blog alleen maar in de lucht zei te houden voor zijn kinderen. Die zouden dan later kunnen lezen wat papa over hen had geschreven. Inderdaad, te midden van de 30.000 grotendeels gejatte clippings van voornamelijk Amerikaanse websites waren er ook een paar bijster slecht geschreven verhaaltjes van JdW zelf; over de huizenmarkt, over het karakter van zwarte Afrikanen en misschien ook wel over zijn kinderen. De laatste herinner ik me niet.
Zelfs voor mij, die dacht de ongevoeligheid en onbeschaamdheid van HR te kennen was het toch een verrassing om te zien dat hij nu ook de echte voornaam van JdW op de site slingert. Opnieuw geen echte verrassing want al eerder geopenbaard door Trolley, maar toch krankzinnig om dat je vermeende “vriend” aan te doen. Henk dus. Tja , morgen zijn achternaam, beroep, pincode?
Dank je wel!
Je zult je als kind maar hebben verheugd op de memoires van je vader en dan je krijgt een enorme verzameling suikerzakjes oid…. Ik leer hieruit dat ik geen website in de lucht hoef te houden om mijn kinderen te plezieren. Scheelt toch alweer veel werk, en een beetje geld.
Rare praktijken, dat geplaats van persoonlijke correspondentie en zelfs namen! Namen zijn persoonlijke gegevens, net als IP-adressen. Die mag je, zoals HR, helemaal niet zomaar publiceren. DSR kan niet genoeg waarschuwen tegen het privacyouwewijf van hiernaast.
Tijd voor een muziekje. Helaas.
R.I.P. Christine McVie:
Prachtige muziek. Wereldalbum.
Liken lukt niet , dan maar hier een 👍 voor Fleetwood Mac
Gelijk
Na een hoog oplopende discussie met mijn bazige buurvrouw krijg ik een mailtje van haar: „Sorry, dat ik kwaad werd. Maar ik had wel gelijk.”
Hans Gorissen
Lievekinderenweek is tijdelijk onderbroken, maar daarmee zijn we we er nog niet. Want als is het eens kort en cru, het is het weer niet goed. De pointe hangt volledig in het luchtledige en roept alleen maar vragen op.
We horen alles maar van een kant. Die buurvrouw zal best bazig zijn, maar misschien is de inzender een klungel die in zeven sloten tegelijk loopt en heeft ze het beste met hem voor.
De inzender moet maar de wijste zijn en haar een bos bloemen brengen. En daarna lekker saampjes vrijen, als ze dat al niet doen, dat de verf bij de onderburen van het plafond dwarrelt. Dan heb je pas echt reden voor ongenoegen.
En vraag me niet waarom, maar deze hele geschiedenis klinkt me wel heel Amsterdams in de oren.
Ik heb kennisgenomen van het verlies in de ouwemensenmuziekwereld. Het verlies maakt dezelfde reacties los als toentertijd met Harry Schol, jarenlang tenor van het Urker Mannenkoor.
Ja sommige buren gaan maar door.
Ouwemensenmuziekwereld? Deze versie van Fleedwoot Mac is erg modern. Ik luister nog graag naar de ouwe Fleetwood Mac, met Peter Green, Danny Boyle, Mick Fleetwood en nog iemand, maar die ben ik vergeten. Geweldige platen als ‘Peter Green’s Fleetwood Mac’ en ‘Pious Birds of good omen’ beluister ik nog steeds. Toen was Engeland nog een groot Blues land met John Mayall Eric Clapton en ga maar door.
We zien nu ook dat de geplaatste e-mails door de buurman door hem aangepast zijn. Hij verandert dus wat hij wil. Hij verzint er wat bij, laat wat weg, verzint een nieuwe en vervalst zo de geschiedenis. Wat vroeger de briefroman was is nu de mailroman. Verzonnen werk dus.
Ik belde gisteren de benedenbuurvrouw om te vragen of haar televisie wat zachter kom. Ja hoor, zei ze en ze deed het nog ook.
‘Platen’ – erg modern inderdaad -milde glimlachicoon-
Kijk nou, een mail van JdW van eind 2013. Ik had hem gemaild over het verwijderen van een trolreactie, we raakten aan de praat en hij schreef:
“Ja DSR, het is niet gemakkelijk om zo’n blog een beetje knap te houden, vooral als je zelf niet zo technisch bent. Gelukkig zijn er nog nuttige idioten als Heer Rozenwater die zoiets doen vanuit, hoe noem je dat, ‘verantwoordelijkheidsgevoel’, een vage belofte van misschien ooit een beetje geld en wat de baas kunnen spelen. Bij Roosje speelt natuurlijk mee dat ie achter de schermen kan samenwerken met Luvienna, op wie hij duidelijk een beetje verkikkerd is. En zij is vriendelijk genoeg om hem te laten zwijmelen.
(….)
Nou, doe [echte naam van HR] de groeten als je hem weer ziet. Hopelijk knipt ie wel z’n teennagels als hij weer sandalen draagt.
Doewie en de groetjes,
JdW”
Platen zijn tegenwoordig weer modern De Schrijvende R. Je kan bluetooth en wifi draaitafels kopen.
Ik schreef trouwens dat mijn ouwelullenmuziek nog ouder is dan de ouwelullenmuziek van Ad.
Ik vind het geinig dat je de draad oppakt van de Drasties geschiedvervalsing roman. Bas zou daar ook zeer goed aan mee kunnen doen. Hij was ook een van de protagonisten.
Protagonisten en Antagonisten dat loopt een beetje door elkaar bij jullie
Hoho huhu, wat ik over drasties heb geschreven is van a tot z gewoon wat er gebeurd is, althans voor zover ik dat weet. Ik heb er geen letter bij verzonnen. Zie dit artikeltje. Wat er toen achter de schermen heeft plaatsgevonden komt nu langzamerhand boven water via de Rozenpapers.
Een wat sneue manier van doen, want voorzover ik weet leeft JdW nog, ga ik althans van uit, en is het ook geen politicus, presentator of anderszins belangrijk iemand die gecanceled moet gaan worden. Het was een wat gemakzuchtig krabbelaartje van dertien ambachten en veertien ongelukken die dacht dat hij via het (toen) nieuwe internet makkelijk rijk kon worden, iets dat wel meer mensen toen dachten.
De man had echter nul kennis van zaken, leunde daarom teveel op consultants die hem rekeningen stuurde (Vlad en consorten, zelfs om een eigen server in stand te houden, volstrekte waanzin, ook toen) of hun eigen vervelende agenda hadden (Heer Rozenwater). Hij was extreem wantrouwig ten opzichte van goedwillende adviseurs die gratis en voor niks met hem mee wilden denken (ondergetekende). Zie je wel vaker. Men denkt dat anderen net zo slecht zijn als jijzelf.
Qua privacy was hij ook extreem schichtig. We hebben maanden gebrainstormd, maar hij wilde dat nooit telefonisch doen, alleen maar via email en zijn krakkemikkige chatroom waarbij hij zijn IP-adres ook stelselmatig verborg. Kun je nagaan, in tweegesprekken! En toen we bij toeval een keer fysiek in dezelfde plaats waren en ik een klein koffiemomentje met hem had gearrangeerd – we waren 15 minuten van elkaar verwijderd – maakte hij zich letterlijk snel uit de voeten met een ultieme smoes dat hij mijn email of app, of wat we toen ook maar hadden, te laat had gezien en dat hij het niet kon vinden etc etc …
Het achter mijn rug om registreren van de naam Blogsems voor een nieuwe bloggerssite, toen daar behoefte aan was vanwege de teloorgang van het Vkblog, was uiteraard een ultiem breekpunt qua vertrouwen en wil om ooit nog leuke dingen met het mannetje te doen. En ja, ik had intussen ook de ware reden van JdW’s uitwijken naar Thailand vernomen en wilde alleen al op grond daarvan helemaal niets meer met hem te maken hebben.
Uit de huidige reeks emails vanachter de schermen blijkt dit allemaal te kloppen, maar nu dus ook dat hij hierbij sterk leunde op HR. Het was niet alleen druk, druk, dom, dom … Kwalijk omdat laatstgenoemde telkens maar tegen mij verzekerde (als ik me in arremoede maar tot hem wendde, omdat ik bij JdW geen gehoor kreeg, of gewoon niet snapte waarom hij bepaalde dingen wel of niet deed) dat hij ook geen contact met het mannetje had. Een wel heel sneu geval van dubbelspel.
Maar bizar blijft het delen van al deze info op het internet. Is hij gehacked, was het eerste wat in me op kwam. Of is JdW inderdaad dezelfde entiteit als HR? In het laatste geval schaad je dan immers geen andere personen dan alleen jezelf. Maar nee, vergezocht allemaal. De waarheid is vermoedelijk platvloerser: HR is inderdaad de persoon die we dachten dat hij was.
De blijdschap dat ik dat toch nog bijtijds onderkende, namelijk op het moment dat hij probeerde inloggegevens voor deze site te verkrijgen om zodoende ook hier de personalia van alle reageerders na te kunnen trekken, is groot. En jullie mogen best weten dat ik met de jaren, mild en vergevingsgezind als ik ben, de koning van de schone lei, nog best weleens heb getwijfeld of ik destijds niet te resoluut ben geweest. Nee dus. Het was een goede beslissing. Ik las dat ze zelfs persoonlijke emails van Pawi onderling uitwisselden, zonder haar medeweten. Kreeg ze ineens persoonlijke post van HR, terwijl ze die man nog nooit haar emailadres had gegeven! Hoe gekker wil je het hebben? Had hier dus ook kunnen gebeuren. Brr.
Inloggegevens oogsten?! En IP-adressen ook zeker. En daar dan lekker Excelsheetjes en blogposts van maken zeker…. Wat zijn toch een vreemde mensen op de wereld. Buitengewoon mild om HR hier nog zo lang als gewone reageerder toe te laten.
Al met al des te meer reden voor DSR om nooit meer voet bij de buren over de vloer te zetten. De kleren zouden je van het lijf geroofd worden.
En dat HR en Trolley niet een en dezelfde zijn, staat ook na alle onthullingen nog steeds overeind?
Er woonde bij ons in de buurt een zeer behulpzame dame, laten we haar Mevrouw Tulpennat noemen, die zich altijd aanbood om tijdens de vakantie de brievenbus te legen, planten water te geven etc.
Wanneer ze dan ‘weer een sleuteltje had’ nam ze eerst zelf op het gemak de boel in ogenschouw om vervolgens rondleidingen te geven, en dat met een gebrek aan schaamte die deed vermoeden dat ze dit oprecht volkomen normaal en onschuldig vond!
Grinnik, de wereld op zijn kop: HR roept me nu op om de naam “Henk” van de site te halen, want dat zou volgens hem bijzonder vals zijn 😀
Eerst doet hij het zelf (ik heb uiteraard het screenshot bewaard, hij heeft nu “Henk” door “JdW” vervangen, maar doet wel alsof het een gescande email is, hetgeen in feite elke zin, elk woord in al die gescande emails relativeert, zoals DSR al eerder zei), maar wat hij ook zegt is dat het niet erg is, want het is een veelvoorkomende naam. Ja, Jan ook. Bas, het zijn allemaal veel voorkomende namen. Dus wat zeur je nou, ouwe?
Indra daarentegen is geen veelvoorkomende naam. Ook zij, zo blijkt, ziet er de zin niet van in, die rare actie van Roosje. Dus ja, van Indra weten we dat hij dat ook een “mooie vrouw” vond, net als Marianne Smit, misschien vond hij beide dames wel net zo mooi als Luvienna, maar zijn kansen die toen al alleen maar in zijn zolderkamertje bestonden slinken met de dag. Jan de Wit, Marianne Smit, grappige namen, hoor.
Terzijde, HR had het live en via emails altijd over de reageerders, met name de vrouwen, altijd maar analyseren en speculeren of ze hem wel leuk vonden, wat ze van elkaar vonden, wie op wie was … hij had er inderdaad zelfs een heuse database voor gemaakt met een tijdrovend en volkomen nutteloos overzicht van reacties en tijdstippen die dan wat zouden betekenen ….
Dus ja, ik heb nog wel een stapeltje persoonsbeschrijvingen van zijn hand liggen. Maar misschien publiceert hij die zelf. Ik doe dat niet in ieder geval.
Trouwens, ook de achternaam van zijn “vriend” staat bij de buurman gewoon op de site, hoor. Tja, ook die achternaam is veelvoorkomend zal de redenering wel zijn.
Kiesheidshalve geef ik alleen een algemene link:
https://heerrozenwater.com/2018/06/10/afbeelding-voor-vandaag-644/
Ik denk dat de koloniale uitbuitingskunstverzamelaar van hiernaast totaal geen oog heeft voor vrouwen, of mensen in het algemeen, die hij niet bevend van verrukking als ‘prachtexemplaartjes’ oid kenschetst (eigen waarneming helaas).
Om maar te zwijgen over die keer in Den Haag waar hij uiterst dubieuze opmerkingen maakte over Hindoestaanse vrouwen. Maar ik doe er het zwijgen toe.
Met JdW gaat het trouwens goed, zo leert een snelle google search. Deed en doet leuke dingen, zo op het oog, als je niet beter zou weten, best een aardige vent waar je een biertje mee zou gaan drinken en over reizen, theater en journalistiek zou gaan kletsen.
Wat een geouwehoer over vroeger toen alles nog slechter was.
Mag het hier ook nog over het ikje gaan? Of wordt dat thema terzijde geschoven?
Ik doe een poging.
Over de bazige buurvrouw, verwikkeld in een ruzie van heb ik jou daar.
Prachtig moment om stil te staan bij je eigen ervaring. Dat DSR het ruziende tweetal laat verzoenen met bloemen en een stucloslatende stomende vrijpartij, soit. Maar niet zelf meegemaakt. Toch?
Bij mij kwam een bazige buurvrouw midden in de nacht aanbellen, ze trok de trekbel er haast uit in haar opwinding. Ik was aan het studeren op een mooi moppie Brahms op mijn Feurich piano. Tijd vergeten, dat kan. Klep onmiddellijk dicht, kan ook. Zowel die van haar alsdie van mijn piano.
Nou-nou, Pawi over de kook. Dat brengt dat maildumpen van hiernaast nu te doende.
P. had geeneens de vele, gevarieerde reacties op het Ik-je gezien. Daar komt iedereen nog steeds voor.
Het ikje is volop besproken, heur. Gewoon even terugscrollen dan zie je het vanzelf. Het ikje blijft het hoofdthema, ook in de weekoverzichten, de rest is randgebeuren, lezen of meedoen niet verplicht.
Een buurvrouw van ons kwam ooit eens aanbellen om te vragen of we haar ooit hoorden . Nee hoor, zei ik joviaal. Speelt u piano of zo? Wij horen niets. Wat een lief mens. Ze was even stil en spuugde me in mijn gezicht: nou, ik jullie wel. Ze hoorde geen herrie, we liepen dan ook altijd op sokken en pantoffels binnen, maar ze “hoorde ons als het heel stil in huis was”. Tja, een man nemen, was mijn advies en we hebben elkaar nooit meer gesproken.
Tja, het was me even teveel, dat roeren in een put die allang gesloten is.
Mooi verhaal van die buurvrouw.
Ach, nostalgie hoort erbij aan het eind van jaar.
Geen spat
Na veertig jaar staan we verbijsterd tegenover elkaar in de wachtkamer van een ziekenhuis. Even sprakeloos. En voor we de tijd hebben om elkaar te verzekeren dat we geen spat veranderd zijn, wordt zijn naam omgeroepen. Daar gaat hij, achter zijn rollator. Over zijn schouder roept hij nog, zonder een zweem van ironie, „Tot over nog eens veertig jaar, ma belle”.
Benita Nieskens
Geen spat
Na veertig jaar staan we verbijsterd tegenover elkaar in de wachtkamer van een ziekenhuis. Even sprakeloos. En voor we de tijd hebben om elkaar te verzekeren dat we geen spat veranderd zijn, wordt zijn naam omgeroepen. Daar gaat hij, achter zijn rollator. Over zijn schouder roept hij nog, zonder een zweem van ironie, „Tot over nog eens veertig jaar, ma belle”.
Benita Nieskens
Wow! Op het cursiefje na een identieke en gelijktijdige plaatsing. Altijd een magisch moment, als het gebeurt. Door de jaren heen gemiddeld minder dan een keer per jaar. Dus echt bijzonder, hoor. Het drukt voor mij somehow saamhorigheid uit, we staan ergens voor, wij weten wat echt belangrijk is, waar het in het leven echt om gaat. Ik laat ze een keer beide staan en ga aan het appelgebak.
Ook Benita beleefde een magisch moment. Jammer wel dat ze dan meteen weer uit elkaar gaan. Klets dan even, zou ik zeggen. Laat het toeval zijn werk doen. Hoe is het jou vergaan? Heb je dit of dat, kinderen, vrouw, man, heb je een gelukkig leven gehad, hoe gaat het nu met je? En daarna weer door als je dat wilt en als het moet.
Ik hoop dat P. het goed vindt dat ik het bij de constatering laat dat er maar weinig over het Ik-je valt te vinden.
Dat cursiefje is kennelijk verdwenen tijdens het copypasten. Het maakt dit ikje wel net een tikje charmanter.
Geen spat verandert….hadden ze veertig jaar geleden al rollators?
Het cursiefje komt helaas nooit door het copy past gebeuren heen. Moet altijd met de hand met de i en de /i worden toegevoegd. Maar ik corrigeer dat met liefde achteraf als het nodig is, blij als ik ben met hulpplaatsers.
DSR zoekt spijkers op laag water. De man zelve, zijn gezicht, zijn gestalte is natuurlijk geen spat veranderd, niet zijn hulpstukken. Ooit gehoord dat iemand over iemands fiets, paraplu of wandelstok opmerkt: goh, wat ziet die er leuk uit, geen spat veranderd?
Soms lijkt het hier wel op “Weer een dag”, de dagelijkse podcast van Gijs Groenteman (zoon van) en Marcel van Roosmalen (man van). Aanradertje!
Ik zie nu dat Eva en Marcel hun gezellige huis in Wormer, waar ik geregeld aan de keukentafel zat te koop hebben gezet! Wormer zal niet meer hetzelfde zijn en terugzakken in de vergetelheid.
Dit ikje is nix dus ik zeg er nix over. Misschien over 40 jaar.
Ach, Giethoorn heeft ook Rijk de Gooijer en zijn gevolg overleeft (en Rijk Giethoorn).
Dat aan de keukentafel zitten zal wel tegen betaling zijn geweest, nl. een cursus columns schrijven. ‘Vooral doorgaan!’ -milde glimlachicoon-
Is dat iets om iemand om uit te lachen? Apart. Een cursus doen komt dus ook al in het rijtje “hoon en spot” van de alleskunner en allesweter? Rijles zal de minkukel ook wel niet hebben gevolgd, hij kon het meteen al uit de wieg. DSR is ook nooit naar school geweest om te leren lezen en schrijven, nou ja, dat is dan weer iets dat niet helemaal als een verrassing komt.
Maar goed, het was wel iets meer dan dat, Pipo.
Uitlachen?! Sinds wanneer is DSR’s warme milde glimlachicoon iets anders dan toelachen?
Maar wat vliegt het deksel weer van de pot zeg….die onzekerheid…-uiterst milde glimlachicoon-.
APD deed het voorkomen alsof hij regelmatig even binnenwipte voor een bakkie leut, maar juist MvR laat zich nog wel eens met zijn kenmerkende toon uit over het bonte gezelschap dat nu weer is aangeschoven.
Ik denk dat de twee iets gemist hebben samen.
Voor hen:
De buurman legt aan een verbaasde Indra uit waarom hij de prive- correspondentie van JdW op zijn site aan het publiceren is: “Die twee hebben mijn goede naam door het slijk gehaald en met die mails heb ik de komende maanden hun onverdeelde aandacht.”
Ja en dan? Wat schiet je daar dan mee op? Ik merk dat ik er toch nog onverwacht een beetje klaar mee ben. Is geen eer aan te behalen en het is eigenlijk alleen maar zielig. Zelfs de vele sites en halve sites van Timmerark en de lieve Facebookplaatjes van de man met de regenjas in de Filippijnen waren nog interessanter.
Nee, die aandacht zou weleens heel snel ineens ingezakt kunnen zijn.
Cadeautjes
Mijn man en ik staan in de rij voor de kassa in een bouwmarkt. We bespreken de Sinterklaascadeautjes die op het boodschappenlijstje staan. „Houd je er wel rekening mee dat je het ook terug kunt krijgen?”, zeg ik tegen mijn man als hij een voorstel voor het lijstje doet.
Een man voor ons in de rij vangt ons gesprek op, draait zich om en zegt: „Ik hoor het al: de dobbelsteen.”
Hetty de Vries
Nou, ik snap hem niet dus. Allereerst het “voorstel” voor de lijst als je al voor de kassa staat, de lijst al gemaakt en, neem ik aan, de cadeautjes van die lijst gekocht. Anders moet je na de kassa de winkel weer in.
Dan het terug krijgen? Dat je een cadeautje geeft en dat van de ontvanger terugkrijgt? Omdat die het niet leuk vindt, omdat het kapot is? Hoezo dan? En hoe moet je daar rekening mee houden?
En dan die dobbelsteen. Absoluut geen idee wat die moet doen. Het moet iets herkenbaars zijn gelet op de reactie van de andere man in de rij. Dobbelen welk cadeautje van de lijst je koopt? Maar je staat al voor de kassa met, neem ik aan, een karretje vol. Je wilt afrekenen!
Eerst maar eens een bak koffie
Verwarrend geschreven met een pointe van niks.
Ik neem aan de meeste mensen geen Sinterklaascadeautjes kopen in een bouwmarkt. De inzender en zijn vrouw waren zich waarschijnlijk aan het beraden waren op het volgende winkelbezoek .
Het dobbelen slaat opde verdeling van de cadeautjes op het heerlijk avondje zelf.
Oh ja, sommige mensen gaan dan dobbelen om de cadeautjes. Dat vind ik raar. Ik begrijp dat je daardoor de kans loopt het zelfgekochte cadeautje te krijgen.
Veel leuker is het een cadeau te krijgen dat speciaal voor jou bestemd is. Met of zonder gedicht erbij.
Maar wat een gebeurtenis
Jaaa! Natuurlijk! De dobbelsteen!
Dat wilde ik eerst schrijven, omdat ik er ook niks van begreep. Maar nu Ilona het heeft uitgelegd, hoeft het niet meer.
Ah, veel wordt nu duidelijker. Maar die dobbelsteen, wat een rare gewoonte. Doe het dan maar niet, Sinterklaasje. Of je spreekt af dat je nog een keer gooit als je je eigen pakje herkent, toch? Man man.
Zo kreeg ik vorig jaar een prachtige push-up bh, mijn vrouw een paar mooie cowboylaarzen maat 45.
Er zal na afloop wel geruild worden. Het gaat om de leut, niet het hebben.
Doe mij maar de surprises met duct tape, zaagsel en stroop.
Nou Lummel, je hebt geluk dat de push-up bh door het filter is gekomen.
Ik merkte trouwens van de week bij het schrijven van een Sinterklaasgedicht dat sport-BH best wel een beetje rijmt op chocola, voor een Sinterklaasgedicht althans dik in orde wat mij betreft.
Doen jullie daar (nog) aan? Dichten, rijmen, surprises, uitpakken, zingen of … oh huiver … schoentje (laten) zetten?
Toen mijn dochter klein was deden we Sinterklaas en Kerstmis voor de cadeautjes. Toen ze ouder werd hebben we een surprise avond voor onze vrienden geïntroduceerd, met surprises en rijmpjes. Een vriendin had niet begrepen dat de rijmpjes niet bedoeld waren om iemand eens even lekker te beledigen.
Lola moet niets van Sinterklaas hebben, die bestaat niet, maar is dol op de kerstman. Op eerste kerstdag liggen de cadeaus, ook de onze, onder de kerstboom. En papa zorgt de hele kerst voor de catering.
Popa verdomde wijsneus.
Jaja, herkenbaar als expats onder mekare. De Sint legt het loodje tegen de Kerstman. Terecht ook, want die heeft tenminste nooit met tot slaaf gemaakten gewerkt.
Nou, met de arbeidsvoorwaarden van de elfjes is het ook niet best gesteld, hoor.
Dank, Ilona, voor de uitleg over de dobbelsteen; het blijft een armzalige manier van Sinterklaas vieren, lijkt mij.
Hiero hebben ze een variant die Yankee Swap wordt genoemd. Deelnemers brengen een ingepakt, ongemarkeerd cadeau mee en krijgen een nummer. Vervolgens zoeken ze in die volgorde een cadeautje uit. Nummer 1 kiest een pakje en maakt het open, zodat iedereen het kan zien. Nummer 2 kiest dan een geschenk en maakt het open, en moet beslissen of hij het houdt of ruilt voor het geschenk van de eerste speler. Enzovoort, totdat alle cadeaus zijn gekozen. Keispannend, natuurlijk, maar ook ik houd meer van de persoonlijke aanpak.
Sinterklaas kwam bij ons voor het brengen van cadeautjes (iets lekkers, iets nuttigs, iets geks, iets vurig gewenst en iets nutteloos), die stonden ingepakt en wel op tafel, in vakken gescheiden door kruidnoten)(elk kind voelde feilloos aan wel vak voor hem/haar was bestemd). Toen ook de jongste niet meer geloofde gingen we over op surprises mèt gedicht, tevoren werden lootjes getrokken. Dat ging nog lang door, ook in de tijd dat er partners verschenen. Die deden net zo makkelijk mee.
Maar Kerst? Nee, dat Amerikaanse commerciële, daar hoorden geen cadeautjes bij. Wel de nachtmis, bibberend terug naar huis, licht nachtelijk ontbijtje.
Tot die ene keer in Portugal. Daar waren we toevallig met kerst. Gingen naar de nachtmis, niet in het Latijn maar in het lokale dialect. Op een gegeven moment werd ons verzocht als teken van liefde een kus op de wang van je buurvrouw of -man te geven. Ik deinsde lichtjes terug voor de harige bult op de wang van de buurvrouw, plaatste een oppervlakkig kusje er precies naast, ze glunderde, maar voor mij was dat het einde van romantische ideeën over de nachtmis.