Schuifelen met je buurvrouw. Over de wang van je man aaien. Je hoofd tussen een getrouwd stelletje in priemen. Een boekje over Mark Rutte voor een spotprijsje kopen. Samen taartjes eten en elkaar onder plassen. Foto’s van een tienermeisje van je telefoon verwijderen. Allemaal lieve dingen die vorige week gebeurden of hadden kunnen gebeuren in ikjesland, het land dat wordt volgeschreven door de lezers van de NRC met anekdotes van hier en daar, vroeger en nu. Op dit unieke blog worden ze allemaal besproken. Kijk maar gauw!
Ze hoorde hen “schuifelen, als het ’s avonds heel stil in huis is”
Bas van Vuren opende de ikjesweek met een waargebeurde burenbelevenis uit Zwitserland. Zijn buurvrouw kwam aanbellen en vroeg of ze haar ooit hoorden. “Nee, hoor”, antwoordde Bas vertederd, “wij horen nooit iets”. Wat een lief mens, dacht hij. Net voordat hij de vrouw eens op de koffie wilde uitnodigen schreeuwde ze boos: “Nou, ik jullie wel”. Ze hoorde hen “schuifelen, als het ’s avonds heel stil in huis is”.
“Ja, die Zwitsers”, verzuchtte Ilona. “Ze hebben zo hun eigen wijze om je iets duidelijk te maken.” De Schrijvende Rechter (DSR) vroeg zich af wat de inzender de boze buurvrouw vervolgens ten bescheid heeft gegeven. Niet veel, kan ik melden. Binnen het jaar verhuizen. Dat wel. Ad Hok vond het een herkenbaar ikje voor een expat die jaren in Wenen heeft gewoond.
Suske meldde dat iemand hem had verteld dat hij een hamburger van meelwormen gegeten had, “weliswaar met veel saus”. Het bleek een opmerking naar aanleiding van een ikje van een week eerder. Die tellen eigenlijk niet mee, maar goed, we zijn geen kniesoor. DSR reageerde dat meelwormen prima zijn, “met een rokerig smaakje, ook als ze niet tot burger verwerkt zijn”. Iew icoontje. Hij eet ze dus rauw? Reptieltje dat hij d’r eentje van ons is. “Sprinkhanen vallen tegen”, zei hij om het nog erger te maken, “teveel scherpe schildjes”. Dat we dat dus ook maar allemaal weten.
Pawi liet merken dat ze met kitsch-cadeautjes kan omgaan. Ze heeft binnen “voor noodgevallen” een lichtgevend rendiertje in huis, een cadeautje van een vriendin.
“Zolang er gesnurk is, is het goed”
Maria Goossens lag in de nacht van maandag op dinsdag lekker te slapen. Maar ja, toen aaide haar man over haar wang. “Lig ik te snurken?” schrikt ze wakker. “Nee, je lag zo lekker te slapen”, antwoordde hij. Nu dus niet meer, verzuchtte Maria, maar ze vond het “wel lief”. Even later ligt ze naar zijn gesnurk te luisteren en vraagt zich af of ze over zijn wang zal aaien. Da’s het hele verhaal. Uit het leven gegrepen. Alsof Carmiggelt er op een stoeltje naast zat. “Zolang er gesnurk is, is het goed,” schreef Ilona. “Geniet er maar van zolang je kan.”
Pawi deelde vanuit het niets een link naar een apart nieuw dingetje: een chatbot die met behulp van kunstmatige intelligentie verhaaltjes en liedjes voor je schrijft en vragen beantwoordt. ChatGPT heet het. Keigriezelig natuurlijk. Enge grote mensen als Elon Musk, de Facebookmeneer, Google en Microsoft zitten er achter, de Chinezen vast ook, en wij, de naiefjes voeden de bots gratis en belangeloos met oefenmateriaal. Zodra ze slim genoeg zijn wordt het betaald en daarna wordt het nog veel erger en nemen ze de hele boel van ons over. Net als die zwermen killerdrones die op basis van gezichtsherkenning helemaal zelf mensen gaan afslachten die hen niet aanstaan. Misschien zijn hun bedenkers de eerste trouwens wel. In hun face, zeggen we dan. Maar we staan erbij en laten het gebeuren, want zo’n vaart zal het niet lopen, de blogbaas is weer eens paranoia. Tip: print deze pagina uit en lees hem over een jaar of vier, vijf nog eens over.
Ik zou zeggen: stevig blijven oefenen.
Natuurlijk heb ik het ding ook even geprobeerd. Het bleek verbazend aardige liedjes te kunnen schrijven, met inhoud, vorm en ritme. Niet zo gek veel slechter dan het gemiddelde niveau dat je in de top zoveels en de Ziggo Dome hoort vandaag de dag. Het fenomeen ikje, daar moest de bot bij geholpen worden. Oordelen gaf het niet. Een weekoverzicht schrijven kon het niet. En deze site, daar had het nog nooit over gehoord, net zo min als over de illustere founding father van jaren terug, Apiedapie. Dus ja, botje, ik zou zeggen: stevig blijven oefenen.
Marianne Y. Visser zat intussen met haar man in de Kleine Zaal op een wereldberoemd strijkkwartet te wachten. Een dame achter haar “priemt haar hoofd tussen ons in en begint vragen te stellen. Welke componisten? Welke stukken?” Waar is die bot als je het nodig hebt, denk je dan onwillekeurig. Maar het echtpaar Visser geeft “braaf antwoord”. Dan wil het mens weten welke instrumenten de Vissers zelf bespelen en of ze dat ook samen doen. Naar bedgeheimen – de frequentie en favoriete standjes – zou ze na de pauze misschien nog wel informeren. Maar zover kwam het niet. Want van de vraag naar de aard van de relatie (oftewel: wat zijn jullie van elkaar?) werd de man van Marianne al zo poepchagrijnig, dat hij uitschreeuwde: “Wij kunnen elkaar niet uitstaan!” De hele zaal draaide zich om. En het nieuwsgierige mens concludeerde droog “Oh, dan zijn jullie getrouwd”.
Het is allemaal of je naar een scene uit het Betty Asfalt Complex aan het kijken bent, met Margreet Dolman in de hoofdrol. Maar het was dus in het naburige Concertgebouw te Amsterdam, where else? Niet heengaan, zou ik zeggen, of al ruim van tevoren je oordopjes indoen. Pawi vermoedde dat de dame in kwestie “volop van haar vrije bestaan” genoot, “nu ze eindelijk haar scheiding achter de rug heeft”. Ilona dacht nou juist dat het mens “nooit aan een man of vrouw gekomen is, met dat ge-o-h”. En volgens Bertie was de slotzin een oeroude grap, die meestal voorafgegaan wordt door een paar korte zinnetjes. Ad Hok achterhaalde al googelend over welk concert het vermoedelijk ging, te weten het Tweede Strijkkwartet van Borodin, gespeeld door het Borodin Quartet, dus ja, hoe verrassend kun je het hebben, het was niet het zigeunerorkest van Tata Mirando. De mannen zien er serieus uit, misschien komen ze nog weleens aan het eerste strijkkwartet toe, dat zoals we weten een stuk minder toegankelijk is en oneindig moeilijker te spelen.
De tijd vloog om vorige week. Want man, wat was het gezellig. Voordat de lezers er erg in hadden was het alweer donderdag en stond de donderdagik in de krant. Hij was van Frank Huysmans en ging over een afgeprijsd boekje over Mark Rutte dat ergens op de stoep buiten bij de Slegte stond. In de vrieskou. Als hij het ding binnen gaat afrekenen kost het boek ineens de oude niet-afgeprijsde prijs, vanwege een fout van de computer. “Ik dacht al”, zei de verkoper, “wie betaalt er nou twintig euro voor Mark Rutte”. Dus ja, dan zal dit wel in Amsterdam gespeeld hebben, zo grappig zijn ze alleen daar. Reacties door het ikjespanel die het vermelden waard zijn werden er niet gemaakt. Kan weleens.
“Vreemd. Raar ikje, maar ja, geplaatst dus prachtig”
De vrijdag is vaak de dag waarop het gebeurt. Het allermooiste ikje van de week. Waarom dat zo is, daar zijn de geleerden het niet over eens. De een zegt dat het weekend dan nakende is en de redactie de hele week heeft kunnen selecteren dus op zijn scherpst is. De ander zegt weer iets anders, dat ik vergeten ben. Ik had het net wel in mijn hoofd. Charlotte Goulmy beschreef in haar ikje hoe een peuter op haar schoot kroop. Waar en wanneer, en de aard van de relatie en zo, dat schreef ze er allemaal niet bij. Lekker klinisch op de handeling concentreren. De peuter en zij aten taart en het kind constateerde innig tevreden “samen”. Charlotte vond dat schattig en dat was het natuurlijk ook. Zeker als ze het tafereeltje had beschreven. Maar toen werd haar been “erg warm” en krijste ze “verbijsterd” tegen de peuter dat die op haar broek plaste. Alsof dat kind dat zelf niet door had. Echt hoor, als jij bij een mevrouw op schoot zit en je besluit haar onder te piesen, dan weet je echt wel wat je doet. “Samen” schaterde de peuter en liet er nog een windje en een vet boertje op volgen ook. Hopla, en daar kwam ook het taartje er al weer helemaal uit. Charlotte zette het op een lang aangehouden gejammer, maar ja, we weten het niet, misschien was ze wel aan het voorlezen uit eigen werk ergens in een nette boekwinkel en dan kun je geen kant op en moet je blijven glimlachen. DSR vond het een ikje “om warm van te worden”, al leek het hem dat de inzender weinig ervaring had met kinderen. Lummel vroeg zich verbijsterd af waarom er geen luier was gebruikt. “Vreemd. Raar ikje, maar ja, geplaatst dus prachtig”.
En zo zoefden we door naar de zaterdag, helaas ontsierd door een somber ikje. Jenny Brinksma zat in een trein die vanwege een suïcidaal persoon stopte. Een jonge conductrice klom uit de trein en haalt een tienermeisje veilig naar binnen. Ze is natuurlijk geschrokken en trekt zich beverig terug in haar conductricehokje. Later vraagt ze door de intercom of de reizigers wel de foto’s en video’s van hun telefoons willen verwijderen. Een niet overbodig verzoek. Bij een ongeluk gaan mensen met hun mobieltje tegenwoordig eerst fotograferen, dan appen en als ze uitgeophefd zijn en de batterij is nog niet leeg dan bellen ze misschien de hulpverlening en gaan dan van de aanstormende zwaailichten weer video’s maken. “We gaan het weekend in met sombere gevoelens”, zei Pawi op holle toon. En dat gingen we.
Wil jij net als Ilona, DSR en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Of juist lekker ruzie met je gaan maken? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek gepersonaliseerd vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek gepersonaliseerd vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat bij de kapper. Je hebt daar weinig om naar te kijken. Die spiegel is veel te groot en confronterend. Naar de buurvrouw kan verkeerd worden opgevat. Je mobieltje onbeleefd. En de kapster die moet je niet storen met gebabbel. Voor je het weet ligt er een oor af. De volgende keer maak ik vast weer iets interessants mee.
Foto: “Vervelen bij de kapper” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Wintertenen
Een van oorsprong Ethiopisch gezin komt op mijn spreekuur. Alle vier hebben ze jeukende rode tenen. Ze zijn bang voor iets besmettelijks. Na een blik op hun voeten stel ik de diagnose: wintertenen. Er verschijnt een grote lach op het gezicht van vader. Hij zegt: „We hebben een exotische ziekte!”
Marthy Lucas
Ik koop geen boekjes over politici van welke strekking dan ook. Er is hier meer dan genoeg toiletpapier.
De vader verblijft lang genoeg in Nederland de taal te spreken maar heeft nog nooit een winterdag meegemaakt? Zo erg is het toch ook niet gesteld met de opwarming?
En of het nu gaat om wintertenen, jubeltenen, sambaballen of polkahaar: lieve dokters, hou het voor jullie…
Het introotje is aanmerkelijk beter dan die van de laatste paar weken!
DSR wilde eigenlijk opgetogen zijn waardering uitgesdrukt in sterretjes plaatsen, maar dat gaat niet meer. Alleen bloggers kunnen een ‘like’ geven. Jammer, die sterretjes gaven toch altijd een aardige indruk van hoe het introotje onder het grote publiek in de smaak viel.
Het intro is goed en prima en super enzovoorts. Ik zal een paar andere woorden moeten vinden.
Als het supergoed keer oneindig noemt, zal het waarschijnlijk wel voldoen aan de strenge criteria voor introotjesbesprekingen -milde glimlachicoon-
Een fijn intro wederom. Dat er nog maar vele mogen verschijnen.
Wintertenen, daar hadden wij in de jaren vijftig/zestig wel last van.
Zeven kinderen, strenge winters en slechts één kolenkacheltje in de huiskamer.
Onze moeder wist wel raad. ’s Morgens vroeg konden we dan bibberend in de ijskoude badkuip gaan staan en de warme ochtendurine deed de rest.
Of het heeft geholpen weet ik niet meer.
Tsss….wat een verhaal. Kom daar in de huidige energiecrisis eens om.
Nu komt de brandweer omdat mensen stoken in bloempotten, vroeger omdat ze in de ochtendplas aan het bad waren vastgevroren.
maar het ging verder…
Opgewekt verlaat de familie de spreekkamer. Alleen de vader bleef zitten. Breed glimlachend liet hij zijn jeukende rode piemel zien. “Winterpeen?”, vroeg hij.” Nee syfilis”, moest ik helaas antwoorden.
Geweldig intro deze week.
Keurig overzicht van de week, geen fratsen. Passende foto ook, waarop niets lijkt te gebeuren. Alleen Suske is weer een beetje laat met zijn reactie, zou het traditie worden?
In het ikje vond ik het woord ‘exotisch’ grappig gevonden en de zorgen van het hele gezin invoelbaar. Maar ik zal er nooit aan wennen om over kwaaltjes te lezen in een rubriek die daar niet voor bedoeld is.
Het Amsterdamse deel van de lezers weet er daarentegen wel raad mee. Wat een verhalen!
Bij Ilona hadden ze toen al een badkuip! Wij moesten vechten om een plekje in de teil.
Ongemakkelijk
Mijn werkgever, een hogeschool in Den Bosch, verhipt de organisatie. Toegegeven, wil je studenten aan je binden dan is een nieuwe look-and-feel soms nodig. Kleurtjes en een Nederlandse naam ruilen we in voor een fonkelnieuwe naam met academy erin en een bewegend felgroen logo dat ons gaat overladen met jong volk. We hebben er zin in. Tot ik een oud-student vraag wat ze van de vernieuwing vindt. „Wel mooi, maar die nieuwe naam voelt zo ongemakkelijk. Net zoiets als wanneer je ouders ineens wild gaan dansen op een Nieuwjaarsfeest.”
Marjo Baeten
De inzender had dit beter naar de hogeschoolkrant kunnen opsturen.
Aan pointes doet zij evenmin als aan witregels.
Het woord ‘verhipt’ maakt dat je dit vlot geschreven ikje helemaal uitleest.
Wild dansende ouders, je moet er toch niet aan denken?
Ach, ik had het wel eens willen zien, mijn ouders op de dansvloer.
Dat verhipt trekt wel de aandacht, ik moest het twee keer lezen.
Dat ‘verhipt’ lijkt een verwensing. Moest het ook twee keer lezen.
Ik vind ook dat het ouders ten strengste verboden moet worden opeens wild te gaan dansen op een nieuwjaarsfeest.
Ik vind het nog erger als mensen rock-‘n-roll dansen op elke muzieksoort.
Ik kom op voor mijn recht om wild te dansen wanneer ik wil.
Nu bijvoorbeeld.
nounou, effe lekker zetten na dat wilde dansen op de muziek van de Specials. we gedenken de zanger Terry Hall. een zwarte daag voor onder anderen NaNoNe.
Wat zullen we nou krijgen: als ik wild wil dansen, dan dans ik ook wild. Komt overigens zelden voor.
Keurig modern
Door de sneeuw loop ik met de hond langs de drukke speelplaats van de dorpsschool. Wat laat bedenk ik me dat er nu wel een bombardement zal volgen. Maar ik loop geen gevaar. Er staat wel een groep jongetjes met sneeuwballen in de hand, wat bedremmeld. Een loopt in de richting van het groepje meisjes verderop, en vraagt: „Mogen we één sneeuwbal op jullie gooien?” Keurig modern opgevoed. Maar het mag niet.
Frans van der Helm
Weer zo’n term die eruit springt. Terecht tot kopje gekozen.
Een heel sneu verhaaltje.
Voor nu een beetje vervelend gekozen woord dat ‘bombardement’.
Treurig modern zal het zijn.
Er is elke dag sind mensenheugenis altijd wel ergens een bombardement. Op de keper beschouwd is het dus altijd vervelend gekozen.
Maar juist voor een enthousiaste ontvangst door een schoolklas als er sneeuw ligt, dekt het de lading wel.
Die jongetjes hadden van de workshops over bewust communiceren op de basisschool moeten opsteken dat dit het moment was voor gesloten vragen: ‘sneeuwballen of inpeperen?!’
Nou ja, “drukke speelplaats van de dorpsschool.” en dan gevolgd met “bombardement” dat dus gekscherend bedoeld wordt.
En hoe moet een sneeuwpop(man/vrouw/hullie) eruit zien?
Tsja, zo ligt het drama inderdaad voor het opscheppen….
Ik lees het maar in de onschuldige context waarin het is beschreven. Bovendien is het schoolplein de mogelijk bron van het ‘bombardement’, niet het doelwit.
Eens met DSR, sneeuwballengevecht of inzepen?!
Het lijkt al weer lang geleden. De bikini moet maar eens weer uit het vet.
En Bas uit zijn moppertrommel.
De enige echte sneeuwman:
Vinder
Tijdens een ommetje zie ik twee briefjes van tien op de weg liggen. En even verderop doet een man met een hand aan zijn fiets wanhopige pogingen een derde tientje op te rapen. Ik wil hem helpen, maar bukken gaat me als negentigplusser niet meer zo goed af. Wel kan ik zijn fiets vasthouden en mijn voet op het dichtstbijzijnde briefje zetten. „Nou uw jaszak maar veilig dichtritsen, hè?” zeg ik als hij ze alle drie heeft opgeraapt. Wegfietsend antwoordt hij lachend: „O, maar ze waren helemaal niet van mij. Ik vond ze alleen maar!”
Els Olden
Klinkt als een mop maar ik had ‘m nog niet gehoord. Leuk.
Maar waarom zette die man z’n fiets niet op de standaard? Desnoods leg je ‘m op de grond.
Houd de dief!
Samen delen dan?
Vanaf welk bedrag ga je naar de politie?
Arme mevrouw Els Olden. Had ze nog maar kunnen bukken.
Vanaf 21,79€ DS Rechter.
500 ouwe francs?
Mocht Bas iets zijn overkomen, griep gebroken been verzwikte pols gebroken hart, dan snap ik het wel. In dat geval veel sterkte met het herstel.
Ik blijf voorlopig buiten beeld hier. Wie weet helpt het.
DSR blijft gewoon. Hij is inmiddels het zonnetje in huis. -milde glimlachicoon-
Ik heb kinderen en kleinkinderen over de vloer. Daar heb ik mijn handen aan vol.
Visjes
Bioloog Tijs Goldschmidt krijgt de P.C. Hooft-prijs 2023. Midden jaren tachtig reisde ik als 25-jarige door Afrika terug naar Nyegezi, naar mijn ‘roots’. Op dat moment was ik onwetend dat Tijs Goldschmidt precies op die plek onderzoek deed naar het verdwijnen van cichliden-soorten in het Victoriameer. De visjes waar ik als peuter op mijn hurken tussen de Tanzaniaanse vissers, gebiologeerd naar heb gekeken. Ik voel een verbintenis met iemand die er een prachtig boek over heeft geschreven, Darwins hofvijver.
Gabriëlle van de Sande
Een stamelend betoog waarin de inzender een connectie met een persoon in het nieuws, voor de verandering nog in leven, probeert aan te tonen – een mager beestje.
Als dit voor plaatsing in aanmerking komt, dan lust DSR er ook nog wel eentje. Zo was DSR eens in Groningen, hij heeft daar studenten’roots’. En wie keamdaar uit het Societeit de Sleutel/ het Land van Kokanje? Driek van Wissen/Gerrit Komrij!
Ik voelde een diepe verbinding met de toenmalige Dichter des Vaderlands, die misschien wel op het favoriete plekje van DSR aan het raam een cappuccino hadden gedronken.
Eens met DSR. Mijn kleinzoons ook.
Hier lopen de kleintjes ook vanaf morgenochtend door het huis. Ik heb ook weinig tijd. Maar ik zal me toch af en toe aan ons zonnetje warmen.
Onderweg in de trein naar La Douce France met de kereltjes.
Kersttruien, broederliefde, ja zelfs gehoorzaamheid. En een open treinbuffet.
Veel plezier bij de rijke stinkrds
Dank je! Lekker rustig zonder Russen.
Bikini
Nu ik met pensioen ben, haal ik al mijn vriendinnen van stal. Keurige mensen. We zijn ingeënt en hebben al jaren dezelfde verkering. Te dik zijn we niet meer en drank doen we met mate. Alleen Poetin deed ons woedend ontwaken. Vriendin één doucht nog maar drie keer in de week, bij de ander is „19 graden de max”. Klappertandend verlaat ik het diner van nummer drie, verlangend naar liters wijn, een slof sigaretten en stoken totdat een bikini volstaat.
Fieke van Wengerden
Eerst keurig moderne kinderen, nu keurig moderne gepensioneerden. En dat leidt dan tot een postmodernisch binnenwereld-Ik-je -zucht-.
Dus al die ouwe taaien ontwaakten kennelijk op zekere ochtend allemaal tegelijk, sloegen hun ogen op en krijsten “Poetin!! Honde**!!” Het zal een spektakel geweest zijn.
Ondertussen zitten al die keurige mensen aan de NRC. Allicht dat sommigen zich in de kou voelen staan.
Langdradig maar ik begrijp de laatste zin. Mijn idee.
En kunnen we nu alvast uitkijken naar het introotje – the kerstspecial!
Gezellig bij een kopje warme chocolademelk en een kerstkransje. Heb er zin in!
Prettige kerstdagen allemaal! Hiero liggen Santa’s kadootjes onder de boom, wachtend op de kleinzoons die nu elk moment juichend de woonkamer binnen kunnen stormen.
Dank je wel, Ad.
Heel veel plezier.
Voor iedereen.
….en alvast een zalig uiteinde!