Vrede, tolerantie en vriendelijkheid (411)

Wintertenen. Een hippe naam. Angst voor sneeuwballen. Een tientjesdief. Jeugdsentiment. Verlangen naar een bikini. Je zult er maar last van hebben. Gelukkig kun je het van je afschrijven door middel van een ikje in de NRC. Hier staan de beste van vorige week, met deskundig commentaar van het ikjespanel.

Meedoen? Kan. Mag. Gewoon een reactie achterlaten, dat is al. Een echte naam of een echt emailadres hoeft niet eens. Dus ja, hoe makkelijk wil je het hebben? Maar alleen in stilte lekker voor je uit genieten mag ook. Die gekke Muskie zei deze week dat de ratio “lezer:actieve reageerder” op Twitter 100:1 is. Wist ik hier op WordPress al jaren, daar zijn de statistieken voor.

Wie weet besteed ik er wel aandacht aan in het traditionele Oud & Nieuw Overzicht. Daarin gaan we gigantisch uitpakken met de hele redactie. Muziek. Kunst. Cultuur. Prijsvragen. Beschouwingen. Pers en actualiteit. Mega! En misschien ook wel niet. Lees nu maar gauw verder allemaal. Want dit is toch al weer het vierhonderdzoveelste weekoverzicht der weekoverzichten.

De warme ochtendurine deed de rest

Wintertenen dus. Daar had een van oorsprong Ethiopisch gezin last van. Hoe ik dat weet? Ze kwamen op het spreekuur van dokter Marthy Lucas en die schreef precies op wat ze allemaal tegen hem zeiden en hij stuurde dat als lezersanekdote naar de krant. Ze hadden jeukende rode tenen en waren bang voor iets besmettelijks. Na de diagnose van dokter Lucas verscheen er een grote lach op het gezicht van de vader: “We hebben een exotische ziekte!” De Schrijvende Rechter (DSR) was vormvast in zijn commentaar: ” (…) of het nu gaat om wintertenen, jubeltenen, sambaballen of polkahaar: lieve dokters, hou het voor jullie …” Pawi liet weten dat ze er nooit aan zal wennen om over kwaaltjes te lezen in een rubriek die daar niet voor bedoeld is. Ilona meldde dat ze heel vroeger ook last hadden gehad van wintertenen. Wat wil je: “Zeven kinderen, strenge winters en slechts één kolenkacheltje in de huiskamer. Onze moeder wist wel raad. ’s Morgens vroeg konden we dan bibberend in de ijskoude badkuip gaan staan en de warme ochtendurine deed de rest.”

Lummel verzon een hilarisch denkbeeldig vervolg op het ikje:

Opgewekt verliet de familie de spreekkamer. Alleen de vader bleef zitten. Breed glimlachend liet hij zijn jeukende rode piemel zien. “Winterpeen?” vroeg hij. ”Nee syfilis”, moest ik helaas antwoorden.

In Den Bosch heb je een hogeschool en die had een nieuwe hippe naam gekozen. Kan weleens. Een van hullies werknemers, Marjo Baeten, vond er wat van en stuurde dat niet naar de decaan of hoe de baas van een hoge school ook moge heten, bovenmeester misschien wel. Ze stuurde het naar het landelijke dagblad. En ze had het een beetje bozig of op z’n minst sarcastisch over verhippen, een fonkelnieuwe naam met “academy” erin, en een bewegend felgroen logo “dat ons gaat overladen met jong volk.”

Ze vraagt een oud-student wat ze van de vernieuwing vindt. “Wel mooi”, antwoordt die, “maar die nieuwe naam voelt zo ongemakkelijk. Net zoiets als wanneer je ouders ineens wild gaan dansen op een Nieuwjaarsfeest.”

wel of niet wild dansen op een nieuwjaarsfeest

Voor de hogeschoolkrant was dit nog best een aardige ingezonden brief geweest, vond DSR. De beschouwingen van het ikjespanel gingen vervolgens over de vraag of ouders nou wel of niet wild mogen dansen op een nieuwjaarsfeest. De een vond van wel, de ander vond van niet, dus nee, daar kom je niet uit zonder proces en commissies. Lummel vindt het nog erger als mensen rock&roll dansen “op elke muzieksoort” en begon meteen zelf uit pure ballorigheid heel wild te dansen. Zonder filmpje, want al gauw was het uit met de pret. Hij herdacht de kennelijk overleden Terry Hall met een paar welgekozen video’s. Zoals deze:

Frans van der Helm liep welgemoed met zijn hond te kuieren langs de drukke speelplaats van de dorpsschool. Dus ja, dan ben je een gelukkig mens. Maar hij bedenkt dat er nu wel “een bombardement” zal volgen. Waarom? Omdat er sneeuw ligt. Omdat er kinderen in de buurt zijn. En omdat hij daar wandelt. Hij ziet een groep jongetjes staan met sneeuwballen in de hand. Ze zijn volgens hem wat “bedremmeld”. Want dat schijn je te kunnen zien als je daar wandelt. Een van de jongetjes loopt in de richting van een groepje meisjes. Of die ook bedremmeld zijn, of juist onbedremmeld, dat weten we niet. Vermoedelijk onbedremmeld. Want als het jochie beleefd vraagt: „Mogen we één sneeuwbal op jullie gooien?” reageren ze afwijzend. “Keurig modern opgevoed”, die jongens, vond Frans. Want daar ging het hem om. Maar hij houdt zich in. Hij wandelt alleen maar. Hij schrijft alleen maar op. Het mocht niet dus. Dat bombardement. Van die dorpsmeiden op dat plein. En Frans kuierde verder.

het met sneeuw inwrijven van meisjeswangen

“Een heel sneu verhaaltje” vond Pawi. Van DSR hadden de jongens een gesloten vraag moeten stellen, zoals “sneeuwballen of inpeperen?” Noot van een slimpie op de redactie: het werkwoord “inpeperen” wordt in Nederland bij ons weten niet gebruikt voor het met sneeuw inwrijven van meisjeswangen. Dit mooie gebruik heet in Nederland “inzepen”. Maar goed, het zal wel Vlaams wezen en da’s ook welkom hier op de site. Zolang er sneeuw ligt. En er jongens en meisjes zijn. In de toekomst wordt het Saharazandstralen. Met alle LHBT-categorieën. Modern!

DSR plaatste een afgrijselijk filmpje met mierzoete taferelen en een door merg en been gaande hoge jongensstem, maar goed, met Kerst schijnt dat te mogen, dus ook hier:

Gauw verder naar het ikje van Els Olden dan maar. Ze zag tijdens een ommetje twee briefjes van tien op de weg liggen. Even verderop ziet ze een man die met een fiets aan zijn hand wanhopige pogingen doet om een derde tientje op te rapen. Els wil hem natuurlijk helpen. Ze houdt zijn fiets vast en zet haar voet op het dichtstbijzijnde briefje. „Nou uw jaszak maar veilig dichtritsen, hè?” zegt ze als hij ze alle drie heeft opgeraapt. Wegfietsend antwoordt hij lachend: „O, maar ze waren helemaal niet van mij. Ik vond ze alleen maar!”

Het verhaaltje klinkt als een mop, zo vond ook DSR, maar we hadden hem nog niet eerder gehoord, dus vonden hem best leuk. Als het echt gebeurd is, dan is het de treurigheid ten top natuurlijk. Nederland op zijn smalst. Als je wat op de openbare weg ziet liggen, pak het gauw op voordat een ander het ziet en steek het in je zak of in je BH.

omdat zij als peuter ooit op haar hurken tussen de vissers had gezeten

Qua ikje kon het allemaal nog vele malen erger. Gabriëlle van de Sande las in de krant dat Tijs Goldschmidt de P.C. Hooft-prijs 2023 zal krijgen. Mooi natuurlijk. Wie kent niet zijn prachtige boek over de visjes in het Victoriameer? Ik heb het zelf nog in de kast staan. “Darwins hofvijver” heette het als je het in het Nederlands las. Goed, wat voor anekdote schreef Gabriëlle naar aanleiding van dit nieuwsfeitje? Dat ze een verbintenis voelde met de man, omdat zij als peuter ooit op haar hurken tussen de vissers had gezeten en die visjes ook had gezien. Dat zat ze te denken toen ze dat bericht las. Ze dacht iets. En de NRC drukte het af. DSR vond het “een stamelend betoog” en een “mager beestje”. “Als dit voor plaatsing in aanmerking komt, dan lust DSR er ook nog wel eentje”, meesmuilde hij. Zo was DSR eens in Groningen(…) En wie kwam daar uit Sociëteit de Sleutel/ het Land van Kokanje? Driek van Wissen/Gerrit Komrij! “Ik voelde een diepe verbinding met de toenmalige Dichter des Vaderlands, die misschien wel op het favoriete plekje van DSR aan het raam een cappuccino hadden gedronken.”

Gelukkig was het toen al weer zaterdag en konden we de wel heel magere ikjesweek achter ons laten. Fieke van Wengerden bracht het er al niet veel beter van af. Haar ikje had als intrigerende titel “Bikini”, dus dan denk je dat er wat komt. Haal hem uit het vet, bijvoorbeeld, zoals die oproep aan ons allen uit het bekende liedje van volkszanger Gerry Holland. Maar nee, Fieke is met pensioen en zit zich met haar vriendinnen kapot te vervelen. Ze zijn allemaal keurig ingeënt en “hebben al jaren dezelfde verkering”. Te dik zijn ze niet meer en drank doen ze met mate. Vanwege dictatortje Poetin lijden ze nu wel onder het energieplafond en daar zijn ze woedend over. “Vriendin één doucht nog maar drie keer in de week, bij de ander is „19 graden de max”.” Klappertandend verlaat Fieke het diner van nummer drie, “verlangend naar liters wijn, een slof sigaretten en stoken totdat een bikini volstaat.” Gekunsteld in het kwadraat, dit ikje, mooischrijverij, die bikini komt uit de lucht vallen. Niemand stookte in het prepoetiaanse tijdperk zijn huis zo warm dat hij of beter zij zich vervolgens in een bikini door het huis kon gaan begeven. Het slaat gewoon helegaar nergens op.

Maar goed, het was wel het ikje waarmee we het verder in het weekend moesten doen. De gesprekken aan de gezellige Kerstdis gingen over heel andere dingen. Gelukkig maar. Vrede. Tolerantie. Vriendelijkheid. Ook bij de DSR’tjes die gelukkig en tevree en harmonieus in een internationale trein met het hele gezin naar het zuiden zoefden. Met een open treinbuffet. Onze vadermans had er zin in om op zijn vakantieadres dit weekoverzicht te gaan lezen: “Gezellig bij een kopje warme chocolademelk en een kerstkransje.” Tot je dienst.

Wil jij net als DSR, Pawi en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Of juist lekker ruzie met je gaan maken? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek gepersonaliseerd vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek gepersonaliseerd vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik stond buiten bij de wasstraat te kleumen. Mijn auto stond lekker warmpjes binnen en werd heerlijk besproeid, gestoomd, gewaxt en gedroogd. Wolken stoom dampten naar buiten met af en toe een venijnige vlaag kouwe druppels. Ik deed een stapje terug. Mijn blik viel op een roestbakje aan de muur naast de ingang. Daar waar de auto’s erin gaan en de stoom en andere nattigheid dus uit. Er zat zo op het oog niets in het bakje en er kwam niets uit. Er stond ook niets op. Het leek op een loos bakje. Zelf had ik zo’n ding daar niet neergehangen. Of als het onverhoopt toch een broodnodig essentieel ding was dat er precies daar moest zijn, dan had ik er eentje van plastic laten maken. Maar ja, ik ben dan ook geen manager van een wasstraat. Ik begrijp niet alles. De volgende keer maak ik vast weer iets interessants mee.  

Foto: “Roestbakje bij wasstraat” © 2022 Bas van Vuren