Een schattig optrekgeluidje (428)

Laks! Alleen slapen! Nu! Logisch! ICNG! Man! Soms vertellen de titels van de ikjes hun eigen verhaal. Over een man die dus laks was en daarom van zijn vrouw alleen moest slapen en wel meteen. Want dat vond ze logisch. Wie die vrouw was? Het was de vrouw van de ontwerper van de ICNG. Dus ja, dan weet je het wel, dan is het allemaal terecht. Al op de eerste dag problemen met de deuren, en dat voor een treinstel dat bijna een miljard per wagon kost. Gelukkig zit er garantie op en is het verder niemands schuld.

“Goedemorgen allemaal. Wie van jullie is recidivist?”

Waar het over ging, vorige week, was de wiskundeleraar van Tineke van der Sluijs. Zestig jaar geleden, zo wist ze zich wonderlijk genoeg nog te herinneren, inventariseerde deze man aan het begin van het schooljaar altijd wie het jaar over had moeten doen en dus was blijven zitten, of een jaar moest doubleren zoals we nu van de scholierenvereniging Laks moeten zeggen. De man keek het klaslokaal rond en vroeg met een barse stem: “Goedemorgen allemaal. Wie van jullie is recidivist?” Tineke vond dat hij zijn tijd ver vooruit was, maar dat was hij misschien wel helegaar niet. Dat “allemaal” had toen niets met inclusiviteit te maken, de Luizenmoeder was nog niet op de tv geweest, “woke” bestond nog niet en echt, die barse vergelijking met criminelen kon toen best wel eens intimiderend zijn overgekomen op de een of andere leerling. Maar dat zullen we nooit zeker weten, want de Jeugdtraumalijn bestond toen ook nog niet, net zo min als Mathijs van Nieuwkerk, popi Rutte en minister Wiersma: de schreeuw-BN’ers die we nu met z’n allen met zo veel plezier door de mangel halen. Terwijl we allemaal wel schreeuwende bazen hebben meegemaakt en/of er misschien zelf wel een geweest zijn of nog altijd zijn. Man man indeed.

Bertie vond schoolherinneringen best aardig, maar ja, je loopt wel de kans om er depressief van te worden. Daarom begint zij er in ieder geval niet aan. Verstandig. Zelf heb ik zowel negatieve als heel positieve herinneringen. Maar die komen vanzelf nog weleens aan de orde als ik er tijd voor en zin in heb om ze op te schrijven in een of andere literaire of rijmende variant. De schoolherinneringen van Suske zijn vaag en hij heeft ze daarom maar bewust achter zich gelaten “om trauma’s te voorkomen.”

Corma Otte slaapt al ruim 29 jaar samen met haar partner, nou ja, ze stonden tussendoor wel af en toe op om te eten en plassen, maar vorige week ging hij maar liefst vier hele dagen van huis. Corma janken natuurlijk. Ze had koude voeten, koude schouders en de hele rataplan, zie de toepasselijke strip op het blog van Suske.

Na gedane zaken keerde de partner van Corma terug naar huis en de vertrouwde echtelijke bedstede. Maar midden in de nacht tikte hij Corma op haar schouder. “Hallo, wie ben jij?” vroeg hij. Ze zei haar naam en hij draaide zich om en sliep verder. Dat was het. Open einde noemen we dat. Op het belendende ikzeidegekcom blog fantaseerden ze er op los, hoe of dat zo gekomen zou kunnen zijn. Dat de partner vier dagen vreemd was gegaan met wisselende bedpartners en nog tegen betaling ook, dat was wel de meest nette. Gelieve de vuilspuiterij daar te lezen, hier houden we het netjes.

“Vroeger en oorlog voelen nog nooit zo als nu”

Het was Caroline Braam die vorige week het meest uit de toon vallende ikje geplaatst wist te krijgen. Ze zat in de Oude Gieterij naar een indrukwekkende voorstelling te kijken, te weten de Hengelo Heroes. Het ging over de oorlog en er ging voor haar een oude man zitten sniffen, om maar niet te zeggen huilen, janken, krijsen. “Vroeger en oorlog voelen nog nooit zo als nu” was de raadselachtige conclusie van Caroline, die later literair schrijfster wil worden of Dichter des Vaderlands, doe maar iets, als het maar hoogdravend is. Net toen ik daarom weer iets plagerigs over het kruidenvrouwtje uit het oosten van het land wilde schrijven kwam er een schip voorbij. Wat dat betreft heeft het voordelen als je studio op de rivier uitkijkt. Nooit saai. Er komt altijd wel wat toepasselijks voorbij.

Maar toch even: ik heb werkelijk waar gehikt van het lachen, met tranen in de ogen van de pret, over een potsierlijke opmerking van voormeld persoon op het naburige blog. De vraag van de beheerder was hoe het in algemene zin ging, een eerste tussenevaluatie van het blog: inhoud en layout. Daar was haar antwoord nietszeggend over, maar ze wilde wel kwijt dat ze “vereerd” was over het “toelaten” van haar bijdragen op het blog. Proest. Die bijdragen? Observaties over uilen, de eerste narcissen, mollen en zwaluwen bij haar in de tuin, kennelijk met veel toewijding opgeschreven in de stijl van de fenolijn van Vroege Vogels. Gewoon in het reactieveld tussen het dagelijkse gebabbel van de andere vijf reageerders. Het blog is toch niet bepaald De Gids, heur, grinnik. Er wordt helemaal niemand toegelaten of afgewezen. Da’s juist het supersympathieke kenmerk van dat blog.

Madam heeft het hoog in het literaire bolletje en overweegt na dit doorslaande succes nu een proeve van bekwaamheid voor een Literaire Uitgeverij. Als die haar niet al zelve ontdekt heeft. Grapje? Parodie? Nee, oordeel zelve: ze meent dit. Koddig.

Yolande Schweitzer speelde met haar leerlingen het mij onbekende “basisschoolspel”. Er kwam een pittige meerkeuzevraag: „Wie zwoer eerst trouw aan de Spaanse koning en leidde daarna de opstand tegen de Spanjaarden? Was dat: Erasmus, Willem van Oranje of Calvijn?” We horen er nu ineens de olijke stem van Philip Freriks bij, maar die was het niet. De leerling antwoordt onmiddellijk: „Willem van Oranje, natuurlijk.” Als Yolande hem complimenteert met het snelle en goede antwoord zegt hij: „Nogal logisch. Calvijn is een YouTuber en Erasmus is het ziekenhuis hier vlakbij. Het moet dus wel Willem van Oranje zijn.”

Grinnikdegrinnik. We zien en horen het voor ons. Die jongen komt er wel.

Even tussendoor: ik ontdekte op zaterdagmiddag tijdens het schrijven van het intro een wel heel mooi muziekie, bij toeval via het algorithme van Spotify. Het was van Andre Hazes samen met Kaz Lux, de laatste zonder twijfel de meest belangrijke zanger van Nederland en misschien wel van West-Europa. Ze blijken tientallen jaren geleden “The Thrill Is Gone” te hebben gezongen, een cadeautje voor de jarige Hazes. De man blijkt meer te kunnen dan “Een beetje verliefd”, hoewel het zangtechnisch natuurlijk ver achter blijft bij Kaz. Oordeel en geniet zelve:

En toen was het alweer bijna het einde van een weinig opzienbarende ikjesweek. Marlies Bleijs kopte vakkundig een actualiteitje in met een herinnering aan een verzuchting van een paar treinfanaten die de nieuwe trein van de NS, de ICNG, stonden te bewonderen, ergens in Akkrum in de zomer van 2021. “Wat een schattig optrekgeluidje” verzuchtte de een tegen de ander. Gelukkig verstond Marlies het ook en konden we het allemaal lezen.

“gebronsde Australiër met goudwitte krullen en getatoeëerde spieren”

Al net zo diepvervelend was het ikje van Marguerite Nolan die onder de titel “Man” los ging op, ja op wat eigenlijk? Er was geen touw aan vast te knopen. Ze zat op een feest aan tafel met haar “gloednieuwe feestkameraad Ralf”. Dus ja, een soort van Gordon, denk je dan, maar dan als vrouw. Ze dragen toevallig allebei “een glitterrok”. Wat zijn dat voor mensen, denk je dan als nette burger. Maar alsof dat nog niet genoeg opwinding is duikt er ineens een “gebronsde Australiër met goudwitte krullen en getatoeëerde spieren” op, die zich aan Marguerite en Ralf voorstelt met de raadselachtige tekst: „I’m Brian. Whatsup man? Nice to meet you, man.” Nou en zo gaat dat dan nog een hele tijd door. Man hier en man daar. “Is hij jouw vriend”, informeert Brian uiteindelijk en wijst op Marguerites “schitterende medesoldaat”. Huh? Schitterende wat? Het leest als een recent ontdekt script van Fellini, zij het dat de aangesprokene aangeeft met “they” of “them” aangesproken te willen worden. „Oh my god, I’m so sorry man,” zegt Brian. „No problem, man”, zegt Ralf. OMG! Daar zakt dus mijn broekrok grondig van af, zoveel is hier fout aan. Op z’n vriendelijkst vind ik het een gekunsteld dijenkletsertje. En laat ik het daar maar bij houden. Bij dit onderwerp kun je alleen maar verliezen.

Wil jij trouwens net als Bertie, Suske en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Er stond weer eens een duif naar binnen te koekeloeren. Een Turkse tortel om precies te zijn. Een mama of een papa. Waarom die naar binnen zat te turen met dat koppie zo karakteristiek scheef? Nou, ik was dus te driftig de klimop aan het snoeien en hopla, ineens keken mij twee paar angstige zwarte kraaloogjes aan. Twee jonge duifjes, in elkaar gedoken, op een nest, dat ik zojuist met de snoeischaar per ongeluk onthuld had. Ik meteen van de ladder af natuurlijk en de snoeischaar opgeborgen. Ik ga over een paar weken wel verder. Maar ja, papa en mama duif lieten zich de rest van de dag niet meer zien. Waren zich kapotgeschrokken en je weet hoe duiven zijn … laten de boel gewoon de boel en beginnen ergens anders wel een nieuw nest. De jonkies kunnen intussen de pip krijgen, doodvriezen of op z’n best verhongeren, als ik niet zou ingrijpen. Net toen ik de Dierenambulance had gealarmeerd kwam er een ouderduif terug. Wel met een duidelijk verwijtende blik, vinden jullie ook niet? Enfin, hij of zij ging nadrukkelijk heel lekker uitgebreid boven op de jonkies zitten en die leven vast allemaal nog lang en gelukkig. Net als ik. En jullie, als jullie wat liever worden. En jawel, ook deze week ga ik weer iets interessants meemaken, ik voel het gewoon! Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair.

Foto: “Verwijtend koekeloerduifje” © 2023 Bas van Vuren