Geluk. Hagar. Nieuwkomers. Paal en perk. Knop en ik. Dat waren ze, de titels van de ikjes van vorige week. Lees hieronder maar niet waar ze over gingen. Wat we ervan vonden. Het was niet veel. Het was eigenlijk bijna niks. Doe maar niet.
Audrey Verhagen is een “getrouwd mens’ en droomt als “guilty pleasure” weg bij het tv-programma First Dates. Als twee mensen van haar eigen generatie de eerste date doorstaan en besluiten elkaar nogeens te zien, denkt Audrey bij zichzelf: “Zie je wel, het is nooit te laat om het grote geluk te vinden”. Da’s triest om te lezen, vooral ook voor Audreys man. Zelf kijk ik er ook regelmatig naar, maar niet om weg te dromen of als stiekem pleziertje. Het is gewoon keivermakelijk en leerzaam om de medemens te bestuderen. Vooral de medemensen die niet in je bubbel zitten en die je dus bijna nooit hoort praten met elkaar, als ze dat al doen. Ook over hun tafelmanieren (opgedaan bij fastfood en all you can eat wok etablissementen) zou ik een boekwerk kunnen vullen. Maar dat doe ik natuurlijk niet.
“dan is er meer plaats voor een ouwe rat zoals ik”
Suske deed een oproep aan “de jonge dames” om hun nutteloze partners uit bed te schoppen, want “dan is er meer plaats voor een ouwe rat zoals ik”. Jaja. Zo kun je het ook bekijken. Of niet.
Het was gelukkig al weer snel tijd voor het volgende ikje. De ikjesdagen gaan snel vandaag de dag. Het was er eentje van Jan ter Heide en die had het over “Hagar”. Nou, dan weet je het wel, dan gaan alle NRC-lezertjes en andere gekjes snoeven met hun superieure Bijbelkennis. Jan staat als gids met een groep Amsterdamse scholieren van een jaar of veertien voor een schilderij van Carel Fabritius: Hagar en de engel. Een spuuglelijk klodderwerkje dat helegaar niet bij het verhaal noch sfeer noch entourage past, maar goed, Carel wist het destijds kennelijk te verkopen aan een onbenul die dacht dat het later iets zou opbrengen. Hagar is zoals we weten door Abraham de woestijn ingestuurd, zonder geld, zonder mobieltje en zonder papieren, en het mens sterft bijna van de dorst. „Heb je enig idee wat hier aan de hand is?” vraagt Jan aan de groep. Een meisje antwoordt: „Die vrouw zit, denk ik, erg in de shit.” Dus ja, da’s gewoon waar, en hopla, er komen toch zeker weer een stuk of tien extra bezoekers op af, schat ik over de duim.
Door Carel Fabritius – https://www.theleidencollection.com/artwork/hagar-and-the-angel/, Publiek domein, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=83318049
De prijsvraag “Bedenk eens een mooie kop mensen” (bedenker: Jan de Wit, die hield niet van komma’s en correct Nederlands schrijven) werd gewonnen door Heer Rozenwater. Zijn winnende kop was: „Die vrouw zit, denk ik, erg in de shit.” Hij was goed! Maar ja, wat wil je ook, Roosje was in supervorm, vanwege een paar rustgevende natuurwandelingen die hij in de Amsterdamse Waterleidingduinen had gemaakt. Er gebeurde daar helemaal niks, en hij beschreef het zo zouteloos dat je zelfs niet meer in de gaten had dat de Noordzee daar best dichtbij is. En de Hoogovens. En de bloembollenvelden. Ik heb daar jaren geleden mijn eerste waterspreeuw gezien, maar goed, wie interesseert zich daarvoor op dit blog. Niemand. Wat u zegt.
Bertjens beperkte zich de hele vorige week tot een (schrijve 1) reactie, die ik hier in zijn geheel afdruk:
“Test”.
Op mijn vriendelijke en ook best wel aanmoedigende antwoord: “Test geslaagd of faliekant mislukt, al naar gelang van wat je wilde testen” kwam geen reactie. Maar ik lees nu tijdens het schrijven van dit weekoverzicht dat dit door heupproblemen komt. Bertie kan wel lezen, maar zelf bloggen of reageren neemt te veel tijd in beslag. Ik hoop dat de nieuwe heup gauw goed gaat zitten, want zonder Bertie is er hier niet zo heel veel aan, hoor.
Het heeft het management van het blog behaagd om Bertie als aanmoediging en leuke attentie een Vrolijk Viltje te doen toekomen. Bertie, je kunt via het contactformulier je adres doorgeven – blijft onder ons – en het unieke viltje komt naar je toe. Helegaar met de post.
Intussen schreef ene Ignace Schretlen een pawi-achtige literaire vertelling over een stille straat waar hij “rechtsaf” in fietste. Ze woonden zelf “aan het eind”, voegde Ignace er nog aan toe. Locatie delen kon helaas niet via de NRC. Links op het trottoir, dus niet rechts, liep een man, dus geen vrouw. Ignace herkende hem niet. Maar ja, er waren maar liefst twee huizen in de straat die nieuwe bewoners hadden gekregen. Dus ja, dan voel je de clou al aankomen. Dan is die man vast een van de nieuwe bewoners. Dit is wel een Verhaal, hoor. Hier zijn de ikjes voor bedoeld. Terwijl Ignace de man voorbij rijdt, groet hij hem vriendelijk: “Welkom in onze straat!” Klinkt het verbeten: “Ik woon hier al tien jaar.” Ja, ja, nou, nou, dan kun je door de grond, toch? Hilarisch gewoon!
Ik denk bij dit soort zelfspotikjes nog altijd aan Mopperkont, die zo’n fan van die categorie was. Hij is al een hele tijd geleden geemigreerd naar een Zuidamerikaans land en is daar hopelijk gelukkig. Dat kan namelijk zonder het dagelijkse geprietpraat op een blog. Kan niet iedereen zich voorstellen.
Ons ontvielen vorige week maar liefst twee giganten uit de kleinkunst slash popmuziek: Paul van Vliet en Lilian Day Jackson. Mijn herinneringen aan de ontmoetingen met Paul houd ik lekker voor mezelf.
Lilian zal ik nooit vergeten omdat ze de eerste popzangeres was die ik ooit interviewde, ergens aan het Hofplein in Rotterdam, toen daar nog een keileuke discotheek stond. Maar het was vooral geen “disco”, dat liedje dat ze daar stond te zingen, vond ze en ze werd best wel een beetje nijdig over mensen die dat dachten. Disco was toen nog iets waar je op neer moest kijken. Mooie vrouw. Prachtig temperament. En goeie zangeres. Moge ook zij rusten in vrede.
Stephen op ’t Veld zag op vrijdag een ikje van zijn hand gepubliceerd, waar de eindredacteur “Paal en perk” boven had gezet. Bizar. Het ging over de bushokjes met gokreclames. Daar fietst Stephen langs en hij bedenkt zich dat de overheid hier toch een beleid voor had, die wilde daar toch “paal en perk” aan stellen? Ah, nu begrijpen we de kop. Maar weten wij veel, mensen, vraag dat aan iemand anders, zat er niemand achterop soms? Stephen fietst door en ziet dan een poster voor de aanstaande Koningsdagtrekking van de Staatsloterij. Oud nieuws. Fietst ook u rustig door, daar was echt niets aan de hand. Zelve won ik vervolgens maar liefst een (schrijve 1) euro in die trekking. Daar heb ik dit weekend een lekkere fles wijn, een Merlot uit Calabrie, van opengetrokken.
“Kon ik maar gewoon de hoorn van de haak gooien.”
En toen was het tijd voor het allerste mega rare ikje. Irmgard Tummers schreef dat ze “met Knop” kon omgaan. Ja, met Knop. Vroeger. De knop op het cassettedeck, op de kleuren-tv, op de CD-speler … “Met één druk op Knop doet de wereld precies wat je wil.” Dat was vroeger. Maar vanaf de jaren 90 “gaan” Irmard en Knop “niet zo goed”. Ja. Krom. Gekunsteld. Raar. Zo schrijf je niet. Haar scriptie verdwijnt als ze op ENTER drukt. En opbakbroodjes “worden beton” omdat de magnetron van Irmgard 27 onbegrijpelijke Knoppen kent. Alweer die Hoofdletters. Zo gaat het nog even door tot aan de onbegrijpelijke pointe: “Kon ik maar gewoon de hoorn van de haak gooien.” Van? Op toch?
In gedachten zag ik als schrijfster van dit werkelijk bizar slecht stukje proza een gezellig oud besje met krulspelden in het haar en een te groot kunstgebit, lekker in de weer met sherry en een jonge jenever voor haar partner, intussen krabbeltjes verzamelend voor de fenolijn. Geen kwaad in de zin, en oprecht denkend dat ze leuke stukjes kan schrijven. Type blij ei en niemand die haar uit de droom wil helpen. Omdat ze van blij ei ook ineens kan omslaan naar een lelijke gemenerd. Zo iemand. Maar toen zag ik op LinkedIn dat Irmgard broodschrijfster is, bundels en podcasts publiceert en een hele rits culturele baantjes onderhoudt. Dit ikje stond al binnen een half uur na plaatsing in de NRC trots op haar profiel. Dus ja, ik zwijg dan maar bedremmeld en probeer te vergeten dat dit bestaat en in een landelijk dagblad staat. Een blad waar ik zelf ook voor geschreven heb. Zo voelt plaatsvervangende schaamte, dacht ik somber en trok nog maar eens een Birra Moretti met Italiaans zeezout open. Dat hielp. En die fles wijn moest toen nog komen! Irmgard werd ineens een stuk sympathieker. Kon ik zelf maar zo prachtig schrijven als zij.
Wil jij trouwens net als Suske, Heer Rozenwater en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik ben weer eens naar de Keukenhof geweest. Al op de parkeerplaats, nou ja, -weiland, bewonderde ik de prachtige kleuren. Verder was het druk en warm en opnieuw besloten we om er nu toch echt niet meer heen te gaan, in ieder geval niet in het weekend. Net als alle vorige keren. En jawel, ook deze week ga ik weer iets interessants meemaken, ik voel het gewoon! Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair.
Foto: “Kleuren op de Keukenhof” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Taart
„Waarom neem je nou geen havermelk?” De moeder kijkt haar jonge puber verstoord aan. Ik zit in een café naast een tafeltje waar net een gezin is neergestreken. De jongen is zwijgend verdiept in zijn telefoon. „Leg je de telefoon even weg?” probeert ze. Vader komt nu ook aan tafel: „Ik heb de taart van de dag besteld.” De vrouw kijkt op. „Welke taart is dat?” Er valt weer een stilte. „Geen idee.” „Nou ja!” zegt de vrouw. Ze kijkt haar man niet begrijpend aan. „Misschien zit daar wel vlees in,” klinkt vanachter de mobiele telefoon.
Jan Buitenhuis
Ja, goed begin van de week. Je ziet het gezinnetje voor je. Je hoort de vermoeide verveelde sarcastische toon van de jongen. Prima. Houden zo! Die ikjes. Fijne werk- of pensioen- of ziekweek allemaal!
Goedemorgen Bas.
Ik doe weer mee, het gemis van de blogwereld was te groot, bovendien zit ik tot aan mijn nek vol met pijnstillers dus wat let me.
Het ikje van Schretlen is geweldig, past precies bij de Ignace die ik een beetje ken. Ik neem tenminste aan dat hij het is.
Het taartikje is ook best aardig.
Ah! Ignace is dus een man en geen vrouw. Zal zowel de voor – als achternaam dus weleens moeten spellen, is hij klaar mee! Bedankt lieve ouders … Als je hen kent, dan wordt zo’n ikje nog mooier, vind ik.
Fijn dat je weer terug bent en zelfs een beetje uit de heup kunt bloggen. Pijnstillers zijn niet fijn, misschien noodzakelijk voor het fysieke herstel, maar niet al te gezond. Hopen dat je snel weer je gezonde zelf bent!
Oh, Ignace is zekers een man, een ouwe nog wel en een broodschrijver. Zo wordt zo’n ikje een stuk beter. Ik heb het geslacht geruisloos aangepast, want dat kan op het internet. Vroeger moest je boeken gaan terugroepen en rectificeren. Nu verander je “ze” in “hij” (2x) en hopla, niemand ziet er meer iets van.
Komt helemaal goed.
Ignace is een man, bij mijn weten. 😉
En anders noemen we Ignace hullie/die.
Lilian Day Jackson deed me eerst geen belletje rinkelen, maar Spargo herinner ik me nog wel van de tijd dat ik in het weekend uit de bol ging op disco en andere pulp uit die dagen. Gelukkig heb ik er volgens mijn peut niets aan overgehouden.
Hagar herinner ik me van die strips met die viking die zo heette. Moet ik weer eens uit de kast halen, de strips bedoel ik, niet die viking.
Zelf dacht ik bij Hagar meteen aan een figuur uit Harry Potter, die goeiige lobbes met die bos haar, maar dat bleek Hagrid te zijn. Gelukkig dat ik het op tijd ontdekte.
Lilian werd dus bijzonder boos toen ik het over goeie disco, geen pulp, had. Dat was het niet! Geen disco. Geen pulp. Vond ze, maar niks mis met het nummer, de muzikanten en de zangeres.
Ik ken deze dame niet. Tim Bachman wel. No longer taking care of business, helaas.
Dank Ad. Drie maanden na zijn broertje Robbie, zo lees ik. De groep zegt me natuurlijk wel wat, maar somehow ben ik niet zo op de hoogte van samenstelling, geschiedenis, hits, schandaaltjes, en levenslopen. Wij van het blog wensen de nabestaanden, in het bijzonder zoon Paxton, namens alle lezers en niet-lezers sterkte met het verwerken van het verlies. De man was 71 jaar en da’s jong tegenwoordig.
Ach, maar dit is best wel een lief kabbelend liedje, hoor. Je moet het niet te vaak horen:
Rotterdammert
Gisteren vroeg iemand waar ik vandaan kom. Automatisch antwoordde ik dat mijn ouders in Turkije zijn geboren. Maar het voelde ineens best gek dat ik de vraag niet gewoon beantwoordde. Hij keek ook verbaasd en benadrukte dat hij wilde weten waar ik zélf vandaan kom.
„Ik? Ik ben geboren en getogen Rotterdammert.”
„Oh, bijzonder. Ik hoor toch echt een zachte g. Vandaar dat ik het vroeg.”
Begüm Pekbay
Wat is nou de grap? Volgens de auteur die zachte g, volgens de eindredacteur die t, of is dat een normale aanduiding voor een Rotterdammer, zou ook zomaar een onschuldig typefoutje kunnen zijn.
Oh, dat schijnt dus echt een woord te zijn voor een echte Rotterdammer, vanwege het dialect waarin de t er soms bekaaid afkomt. Weer wat geleerd, zie https://indebuurt.nl/rotterdam/genieten-van/mysteries/rotterdamse-mysteries-waarom-zeggen-we-eigenlijk-rotterdammert-en-kommie~64457/
Wat dan wel weer heel vervelend is, is dat de Amsterdammers zelfs dit gekaapt hebben. Een Amsterdammert is een paaltje, goh, daar staan ze voor en wordt zelfs ook gebruikt voor echte Amsterdammer in tegenstelling tot import. Wat origineel! Not.
Je kunt er zelfs een mooi metalen wandbordje van kopen, kijk maar en dan ga ik nu weer wat zinnigs doen.
https://hetrotterdamswarenhuis.nl/rotterdamse-producten/rotterdamse-producten/metalen-wandbord-een-echte-rotterdammert/
Herinneren
Een week na dato vroeg ik mijn opa naar het feest dat hij en oma hadden gegeven ter viering van hun 65-jarige huwelijk. Hij had moeite zich te herinneren hoe de dag was verlopen. Familieleden schoten te hulp en wezen hem erop dat die dag ongeveer zeventien kilo stamppot is gegeten (met soep vooraf) en de burgemeester op bezoek was geweest met een felicitatie. Opa wist het weer: „Het was een onvergetelijke dag.”
Emma Nahuis
Haha, er krulden een paar mondhoeken hier. Tikkie droog verteld, maar qua pointe prima. Alweer een hele tijd geleden dat we zo’n goeie ik hadden. Ik probeer me te herinneren welke dat was. Hij was in ieder geval onvergetelijk goed.
Geschikt voor verjaardagen. 😁
Bombardement
Elke keer als ik over de brug rij en in een flits de stad zie, dan moet ik er aan denken. Aan mijn vader die in het Witte Huis gelegerd was. Aan de vader van mijn vrouw, die bij het Maasstation lag. Aan die iconische foto van de brandende stad. Grote, zwarte rookpluimen die duidden op een verschrikkelijk verhaal. Het zijn al die hoge torens die mij daaraan nu herinneren. Elke keer weer.
Rob Wink
Ja, en elke keer weer wordt dit soort proza afgedrukt. Het is te hopen dat Rob niet elke dag over de Brienenoordbrug rijdt.
Maar goed, het is vandaag 4 mei en de vlag gaat zo meteen halfstok. Rood boven en de hele dag. Hoeft niet meer vanaf 18 uur, maar mag de hele dag. Lekker bakje koffie erbij en mijmeren maar, over het leven. Vanavond Zelensky bij Jinek. Die ziet ook dagelijks hoge torens en rookpluimen. Alles van waarde is weerloos.
Dienstbevel
Het is 1980. Als dienstplichtig onderofficier ben ik ingekwartierd in de kazerne Seedorf. Aan het einde van de dag drink ik met een dienstmaat een biertje. Hij was die dag commandant van de wacht. Naast de Nederlandse vlag moest hij ter ere van het bezoek van een Duitse generaal ook de Duitse vlag hijsen. Per ongeluk hing die vlag echter ondersteboven. Volgens de generaal was de vlag daardoor onteerd. Het bezoek eiste dat de vlag ter plekke werd verbrand. Mijn maatje had nog nooit met zoveel plezier een dienstbevel uitgevoerd.
John Broekman
Nou nou, effe lekker haten en negativiteit verspreiden op Bevrijdingsdag. Mooi hoor! Not.
Moeten nu ook alle Nederlandse vlaggen ritueel worden verbrand of is dat een typische Duitse gewoonte?
Man man, ik ga de vlag zo meteen maar eens fier in top hijsen. De halfstokke vlag van gisteren was toch minder. Wel jammer dat er vandaag bijna geen wind is.
Ree
Ergens in de jaren 70, zondagmiddag in een Amsterdams café. Ik zat aan een tafel voor het raam te kijken naar twee jongemannen die schaakten. Niveau ‘kroegschaak’, kon ik als beginnend clubschaker vaststellen. Een vriendelijke heer, in wie ik Hans Ree herkende, kwam tegenover mij zitten met een kop soep. Schakers kijken altijd mee als er geschaakt wordt, dus hij ook. Een paar minuten later was het partijtje klaar. De winnaar wendde zich uitnodigend tot Hans Ree: „Hé vogel, potje schaken?” Ree bedankte beleefd voor de eer.
Luc Negrijn
Tja, alvast excuses aan hen die altijd maar weer originele, afwijkende reviews eisen. Ik zeg hier gewoon puur wat ik van het ikje vind. Nou, je voelt hem al aankomen: ik word er bedroefd, moe en moedeloos van.
Het enige dat dit ikje bevestigt is dat Hans toen bestond, in het echt gezien kon worden en een potje schaken in een cafe afwimpelde. Dat zal wel vaker zijn voorgekomen. Hij is ook regelmatig naar het toilet gegaan, nog altijd trouwens, hij leeft namelijk nog (dat was het eerste dat ik googelde, want normaliter is het overlijden van een BN’er de aanleiding voor het delen van dit soort prietpraat), Hans liet weleens een windje, snoot zijn neus, zette zijn fiets op slot … al die dingen die mensen doen. Schrijf en publiceer daar alleen ikjes over als ze een onvermoede kant van de BN’er tonen of prachtig geschreven zijn qua verteltrant.
Heertje Rozenwater zal ook wel tientallen beroemde schakers van nabij hebben gezien, als simpel menneke in het publiek, het siert hem dat hij daarover nooit een ikje naar de krant heeft gestuurd. Wat dat betreft is het een prima kerel.
Ach, de man schreef vorige week de laatste aflevering van zijn schaakrubriek. Tja, dan krijg je dus dit soort ikjes. Er waren kennelijk geen betere. Het is niet anders en ik dank Hans namens alle lezers van de site voor zijn krachtige rubriek.
Hans, mocht je hem in kleiner verband willen voortzetten, of beter nog eindelijk eens over het veel interessantere dammen willen schrijven, meld je via het contactformulier. Er heerst hier een uitstekende sfeer en we hebben tal van schakers maar vooral dammers in de lezersschare met bovendien leuke prullaria zoals viltjes met opdruk.