Pinksteren en Wartaal. De website van de Woningbouwcooperatie die het niet doet. Vrouwen die Sherry drinken, behalve als ze zwanger zijn. Vapes in de Jaszak van je Dertienjarige DochTertje. Een Doktersjas in een Telefoonwinkel. En een sprintend Boemeltje van Utrecht naar Leiden. Dus ja, dan weet je het wel. Dan reis je weer door Ikjesland: het land dat bij elkaar wordt geschreven door getalenteerde lezers en lezerinnen van de NRC. Lees Hier waar het over ging en wat het IkjesPanel ervan vond. Hier op het sprankelende literaire Ikjesblog, niet te verwarren met de simpele keuvelblogjes die elders sudderen. Kijken we daar op neer? Welnee. Die mogen er ook zijn; net zoals je ook de tijdschriften op het vieze tafeltje bij de kapper of tandarts tolereert en zelfs weleens een Story doorbladert, omdat je toch moet wachten en de beroerdste niet wilt zijn en een goed hart hebt. Maar Dit Hier is andere koek. Hier is het verrassend, elke week weer, soms goed, soms wat minder, maar altijd Oorspronkelijk en met groot Plezier en Vakmanschap tevoorschijn getoverd. Tot jullie Dienst!
Dit blog heeft volgens hen een uitstekende “trust flow score”
We begonnen de week met Pinkstermaandag, doorgaans een dag zonder ikje en dat was het ook dit jaar. Geen ikje. Nul ikjes zelfs. Niet eens een halfje. Maar gelukkig werd het weekoverzicht wel gewoon ijzerenheinig gepubliceerd. Regelmaat is immers de moeder van het commerciele succes in bloggersland, zoals we weten. Sterker nog, precies op die Pinkstermaandagavond sloeg ik weer eens een aanbieding af van een bedrijf dat hier wilde adverteren. Ze hadden mijn blog bekeken en “deze ziet er erg leuk uit”. Dit blog heeft volgens hen een uitstekende “trust flow score” en de ideale “topical trust flow” voor de producten die zij willen promoten. Jammer dan, gaat u maar een houten deurtje verder, antwoordde ik schaterlachend, maar wel enigszins gestreeld. Want ja, zo’n trust flow die heeft niet elk blog in ikjesland. Wat het dan ook maar is. Eat your heart out gekkies en Roosje Herenwater!
Maar goed, ik had het over Pinksteren en dat er niet zo heel veel gebeurde. Bertie, onbezoldigd voorzitter van het Ikjespanel, werd zelfs een beetje warrig van Tweede Feestdagen in het algemeen. Suske, in de running voor “Algemeen Directeur” vond “warrig” wel passen bij het karakter van het Pinksterfeest, omdat ze daar 2000 jaar geleden ook wartaal begonnen te spreken. Ineens. En toen moesten de supporters van Feyenoord de urnen van hun overleden ouders nog in de Hofpleinvijver leegstrooien. Of was dat een week eerder? Zo’n Pinkstermaandag was het in ieder geval. Blij dat het voorbij is en het weer een week of 51 rustig is. Staat de Kerstboom bij jullie al?
Op de dinsdag kregen we een typisch dinsdagsikje voor onze kiezen. De week is dan net op gang, en de lezers zijn nog niet moegebeukt van al het lezen, het afkatten en het etaleren van hun algemene ontwikkeling. Dus de wat zwaardere verhaaltjes waar je over na moet denken, krijgen dan een kans. Zoals die van M. Verbeek. Hij of zij (is het een Martin of een Magnolia, je ziet het niet aan zo’n hoofdletter) lag in de clinch met zijn of haar woningbouwcorporatie, in het bijzonder met de afdeling IT. De website werkt namelijk niet en Verbeek had al verschillende keren in crescendo toonhoogte via de email gevraagd om dat nou eindelijk eens te fixen. Eikels! Voegde hij of zij in zijn of haar laatste email nog toe, alvorens woedend op “zenden” te drukken. Meneer IT had besloten om de woedende klant maar even te bellen, doorgaans koelen ze dan wel af. Maar nee, Verbeek beet hem toe dat hun website de enige is die op diens laptop niet goed werkt. Waarop meneer IT doodkalm antwoordde dat Verbeek de enige was bij wie “onze website niet werkt” en hem vriendelijk vertelde verder niks voor het opgewonden standje te kunnen doen. En hem of haar nog een prettige dag wenste. Haha, in your face, Verbeek! Ik denk dat het een hem was. Vrouwen gaan doorgaans niet zo uit hun plaat via de email.
Vier heerlijke zinnen waarop je je best moest doen.
Lang verhaal over niks. Woensdag ging het soepeler. Het ikje van Nienke Wuestenenk (ze kon vermoedelijk de twee puntjes boven haar u niet op het toetsenbord vinden, raar met zo’n achternaam, dan moet je het toch op een gegeven moment onder de knie krijgen?) was vier zinnen lang. Vier heerlijke zinnen waarop je je best moest doen. “Ik zit te broeden hoe ik het heuglijke nieuws zal vertellen”, was de eerste. Mooi toch? Waar is ze dan? Welk nieuws? De tweede zin is nog raadselachtiger. Het is een vraag: “Sherry?” Wie zegt dat dan, waarom? Oh, het is haar schoonmoeder, vooruit, die krijgen we erbij, had niet gehoeven. De derde regel gaat door met een droog “Nee, dank je”. En de vierde maakt het magistraal af met een “‘Gefeliciteerd’, concludeert ze” En dan breekt de plot door, misschien na een heel kort nadenkmomentje, gevolgd door het plotselinge bevrijdende snappen en dan de gulle lach of krul om de mondhoek. Die je soms ook hoort en ziet bij de betere cabaretier in de zaal van de schouwburg. Op de drie ikjesblogs snapte iedereen hem meteen, met uitzondering van de online schrijfdocente. Bijzonder. Alle andere leden en voormalige leden van het ikjespanel begrepen en waardeerden het ikje in hoge mate. ” … een hele vette dikke prima ik”, verklaarde zelfs een coryfee, “Een van de betere van de laatste jaren”. En Bertie bestempelde het kort en krachtig met “een prachtikje”. Die kan Nienke in haar zak steken. Want dat zegt Bertie niet vaak.
Tja, en dan voor het contrast heb je vaak de volgende dag een keislecht ikje, da’s het mooie van de NRC-ikjesredactie. Ze componeren de week alsof het een muziekstuk is. Laura Hage had stiekum in de jaszak van haar dertienjarige dochter zitten wroeten. Hoe kom je erop? En daarin vond ze dus allerlei verboden spullen, waarvan “drie vapes” nog de meest onschuldige waren. Laura schaamt zich niet en legt ze naast het bord van haar nietsvermoedende dochtertje op de keukentafel. “Hier zijn je vapejes, schat”, zegt ze hatelijk. Bijtend. Giftig. Met een van woede vertrokken gezicht, met de lippen tot een quasi-vriendelijke grimas geperst, loopt ze meteen zogenaamd haastig naar boven. “Mam?” roept haar dochtertje haar achterna, “die dingen zijn hartstikke slecht voor je, hoor! Hallo?!” Voor de schrijversdocente: het dochtertje was dus verontwaardigd dat haar moeder haar niet uitfoeterde, zich niet ongerust maakte, kortom, niet genoeg van haar dochtertje hield. Laten we maar gauw naar het ikje van de volgende dag gaan.
Voor leuke meiden heeft hij heel andere grapjes in zijn repertoire
Dat ging over een doktersjas, gedragen door de bediende achter de balie van een telefoonreparatiewinkel. Gabriël van Rosmalen schreef het en zwijmelde over de warme sprankelende humor van de jongen. Het joch was nog niet de helft van haar leeftijd en hij veroorloofde zich dus een belegen mopje: „Ik kan u vertellen mevrouw, het is een lastig gesprek wanneer je iemand moet vertellen dat zijn telefoon is overleden.” Voor leuke meiden heeft hij heel andere grapjes in zijn repertoire, maar goed, eerst die ouwe de zaak uit helpen.
Jullie merken het al, op dat ikje over de sherry na, was het niet veel soeps vorige week. Het voltallige ikjespanel, zowel hier als op de andere sites, was dan ook een beetje suffig. Er werden her en der wat vulgaire trollen geblokkeerd en geband, maar die duiken onder andere namen wel weer op. ’t Is echt onkruid. Niet weg te krijgen. Triest wat sommige mensen anoniem achter hun computertje of boven hun tabletje op de wc denken te kunnen schrijven over andere mensen. Andere mensen die hen niets hebben aangedaan. Zo zonde dat de GGZ er voor dit soort mensen niet meer is. En nee, om nou via het internet voor GGZ’tertje te spelen, daar hebben de meeste mensen op dit en het naburige blog dus geen zin in.
“En klaar met wat, Jasper??”
Het laatste ikje van de week kwam als geroepen, maar … was ook een dikke vette teleurstelling. “Boemeltje” stond erboven en dan weet je het al, dat wordt er weer eentje die de NS gaat afkatten, reizigersleed gaat delen en misschien zelfs wel verkapt op gaat roepen om het kabinet Rutte ten val te brengen. Mits dat nodig is. Of mogelijk. Jasper Enklaar (“En klaar met wat, Jasper??”) zat erin, in dat boemeltje en filosofeerde dat het tegenwoordig een “intercity met sprintermateriaal” heet, maar dat het allemaal nog hetzelfde is als driehonderd jaar geleden toen hij er als dienstweigeraar in zat, klaar om zich aan de A12 vast te plakken, die toen nog niet bestond, tegen de klimaatverandering die toen nog niet begonnen was. Vroeger was alles beter, dat wel. Veel en veel beter.
Wil jij trouwens net als Bertie, Suske en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens iets creatiefs en innovatiefs aan het doen. Dat doe ik soms ook in Pakhuis de Zwijger, een paar keer per kwartaal. Het eindresultaat is soms, niet altijd, op de televisie te zien. Nu ook weer, ergens in de tweede helft van juni. Was ook erg leuk om te doen. En daar gaat het om. Maar toen ik weer naar buiten stapte, daar in die asfaltjungle met vervelende opdringerige mensen die Amsterdam is, toen zag ik een mooi bosje paarse bloemen. Stukje natuur in de grote stad, wuivend naar tram 26 die van CS naar IJburg gaat. En weer terug. Met allemaal vervelende lawaaierige mensen erin. Als je niet met de auto bent tenminste, haha. Er stond ook nog een grappige ijscowagen van “ik wil een ijsje punt nl”. Maar goed, je kunt niet al je foto’s kwijt in zo’n wekelijks blogje op de maandag. Moet je me maar op Twitter volgen. Daar is het elke dag kei actueel en keileuk. Met en zonder spaties. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer iets interessants meemaken! Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Blommen bij de tram” © 2023 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Zwaar
Ik doe weekboodschappen. In de bocht tussen het fris en de nootjes zet ik mijn hele lijf in om de volle kar door de binnenbocht te sturen, in een poging de vrouw met het mandje in de buitenbocht niet te raken. Zij en ik wisselen een blik. De vrouw zegt: „Zwaar, hè….” Gretig knik ik en lach breeduit. De vrouw gaat verder: „…om veel geld te hebben”. Op het scankassaplein dringt de opmerking pas tot me door. Met een gloeiende hals reken ik af.
Brecht Dik
Tja, maak ik me in het weekoverzicht vrolijk over iemand die de clou van een ikje niet snapte … krijg je deze. Ik snap hem niet. Karma.
Ook na meerdere malen lezen heb ik geen flauw idee waarom Brecht die gloeiende hals (van schaamte neem ik aan) heeft.
De vrouw denkt dat ze leuk is. Of dat ze hem fijntjes heeft uitgemaakt voor rijkaard. Of weet ik veel, ik zou wel een antwoord geweten hebben in plaats van me te schamen.
Goedemorgen overigens, goed intro.
Oh? Zal dan wel in Amsterdam gebeurd zijn?
Goedemorgen! Dank! Tussen de bedrijven door geschreven, want man man wat krijgen we een hoop visite zodra het mooi weer is 😂😂
Ik vraag me af hoe die mama zou gereageerd hebben moest ze in plaats van enkele vapes een handvol condooms gevonden hebben. Gelukkig heb ik geen kinderen meer in huis om op te voeden.
Zo is het, het had allemaal veel erger kunnen zijn. Lidmaatschapspasje van de VVD bijvoorbeeld, ik noem maar wat.
Gelukkig hebben ze op die leeftijd nog geen stemrecht.
Jaja, inmiddels ben ik erachter dat dit ikje inderdaad een mevrouw betreft die jaloers is op iemand die het “beter” heeft dan zij en dat nog hardop zegt ook, met bijtend sarcasme.
Herkenbaar: als je succes hebt, als je het naar je zin hebt, als je mooi woont, leuke vriendin hebt, kortom een prettig leven hebt … dan zijn er bosjes mensen die je dat misgunnen. En dan gaan ze in hun machteloosheid op je zitten vitten en hopen dat het slecht met je gaat. En natuurlijk is het voor hen ook prijs schieten via de social media en reacties op blogs.
Hopen dat die giftige mevrouw in die supermarkt zich niet in haar winkelmuntje heeft verslikt, of met haar giflippen in haar winkelkarretje is blijven steken.
Die mevrouw had een mandje. Had geen karretje nodig voor de paar boodschapjes die zij zich kon veroorloven, denk ik.
Scherp! Dan hoop ik dat ze zich niet met haar worstenvingertjes met brokkelige rouwrandnageltjes in de mazen van haar nylon Action boodschappennetje verstrikt.
Vreemd gedrag
Onze tuin is stil, de voedersilo wordt niet meer bezocht door het koolmezenpaar. Het vrouwtje hebben we al een week niet meer gezien. Het mannetje zagen we afgelopen donderdag nog een keer. Hij pakte alle zaadjes stuk voor stuk uit de silo, maar at niets. Alles gooide hij driftig op de grond. Wat een vreemd gedrag. Toen vloog hij weg om niet meer terug te komen. Wat zou er gebeurd zijn? Eenzaamheid? Verdriet? De buurvrouw vertelde gisteren dat haar kat twee koolmezen had gevangen. Wat een droevig einde.
Martine Roos
Martine heeft een dikke duim. Een koolmees die “driftig” alle zaadjes op de grond gooit? Een tuin die “stil” is vanwege het ontbrekende bezoek van twee (2) koolmeesjes? Hoe klein is die tuin dan wel niet? Dat een kat twee koolmezen vangt hoeft ook al niet in de krant, dat is immers normaal dierengedrag en het gebeurt dagelijks en overal. De gebruikelijke overbodige laatste zin is een draak; dat het een droevig einde is hadden we zelf ook al door. Ook hier gaat de vlag niet uit als er weer eens een paar vogels dood gaan. ’t Is de natuur.
Enfin, normaal mensengedrag zou het zijn als Martine deze natuurobservatie uit eigen tuin inspreekt op het bandje van de Fenolijn van Vroege Vogels. En als ze bejaard genoeg is en het saai genoeg opschrijft, dan heeft het naburige blog ook vast wel een plekje voor haar verhaaltjes.
Bel zelf ook eens, dat antwoordapparaat van de Natuurkalender, als je het netjes op toon inspreekt dan kom je nog op de radio ook: https://www.bnnvara.nl/vroegevogels/natuurkalender-fenolijn
Attentie: belkosten vanuit locaties langs de Duitse en Belgische grens kunnen buitensporig zijn, al naar gelang de kwaliteit van het mobiele netwerk.
Buitenland
Tijdens hun vakantie in Twente maken mijn ouders een fietstochtje door de omgeving. Nadat ze ongeveer honderd meter de grens met Duitsland gepasseerd hebben, roept mijn moeder: „Het is hier zó mooi, daar hoef ik echt niet voor naar het buitenland!”
Sjoerd Nauta
Gepasseerd “zijn”, Sjoerd. Voor de rest lekker kort, geen dijenkletser, maar altijd leuk om je vrolijk te maken over je ouwe moedertje. Doen jullie je hele leven toch al? Het mensje heeft zich haar hele leven in dienst gesteld van het gezin, en wordt als dank niet voor vol aangezien. Als ze ’s avonds maar een lekker maaltje op tafel zette en elke week netjes op tijd je voetbalspullen waste. Die generatie ja. Die komt nooit meer terug.
Soorten mensen
Na een hoop prestigieuze werken te hebben gelezen van vele wetenschappers, ben ik tot de conclusie gekomen dat al deze slimme kerels er geen zak van begrijpen. Wat hebben ze ons gegeven, behalve vage beschrijvingen en wetenschappelijke reducties van de menselijke aard? En nog steeds hebben ze het niet kunnen definiëren, de dwazen. Er bestaan maar twee soorten mensen op deze wereld: zij, die hun hand opsteken als ze voorrang krijgen in het verkeer, en zij, die dat niet doen. En die laatsten, dat zijn de klootzakken.
Hanna Goudriaan
Het absolute dieptepunt is bereikt: kop, onderwerpkeuze, stijl en toon, “reducties van de menselijke aard” en het ontbreken van een verhaallijn. Geen beginnen aan. Ik breng de dag vandaag door, gillend van wanhoop, en uiteindelijk snikkend in een hoekje.
Werk
Voor me uit fietsen drie jongens van omstreeks zestien jaar. Ze praten over hun baantjes. Ik hoor de een zeggen dat hij maar tot vier uur werkt. De andere twee vinden dat een makkie. „Maar”, zegt hij, „daarna moet ik nog naar mijn oma, en dat is ook een soort van werk, eigenlijk.”
Liedewij van Tuin
Wakker worden en nog voor het ontbijt ikjes kopiëren en plaatsen, da’s ook een soort van werk, eigenlijk. Het gaat me steeds meer tegen staan. Maar ja, ik mag niet klagen. Ik had ook schoonmaker van stationswc’s kunnen zijn, politieagent, gevangeniscipier, politicus of influencer.
Gezien de leeftijd van die jongens vind ik dit ikje best aardig.
Ah! Ja, best wel oud, ja, om zo braaf te zijn.
Zonnetje
Ik onderga een chemokuur. Iedereen weet wat dat betekent. Het is heerlijk weer, dus ik besluit lekker buiten in het zonnetje te gaan zitten. Bezorgd vraagt iemand of dat wel mag, in de zon net na zo’n chemo. Dat weet ik niet, maar kanker zal ik er niet van krijgen.
Sylvia Luyt
Ja, en steek er een peuk bij op, Sylvia. Opnieuw een overpeinzinkje in plaats van een anekdote. Wie is die iemand? Postbode, echtgenoot, opblaaspop? We weten het niet. Verder wens ik Sylvia natuurlijk een lang en gelukkig leven toe.
Wow, een korte Google leert dat het ten strengste wordt afgeraden om in de zon te gaan tijdens of tot zes weken na een chemokuur. Vertelt zo’n arts dit niet? En Sylvia kan wel stukjes schrijven maar niet zelf googelen?