Als expat in Zwitserland moet je niet boren, grasmaaien, naar muziek luisteren tijdens Ruhezeit. Anders wordt er geklaagd bij de huisbaas.
Een oudere buurvrouw belt aan en vraagt of we haar ooit horen. „Nee, hoor”, zeg ik. „Wij horen nooit iets.” Wat een lief mens.
Net voor ik haar eens op de koffie wil uitnodigen, schreeuwt ze boos: „Nou, ik jullie wel.” Ik ben stomverbaasd. Dus licht ze toe dat ze inderdaad geen lawaai hoort. We lopen dan ook altijd op pantoffels. Maar ze hoort ons „schuifelen, als het ’s avonds heel stil in huis is”.
Stel dat je zoon en schoondochter in een bos wonen. En dat de vierjarige Liam uitgehongerd zegt te zijn. Een vriendin laat je haar splinternieuwe keuken zien. Dan kun je best voor de feestelijkheid thuis een flesje bier opentrekken. Je maakt daarna een wandeling met Walter, je foeilelijke hond. En je ziet een dame op leeftijd voorbijfietsen door het rode stoplicht.
Dan weet je dat je in ikjesland bent. Het land dat de lezers van de NRC elke week weer vullen met dingetjes en ditjes en datjes, kortom ikjes. Hier bespreken we de leukste en het leven in het algemeen. Kijk maar mee, doe maar mee, je zult er geen spijt van hebben.
Een vrolijke autistische zoon. Een dochter van tien jaar. Een buurvrouw van 96 jaar in een rolstoel. De moeder van een buurkind. Twee meiden van een jaar of vijftien. Een trouwe postbezorger van 60+ met grijs haar en een fiets.
Wat ze met elkaar te maken hebben? Ze waren allemaal protagonisten in evenzovele NRC-ikjes van vorige week. Ze deden iets. Ze zeiden iets. Ze waren verantwoordelijk voor een clou. En ze hadden allemaal iemand in de buurt die de moeite nam om hun bon mot naar de krant te sturen. Leuk hoor, nu kon iedereen meegenieten en er wat van vinden. Lees het hieronder nog eens op jullie gemakje na, qua hoogtepunten dan.
De dochter van Judith Hendriksen richt een studentenkamer in. In een hoge kast in de keuken wil ze de schoonmaakspullen plaatsen, want daarin kun je volgens haar moeder het best spulletjes zetten die je niet vaak nodig hebt. En hopla, daar heb je al weer een ikje geplaatst in de NRC. Wat een armoede, wat u zegt. Maar we doen het er voorlopig maar mee, in deze rubriek die zo langzamerhand steeds meer op een In Memoriam voor het Ikje gaat lijken, volgens Bertie. En gelijk dat ze heeft.
De Schrijvende Rechter (DSR), iemand die alleen maar dankzij de ikjes een bekendheid is geworden, althans bekendheid in de heel kleine ikjescirkel, reageerde zijn chagrijn af op het onderhavige blog. Een “margeblog” noemde hij het, “waar sommigen je voor de lol aan puin schrijven”. Met die sommigen had hij volgens mij vooral zichzelf op het oog, maar misschien weet hij dat niet.
“Omdat Ben & Jerry eigenlijk de enige twee leuke mannen op de wereld zijn …” Deze grove leugen was de pointe van het ikje van Marijke van Harskamp vorige week. Het ging over het liefdesverdriet van een 17-jarige dochter. Had haar vriendje het uitgemaakt? Nee, zij had dat helemaal zelf gedaan. Haar vriendinnen voerden haar als troost een bakkie schepijs. DSR (De Schrijvende Rechter) wenste alle betrokkenen veel sterkte en herinnerde nog maar weer eens aan psalm 141: ‘Heer, zet een wacht voor mijn mond, behoed de deur van mijn lippen.’
Het ikje – of misschien wel de reactie van DSR – maakte LOLA LOVES CHAMPAGNE aan het lachen. Ik vermeld dat omdat dit haar eerste reactie alhier is, en dat vieren we altijd. We gooien haar driemaal in de hoogte, hopla, verkeerd opgevangen, blauwe plek, maar daar moet je tegen kunnen, dat is de ontgroening. Ze heeft een keileuke site trouwens, ga daar maar eens kijken. Ze neemt je daar mee in haar zoektocht naar dat ietsje meer dat haar leven kleurt.
Mijn vrouw en ik maken ons regelmatig boos over zwerfafval. Vorige week deden we mee aan een Cleanup. Bij de ingang van het park kregen we handschoenen, papierprikkers en vuilniszakken. Stoer trokken we een oranje hesje over onze kleding aan. Toen onze zak vol was liepen we tevreden terug naar het verzamelpunt. Een moeder met een kind aan de hand kwam ons tegemoet. „Mama, wat doen die meneer en mevrouw?” Terwijl ze haar kind van ons wegtrok antwoordde ze: „Ssst, die mensen zijn héél stout geweest en nu hebben ze straf.”
Nico Groen vertelde over een dame die naar “Villa Mony” zocht en dat bleek een gebouw te zijn waar met koeienletters “Philharmonie” op de gevel stond.
Na een korte stilte volgt een overpeinzing
Dan was er nog een diepzinnig bedoelde ik van ene Thomas van der Schoor over het jagen. Zijn zesjarig kind (of het een zoon of een dochter was zullen we nooit weten) wilde weten waarom jagers dieren doodschieten. “Voorzichtig leg ik uit dat te veel dieren van één soort niet goed is voor de natuur en dat jagers daarom soms sommige dieren doodschieten. Na een korte stilte volgt een overpeinzing: „En wat doen ze dan als er te veel mensen zijn?”
Dat “na een korte stilte” is een klassieker, zoals wij ikjeslezers weten.
Beroepsschrijver Martin van der Jagt had weer eens een ikje verzonnen. Een kunstig opgebouwd plotje, waarin een misverstand over een kaartje bij een boeket bloemen voor gieren en brullen moest zorgen. „Veel liefs, blijven graag nog eens bij jullie slapen!”, stond op het kaartje dat hij zogenaamd aan zijn “nieuwe baas” gaf. En dat zogenaamd voor iemand anders bedoeld was. Het was allemaal de schuld van de bloemist.
Dit nooit meer, wist ik.
Vroeger hadden we John Lantings’ Theater van de Lach voor dit soort humor. Een bepaald publiek lachte zich er letterlijk de tranen in de broek om. Ik heb er in mijn vroegste jeugd een keer tussengezeten, in een zaaltje in een provinciestad. Met mijn ouders en nog wat aanhang. Vervolgens ben ik mijns eigen weegs gegaan. Dit nooit meer, wist ik. Hier hoor ik niet bij. En het was toen, in de garderobe van dat zaaltje, dat ik besloot te gaan studeren. Met het bekende gevolg dat ik nu cultureel een kei ben en een een blog als dit mag runnen en met een publiek als jullie in contact mag staan.
Uit dat publiek daar in mijn jeugd in die provinciestad bij de opvoering van het Theater van de Lach zijn een aantal jonge mensen uiteindelijk bij de NRC terechtgekomen. Bij de ikjesredaktie, de allerlaagste trede op de krantenladder, nog onder de schoonmaakploeg. Ze zitten er nog altijd.
Over ikjes, een boerin, poëzie en boeken, muziek, nieuwe blogs, Twitter en reclame
Daar gaan we weer. Een overzicht van al het moois van vorige week. Er was ook heel veel lelijks en naars in de wereld, maar dat laten we hier aan ons voorbijgaan. Hier is het aangenaam, hier mag je wegdromen.
Ikjes
Mirjam Killian wandelde op het platteland. Zegt ze. Ze zag een “prachtig kind van een jaar of dertien met lange donkere vlechten in blauwe overall”. Deze boerendochter wist, zo bleek uit het gesprek dat Mirjam met gevaar voor eigen leven met deze inboorlinge voerde, niet wat de bovenkant van het bloembolletje was dat ze aan het poten was. Jaja, en dat moest in de krant.
Voor mij wel een aanleiding om uit te zien naar de Boerinnenkalender van pak hem beet 2025 en om al mijmerend een ouwetje weer eens van stal te halen. De olijke foto van één van de meisjes, dat misschien ook nog niet wist wat de boven- of onderkant was, wordt vele malen aangeklikt alhier op de site. Met name in de avonduren. Hoe zou het met haar gaan? Mijmer mijmer.
Een vermakelijk misverstand tekende Eva Vennema op. Haar dochter van 5 verveelde zich en belde met de telefoon van haar moeder naar een vriendinnetje. Na een paar seconden hangt ze op en vertelt dat het vriendinnetje even naar de bieb is. Hoe of ze dat weet, wil mama Vennema weten. Ze had een antwoordapparaat gekregen: „Please leave your message after de beep.”Lees verder “Ik krijg het warm (229)”
Soms krijg je een titel in je schoot geworpen. Er stond vorige week zaterdag een ikje in de NRC van Ilse Harmelink. Ze reed met haar puberdochter langs een weiland vol schapen met gekleurde achterwerken. Stempels voor als ze seks hebben gehad. En boven dat ikje had een jolige eindredakteur “Gekleurde billen in de wei” gezet. Hopla. Klaar. Niks meer aan doen.
Leesclub “De Gekleurde Billen“, ja, lach maar
Verder ga ik het hier niet over hebben, want wij weten er al alles van, ik wel tenminste, maar ik heb veel groter nieuws. Dat er een nieuwe Leesclub is opgericht. Nog zonder titel, maar die komt wel. Leesclub “De Gekleurde Billen”, ja, lach maar. Lees verder “Gekleurde billen (221)”
Bas van Vuren, aangenaam 