Dat zijn geen takkies (445)

Uitgespeeld, meisje! Die daggoes zijn aan het planken, ik zeg ‘t je, gast! En wat ga jij volgend jaar doen? Uw aansluitpunt is actief! Dat ga ik nu eens lezen! Doe mij maar lekker een flinke schietpartij op straat! Er wordt wat afgeschreeuwd in Nederland. Dit was nog maar een kleine greep. De uitroepen stonden in de NRC van vorige week en ze worden hieronder besproken door het ikjespanel. Lees maar gauw verder en … doe ook mee!

Ze levert een kinderbedje in

Een corpulente heer op een mannenfiets fietst door het kringloopcentrum. Hij zoekt naar hulpeloze meisjes, vrouwen en dames die hij helpen kan met het tillen van dit en het slepen van dat. Wat een leuke man! Hopla, daar ziet hij een oudere vrouw lopen. Ze levert een kinderbedje in, een traphekje en een paar speelgoedberen. Haar kleinkinderen zijn er te oud voor. Maar wat die zwaarlijvige mannenman op die opafiets naar haar roept? “Uitgespeeld meisje!” Hi. La. Risch. En zo onbeschoft dat dit vrijwel zeker in of rond Amsterdam gespeeld moet hebben. Willemien Mekenkamp tekende het voorval voor ons op en zag het in de krant terug. Volgens de waarnemend voorzitter van het ikjespanel, Bertie, was de man in een lollige bui en een slijmbal. Dat dus. Helemaal goed! En weer een uitroepteken gescoord.

“„Hey bro’s, kijk dan, twee takkies!”

T. Westermann, Tjeerd of Tibbe voor zijn vrienden, sjokt achter drie jochies van een jaar of twaalf aan. Want ja, waarom zou je ze inhalen. Je hebt zo een mes in je rug. Aan de overkant van de straat staan twee trillende teckeltjes. De kleinste van de drie jochies wijst ernaar en roept: “„Hey bro’s, kijk dan, twee takkies!” De tweede jongen zegt dat de determinatie niet correct is. Het jochie wordt dan natuurlijk boos, want zo zijn ze wel, spreek ze niet tegen die kereltjes. En uiteindelijk, nadat er een hele oploop is ontstaan, politie erbij, afzetlinten, dranghekken, traumahelikopter alvast omdat je nooit kunt weten, uiteindelijk sust de derde jongen de zaak: “Dat zijn geen takkies, die daggoes (honden) zijn gewoon aan het planken, ik zeg ’t je gast.”

Jaja, ook deze is Hi. La. Risch en om te lachen. Dat jullie niet denken dat er alleen maar saaie sombere stukken in de krant staan. Het is even zoeken, maar dan ga je ook helemaal uit je plaat van de pret.

Zo kwam de 19-jarige kleinzoon van Annelize van Dijk bijvoorbeeld bij oma eten. Ook zo lachen. Met zijn nieuwe vriendin, die een jaar jonger is, dus zo ongeveer 18 jaar schat ik. Belangrijk om te vermelden: ze heeft net haar VWO-diploma gehaald, dus ze is een echte bolleboos. Ze kletsen wat met het oude besje, wat ze dit jaar gaan doen en volgend jaar, je kent dat wel. Dan verrast de meid de oma met een welgemeend: “En jij? Wat ga jij volgend jaar doen?”

lekker thuisblijven, mantelzorgertjes erbij

Dat Annelize hier zo verbaasd over is dat ze het opschrijft en opstuurt en zich in haar koffie verslikt betekent dat ze zichzelf eigenlijk al afgeschreven had. Zij is klaar. Zij doet geen dingen meer. Ze wacht op het einde. En dat mag en kan, zeker tegenwoordig, lekker thuisblijven, mantelzorgertjes erbij, lekker goedkoop. Kunnen de miljarden naar die arme mensen van het bedrijfsleven en naar de boeren.

Ruud Janssens kreeg een bericht van zijn provider. Zijn aansluitpunt is nu actief, stond erin, en de storing was verholpen. Nou, dat was hij dus niet! De provider stuurt tientallen monteurs, en nog wel dezelfde week. Maar Ruud staat ze uit te vloeken, geeft ze geen koffie en schrijft zure stukjes en vlammende protestmails naar Koning Klant en mr. Frank Visser. “Glasvezel, uw snelle supersnelle verbinding” geeft hij als uitsmijter alvast aan de voice-over mee. Want ja, glasvezel is iets snels, dus als dat kapot is moet het ook snel gerepareerd zijn. Net zoals een auto ook sneller gemaakt moet worden dan een fiets. En een speedboot die aan het zinken is sneller gered moet worden dan zo’n langzame rondvaartboot in de Amsterdamse grachten. Ik weet niet wat voor werk Ruud doet, maar laten we hopen dat hij wel elk probleem meteen oplost.

„Dat ga ik nu eens lezen”, zegt Krol

Monique in ‘t Veld was op ‘t station. Daar staat een ouwe nicht naar haar te wuiven met een vijfeurobiljet. Nee, het is niet wat jullie nu denken, viespeukjes dat jullie me d’r eentje van mij zijn. Het is namelijk Henk Krol, de pensioenenmeneer die nu met die enge Van Haga een eng partijtje wat groter gaat maken. Terwijl Henk eigenlijk een doodgoeie vent is. Of Monique voor die vijf gulden even een Story voor hem wil kopen bij de kiosk. Hij kan zelf niet door de poortjes met zijn dikke reet. „Het laatste wat ik ergens over je gelezen heb, is dat je terugkeert naar de politiek. Is dat zo?” vraagt Monique, want ja, ze voelt dat hier een nieuwswaardig item in de lucht hangt. „Dat ga ik nu eens lezen”, zegt Krol. Hartelijk. Want zo is die man. Charmant, vriendelijk en opgeruimd. Jammer dat die B&B niet liep, daar was hij echt veel meer in zijn element dan in Den Haag en bij VI.

Joke, een soort van vliegende keep van het ikjespanel, soms is ze er maar meestal is ze er niet, schreef naar aanleiding van dit voorval: “Toen poepten ze op de ramen en werd het donker”. Ze schreef dit om een uur of vijf in de middag, dus de sherry kan al op tafel gestaan hebben in huize Jokezelf.

Hij vindt het heel spannend

En oh, wat missen we met zijn allen Mieke Kerkhof en de verhalen uit de verloskamer. Ene Silvia van Esdonk bleek zich al warm te lopen om Mieke ooit te vervangen. Ze is verpleegkundige op de verloskamer, want ja, je moet ergens beginnen. Meteen die baby uit die vrouwen trekken, da’s andere koek. Daar moet je wat ervaringsuurtjes voor opbouwen. Tijdens een bevalling ziet ze de aanstaande vader wit wegtrekken. Hij vindt het heel spannend en zij spreekt hem moed in. Hij blijkt in het dagelijkse leven, als hij niet met zijn vrouw in de verloskamer een ikje zit mee te maken, politieagent te zijn. „Doe mij maar lekker een flinke schietpartij op straat in plaats van zo’n bevalling hier.” zucht hij en valt dan met een gigantische dreun flauw. Het ziekenhuis trilde nog heel lang op zijn grondvesten en daarmee werd de ikjesweek wel heel abrupt afgesloten. Dat heb je weleens. Vandaag breekt er weer een nieuwe ikjesweek aan. Kijk maar in het reactieveld hieronder. De ikjes zullen zich aaneenrijgen tot het fraaie weekoverzicht dat volgende week verschijnt. Geniet ervan, zolang het nog kan.

Wil jij net als Bertie, Joke en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was weer eens aan het winkelen geweest. Ditmaal bij de Jumbo, want ik wissel ze een beetje af, die supermarkten. Zodat ze scherp blijven. Ik zag tijdens het doen van de dagelijkse boodschappen ineens een drinkbakje voor honden. Niet dat ik die heb, honden, drinkbakjes ook niet, maar dat was het dus: er komt weleens een teckel op bezoek en die heeft dan geen drinkbakje. Slobbert luidruchtig uit een random schaaltje uit de kast. Niet prettig. Want daar eet ik dan later in de week mijn Brinta weer uit. Dat gaat dus nu niet meer gebeuren en nee, zo kippig ben ik ’s ochtends niet, dat ik inene uit dit vrolijke bakje mijn graanontbijt ga eten. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer iets interessants meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Bakje voor het hondje” © 2023 Bas van Vuren