Nuttige dingen (452)

Klassieke Top Zoveel. Een atelier waar kinderen spelen. Herfstvakantie. Een scheet om een nies te verbloemen. Spijkerzwijgen. En een Burgemeestersontbijt. Dat maakt nieuwsgierig toch? Zo is het, lees gauw verder om te zien waarover dit allemaal gaat.

En toen reed Benno bijna in de vangrail

Het waren de ikjes uit de NRC! De vaste lezers wisten dit natuurlijk wel. Maar jullie niet, domkopjes dat jullie me d’r eentjes van ons zijn. Maar voel je welkom en weet dat je volgende week zo’n megaflater niet meer slaat. Die “Klassieke Top Zoveel” kwam uit het ikje van Benno Gerritse vorige week maandag. Hij hoorde op de autoradio minister Dijkgraaf vertellen over zijn favoriete muziekstuk. Nou, dat bleek precies hetzelfde als dat van Benno. En toen reed Benno bijna in de vangrail.

Dat atelier waar kinderen spelen? Dat was het atelier van Paul van Laere. En is het nog steeds. Paul is steenbeeldhouwer en er kwam een tijdje geleden een groepje kinderen bij hem op bezoek. Toen ze hadden rondgekeken gingen ze weer weg. Gelukkig wel. Een jongetje vroeg bij het weggaan belangstellend: „Meneer, maakt u ook nuttige dingen?” Zal hij wel van zijn ouders hebben opgepikt, aan de ontbijttafel. Er is een bepaalde politieke stroming die weinig op heeft met abstracte kunst. Hopen dat ze nog verder weggestemd worden op 22 november dan ze al zijn. Engnekken dat het me d’r eentjes van ons zijn.

Het is herfstvakantie en Martie Doré gaat naar de bibliotheek. Daar is het lekker warm voor dakloze en gierige mensen. Ze moest even in de rij staan en hoort een man die een wat oudere vrouw aanspreekt. Hij denkt dat ze een medewerkster is. „Ik werk hier niet,” zegt de vrouw snibbig, „ik ben hier met mijn drie vervelende kleinkinderen.” Waarop de man reageert: „Oh, lijken ze soms op u?” Best wel een snedige opmerking. “Baf! In your face” zeggen de Amerikanen in zo’n situatie. En “baf” spreken ze dan uit met een e in het midden.

dreigen met opstappen helpt niet

Bertjens, een van de meest actieve leden van het ikjespanel, vond hem prachtig in ieder geval. Ze worstelde ook vorige week weer met WordPress. Met een premium account kun je daar hulp bij krijgen, maar ja, wie heeft dat en wie doet dat? Bertie niet! Helaas is WP zo’n beetje de enige overgebleven dienst waar je lekker ouderwets kunt bloggen, dus ja, dreigen met opstappen helpt niet. Benieuwd of ze dit dan weer wel leest. We gaan het zien de komende minuten, uren, dagen.

Tegenwoordig schrijven ook tokkies stukjes in de NRC. Dat was een doelbewuste strategie van het nieuwe management van de vroegere kwaliteitskrant, want ja, het aantal intelligente lezers donderde omlaag. Dan ook maar een AD maken, dachten ze. Een vervelend mannetje op een naburig blog blijft maar beweren dat ik “ooit door de NRC ben afgewezen” en daarom zo kritisch op de krant ben. Met de hand op mijn hart: ik ben nooit door de NRC afgewezen. Ik heb daar dan ook nooit gesolliciteerd. Wel in mijn jeugd als freelancer gewerkt, maar op het moment dat je dan eventueel als fulltime journalist door het leven kan gaan, koos ik zelf voor een andere carriere. Mijn kritiek is er dan ook een van een toegenegen lezer van de krant, met goede herinneringen aan vooral de vroegere redacties en medewerkers. Dus vervelend mannetje met geen eigen leven: hou eens op met die vervelende beschadigende praatjes. Beschadigend als je althans meer lezers zou hebben dan dat handjevol sneue sufkopjes dat onder wisselende pseudo’s nog af en toe verveeld op je blog reageert. Zelfs Luvienna heeft er inmiddels de brui aangegeven, zo zag ik vorige week toen ik bij toeval weer eens op je overbodige website stuitte.

“Nu laat je een scheet om een nies te verbloemen.”

Goed, Laura Boogaard dus. Want het was haar ikje dat me inspireerde tot deze prachtige tirade. De coronapandemie is achter de rug en ze blikt met haar gezinnetje terug op “deze bizarre periode”. Haar zus, die zonder naam zal blijven, vatte de gevolgen van twee jaar pandemie als volgt samen: “Vroeger nieste je om een scheet te verbloemen. Nu laat je een scheet om een nies te verbloemen.” Ga je mond spoelen, zou mijn moeder hebben gezegd, en mijn vader had me de kamer uitgestuurd. Laura werd aangemoedigd om het voorval naar de krant te sturen. Naar de NRC.

Nee, dan kun je beter zwijgen. Laat dat nou de titel van het volgende ikje zijn. Dat noemen ze een bruggetje. Het ene bruggetje lukt beter dan het andere. De “kersverse brugklassers” van Mirjam Campo lezen “Spijkerzwijgen”. Simon van der Geest schreef dit “prachtige maar makkelijke” jeugdboek volgens bol.com. Of dat een aanbeveling is die je als auteur moet willen betwijfel ik.

Maar daar gaat het Mirjam niet om. Een leerling vraagt haar wat dat nou eigenlijk betekent: “zwijgen”. Zoiets mag je vragen op school. Daarom zit je er. En daarom zit juf Mirjam er. Zou je denken. Maar Mirjam stuurt het smalend naar de krant. Het jongetje, anoniem of niet, denkt de volgende keer nog wel een paar keer na voordat hij weer een vraag stelt.

Nou, en toen was het dus alweer tijd voor het zaterdagikje. Het gaat snel als de ikjes zo weinig om het lijf hebben en de commentaren ook niet om over naar huis te schrijven zijn. De burgemeester van Deurne, Greet Buter (56; foto zie boven), volop in het nieuws als columniste, daar ligt kennelijk haar echte passie, noemenswaardige daden als burgemeester of bestuurster heb ik althans niet kunnen ontdekken, die had een “gezellige groep 5” van de basisschool aan tafel in het kader van het Burgemeestersontbijt. Na het eten liepen ze samen naar buiten. Een van de kinderen vroeg haar: “Mevrouw, kunnen jongens ook burgemeester worden?” Ook hier weer: een volstrekt normale vraag. Zo’n kind te kakken zetten in de krant is echt helemaal van het padje. Maar goed, haar dag “kon niet meer stuk”, schrijft ze er nog achteraan en schikte haar burgemeestersketting nog eens goed.

Wil jij net als Bertie, Bertjens en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zat weer eens in een studio vorige week. Dit keer bij Hotel Hollandia, dat nieuwe programma van Paul de Leeuw, dat maar niet leuk wordt. Ligt niet aan Paul, niet aan de acteurs, maar aan de tekstschrijvers. Het cabaret is tenenkrommend slecht. Gelukkig was er ook een gesprekje met twee dames in het rood, gynaecologes, die de Week of Dag van de Menopauze hadden georganiseerd en daar allemaal leuke grappen over hadden. “Als de eitjes op zijn heb je een lege doos”. Dat kaliber. De dame rechts is Mieke Kerkhof, alhier een controversieel ikjesauteur, maar best een aardig mens zoals ik in de wandelgangen ervoer.  Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Lege doos” © 2023 Bas van Vuren