Te vroeg voor gevaarlijke stralen (ikjesrecensies editie 472)

De reünie van de bevallings-pufcursus: je zult er maar heen moeten. Of naar een uitvaart zonder Mieke Telkamp. Een volleybalwedstrijd waarin een speelster wordt gemarteld. Of naar een bos met blaffende kruisingen. Om maar te zwijgen van de boekenkast van je ouders. Wat je daar aantreft … Nou, dat lezen jullie hieronder, want dit is weer de nieuwe aflevering van de NRC-ikjesrecensiereeks. Leuk toch? En welkom alle nieuwe lezers die via het Tekstblad onze bezoekersstatistieken aan het opkrikken zijn. Keileuk. En je mag natuurlijk altijd mee doen. Niet verplicht.

nog een kwartiertje aan het kruis zien bengelen

Die reünie van de bevallings-pufcursus, daar was Ana Roëll bij met haar eenjarige kroost. Kroost is meervoud, maar ik denk dat ze gewoon een (schrijve 1) kind had. Ze nam het kroost mee naar het babytoneelstuk “Mèh” in Amsterdam. Ja, dat bestaat. Na afloop van de voorstelling mag het kroost vijftien minuten spelen in het decor. Leuk idee toch? Ik zou graag na afloop van Jesus Christ Superstar in het Nieuwe Delamar de theaterbezoekers nog een kwartiertje aan het kruis zien bengelen.

Bertie had niet in het theater maar in de zon gezeten, dus ja, dat was heel wat anders en ze voelde zich er gezond bij, want het is nog “te vroeg voor gevaarlijke stralen”. We helpen het haar hopen. En Suske merkte pas vorige week dat je voor het lezen van de ikjes eerst abonnee van de NRC moet worden. Tja, het is me wat, daar houden we op het internet niet van, betaalmuren en zo, verwende krengetjes dat we d’r eentjes zijn. Alhier kun je het ikje abonneeloos lezen, maar dan moet je er wel af en toe iets over zeggen, ze staan hier immers voor de review en niet voor het vermaak.

bonte revolutie binnen de crematiemuziek

Over vermaak gesproken: Trees Roose schrijft levensverhalen voor uitvaarten. Zodoende heeft ze “een beetje ervaring met de bonte revolutie binnen de crematiemuziek”. Huh? De bonte revolutie? Maakt Trees het bij haar uitvaartverhalen ook zo bont? Ze beschrijft die revolutie als volgt: “Live Tiroler jodelen, een cd vol denderend overvliegende ooorlogsvliegtuigen, rappende kleinkinderen: alles voor de allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie.” Laatst sprak ze nabestaanden die gewoon Mieke Telkamp’s “Waarheen Waarvoor” wilden horen. En dat mocht. Die drie o’s in ooorlogsvliegtuigen ook; de NRC kijkt tegenwooordig zo nauw niet bij de ikjes.

En toen we het toch over het kerkhof hadden, dachten we met z’n allen natuurlijk onmiddellijk aan die andere Mieke, de controversiële ikjesauteur Mieke Kerkhof. Controversieel omdat ze volgens sommigen uit de spreekkamer klapt met haar verhalen. Natuurlijk doet ze dat nooit met naam en toenaam van haar patienten en altijd met hun toestemming, zo verzekerde ze mij ten overvloede nog weer eens vorige week in een emailwisseling. Wist ik toch! Maar goed, this is the internet en mythes en roddels blijven hier forever in stand. Mieke werd onlangs geïnterviewd in Mischa, da’s een radioprogramma in de nachtelijke uren. Het gesprek was alleraardigst en stond bol van de wetenswaardigheidjes over vrouwendingetjes.

de jonge vrouw kon haar hoofd niet meer bewegen

Jeroen Dijkmeijer schreef over een volleybalwedstrijd in een sporthal. Ja, waar anders, denk je dan als kritische lezer. De dierentuin? Er kwam op een gegeven moment een speelster van het belendende veld hun speelveld ingetuimeld. Het zag er heftig uit, de jonge vrouw kon haar hoofd niet meer bewegen. Een bezorgde teamgenoot stond er vlakbij. De gevallen vrouw probeerde wat te zeggen, maar haar stem ging verloren in het rumoer. Maar toen de bezorgde teamgenoot zich voorover boog verstond hij haar: hij stond op haar haren. Een hilarisch tafereel, alleen wat langdradig verteld, maar dat heb je wel vaker met ikjes. Lees trouwens “haar” in plaats van “haren“, het gaat immers om het kapsel en niet om de individuele haren. Scherpslijpertje dat ik me d’r eentje van jullie ben. Of mierenneukertje, spijker-op-laag-waterzoekertje, al naar gelang hoe jullie individueel gebekt en opgevoed zijn.

Een prachtig themanummer van Tekstblad (jaargang 30, 1e kwartaal van 2024) ging over de vraag “Hoe schrijf je een geslaagd ikje?” Het staat bol van de feiten, achtergronden en vooral tips van succesvolle ikjesauteurs. Keileuk geschreven ook. Ik ga daar zeker keiveel aandacht aan besteden, vermoedelijk tegen het einde van deze week. Onderstaand een voorproefje, ga voor het volledige artikel naar tekstblad.nl en neem een abonnement.

Martin Gerritsen liep met zijn vrouw te wandelen in het bos. Of zijn vrouw met hem. Ze hadden een routebeschrijving gedownload. De opdracht was “zijpaden negeren en op de eerste kruising van paden linksaf slaan”. Nadat ze een aantal zijpaden gepasseerd hebben denken ze in de verte een kruising te zien. Martin vroeg voor de zekerheid aan zijn vrouw: “Is dat een kruising?” Op dat moment passeerde er net een mevrouw met hond en die reageerde me toch een partijtje snibbig, joh! „Dit ís geen kruising, dit is een Franse bulldog ! Een Franse!” En ziedend verliet ze het bos, de kruising achter zich aan slepend, eh nee, de bulldog, de hond, de Franse.

En voor je het wist was het alweer zaterdag. Op zaterdag publiceert de NRC doorgaans de allermooiste, diepste ikjes. Waarom? Dan kun je er het hele weekend mee doen. Vorige week maakten ze een uitzondering. Ene Margreet Tordoir-Kreugel, nee die naam googelen we maar eens een keertje niet, deze is te gemakkelijk, vertelde in haar ikje dat ze als 12-jarige ooit foldertjes met seksuele voorlichting had ontdekt, verstopt achter een rij boeken in de boekenkast van haar ouders. Ze bestudeerde de inhoud aandachtig, samen met haar vriendinnetjes. Het advies aan de jongens, zo stond er in het foldertje, was om een liedje te gaan fluiten als ze een stijve piemel kregen. Nou, daar kregen de meisjes nog jaren daarna de slappe lach van. Ook Bertie moest er wel om lachen en ze vond het een aardig begin van haar weekend. Wij ook.

Wil jij net als Bertie, Suske, Heer Rozenwater en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?

Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is

Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen. 

Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.

Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org

Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij. 

De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik had weer eens een literair tijdschrift uit de brievenbus gevist. Het Tekstblad, vakblad voor keigoeie tekstschrijvers en – liefhebbers. Er stond een omslagartikel in over hoe je goede ikjes schrijft. Ik heb het met rode oortjes gelezen en heel veel geleerd. Wat dan wel? Neem een abo, zou ik zeggen, de link staat hierboven liefst tweemaal in het artikel. Of wacht op de recensie van het artikel later deze week alhier op de site. Je zult er geen spijt van krijgen. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Ikjes schrijven, hoe doe je dat?” © 2024 Bas van Vuren