In een ver verleden gingen de Van Vurentjes op Tweede Paasdag naar de paardenmarkt. Maar ja, vorige week dus niet, want je moet daar nog wel je vader en moeder voor hebben en zelf een klein jongetje zijn. Nu was ik op Paasmaandag aan het stofzuigen en dweilen met mijn vrouw. Waarom? Omdat er geen ikje was. Anders had ik me daarmee in mijn home office kunnen opsluiten.
Het ging over een badmeester: badmeester Smeets
Maar gelukkig was er wel eentje op Derde Paasdag. Het ging over een badmeester: badmeester Smeets. Niet te verwarren met die voorheen weergaloze presentator en tegenwoordig zo diep gevallen chagrijn, Mart. Nee, deze Smeets werd uit het verre verleden gelicht door ene Gaby Wijers. Gaby zat na school bij de zestienjarige klasgenoot Marieke thuis op de bank en zag ineens badmeester Smeets voorbij het kamerraam lopen. Gaby ging los: “Wat een eikel! Vreselijke man! Jaren nog nachtmerries van gehad. Hij dwong me te duiken door mij van de duikplank te duwen! Ik haat zwemmen door hem.” De achterdeur ging open. Een man kwam via de keuken de kamer binnen: het was de vader van Marieke Smeets.
Het ikje was volgens de kenners qua inhoud aardig gênant – je zult het maar meemaken – maar helaas een tikkie over the top geschreven. Veel overbodige woordjes, komma’s, bijzinnen, uitroeptekens. “Als Gaby ook zo zwemt dan zou een plankje kunnen voorkomen dat ze kopje onder gaat.” zei er zelfs eentje snedig. Bertie vond het een herkenbaar ikje, want ja, het zijn wel dingen die graag verteld worden. Hoe lang het ook maar geleden is.
Jaap Kooimans mocht de volgende dag, Vierde Paasdag, opscheppen over zijn Rotaryclub. Dat die elk jaar activiteiten organiseert voor “eenzame alleenstaande ouderen”. Ze maken een groepsfoto en die komt in de krant. Als Jaap het vol trots laat zien aan zijn “goede vriend Henk” grijnst deze gemeen en vraagt: „Wie zijn nou de Rotaryleden en wie de eenzame alleenstaande ouderen?” Laten we hopen dat het kabinet Omtzigt deze sneue clubjes gaat verbieden.
Diederik Bosscha vertelde een dag later over zijn bezoek aan de sauna op Eerste Paasdag. Ja, wat jullie zeggen, dan nog liever een paardenmarkt. Maar goed, de saunabeheerder had het idiote idee gekregen om zijn gasten naar paaseieren te laten zoeken, in hun nakie, in de tuin. Ze konden een prijs winnen als ze het gouden ei zouden vinden. Of uitkakken. Vanuit de jacuzzi slaan Diederik en twee jongemannen het tafereel van de zoekende hangbillen en klokkenspellen geamuseerd gade. Dan stapt er een vrouw bij hen in het warme water. We weten niet of een van de drie mannen net had geplast. Maar één van hen vraagt haar: „Ook op zoek?” „Nee,” zegt ze, „ik ben pas gescheiden.”
Sophie Josephus Jitta schreef een inside verhaaltje, dat je zonder wikipedia niet kon begrijpen, over haar bezoek aan een Italiaans provinciestadje. Ze werd daar voorgesteld als “Sophie, direttrice del museo dell’ olocausto” en was daar maar wat trots op, want dat is ze helegaar niet. Die domme Italianen toch, hahaha.
Jan Sierhuis kwam gelukkig weer eens langs en zijn reactie loog er niet om. Het ene na het andere verband legde hij. En dat ook nogeens op weergaloze wijze. Als de iconen die van hun voetstuk zijn gevallen een praatgroep zouden beginnen, zo merkte hij op naar aanleiding van het geval Smeets, dan moeten ze Ahoy afhuren, anders passen ze niet.
Ze moeten van de lynchende goegemeente het liefst allemaal kapot
En inderdaad, wie maakt dit droevige rijtje af? Ali B. Marco B. Mart S. Tom E. Glennis G. Theo M. Jeroen R. Thijs R. Matthijs van N. en elders Ellen DeG, prince A. prins B. Bill C. Woody A. … En wie houdt zich muisstil in de hoop dat zijn of haar wangedrag uit een ver verleden nooit zal uitkomen? Triest als dit allemaal is, nog triester vind ik het dat iedereen die op die brandstapel zit er ook nooit meer vanaf komt. Ze moeten van de lynchende goegemeente het liefst allemaal kapot. Neem nou Glennis G.: uit haar slof geschoten in de Jumbo, is niet goed, maar ze heeft niemand doodgemaakt, heeft niks gestolen, en ze heeft er straf voor gehad. Maar nu mag ze dus niet meer optreden, nooit meer, nergens niet? Te bizar voor woorden.
Over supermarkt gesproken, bij die van Cony van Loon staan alle boodschappen van het echtpaar voor haar op de band. De vrouw van het stelletje ziet dat er iets ontbreekt. Ze vraagt haar man om snel nog een pak WC-papier te halen. Nou, dan weet je het wel, daar sta je dan als hele rij op te wachten. Om de tijd te doden verzint Conny er maar een ikje bij. Daarin komt de man al snel hijgend teruggelopen met kennelijk “een ongewoon merk”. De vrouw leest de verpakking kritisch, met gefronst voorhoofd, en gilt dan uitzinnig: „Nee toch Henk, gatsie, recycled! Dit hebben ze al een keer gebruikt, breng maar gauw terug.” Dus jullie zien het: ook grapjes van een jaar of dertig oud kunnen nog heel goed mee als ikje van de dag. Enfin, het was een prachtig warm weekend. We hadden helegaar geen ikjes nodig voor ons levensgeluk. Kijken hoe het deze week gaat.
Wil jij net als Bertie, Heer Rozenwater, Jan Sierhuis en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel, ik deed weer eens een impulsaankoop op het internet. Ik zat te luisteren naar die generaal die vertelde dat het mei 1940 was, stralend weertje, maar bijna oorlog. Dus dat we blikken, water en kaarsen moesten inslaan en wel rap. Ik kocht deze noodradio en het was nog een mooi dingetje ook met een keigoed geluid. Jammer dat ik hem moet bewaren totdat Poetin langskomt. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Radio Poetin” © 2024 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Hip en veilig
Als ik na een bezoek aan mijn zus naar huis wil fietsen is het donker. En het regent hard.Mijn zus komt aanlopen met een hip veiligheidsvest, voorzien van lampjes, dat ze van een dochter kreeg.Maar we snappen niet hoe ik dat aan moet trekken. Op de rug of schouders, over een arm? Het vestje glijdt overal weg; ik geef de moed op en fiets onveilig naar huis.De volgende dag belt mijn zus op: „Het vest is bedoeld voor Doortje.”Doortje is haar hond.
Tia Albers
Ja, dan past het niet. Doorrr!
Ha, een lachertje om de week te beginnen.
Dat kleurt de maandag. Een beetje, net genoeg.
Goedemorgen.
Zo is het, Bertie, net genoeg, het moet niet te gek worden op zo’n maandagmorgen. Dat leidt maar af van het werkelijke leven. *Huiver icoontje
Het leven is op een maandagmorgen al gek genoeg.
Leuke verslagen van die ikjes. Zou de paashaas zelf ook naar de sauna getrokken zijn ? Kan hij chocolade eitjes verstroppen onder die saunabezoekers. Waar precies laat ik aan ieders verbeelding over.
Als die grap lees over het wc papier bedenk ik mijzelf dat sommige ikjes schrijvers/sters ietwat zijn blijven hangen op niveau John Lanting. Zijn theater van de lach shows zaten ook vol met grappen die al oudbakken waren voordat ze ten tonele verschenen.
Als de Jumbo slim is nemen ze een reclamefilmpje op met Glennis en Frank samen, dat gaat veel publiciteit opleveren. Wat ik je brom.
Sommige stukjes tekst kan ik beter niet lezen. Ik denk nogal in beelden. Van hangbillen en klokkenspellen in de sauna met gesmolten paaseitjes wordt ik dan weer niet erg vrolijk als je snapt wat ik bedoel?
Ik heb laatst ook zo’n noodradio op zonneenergie gekocht. Je weet maar nooit wanneer de pleuris uitbreekt hier. Dat betekent wel dat je moet gaan postcasten Bas. Kunnen we met z’n allen aan de radio gekluisterd zitten naar je gesproken woord luisteren. Gezellig met een droog biscuitje en een theetje uit de noodvoorraad.
Op naar het volgende overzicht, heb een fijne week, als het even kan met pittige ikjes.
Groet,
Jan
Gotisch
Met mijn moeder zit ik op een terras aan de voet van de Sint-Jan. Aan het tafeltje naast ons strijken twee dames neer die zo te zien een dagje Den Bosch doen.
„De Sint-Jan,” begint de een uit te leggen, „is een gotische kathedraal.”
De ander knikt bewonderend.
„En weet je waarom dat gotisch heet?”
„Nou?”
„Al die ornamenten en die beelden die je daar ziet, dáár aan de buitenkant, die zijn állemaal gegoten.”
„Ach ja, natuurlijk!”
Marieken van der Hofstad-Lurinks
Twee teefjes op een terrasje, da’s heerlijk schrijven voor een ikjesauteur. Teefjes??? Zekers, kennen jullie de uitdrukking “Sprechhund” niet? Het zijn doorgaans taxichauffeurs, maar het kunnen dus ook twee dames aan een belendend tafeltje zijn.
Zullen we Marieken geloven?
Het lijkt een beetje gemaakt.
Hoewel…. het kàn waar zijn.
Ik zeg: geloven! Vooruit dan maar …
Pastelkleuren
Vriendin en ik waren vrijdag in een grote modezaak in Friesland. Vriendin in de paskamer en ik sta op wacht er naast. Op gehoorafstand zegt de vrouw van een echtpaar tegen de verkoopster: „Ik heb een probleem. Ik moet naar een trouwerij en daarvoor zijn kledingvoorschriften; niet in lange jurk en broek. Kan ik inkomen, maar in de uitnodiging zat ook een kleurenstaal. Ik moet in pastelkleuren verschijnen.”
Vriendin roept vanuit de paskamer: „Ik zou niet gaan.”
Sieny Koopman
Typische Nederlandse onbeschoftheid om je ongevraagd in zo’n afgeluisterd gesprek te mengen. Maar goed, dat zie je pas als je een tijdje in het buitenland hebt gewoond.
Qua schrijftechniek: niet meer doen, Synie. “Vriendin“? Waren de lidwoorden en bezittelijke voornaamwoorden op? Driemaal zelfs? “Ik sta op wacht er naast”? Had het erretje geen zin? “ … en daarvoor zijn kledingvoorschriften“? Wilde voor niet naar achteren? De puntkomma in plaats van de dubbele punt zie ik maar even door de vingers.
Het ligt vast aan mij, maar ik word erg onrustig van zo’n stukje proza. Jullie niet dan?
Langdradig, te woordenrijk, en ja, typisch Hollands. (ipv Nederlands)
Of typisch Fries misschien?
Schermtijd
Mijn vader is op 2 april overleden. Verwacht en toch onverwacht. We krijgen uit het ziekenhuis in een plastic tasje zijn persoonlijke spullen mee waaronder zijn telefoon. Na een week van zorgen, snotteren en regelen zetten we zijn telefoon weer aan. Op het scherm verschijnt direct een boodschap op een licht verwijtende toon. „U heeft uw schermtijd gemiddeld meer dan 2 uur per dag minder gebruikt”. Mijn broer grapt dat er zo geen overlijdensakte meer nodig is. Je bent vandaag de dag met dit soort berichten pas écht officieel overleden.
Jacqueline Rutjens
Ik zie die “licht verwijtende toon” dus niet, jullie wel? Verder wens ik de nabestaanden namens de reageerders op deze en naburige sites sterkte met het verlies. Het wissen van het telefoonnummer van pa in je eigen mobieltje, da’s de volgende dreun. Schrijf er maar niet over, Jacqueline. We weten het.
Japanse zinnen
We hebben ons goed voorbereid op zeven weken Japan, vooral wat de taal betreft. Mijn vriend heeft een vertaalcomputertje gekocht en ik heb via een app een aantal maanden Japans geleerd. Ik vind vooral de uitspraak super moeilijk, maar ben best trots dat ik hele zinnen kan fabriceren. In een onsen (heetwater bron) begin ik vol goede moed een gesprek met een vrouw die alleen Japans spreekt. Ik vertel dat ik uit Rotterdam kom. Ze kijkt verbaasd en verlaat snel het bad. Als ik de zin herhaal op het vertaalcomputertje, vertaalt die mijn Japans met: Ik ben hier dood.
Annemarie Verhoef
Ja, heerlijk zo’n onsen, je kunt er uren in weken, maar dat schijnt niet goed te zijn. Dan ga je misschien (elders) dood.
Qua weglopen van die vrouw: dat was niet vanwege het foutieve zinnetje, maar omdat ze er in het buitenland schijtziek van worden om aangesproken te worden door wildvreemde mensen. Zeker als je net lekker in zo’n onsen zit dan wil je toch niet zo’n Amsterdamse Miep tegen je aan hebben zitten te rijden?
Houd die zeven weken afstand, betoon respect, zeker in Japan, dat leren had een stuk nuttiger geweest dan een beetje Japans brabbelen via een mobieltje, Annemarie. Excuus voor het grensoverschrijdende taalgebruik: ik leef me nu in die Japanse vrouw in, he, ik zeg dit niet zelf.
Ach ja.
Zelfs met naburige buitenlanders maken we dit soort onbegrip nog mee.
Sterker, in eigen land.
Opinie
Ik, vader van drie kinderen en fel gekant tegen alles wat met schermen en telefoons te maken heeft, lees aan het ontbijt hardop voor uit een artikel op de Opiniepagina: „Ouders die stevige grenzen stellen aan smartphonegebruik ontzeggen hun kinderen niets. Ze geven hen juist iets: echte vrije tijd.” Renée (8) gebogen over haar Suske en Wiske, reageert zonder op te kijken: „Ik wil geen vrijheid, ik wil een iPhone.”
Tim Zeedijk
Bizar! Waarom laat de NRC zo’n ikje een jaar of twintig op de plank liggen? Toen waren er inderdaad ouders zoals deze man die vooropliepen in het achterhoedegevecht.
Waarom leest Tim de krant tijdens het ontbijt? Kranten en tijdschriften lezen is dus in dit gezin ok, zolang het maar de papieren edities zijn?
Brr, wat mij betreft wordt hij dit jaar maar eens overgeslagen op vaderdag. En heeft mams ook een mening? Of moet die haar mond houden als vader spreekt?
1 – 0 voor Renée.