Een romantisch uitstapje naar Enschede. Technisch advies over het aan het kruis spijkeren van Jezus. Uit de kroeg rollen op zaterdagavond. Naar Jesus Christ Superstar in Londen gaan als dat ook in eigen land had gekund. Europapa zingen voor de verjaardag van mama. Een lippenstiftje voor Bach. Confused? You won’t be after reading this next episode of het Ikjesweekoverzicht.
„De dag is nog jong. Wie weet wat er nog kan gebeuren.”
Diana Tjin-A Cheong, NRC-lezeres en ikjesauteur, maakt met haar Latijnse leeskring een uitstapje naar Enschede. Ze staan net geboeid naar de stadsgids te luisteren als er een collegaatje van Diana opduikt dat te laat is. Hij schudt enthousiast de hand van de stadsgids en zegt hoe leuk hij het vindt om eindelijk Diana’s man een keer te ontmoeten. De stadsgids verblikt noch verbloost en zegt: „De dag is nog jong. Wie weet wat er nog kan gebeuren.” Met dit ikje trapten we vorige week de ikjesweek af en het panel vond het bij monde van Bertie best wel een goed ikje. Dat heb je weleens.
Igno Schakenbos is leerkracht van groep 8 en vertelt het paasverhaal. Eén van zijn leerlingen is Joey. Dit is een jongen die normaliter het liefst met zijn handen bezig is. Als meester Igno vertelt dat Jezus waarschijnlijk niet aan het kruis gespijkerd is, maar dat hij met touwen om zijn polsen aan het kruis werd vastgebonden, omdat het lichaam anders van het kruis zou zijn afgevallen, zegt de jongen: “Maar meneer, als je nu eerst voorboort kan het toch wel?”
De NRC-eindredacteur had er helaas een melige allitererende kop boven geplaatst, “Praktisch Pasen”, maar zo gaan die dingen. Kan Igno niks aan doen. Ook bij dit ikje gingen de mondhoeken van het panel best wel even krullen.
Thomas Otte heeft de smaak van het ikjes schrijven te pakken gekregen. Dit keer schreef hij over een leerling van hem die verklapt hoe hij zijn ouders om de tuin leidt als hij op zaterdagavond te laat naar huis komt. “Als ik de kroeg uitrol, stuur ik mama een berichtje waar een paar van haar favoriete moeilijke woorden in staan, zoals met gezwinde spoed of als de wiedeweerga”. Want ja, dan denkt het mensje dat de jongen nog kan typen dus wel niet ladderzat zal zijn. Ware het niet, maar dat wist ze niet tot ze deze NRC onder ogen kreeg, dat haar zoon deze berichten al klaarzet in de app vóórdat hij op stap gaat. Het panel is niet zo gesteld op “doorvertelikjes”, waarin de auteur geen andere rol heeft dan die van toehoorder en doorverteller. Als leraar had Otte kunnen overwegen om dit verhaal door zijn leerling te laten opschrijven en inzenden in plaats van met diens veren te pronken. Toch? Niet dan?
Bertie vond dat de leraar best trots mag zijn op zijn bijdehante leerling: “Aat hem”, schreef ze. “Aat hem zijn eigen gang maar gaan”, schreef een ander lachebekje. Want ja, spelfouten corrigeren en belachelijk maken is wel zo jaren zeventig! Maar hier kan het nog, wat u zegt.
Maar toen was het alweer bijna Goede Vrijdag en dus tijd voor nog een paasikje. Ineke Hoffschulte ging met het gezin naar Londen om daar Jesus Christ Superstar te bezoeken. Had zeker een paar maandjes onder een steen geleefd en niet gehoord over de prachtige versie met Jeangu Macrooy die gewoon in Amsterdam en tig andere Nederlandse steden te bezoeken is. Zonder klimaatschade.
De kinderen van 6 en 5 vonden het allemaal alleen maar prachtig en hadden kennelijk op hun beurt Greta Thunberg gemist. Toen mama een CD’tje van de Matthäus opzette vroeg de jongste aan zijn grote broer: “Wat is dit ook alweer voor muziek?” Die antwoordde op het vervelende onderwijzende toontje dat hij van zijn moeder had geerfd: „Dat is Jesus Christ Superstar voor grote mensen.”
“Daar geeft Bach helemaal niet om.”
Dus ja, je kunt dus ook schijtchagrijnig worden van een ikje. Dat komt voor. Dat je denkt: de wereld gaat tenonder. Maar gelukkig is er dan weer een ikje dat je doet stralen. Niet dat van Ben Schaafsma over de dochters van zijn collega die voor haar verjaardag “Europapa” hadden gezongen. En ook niet het ikje van Annemarie van der Wilt die in de damestoiletten van Tivoli twee keurige oude dames gadeslaat die naar hun lippenstiftje zoeken. „Kom maar gewoon, Rietje”, zegt er eentje uiteindelijk, “Daar geeft Bach helemaal niet om.” Maar wie weet, zit er volgende week (voor jullie dus deze week) wel weer eens zo’n ikje bij. Als we het nog halen voor de oorlog.
Wil jij net als Bertie, Heer Rozenwater en andere reageerders kans maken om in het volgende weekoverzicht voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van lezers van deze site? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Of stuur zelf een ikje in. Of scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je kunt een uniek vrolijk viltje winnen als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Of voor een ander aangenaam dingetje dat je hier op de site doet. Viltjes zat. Maar voel je je te goed voor zo’n viltje? Of ben je doodsbenauwd om je adres te delen met het blogbeheer? Helemaal prima, dan laat je dat – liefst discreet – even weten en dan gaat dat viltje naar iemand die het wel weet te waarderen.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel, ik zat weer eens in de kroeg. In Riviera in Amsterdam-Zuid nog wel, ik kom daar wel vaker. Het was er weer gezellig en de sate was kiplekker. Mijn goede makker, Gerry Holland, was er toevallig ook en nam de videoclip van zijn nieuwe single op. Het is een erg lekker singletje geworden over een Amsterdammer die niet is doodgegaan. Release datum rond 24 april, dus ga maar alvast aan jullie radio zitten te kluisteren. Ook deze week – ik voel het gewoon – ga ik weer interessante dingen meemaken. Jullie ook? Laat je belevenissen achter in de reacties op dit blog. Hoeft niet literair. Foto: “Er is geen Amsterdammer doodgegaan” © 2024 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Oh, zie ik nu pas! Het is nog een herentoilet ook. Rozenwater Rozenwatertje toch … Hoe ver kan een mens afglijden?
Maar een vrolijk Pasen dus, zonder ikjes, maar wel met eitjes.
Dames op een herentoilet, aprilgrap?
Je maakt wat mee deze dagen.
Er bereiken mij verontrustende berichten vanuit de omgeving van Heer Rozenwater. Zwaar-depressief zou hij zijn vanwege onterechte aantijgingen en het door het slijk halen van zijn goede naam.
Welnu, je kunt jezelf dan wel AI artiest, of AI Super Hero noemen, wij, de normale dommerdjes van deze wereld, weten heel goed dat AI toch nog altijd gevoed moet worden. Het heeft geen eigen willetje. Oftewel, een oma met de broek op de enkels ontstaat niet spontaan, daar wordt om gevraagd door de AI generator. En een vrouwentoilet met pisbakken, idem dito. En mochten ze wel door een of andere bug ontstaan, dan kun je als AI artiest heel simpel een ander plaatje laten uitdraaien op basis van ietwat gewijzigde instructies.
Ik zou zeggen, Heer Rozenwater, verlaat je bed, rek je uit en tik een eitje.
O ja, vergeet je hetzelfde te wensen. Bij deze dus.
Het ziet er zelfs uit als een zonnig Pasen. Voor zolang het duurt.
Dank je! Ja, het is een lekker Paasmaandagje. In een ver verleden gingen we altijd naar de paardenmarkt, maar ja, dan moet je natuurlijk nog wel je vader en moeder hebben. En zelf een klein jongetje zijn. Nu ben ik aan het stofzuigen en dweilen met mijn vrouw. Voelt anders.
Leuke afleiding. Samen doen, knus
Badmeester
Ik zat bij klasgenoot Marieke thuis op de bank. Een jaar of zestien waren we, we hadden gewoon een keer na school afgesproken. Ik zag badmeester Smeets voorbij het kamerraam lopen. Mijn trauma van het schoolzwemmen kwam boven. Ik ging los: „Oh daar liep badmeester Smeets! Wat een eikel! Vreselijke man! Jaren nog nachtmerries van gehad. Hij dwong me te duiken door mij van de duikplank te duwen! Ik haat zwemmen door hem.” De achterdeur ging open. Een man kwam via de keuken de kamer binnen: de vader van Marieke Smeets… badmeester Smeets.
Gaby Wijers
Gelukkig, ze bestaan ook nog na de Pasen, de ikjes.
Deze is op zich aardig gênant, je zult het maar meemaken, maar helaas een tikkie over the top geschreven. Veel overbodige woordjes, komma’s, bijzinnen, uitroeptekens. Als Gaby ook zo zwemt dan zou een plankje kunnen voorkomen dat ze kopje onder gaat.
Het lelijkst, maar dat hoef ik jullie, doorknede ikjesbeoordelaars als jullie d’r eentje van me zijn, niet te vertellen is natuurlijk dat super overbodige “badmeester Smeets” op het einde.
En verder probeer ik nu het knorrige beeld van mijn voormalige held, Mart, toen hij nog basketballboeken schreef, uit mijn rozige ochtendhoofd te krijgen. Wat een stuk chagrijn is die man geworden, zeg. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen.
Herkenbaar, het blijven dingen die graag verteld worden.
Smeets wist alles van basketbal maar was een onsympathiek figuur, als alle sportpresentators. Grote bekken, meer dan zelfbewust. Het zal gelegen hebben aan mijn aversie tegen Studio Sport. En nog steeds, van de Vaart, Hooydonk…. 🙄
Groepsfoto bij Euromast
Mijn Rotaryclub organiseert jaarlijks activiteiten voor eenzame alleenstaande ouderen. Zo gaan we met een groep mensen naar de Euromast.
De lokale krant besteedt er aandacht aan en plaatst een foto op de voorpagina. Op deze groepsfoto veel kale en grijze mannen. Trots laat ik het zien aan mijn goede vriend Henk.
Hij kijkt even, er verschijnt een gemene grijns en zegt dan: „Wie zijn nou de Rotaryleden en wie de eenzame alleenstaande ouderen?”
Jaap Kooimans
Dat valt samen, Jaap.
Ja, Henken, dat zijn mannetjes met gemene grijnsjes. Intussen doen ze het in hun broek en hopen ze dat ze zelf bij de Rotary mee mogen doen. Gaat nooit gebeuren.
Op zoek
Eerste paasdag, druilerig weer. Ideaal voor een bezoek aan de sauna. Die is helemaal in paassfeer: bezoekers kunnen eieren zoeken in de grote tuin en een prijs met hun ei winnen. Het gouden ei, 250 euro waard, is nog niet gevonden. Terwijl ik met twee jongemannen in de jacuzzi zit, kijken we geamuseerd naar alle ogen die onopvallend richting struiken, bloemenbakken en andere mogelijke verstopplekken gaan. Een vrouw stapt bij ons in het warme water. Eén van de mannen vraagt haar: „Ook op zoek?” „Nee,” zegt ze, „ik ben pas gescheiden.”
Diederik Bosscha
Nou, daar had zoveel meer ingezeten. Eieren zoeken in de bosjes in de sauna, je moet er maar opkomen. Ik zie het helaas voor me.
Maar ontelbare grapjes komen bij me op, de ene nog leuker dan de andere. En allemaal gebaseerd op het Duitse woord voor klokkenspel, Eier. Je zult maar naar zo’n grote glanzende grijpen als pas-gescheiden vrouw.
Direttrice
Na de publicatie in een Italiaanse online krant van mijn oorlogsverhaal, besluit ik de man-achter-de-krant op te zoeken in een provinciestadje in midden-Italië. Iedereen kent hem, blijkt bij een wandelingetje samen, zoals de rijkste man van het stadje en don Enzo, de pastoor. Ze nodigen me uit, in een palazzo en bij de mis. In het begin ben ik nog simpelweg een vrijwilligster van het Joods Museum Amsterdam, maar aan de burgemeester word ik al voorgesteld als: Sophie, direttrice del museo dell’olocausto. Terug in Amsterdam een en ander toch even bij de werkelijke directie rechtgezet.
Sophie Josephus Jitta
Dit maakt me niet nieuwsgierig naar dat oorlogsverhaal. Wat een moeizaam geformuleerde zinnen en geforceerde beelden.
Wat de schrijfster in een Italiaanse online krant te zoeken had, laat staan in dat provinciestadje, wordt niet duidelijk gemaakt. Over welke oorlog hebben we het? De Pompeïaanse Twisten?
En hoezo rechtzetten in Amsterdam bij de werkelijke directie? Lezen die dat online krantje ook? Stond het beleefdheidsgesprekje met de burgemeester daar woordelijk in?
Sophie wilde erg graag in de krant …
Update: volgens Googlefanaat Heer Rozenwater is de achtergrond als volgt: “Noor Leeuwenberg (moeder van de schrijfster van het ikje) was een Nederlandse lerares scheikunde die tijdens de Tweede Wereldoorlog een belangrijke rol speelde in het geven van onderduikhulp aan Joden. In 2019 ontving zij, postuum, de Yad Vashem-onderscheiding hiervoor.” Fijn. Leuk. Maar dat moet je dus allemaal weten voordat je aan zo’n ikje begint? Dan is het geen goed ikje. Case closed.
Het verhaal van Jezus voorboren in de buurt van een verhaal over een vreemd gaande paashaas zet dat voorboren in een enigzins ander perspectief. Een darkroom waardig ofzo. Ik heb geen ervaring met darkrooms en dat houdt ik graag zo.
Als ik daar Mart Smeets bij langs zie komen bedenk ik mij dat we die eens een paar uur in zo’n darkroom moeten opsluiten. Misschien wordt hij daar weer een beetje vrolijk van. Mart is het zoveelste icoon die van zijn voetstuk is gelazert. Het barst inmiddels van de gevallenen. Als die een praatgroep beginnen moeten ze Ahoy afhuren anders passen ze niet.
Nou zou ik nog iets kunnen schrijven over sauna’s en euromasten, maar ik houdt het hier maar even bij. Gelukkig hebben we Pasen en de eieren inmiddels ver achter ons gelaten. Dus kijken we weer uit naar volgende week masndag. Masndag inderdaad, so ben ik welligt tog nog efen goed boor een jaren zefentig grapje.
Saluut
Je hebt een levendige fantasie, Jan! En dikke vingers …
Qua Mart, daar zeg je me wat. Laten we ze niet met z’n allen op een en dezelfde hoop gooien, maar de spreekwoordelijke Gooise matras, waar we in de jaren zeventig nog zo vergoeilijkend over spraken, wordt wel grondig opgeschud, zeg!
Ali B. Marco B. Mart S. Tom E. Glennis G. Theo M. Jeroen R. Thijs R. Matthijs van N. en elders Ellen DeG, prince A. prins B. Bill C. Woody A. … wie vergeet ik nog en vooral …. wie houdt zich muisstil in de hoop dat het nooit zal uitkomen?
In de supermarkt
Alle boodschappen staan op de band, de vrouw ziet dat er iets ontbreekt. Ze vraagt haar man snel nog een pak WC-papier te halen.
Kennelijk heeft hij in de gauwigheid een ongewoon merk gepakt. Als hij ermee terugkomt leest ze kritisch, met gefronst voorhoofd de verpakking. Ik hoor haar zeggen: „Nee toch Henk, gatsie, recycled! Dit hebben ze al een keer gebruikt, breng maar gauw terug.”
Conny van Loon
Da’s een grapje van een jaar of dertig oud, schat ik. Zolang er al gerecycled wc-papier bestaat. Enfin, het wordt een mooie warme dag vandaag, we hebben geen ikjes nodig.
Hier heb ik weer heel wat gemist., ook op reader…. 😫
Het is nog niet te laat, Bertie. Op de reader komt ie allenig op maandag.