Het was de week van de fiets. Okko Kuiper koos een afslag waarvan “hij niet zeker wist waar hij uit zou komen”. Nou, dat heeft hij geweten! Voor hem uit fietste een meisje. Met een schooltas. Okko minderde zijn tomeloze vaart en vroeg haar waar de weg naartoe ging. Het meisje, indachtig het sprookje van Roodkapje, antwoordde minzaam “naar huis” en fietste door, de griezel met de geschoren benen en het te kleine zadeltje in zijn kruis verbouwereerd achterlatend.
Ja, een tourfietser die moet inhouden voor een meisje dat voor hem rijdt, dat maak je niet vaak mee, zo merkte onze Pawi terecht op. Dat moet in de krant. En dat gebeurde dus ook.
Hans Wassink, een fervent wandelaar, ergert zich al jaren aan fietsers die hem, van achteren komend, passeren zonder te waarschuwen. Daarom besloot hij een karton op zijn rugzak vast te maken met daarop de tekst “BELLEN MAG”. Hij moest erg lachen toen een passerende wielrenner riep: „Ik heb je nummer niet!” Het gebeurde dus ergens rond Amsterdam. Of het nog wat geworden is, vermeldde het ikje (want daar hebben we het hier over, NRC-ikjes) niet.
Daar lig je dan, omvergereden door een bellende fietser.
Maar ja, zoals Pawi opmerkte, als wandelaar kun je je ook weer kapot ergeren aan bellende fietsers. “Daar schrik je ook van, en je weet niet naar welke kant je moet uitwijken om ze door te laten. Even je hoofd omdraaien om te kijken waar ze vandaan komen en hoe hard ze rijden: te laat, daar lig je dan, omvergereden door een bellende fietser.”
Bas van Vuren, aangenaam 