Je lief is aangereden door een auto. De moederkoek van je ongeboren kind heeft losgelaten. Je moeder van 90 weet de naam van haar nieuwe vriendin niet. Je komt je ex-leerling tegen met wie je intensief contact had, maar nu groet hij je nauwelijks. Je laptop is stuk. Je zit op een bankje een spelletje op je telefoon te spelen en je hoort twee vrouwen praten.
Elke dag verse oordelen en meningen
Het zal je allemaal maar gebeuren, zeg. Maar als je in ikjesland woont, dat land van NRC-lezers die hun dagelijkse belevenissen van zich afschrijven, dan valt het mee. Dan sta je in de krant! En dan wordt je ikje hier besproken door het ikjespanel. Of je nou al kei-oud bent of pas 13. Hier in dit blog hebben we het over de ikjes van vorige week. In de reacties komen de verse ikjes van deze week. Elke dag vers. Elke dag nieuwe oordelen en meningen. Doe ook mee! Wat vind jij bijvoorbeeld van het ikje van vandaag? Laat het ons weten via het reactieveld.
Merlijn van Hasselt vertelde over zijn lief. Ze was aangereden. Ze ligt op de Eerste Hulp en krijgt de maximale dosis morfine. De verplegers en dokters verlaten de zaal. Hij is alleen met haar. Ineens stopt ze met bibberen en ademhalen. Merlijn roept om hulp. Een radioloog die toevallig voorbij loopt komt binnen en schreeuwt in het gezicht van de patiente: “Blijft u er wel een beetje bij, mevrouw!” Ze ademt direct stevig in en de radioloog loopt weer weg.
Als lezer voel ik me in een jutezak gestopt
Pawi noemde het “een horrorverhaal als ikje, gelukkig met een happy end”. De moraal van het verhaal was volgens haar: “blijf als het even kan weg van de spoedeisende hulp. Dokters en verplegers lopen daar zomaar weg.” De Schrijvende Rechter (DSR) kan mensen die dit soort ikjes “op de drempel van leven en dood schrijven” niet volgen. “Is het zucht naar aandacht, drama, reuring?” Hij noemde het “een begin van de Ik-jesweek om snel te vergeten, al zal dat niet meevallen. Als lezer voel ik me in een jutezak gestopt en langs een stenig bergpad naar beneden getrapt.”
Het was een huiveringwekkend inkijkje in de Nederlandse gezondheidszorg. Maar later zullen we hierop terugkijken met een “ja, toen kon je nog in een ziekenhuis terecht na een ongeluk”. Als het aan dit kabinet ligt moet dit allemaal thuis, met mobiele apparaatjes waarmee je jezelf kunt behandelen en genezen. De ziekenhuizen moeten leeg, koste wat kost.
Dat de leden van het ikjespanel zelf keigoed kunnen schrijven werd maar weer eens bewezen door Bertie, die me er daar een bloedstollende thriller in drie delen op haar blog zette, mensen, dat wil je niet weten! Het gaat over het openmaken van een doos en wat daar dan uitkomt. Meer zeg ik niet. Ook niet dat die weleens van haar ex afkomstig zou kunnen zijn. En dat het met een dode kat te maken heeft. En dat ze dan die doos terugstuurt. Nee, lees het allemaal zelf maar. * huiver icoon
Onze Ilona, coryfee van het ikjespanel, is trouwens herstellende van de corona en doet het even wat rustiger aan. Sterkte Iloontje!
Maar goed, we waren met de ikjes bezig. Die van vorige week dinsdag was een akelige van De Schrijvende Verloskundige, Mieke Kerkhof. De moederkoek van een ongeboren kind had losgelaten. Mieke deed met spoed een keizersnede. Dus niet dat je denkt dat ze dat op haar gemakkie deed, zo van, nou, eerst nog even een boterham eten en he, even het journaal kijken, mijn auto wassen en dan komt die keizersnede wel, zeg maar dat ik eraan kom. Nee, ze deed het met spoed. Ruim een kwartier na de binnenkomst van de moeder in het ziekenhuis werd een blakend gezond mannetje geboren. Het was een goed geolied staaltje teamwork, vond Mieke. Ze spreekt de jonge moeder een paar weken later tijdens de nacontrole. Hoe ze het allemaal heeft beleefd. „Goed”, zegt de vrouw, „maar wat ging het akelig snel, ik voelde me net als Max Verstappen tijdens een pitstop.”
“Het lijkt Mieke Kerkhof wel die een bevalling doet”
Voor wie nieuw is hier op de site: ikjes van Mieke Kerkhof worden door het ikjespanel min of meer geboycot. Lummel schreef wel als stil protest tegen deze uit de spreekkamer klappende veelschrijfster een variantje op haar ikje: “Ik bracht mijn auto naar een garage in Rotterdam. “Olie verversen”, zei ik. Een kwartier na aankomst was de olie ververst. “Goed, dat was snel” zei ik, “Het lijkt Mieke Kerkhof wel die een bevalling doet”
Toen was het alweer tijd voor het woensdagikje. Vaak zijn dat de leukste, want de week is dan nog maar net begonnen en nog lang niet voorbij. Maria Zilver schreef over haar 90-jarige moeder die in “een heel fijn” verzorgingshuis woont. Ze heeft daar een nieuwe vriendin opgedaan, maar ze wist haar naam niet. Ze wees het mensje aan en Maria ging een praatje maken. Toen ze vroeg wat haar naam was zei de dame: “Kind, dat weet ik niet, hoor, ik woon hier tenslotte niet voor niks.”
“Misschien is mijn neef De Dichtende Doodgraver morgen aan de beurt.”
Dat “Kind” aan het begin van de zin is misschien wel uit Maria’s schrijfpen ontsproten. Het had ook “Gunst” kunnen zijn. Want zo beginnen oude mensen hun zinnen. Maar goed, Maria wordt kennelijk in het dagelijks leven buiten het tehuis niet verwend met lichtvoetigheid, dat ze deze oneliner instuurt. Pawi vond het een “schrijnend verhaal”, want als je je eigen naam niet meer weet, dan ben je heel ver weg. Maar Lummel dacht dat het mensje misschien wel een grapje maakte. Dat kan natuurlijk. “Fijn dat ze het met elkaar naar de zin hebben”, vond DSR, “maar dat hoeft van mij in alle kwetsbaarheid niet in de krant (…) Van de Eerste Hulp naar het ziekenhuis en nu zijn we in de wachtkamer des doods. Misschien is mijn neef De Dichtende Doodgraver morgen aan de beurt.”
“Intensief contact hadden we, Youssef en ik.”
We gingen maar gauw slapen en hoopten de volgende dag, de donderdag, wakker te worden met een prettiger ikje. Nou, dat viel niet mee. Valesca van Diejen diste een onsamenhangend verhaal op over een ex-leerling van haar, Youssef. Gedurende een jaar was ze zijn mentor geweest. “Als ik ’s ochtends inlogde bij Teams had ik minstens tien berichtjes van deze nachtuil. Intensief contact hadden we, Youssef en ik.” Ze was dan ook dolblij dat ze hem kort geleden tegenkwam. Vertederd beschreef ze hoe hij aan de overkant van de straat “tegen de wind in” zwoegde met “zo’n Thuisbezorgd-tas op zijn rug.” En dan komt het: “Als hij passeert zitten mijn mondhoeken bij mijn oren en wapper ik mijn arm enthousiast uit de kom”. Als dat geen stapelverliefde vrouw is … Een jaar lang heeft ze haar gevoelens moeten wegdrukken, want tja, #metoo bestaat ook in de vrouwenwereld. Maar nu gaat alles wapperen, hoor. Maar wat een tragedie, wat een doffe ellende: Youssef trekt ter herkenning “zijn wenkbrauw een millimeter op en tilt kort zijn wijsvinger van het stuur.” Dat was alles. Meer bewoog er niet bij die jongen. En Valesca ging moedeloos naar huis terug, naar haar computerscherm en Teams en andere sites waar ze ook die avond weer vol verwachting inlogde op zoek naar intensieve contacten.
Het panel speculeerde er lustig op los. Was Youssef een migrant? Zal wel. Maar hoeft niet. Was hij ijverig en leergierig? Zal wel, maar waarom moet dat er bij? “Had dit ikje, al dan niet in dezelfde vorm het daglicht gezien als de minimalistische groeter een Jan/Piet/Hein was geweest?” vroeg DSR naar de bekende weg. “Maar enfin, die Youssef komt er wel. Hij communiceert flink met z’n lerares waar en wanneer het er toe doet, reageert met waardige kalmte als hij haar als opgewonden zwaaiend spektakelstuk treft …”
Tussendoor gebeurde er best veel buiten ikjesland. Maar het overlijden van de Engelse koningin maakte hier op de site minder los dan in de rest van de wereld, afgezien van een enkele anekdote van een blogbaas over zijn logeerpartij op Windsor Castle.
Het nieuws van de dag die je wist dat zou komen werd namelijk volledig overschaduwd door het teloorgaan van het literaire café Het Goudblommeke in Brussel. Hugo Claus vierde er zijn eerste bruiloft. Hergé en René Magritte, Louis Paul Boon, Jacques Brel, Lucebert, Karel Appel, Jan Walravens, Simon Vinkenoog, Toots Thielemans, Pawi, DSR, Warhoofd, Leon en Apiedapie waren er graag geziene gasten. “We lieten ons het bier en eenvoudige Vlaamse volkskost goed smaken, bespraken uitgebreid het Ik-jesfenomeen in al zijn aspecten, en in de schemering van het gaslicht kreeg iedere ontmoeting zijn eigen cachet.” schreef DSR weemoedig. En ja, de header van het intro-archief – “waar het gras groeit sterft de koe” – was een van de eerste foto’s die de jonge Apiedapie destijds met zijn Blackberry voor deze site fotografeerde. Volgens de informatie uit het blogarchief is het dit jaar zelfs precies tien (10) jaar geleden. Dus dat zou heel mooi gevierd moeten en kunnen worden. Maar goed, de sympathieke kroeg is al eens eerder van een failissement gered door een crowdfunding. DSR, houd ons op de hoogte, alsjeblieft. En als het mis mocht gaan, probeer dan de spreuk van de slopershamer te redden.
Tot overmaat van ramp ging ook nogeens de laptop van Femke van Hout stuk. Ze snapte er niets van: “gisteren deed-ie ’t nog”. Ja, dingen die stuk gaan deden het doorgaans de vorige dag nog. Als ze altijd stuk zijn dan heb je ze meestal niet meer. In blinde paniek rent ze naar de computerwinkel. De man achter de balie hoort haar “verhaal” rustig aan. Bewonderenswaardig dat hij zo kalm blijft. Hij verdwijnt naar achteren en komt twintig minuten later terug met een gerepareerde laptop. Femke hoeft niets te betalen. Op het bonnetje staat „Wegens hevige verwarring klant geen kosten gerekend.” Als deskundige op dit gebied vermoed ik dat de batterij gewoon leeg was. De laptop heeft eventjes aan de stekker gelegen. In Amerika kun je in zo’n geval naar de “Geek Squad” gaan, wist Ad Hok, “een ploegje zeer jonge mannen en vrouwen die zich over je laptop ontfermen. Doorgaans heeft de gemoedstoestand van de klant geen invloed op de berekende prijs, dacht ik.”
„Waarom noem je je kind dan ook Saskia?”
De ikjesweek werd fraai afgesloten door Tobi Lodiers (13) die op een bankje op de bus zat te wachten. Hij luistert “aandachtig naar het gesprek van de twee vrouwen” naast hem. De een klaagt tegen de ander over haar collega Saskia: „Ze loopt te smakken tijdens het eten, en ze kan de s niet goed uitspreken.” „Slist ze?” vraagt de ander. „Ja, ze slist!” Er valt een korte stilte. „Waarom noem je je kind dan ook Saskia?” Het zinnetje dat “er een korte stilte valt” verraadt een piepklein helpend schrijfhandje van een ouder iemand, maar misschien ook niet en dan is Tobi een verbazingwekkend natuurtalent. Ook Apiedapie, zo heb ik gehoord, schreef op piepjonge leeftijd al keigoeie opstellen en hij werd later een beroemde schrijver en zit nu op een tropisch eiland aan de rum en bananen. Dus, Tobi, blijven schrijven! DSR zou, als hij de schrijver was, zijn leeftijd achterwege hebben gelaten. “Het deed er voor dit verhaal niet toe en het stelt je nodeloos bloot aan vage verdenkingen over of je het wel zelf hebt gedaan …”
Lummel gaf voor het ikje geen cijfer maar een griffel en raadde Tobi “als hij hier meeleest aan om aan zijn opa of oma te vragen wat dat voor een ding is.” Er gaan geen batterijen in en er komt geen muziek uit. Je kunt hem wel aan je oor zetten, maar je hoort dan niets. Rarara, wat deden de mensen vroeger met zo’n griffel?
Wil jij net als Pawi, De Schrijvende Rechter (DSR) en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Wil je plezier hebben met lezers die voor je het weet goede kennissen van je kunnen worden? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik zag ineens een dingetje liggen. Een heel klein dingetje. In een vensterbank. Het was een poppetje van plastic. Ik kende dat poppetje. Was dat niet Trump? Dat haar? Dat pak? Die rode stropdas? Die chagrijnige rotkop? Maar wie maakt er, wie koopt er, wie bewaart er nou een poppetje van dat mannetje? Dat mannetje dat we het liefst zo snel mogelijk vergeten? Ik dacht, ik vroeg, ik kwam er niet uit. De volgende keer zie ik hopelijk iets anders.
Foto: “Trumpie” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Ingewikkeld
Deze week wordt er weer gecollecteerd voor een erg bekend goed doel. En het moet gezegd worden, ze gaan met hun tijd mee: de QR-code. Scan hem met je telefoon en je kunt via iDeal betalen. Niks geen collectebus meer, scannen en klaar is Kees. Een goede vriend, een 70+’er, kwam er voor het eerst mee in aanraking. Er werd aangebeld, hij deed open en de jongedame die kwam collecteren keek hem aan en zei tot zijn verbijstering: „Ik zie het al, dit is te ingewikkeld voor u. Hierbij een kaart, zodat iemand anders het voor u kan doen.”
Jan Tolsma
Goedemorgen, een intro om wakker van te worden en met een verwijzing naar mezelf. Dankjewel Bas, aardig van je.
Het ikje, tja, of het waar is? Dat vraag ik me wel vaker af.
Tijd dat we zelf iets verzinnen en zien of het geplaatst wordt.
Dank je!
Qua ikje: het hele stuk voor “een goede vriend” is overbodig en geen ikje.
En bij collecte-ikjes denken we altijd met de slappe lach opwellend aan die serie over de Alzheimercollecte van jaren terug.
Soms zit alles tegen. Ben je net herstellende van een val met de fiets in de duinen, doe je de deur open voor een collectant die onmiddellijk denkt dat je een digibeet bent!
Ja, maar voor den draad ermee, met dat goede doel!
De pointe van dit Ik-je is DSR te ingewikkeld. Wat is de bedoeling van die kaart? En geen (jong)mens die in die situatie ‘hierbij’zegt natuurlijk,
Volgens het landelijk collecterooster was vorige week het KWF aan de beurt. Alzheimer pas ergens in november (als ze eraan denken). https://www.cbf.nl/collecterooster/filter(page-2)
Met die kaart kun je aan het loket van het postkantoor in contanten betalen, liefst de kwartjes en dubbeltjes in aparte zakjes gesorteerd.
hoe oud is Bill Gates: 67. Hoe oud zou Steve Jobs nu zijn geweest? 67. De jongere generatie die zich computer savvy waant, onderschat heel veel ‘oudjes’.
Voor wie makkelijk wil storten, jong of oud, hij doet het hoor!
En als ik dit nou op m’n telefoon lees, wat doe ik dan? Eerst uitprinten? In de spiegel kijken?
Goeie vraag. Op je telefoon kun je niet verder met de QR code, behalve als je hem eerst fotografeert vanaf je pad. Dan kom je uit bij KWF.
In de spiegel kijken kan de hele dag nog.
De nijvere gansjes zijn ook met een QR-code van dit blog bezig. Binnenkort verkrijgbaar voor uitverkorenen.
De nieuwe generatie QR-code zou dus in feite aan te klikken moeten zijn, liefst met een vingertop naar keuze of met gezichtsherkenning. Ik ga nu bellen voor het patent. Kan iemand de site overnemen?
Ok, opgelost: je download de afbeelding en upload hem weer in de scanner. Wel even goed naar het icoontje zoeken.
Geeft met gulle hand!
50ec ?
Nu!
Slot
Anderhalf uur in de rij op Schiphol. Eenmaal in het veel te krappe stoeltje laat de gezagvoerder weten dat we op tijd vertrekken „zodra de laatste koffers geladen zijn”. Weer de gezagvoerder: „We hebben het slot gemist, het laden nam te veel tijd, achteraan in de rij gezet, vertrek anderhalf uur later.” Gekreun in de kist. Na verloop van tijd opnieuw de gezagvoerder: „We mogen eerder weg, over een half uur.” Iedereen blij met een uur vertraging.
Jan Derksen
“Gekreun in de kist” gaat hoge ogen gooien in de bespreking van mogelijke titels dit weekend.
Een uur vertraging? Tja, het viel dus mee is de flinterdunne plot van deze reisanekdote. Er gebeuren op Schiphol wel ergere dingen deze dagen. Eens de trots van Nederland nu het internationale lachertje en zoveelste teken dat dit land niet meer echt bestuurd wordt.
Ja, die sprong er uit.
Is het stoeltje te krap of de reiziger te volumineus?
Aardig ikje, actueel ook. Waarom reis je, als je toch wilt vliegen, trouwens niet ‘light’? Zonder koffer dus, met alleen handbagage?
Ik denk niet dat die mensen alleen maar willen vliegen, Pawi. Meestal hebben ze iets te doen daar waar ze heen vliegen en nemen daarvoor de benodigde bagage mee.
De auteur had na het ‘gekreun in de kist’ een betere slotzin kunnen bedenken.
We maken er een prijsvraag van.
XXXXX in de kist.
Verzin een leuk woord voor XXXXX.
Ik vind “de kist” raar tenzij de schrijver piloot is.
Misschien, P., willen sommige mensen elke dag een schone onderbroek aan.
‘Kist’ lijkt me vaktaal, alsof een landrot zich als zeekapitein voordoet.
Geluiden van welhaast zinnelijke blijdschap in de kist
Alles op tv wordt hier opgeofferd voor wat er in Engeland gebeurd. En geen journalistiek, maar beate bewondering voor de koninklijke familie. Ik dacht daaraan ontsnapt te zijn toen ik een koninkrijk voor een republiek verwisselde. Maar Lau Loene.
Geen tv kijken, gewoon lekker podcastjes luisteren.
Of Spotify playlistjes.
Of Arjen Lubach:
https://www.mediacourant.nl/2022/09/arjen-lubach-onder-vuur-na-walgelijk-filmpje-koningin-elizabeth/
Ook hiero gaat het trouwens al dagenlang op alle kanalen over niets anders. Ja, Ukraine schijnt gescoord te hebben tegen Rusland, maar dat is echt het enige andere internationale nieuws.
Arjen is al een hele tijd de weg kwijt.
Tendentieuze titel van Mediacourant…
Helaas kan ik het filmpje zelf niet kijken vanwege een heftige Lubach-allergie (denk aan ’t schompetanus maar dan nog erger) maar wat ik las, leek me een prikkelend-komisch tegengif tegen de kritiekloze verering van HRM.
Lubach de weg kwijt? Valt dat allicht samen met APD’s mislukte sollicitatie? -milde glimlachicoon-
Qua lummel:
Commotie in de kist.
Iedereen “pissed” in de kist.
Grienen in de cabine.
(Ja, ik weet het: in mijn jeugd teveel Willy van der Heide boeken gelezen).
In alle objectiviteit: ik was een fan van Zondag met Lubach, regelmatig met tranen in de ogen zitten kijken, filmpjes later nog eens afgespeeld, uitzending gemist, je bleef er bijna voor thuis … maar de nieuwe dagelijkse serie kon mij vorig seizoen al niet en nu dit seizoen opnieuw niet boeien. Slappe, makkelijke teksten en slap en makkelijk gebracht, het is echt op.
Schuddebuiken op Schiphol.
Bas, ik ben bang dat je gelijk hebt. Zo’n dagelijks programma is natuurlijk ook loodzwaar, en Arjen is geen Jon Stewart, en zijn team veel kleiner (neem ik aan). Toch nog maar een keer deze highlight:
Ik vond nog een mooi stukkie over het Goudblommeke uit de tijd dat alles nog goed ging:
https://www.demorgen.be/nieuws/magritte-herge-claus-alle-groten-hebben-iets-achtergelaten-in-het-goudblommeke~bfaaf89f/
“Kreeg Gérard Le Petit een ingeving, dan kraste hij die op de muur. Naar wat hij in gedachten had, kun je soms enkel nog proberen te gissen: ‘Waar het gras groeit, daar sterven de koeien.'”
Tja, ik heb hier altijd een wat nuchtere constatering in gezien. Uiteraard sterft alles waar het ooit geleefd heeft. No big deal toch? Waar het gras niet groeit, daar leven geen koeien, dus sterven ze er ook niet.
Grienen in de cabine etc…. het lijkt Ter Land, Ter Zee en in de Lucht wel. Het was op een bepaald moment het langstlopende programme van Nederland.
Een heel dorp op de been voor Tobbedansen of Fiets ‘m Erin. Het gebeurt nog altijd.
De hele dag
Dochter belt mij, 80-jarige moeder. „Mam, ik kom zondag, zullen we gezellig Memory spelen?” Ik: „Maar ik speel de hele dag al memory: waar is mijn portemonnee, heb ik de was al opgehangen, wie moet ik ook alweer terugbellen, wat zouden we ook alweer eten vanavond?”
Riekje Meijling
Wel prettig dat de dochter dit ikje niet heeft ingestuurd. Hulde. Dit zien we niet vaak.
Leuk , die zelfspot.
De zelfspot leuk, de pointe is leuk. Alleen jammer dat ze haar dochter te kakken probeert te zetten. Volgende keer maar een potje risk voorstellen en haar van de tafel vegen.
Ik kan zo langzamerhand niet meer wachten op een ikje uit Windsor Castle.
Dit ikje is een aardig tijdverdrijf om de spanning wat te verzachten.
We hebben eerst die uit 1988 over een feministisch maandblad nog tegoed.
Ik moet eerlijk zeggen dat het enige bijzondere aan een ikje over Windsor Castle zou zijn dat ik er was. Er is niets bijzonders gebeurd. Ik heb daar niets bijzonders gedacht, gezien, gehoord noch geroken. Da’s best mager voor een ikje. Een beetje zelfcensuur, daar is nog nooit iemand slechter van geworden.
In die tijd liep je ook nog niet constant te fotograferen, tweeten, observeren … in die tijd was je er gewoon en klaar. Er was zelfs geen Facebook om een fotootje van je kamertje voor de familie op te zetten. Wat zeg ik? Ik had niet eens een fototoestel bij me, laat staan een telefoon want die had je toen nog niet. Wat moet dat een heerlijk rustige tijd geweest zijn. Voor iedereen.
“Gezellig Memory spelen” doe je met peuters. Als je dit als volwassen mens wordt aangeboden, is het verval kennelijk ingezet.
De dochter zal wel niet zo ver zijn gegaan om dit Ik-je, vanuit inderdaad een welkom perspectief, onder naam van de de Memory-kampioen, die ook nog flink d’r vrouwtje staan met Boter, Kaas en Eieren, in te sturen – maar mocht het toch zo zijn, dan kijk ik er niet van op.
Lees trouwens met tevreden instemming dat APD mijn waarschuwing om alleen een Windsor Castle-Ik-je in te sturen als het ook echt iets voorstelt ter harte heeft genomen -milde glimlachicoon-
Zien
Het linkeroog is nog niet genezen van een ontsteking. Nu is ook het rechteroog aan de beurt. De huisarts schrijft een tubetje ooggel voor. De apothekersassistente leeft volop mee, als ze mijn ontstoken ogen ziet. Heb ik pijn? Zal ze de bijsluiter even voorlezen? Ze doet ook nog voor hoe ik de gel moet aanbrengen. Ik ga opgelucht naar huis. Daar blijkt dat we één ding zijn vergeten: ik kan niet zien hoe ik de veiligheidssluiting van het piepkleine tubetje open moet krijgen.
Dini Bangma
Dini is back! De vorige keer was ze in de overgang (vrouw, 64) en zag een advertentie voor broeken in de krant. Ze noemde zich afwisselend Bangma en Bangman en was dol op Lummel. Kuch.
Maar het ging verder…
Ik nam mijn hond mee, die nu ge-upgrade was tot blindengeleidehond, om me terug te brengen naar de apotheek. Helaas werd de hond aangevallen door de twee Rotweilers van de filiaalhouder van Albert Heijn en legde het loodje. Gelukkig werd ik door een vriendelijke, naar de likeur ruikende, collectante opgevangen en alsnog naar de apotheek gebracht.
Qua ikje is het allemaal wel in orde, gortdroog opgeschreven, feitelijk relaas, de anekdote moet dit keer kennelijk voor zich spreken, daar waar de schrijfster in haar vorige ikje vooral aan het mijmeren was over feministische dingen en zo. Het mag van mij allebei. En ik wens haar sterkte met beide ogen.
Qua vorm – de opbouw van de naam – lijkt Lummel op Hannah eigenlijk. Valt me inene op!
Maar dit terzijde.
Geen commentaar.
Zo heette trouwens de laatste film van Godard. Ik heb hem gezien, die film. No comment.
Het was zelf een en al commentaar…op het langs elkaar heen leven van mensen vandaag de dag. Gesitueerd op een cruiseschip, waar ieder zijn eigen leventje leidt en zich helemaal niets aantrekt van de anderen, hoezeer die ook in moeilijke omstandigheden verkeren. Zo waait een meisje bijna over de reling en gaan de gasten in de suite die ze hebben gehuurd, met uitzicht, ook op dat meisje, door met hun glaasjes champagne.
Ooggel, grappig woord. Daarmee is alles wel gezegd.
Drop
In de trein naar huis is het gezellig druk. Ik luister naar mijn favoriete muziek en heb een zakje Engelse drop naast me staan. Zonder na te denken eet ik het zakje bijna leeg. Vlak voordat ik uitstap, merk ik dat de man naast me naar datzelfde zakje drop grijpt en het laatste handje in zijn mond giet. Ik ben te verbaasd en zeg niks. Boos gooi ik het zakje weg. „Bedankt”, zegt de man. Ik kijk hem nors aan en stap de trein uit. Als ik thuis ben, kruipt een schuldgevoel mijn buik in als ik een vol zakje Engelse drop onder in mijn tas zie liggen.
Lieske Heesbeen (13)
Goed geschreven, hoor. Dat in de buik kruipende schuldgevoel zie ik door de vingers. Weer een 13-jarige die kan schrijven!
Echt een ikje zoals we ze graag zien!
Best wel aardig.
Als ze het volle zakje vervolgens aan de man heeft aangeboden, is een schuldgevoel niet nodig – integendeel.
Ik mag toch hopen, DSR, dat ze het adres noch telefoonnummer van die man heeft gekregen. Dat zou het ikje een wel heel bijzonder en akelig tintje geven.
“Lummel (47)”? Broertje van 46 of van 48?
APD gaat weer meteen van het slechtste uit. Er is geen enkele aanleiding om dat te vermoeden.
Van de inzender van vandaag komen we uit bij feestzanger Nelis Heesbeen, die DSR weer heeft ontdekt via… Gerry Holland. Hoe is het daar eigenlijk mee?
DSR heeft zich verlezen. De drop lag onderin de tas, niet onder de tas. En eea werd pas ontdenkt ” ‘als’ ik thuisben”.
DSR klampt zich maar vast aan de stelregel dat het bij onduidelijkheden al-tijd aan de schrijver ipv de lezer ligt -schaamroodicoontje-
Wat ik zelf doe: het ikje aandachtig lezen voordat ik er een reactie op geef (tip). De schrijver treft geen enkele blaam in dit geval. Geen enkele! Excuses zouden op hun plaats zijn, zeker met het oog op de leeftijd van de inzender.
Met Gerry gaat het naar omstandigheden goed. Maar dit is Nederland, dus hij wacht nog altijd op zijn spoedoperatie die “binnen enkele weken” nodig was.
Je zult maar een hees been hebben …
APD reageert fel, alsof hij dit Ik-je zelf heeft geschreven! Binnenkort Sebastiaan van der Vuuren (11)? -milde glimlachicoon-
DSR’s commentaar is even goedmoedig als eventueel scherp. Hij neemt ook 13-jarigen serieus, zou APD ook kunnen overwegen. Blogbazen met redder/riddercomplexen zijn er al genoeg.
Sterkte gewenst aan Gerry! Er ligt voor hem een aardig post-operatief grapje op de plank, voor wanneer hij weer in goeden doen is.
Best een leuk ikje al is het thema niet nieuw.
Yessss, een trein-ikje! En nog leuk ook. Bravo, jongelui!
Overigens ook een compliment aan de man die Lieske lekker heeft laten mee-eten van zijn drop. En haar bedankt voor het opruimen van het lege zakje. Zou me niet verbazen als het een zeventiger was.
https://youtu.be/jmW3JaPm1oo
zo maar weer eens een leuke muziekie. een frans bandje.
En een Amsterdammer
Seker, sou so maar’es kenne!
Mooi dat er nog prullenbakjes meerijden in de trein, en dat er nog iets in kan!
Engels drop was ook tijdenlang mijn favoriet.
Waarom het zo heet weet ik niet en heb ik niet opgezocht. Voor je het weet zit je weer van het ene koningshuis naar het andere te surfen en kom je uit bij de keizer en de admiraal.
Engelse drop is niet wat het ooit geweest is. Wat wel?
Wat is dan het verschil tussen de Engelse drop van vandaag en die van vroeger? Wijzelf denk ik. Wij maken dat verschil.
Ik heb overigens vandaag voor het eerst sinds een paar decennia een spekkie gegeten. Was net zo lekker als vroeger.
Beste Bas, ONGeHoord Nederland gebruikt een N woord. tRUmp steelt Nuclaire documenten. De rechters aldaar zijn aangesteld en super partijdig.
Hier noemt een parlementaire windbuil steevast alle rechters D’66 ers en op de onderbuik van de Mol wordt een haat campagne naar mevrouw Kaag en Jongeman Jetten gevoerd door een in Drente schuilende ex-voetballer zonder enig inhoud die afgeeft op woke en cancel cultuur zonder dat men, en hij, doorheeft dat hij woked en cancelt bij het leven, een sneue figuur waar ik ooit om moest lachen en nu niet meer maar denk: je maakt mijn land lelijker.
Ik vind het knap dat je een verhaal van een andere woeibui opnieuw hebt gelezen. Ik kan dit niet, jammer maar het is lote. Met een K.
Ik zou het graag verder willen schrijven wanneer iemand eerst alle slechte zinnen, warrige wendingen en onzin pootjes we uit zou halen, zoals een tijgerhaai een kevernummerbord inslikt maar de point van dit stukje uitkotst.
Lieve iedereen, ik moet gaan slapen, of althans at least niet meer woke zijn.
Ik cancel mijn postzegelverzameling enndaar staat steeds dat ie2i0
Oepsie, laatste zinnen ten prooi gevallen aan de toilettablet en het programma waar men aligators doodt met een schot.
Kloten zooi.
MAW
Vermoeid.
Zitten
Ze is in Ter Apel uit de rij geplukt. Ik ontmoet Destiny in kantoorpand ‘Klein Ter Apel’ in Gouda wat voor een maandje haar veilige plek mag zijn. Ze zit, ze zit en ze zit. Meisjes van 6 horen op school te zitten, te zingen en te springen. Ik rol kranten op, één voor haar en één voor mij. Binnen de kortste keren hebben we een zwaardgevecht. Ze lacht, springt en gilt van de pret. Als ik wegga, geeft ze me een high five. Nog eenmaal kijk ik om. Ze zit weer, ze zit en ze zit. Maar ze heeft in ieder geval een plek om te eten, te slapen en te douchen.
Rob Lijesen
…en af en toe een weldoener om mee te vechten…
Edward Touw schrijft op Twitter over het ikje Engelse drop het volgende: “Al in de jaren 80 schreef Douglas Adams een versie van dit verhaal. En toen werd hij er ook al van beschuldigd dat hij het verhaal niet echt meegemaakt of überhaupt zelf verzonnen had.” en doet daar het volgende hilarische linkje bij:
https://www.snopes.com/fact-check/pinched-cookies/
En Stefan schrijft: “Al deze stukjes in deze rubriek zijn eerder ergens verzonnen, het is een patroon. Zoals bv laatst van de vrouw die geholpen wilde worden met oversteken alleen omdat ze dan werd aangeraakt.„
En ja, het lastige is dat grappige dingen meerdere keren onafhankelijk van elkaar kunnen gebeuren natuurlijk. We zullen het nooit echt zeker weten.
Maar Edward heeft zeker een punt als hij schrijft: “Alles kan natuurlijk. Maar de locatie, het geïrriteerd zijn over ‘bedankt’ van de tegenpartij omdat de verteller niet doorheeft dat het sarcastisch bedoeld is, het lijkt allemaal rechtstreeks te komen uit So Long, and Thanks for all the Fish.”
En Nonnebolleke noemt het verschijnsel zelfs een “urban legend”. Ik bedoel maar, ook op Twitter worden de ikjes gepassioneerd besproken, denk niet dat wij de enigen zijn, hoor. Maar wij hebben de Eindoordelen en de oudste rechten.
“Iemand op de redactie zal wel ’t internet afspeuren naar dit soort anekdotes om te herschrijven” veronderstelt Stefan. Oei! Dit gaat verder dan wij ooit hebben durven schrijven of denken. Zo zie je maar weer.
“Ze zit, ze zit en ze zit.”
“te zitten, te zingen en te springen”
“lacht, springt en gilt”
“Ze zit weer, ze zit en ze zit.”
” te eten, te slapen en te douchen.”
De inzender heeft de drieslag onder knie, proficiat!
Ja, ik vond het ook een beetje veel zitten.
Wat elders op internet, het een blog, vlog of twitterfeed wordt beweerd, is zelden interessant genoeg om integraal weer te geven. De door APD aangehaalde discussie is daarop uitzondering -milde glimlachicoon-
En waarom niet een link gegeven, voor wie eventueel z’n licht op wil steken?
Op Twitter “Bas van Vuren” intypen en hopla, daar is het al.
Dit is weliswaar een Ik-je, maar nog meer een mini-reportage. En de reportages, verslagen en sfeerimpressies over dit onderwerp zijn al aan de orde van de dag.
Zoals AH naar een trein-Ik-je verlangt, zo kijkt DSR uit naar een Concertgebouw-Ik-je, verteld door de fine fleur van de culturele elite.
Is daarop “geen” uitzondering, had DSR willen betogen. We zullen zie n of het duimpje gehandhaafd blijft -milde glimlachicoon-
Er stond geen duimpje, fantast. Deze discussie is bij uitzondering juist wel interessant, want gaat over de kern van dit blog: de ikjes. Tenzij DSR alleen maar in zijn eigen zienswijze geïnteresseerd is natuurlijk, zou zomaar eens kunnen.
Ah, het duimpje is weer weg. Dus we moeten APD maar achterna lopen op Twitter, maar vermeende literaire blog waar Ik-jes ter sprake kwamen, moet geheim blijven -milde glimlachicoon-
DSR observeert slechts, maar veroordeeld niet.
Moeilijk toch dat lezen, ik heb het niet over een literair blog maar expliciet over een “Twitter discussie”. Waar je die vindt? Op Twitter natuurlijk. Via welk account? Dat van BvV natuurlijk. Hoe daar te komen? Type Twitter dot com in en dan Bas van Vuren (er is er maar een). Nog makkelijker? Klik op de link hier of in de rechterkolom, als je dit blog althans op een pc of laptop of tablet leest. Anders ergens onderaan. Tot je dienst.
“een beetje veel zitten”? Ja, daar gaat het toch juist om?
Zeker, Ad. Maar dat had weer net ietsje subtieler gekund, naar mijn smaak.
OK, wie heeft er zin in een lepeltje?
Nou, ik wel hoor
Proficiat! Ik dacht ik wacht even … 😉
Met het vermeende literaire blog verwees DSR naar een discussie van enkele weken geleden, nb door APD hier zelf gestart.
Hij moet zich wel rekenschap geven van de context en het groter plaatje ipv maar een beetje bij de dag te leven -milde glimlachicoon-
Ook toen had DSR het verkeerd gelezen. Tip: neem er eens wat meer tijd voor. Dan maar minder lezen, maar wel beter.
Gefeliciteerd lummel!
Je wilt niet weten hoe ik me de hele tijd heb ingehouden!