Vijf jaar na mijn zware operatie durf ik weer te joggen. Mijn oude rondje. Kijken hoe lang ik het volhoud. Al na vijf minuten ga ik trillen en zweten en hijgen. Ik word bang. Dan verschijnen er ineens van links en van rechts prachtige kleine duifjes op mijn pad. Ze fladderen voor me uit en landen zelfs soms even voor mijn voeten. Heel bijzonder. Dit is een teken, denk ik, en vat moed om door te gaan. Ik haal zelfs een oudere man in. En ik zie dat hij uit een papieren zak broodkruimels op het pad strooit.
Bas van Vuren
Gepubliceerd in NRC, d.d. 8 juni 2022
Lees verder “Het teken”
Bas van Vuren, aangenaam 