“Het duurde eindeloos lang voordat ik zelfstandig kon wegrijden zonder dat de motor afsloeg” schreef onze Kees in het tweede deel van zijn rijlesfeuilleton, “Dat veroorzaakte niet alleen grote commotie voor op groen springende stoplichten, maar had ook tot gevolg dat ik geneigd was om zo min mogelijk te stoppen.”
De opmerking van Kees dat er zich tussen hem en de rijinstructeur (ex-bouwvakker) een “merkwaardige vorm van vriendschappelijkheid” ontwikkelde, gecombineerd met het pientere pookje tussen beider knieën in, was aanleiding tot wat gegnuif. Totdat Ad Hok hier een einde aan maakte. “Wellicht worden ze uiteindelijk de beste auto-maatjes”, merkte hij droogjes op.
Lees verder “Ik was geneigd om zo min mogelijk te stoppen (52)”
Bas van Vuren, aangenaam 