Vlieg maakt duikeling in volgelopen gootsteen (65)

“Onderin een lege wijnfles zie ik een vlieg spartelen in een restantje vocht. Softie die ik ben, kan ik geen enkel levend wezen zien lijden, dus zin ik op een manier om het beest te helpen, of desnoods uit zijn lijden te verlossen. Ik besluit heel voorzichtig het plasje uit de fles te gieten in de hoop dat de vlieg meedrijft. Dat lukt. In het plasje, nu op het aanrecht, blijft hij op zijn rug met zijn pootjes in de lucht spartelen. Ik pak een stukje papier en hou dat tegen zijn pootjes aan. Hij krijgt er grip op en terwijl hij zich aan het papiertje vasthoudt, draai ik het om en leg het neer. Op het papiertje zit hij even stil, alsof hij moet nadenken wat hem nu weer is overkomen en doet dan een paar pasjes. Dat gaat goed. Maar dan probeert hij weg te vliegen en maakt vanwege zijn aan zijn lijf vastgeplakte vleugels een duikeling. Precies in de volgelopen gootsteen.”

Mooi ikje toch? Het is afkomstig van Miriam Wesselink, alhier beter bekend als Luvienna, zelfstandig informatieanalist, auteur van mannenverhalen, onderzoeker van nature en schrijver in transitie. Zie haar leerzame, fraai vormgegeven en qua taal en inhoud kraakheldere site Singularity. Dat de NRC-redaktie, die dit ikje in haar zaterdageditie plaatste er eigenstandig een slotzin aan toevoegde – “Langzaam zie ik hoe de vlieg tussen de afwas in de diepte verdwijnt” – was dus wel heel erg sneu. De betreffende internetjournalist (m/v) kan niet schrijven en weet niet wat manieren zijn. De zin is overbodig, en de zin is fout. Je ziet niet langzaam. Je ziet iets, en dat iets kan langzaam of snel gebeuren. Foei redaktie! Ga maar eens schrijven leren op Singularity.

De laatste zin was nodig. Als die vlieg niet was gezonken, was eventueel nog redding mogelijk geweest.

De hulde van de collegaatjes van het Apiedapie Schrijverscollectief was vrijwel algemeen. Indra zei bijvoorbeeld: “Proficiat, ik ben er trots op dat een teamgenoot heeft gescoord. Haal jij het briljante apiedapieschrijverscollectief maar eens uit de anonimiteit!” En olijk voegde zij er aan toe “Luvienna toch! Als je weet dat iemand een fles wijn heeft leeg gezopen, dan laat je hem toch niet zelfstandig vertrekken!” Alleen beroepsbeoordelaar De Schrijvende Rechter (DSR) vond er niet veel aan. “De laatste zin was nodig. Als die vlieg niet was gezonken, was eventueel nog redding mogelijk geweest. Eindoordeel: 3 (zegge: drie)” Dat de NRC naar willekeur in ikjes zit te schrappen en toe te voegen vond echt iedereen merkwaardig. Ad Hok riep uit: “Nou moe. Jarenlang hebben we hier Ikjes-schrijvers bekritiseerd voor hun vaak overbodige laatste zinnen, en nu blijkt dat die zomaar door de redactie toegevoegd kunnen zijn.”

De andere ikjes van vorige week stelden weinig voor. Er was er eentje over de iPhone virtual assistant Siri. Ene Pim Klasing, die al jaren sukkelt met een uitgezaaide prostaatkanker stelde haar de ongelooflijke “baldadig” bedoelde vraag: “Why do I have cancer?” Klare taal: ” … in de context is baldadig wel goed gevonden.” DSR: “Het gebeurt niet vaak, maar DSR voelt zich vandaag poëtisch geinspireerd door het Ik-je, en wel tot de volgende mini-haku:

“Nee
Hè?!”

Louise dropt haar virtuele ei in de postbak van de NRC waar het, eenmaal uitgekomen, de andere wellicht veel mooiere ikjes over de rand gooit

Een ikje van Louise Koekoek over integriteit, dat echt helemaal niks om het lijf had, bracht Mopperkont tot de volgende tirade: “De koekoek is een broedparasiet en Louise doet haar naam eer aan. (…) Louise dropt haar virtuele ei in de postbak van de NRC, waar het, eenmaal uitgekomen, de andere wellicht veel mooiere ikjes over de rand gooit.”

Een open sollicitatie annex contactadvertentie van de 47-jarige Mardy Stiefel, waarin zij zich afvroeg wie er nu niet een uitgebaarde moeder van 3 pubers wil aannemen, ontlokte DSR het volgende oordeel: “Een bijzonder plastisch woord (…)  dat ‘uitgebaarde’. Je ziet de vuurrode gapende kraters al voor je. Eindoordeel: 4- (zegge: viermin)”

Meer was het niet vorige week, qua ikjes.

Timmerark zat niet lekker in zijn vel en kondigde aan er tijdelijk tussen uit te knijpen, misschien om de moestuintjes die hij eerder in de week te koop had aangeboden te gaan bezorgen. Bij Letterzetter hoeft hij niet langs te komen. “Vergeet de handel in moestuintjes”, zei deze, en hij verwees naar een website waaruit blijkt dat menselijke ontlasting edelmetalen bevat. “Ik ga gauw m’n belastingaanslag bij elkaar poepen!”

Het kan ook zijn dat hij nog in de war was van de stroomuitval “Half Noord Holland heeft geen stroom meer”, meldde hij, “Vliegtuigen vliegen niet meer, kassa’s werken niet, noodstroom in ziekenhuizen en ga maar door…” Hetgeen Luvienna de vraag “Hangen vliegtuigen aan een stekkertje?” ontlokte.

Er was nog meer poëzie vorige week, bijvoorbeeld van Indra die naar aanleiding van een paar wat lang uitgevallen en niet erg on topic lijkende posts van Riverside Blues dichtte:

Je nachtelijke input,

ironisch en vilein,

stimuleert mijn scrol toets:

hij loopt weer als een trein!

Heer Rozenwater liet zich vervolgens ook niet onbetuigd:

Indra, jouw dichterlijke inspiratie

bracht een glimlach op mijn facie.

Hopelijk tot later,

Groetjes van Heer Rozenwater

De 100e- respectievelijk 200e-reactielepeltjes gingen naar blogbaas dezes en Luvienna. En de Duimpjesbokaal naar Kees de Jongen die voor 10 up en 2 neer Pawi in het zonnetje zette, met “in één woord: hulde!”

En dat was terecht, want de eerste aflevering van haar feuilleton mocht er zijn: “Het sterfbed van mijn moeder”. De hoogtepunten van dit stuk weer te geven is ondoenlijk. Lees het alsjeblieft helemaal. “Daarna begon het sterven. Ik stond aan de linkerkant van Ma, en duwde haar zachtjes tegen haar schouder, ritmisch, wiegend als het ware. Ga maar ma, duwtje, ga nou maar, duwtje, gamaar gamaar gamaar.” “Mooi beschreven”  zeiden Mopperkont en Luvienna. “Jeetje. Hier kan ik niet even met een bon mot op reageren” zei Timmerark. “Heel mooi, werkelijk heel mooi…. In vliegende vaart door een mensenleven, en elke fraaie zin weegt” zei de toch altijd zo kritische DSR.  “Er gebeurt heel veel in dit compacte en heftige verhaal” (Klare taal). “Ja, hier is een Schrijfster aan het woord” (Apiedapie). “Ook mooi vind ik dat hier, in plaats van Ikjes af te kraken, vooral wat betreft de schrijfstijl, men kan laten zien hoe het wel moet.” (Ilona) “Een indrukwekkend begin” vond Letterzetter. “De kracht van dit verhaal ligt m.i. in de ogenschijnlijk nonchalante manier waarop pawi de meest heftige dingen, zoals bv. de wandaden van haar stiefvader, invlecht in haar verhaal.” (Indra). En dan te bedenken dat “Het sterfbed van mijn vader” op stapel staat. Deze week al, als alles goed gaat.

Sensationeel nieuws van het Apietwitterkanaal was dat Candice Swanepoel toetrad tot de dagelijkse volgers. Een bloemlezing uit de historische “Polie Polie Monologen“ van bij de buren was haar deel.

Nou, dat was dus weer een weekje schrijven en reageren op Apiedapie. Het overzicht van alles wat er vorige week hier op de site is gebeurd. De ikjes waren zoals altijd weer afkomstig uit de ikjesrubriek van de NRC, de krant die zo graag lezersanekdotes op de achterpagina plaatst. Maar de reacties van de mensen uit het land stonden dus hier, aangeleverd door de Apiedapie Community van ex-NRC-reactanten, ex-Volkskrantbloggers en ex weten wij veels.

Stuur nu ook zelf eens een ikje naar de krant.  Of scrol naar beneden en zeg wat het ikje van deze dag losmaakt. Plaats een reactie. Een opmerking. Druk een duimpje in. Omhoog of omlaag. Een sterretje of vijf. Plaats een bekende of een nieuwe smiley. Voor je weet wat je overkomt, sta jij volgende week in het nieuwe intro. Inschrijven is niet nodig. Gewoon een reactie achterlaten. Mag met een fantasie-emailadres. Alle voorgaande afleveringen van deze rubriek, verzameld in het Ikjesdiscussieintroarchief, zijn elders op dit blog te raadplegen.

Feuilletons en levensverhalen of aanzetjes daartoe zijn welkom op apie@apiedapie.com. Kortom, het wordt weer een prettige week. Maar als je vindt dat het geen prettige week moet worden, ga dan vooral elders buurten.