Hopla, ben ik weer … zijn we weer … we gaan er weer tegenaan. Zachtjes aan beginnen, niet ineens te wild uitpakken. Lekker rustig, harmonisch en in tune met het draaien van de aarde. Met het vibreren van de atmosfeer. Het kringelen van de aurawolkjes rond de bomen. Was het leuk? Ja, het was leuk.
Ik was ergens waar het heel stil was, waar mobieltjes en computers en televisies niet bestonden. Waar boeken en opschrijfblaadjes en pennen taboe waren. Waar het eten vegetarisch was. Waar het drinken geen koffie maar thee was. Alcohol en andere genotsmiddelen waren natuurlijk al helegaar niet aan de orde.
Veel natuur in de vorm van gras, blaadjes, takken, boomstronken, grote wilde stenen met daarboven wolkenluchten. Veel wandelen, voetje voor voetje schuifelen, langdurig stilstaan bij een bloem of vlinder, of zelf effe neerstrijken op een bankje. De kuitspieren en de pezen aan de achterkant van de knie rekte ik stilletjes als het pad weer omhoog de berg op voerde.
Waar, oh schrik, al vijf andere mannen zich aan het inzepen waren …
Want ik was al om vier uur ’s morgens opgestaan, gewekt door een zachte maar onverbiddelijke gong. Ik was daarna in het halfduister naar de douche geschuifeld, waar, oh schrik, al vijf andere mannen zich aan het inzepen waren. Daarna ging het in gemakkelijk slobberpak richting meditatiehal en begon mijn dag met twee bijzonder lange uren op het zitvlak, in één houding, voeten, handen en ogen gesloten. Dan merk je dat zo’n lichaamsdeel helemaal niet vlak is, maar allerlei uitstekende punten, botten, knoken en pezen heeft. Die gaan allemaal verhipte pijn doen. Categorie: bijna ondraaglijk.
Maar dat was nog maar het begin. Dat was voorgloeien, dat was warmdraaien. Na het ontbijt van 6:30 uur ging het echt los: drie uur mediteren tot aan de lunch, vier uur erna. Dan een uurtje pauze dat in de gewone wereld “diner break” genoemd zou worden, maar daar bij gebrek aan eten of andere vastigheid doorgebracht werd met een beker lauw water. Eten mocht niet meer na twaalf uur ’s middags, maar als je geluk had vond je een citroenschilletje onderin je glas. En tevreden en met volle aandacht vermaalde ik dat dan tussen mijn kiezen.
Na de pauze nog een uurtje of twee lekker verder mediteren, een uurtje video kijken, effe de benen strekken, en hopla weer naar het washok. Daar deed je allereerst je avondplas. Bij tijd en wijle al naar gelang de behoefte liet je daar in die pot ook een waterige vegetarische sliert poep achter. Denk voor dit laatste aan wat je in het weiland ziet als een koe zijn staart omhoog steekt. Die straal blubblubblub komt er nu bij jou uit. Maar alles went. Je poetst je tanden, schopt je slippers uit en kruipt op je bed. Om kwart over negen, uiterlijk half tien ben je vorstelijk in slaap. Tot de gong van vier uur de volgende morgen.
Mijn God, wat stinken die, langzaam krult de lucht van verteerde groenten om je hoofd heen …
Zelfs ikzelf kan nauwelijks geloven dat ik tien dagen lang elke dag 10 tot 11 uren heb zitten mediteren. Stilzitten op een paar diepblauwe kussentjes, wit dekentje om me heen geslagen, of al naar gelang het gevoel van de dag netjes over de opstekende knieën gedrapeerd. Tientallen medemannen en -vrouwen om me heen, de stilte af en toe slechts verstoord door een bromvlieg of het knallen van een te lang onderdrukte scheet van een anonieme buur. Mijn God, wat stinken die, langzaam krult de lucht van verteerde groenten om je hoofd heen, gaat een neusvleugel in, er weer uit, om vervolgens het andere neusgat te onderzoeken, en net als het geurspoor lijkt te vervluchtigen komt de volgende al weer binnen.
Zowel in de hal als daarbuiten waren slechts de contouren van deze stinkerds en andere medemensen zichtbaar. Tien dagen lang praatten we niet, zeiden we niet eens goede morgen of smakelijk eten. We humden of bromden niet. We wezen niet, we maakten geen galante “na u” gebaren bij nauwe deuropeningen. We keken elkaar niet in de ogen … En dan wordt je wereldje dus heel klein, maar daardoor geconcentreerd en haar- en haarscherp. Ik was kortom heerlijk helemaal in mezelf. En zij in hulliezelf. En da’s prettig, moeten jullie ook eens doen, in julliezelf dan.
Het is een dikke aanrader voor iedereen. Het waren de best bestede tien dagen van mijn leven, alles meegerekend. Wat ik geleerd heb, qua techniek, moraliteit, ethiek, filosofie, de kunst van het leven, dat vertel ik later nog weleens.
Waar het nu om gaat is: het blog is weer open, de reactiemogelijkheid is bij alle artikelen weer opengesteld, de ikjes mogen weer komen, of niet, en dan is het ook goed, we zien het wel. Annica. Deze week nog op een laag pitje, maar het vlammetje brandt weer.
Wil jij deze week actief gaan meedoen? Ga dan bijvoorbeeld eens wat ikjes lezen, die staan ergens verstopt in of op de NRC, de krant die zo van lezersanekdotes zegt te houden. Stuur zelf een ikje in. Of scrol hier naar beneden en zeg iets. Dat mag en kan hier nog altijd met een fantasie-emailadres. En voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. De afleveringen van deze historische rubriek waarin alle hoogtepunten van alle afgelopen weken worden behandeld zijn elders op dit blog te raadplegen.
Reacties zijn welkom op apie@apiedapie.com. Het wordt misschien best wel een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Wij doen dan gewoon hier onze eigen dingetjes. En wensen dat alle levende wezens gelukkig zijn.
Featured image (helemaal hierboven) is geschoten door A. Dapie zelve, (c) 2016 A. Dapie dus, en het is getiteld “Half bankje op stronk”. Zou in een tuinenspecial niet hebben misstaan.
Bas van Vuren, aangenaam 
Test. Test geslaagd.
Tjonge Apie, en dat doe je dan voor de lol? Oh nee, voor de verstilling, verdieping, zelfinzicht en karmaopbouw na afloop, ik begrijp het. Hoewel ik niet begrijp hoe je tot zo’n verstilling enz. komt met haast ondraaglijke pijn. Maar ach, iedereen is verschillend, de een verstilt met pijn, de ander doet dat bij voorkeur zonder.
Die stinkwindjes (zachte sluipers, noemden wij dat) kwamen ongetwijfeld van een stiekeme spijbelaar, die hompen biefstuk, droge worsten, ingevroren gehaktballen en dergelijke ergens verstopt had, in de bultige matras (vandaar: bultig) of ergens begraven onder zo’n boomstronk, die zo heel gelegen in de natuur rondgestrooid liggen. Plus een verborgen fles wodka in de spoelbak van de WC, zoals mijn alcoholische oom.
Went het alweer een beetje, in het ontstilde dageloijkse leven?
Fijn dat je er weer bent!
Denk ik er een keer zomaar aan om sterretjes te geven, zijn ze verdwenen! Klopt dat?
Welnee gekkie, je sterretje staat erop hoor, bij mij wel.
Oh, nee, je “like” staat erop. De sterretjes staan nog op een (1). Ben jij dat? Of de zeloot die zijn leven gebeterd heeft. We zullen het nooit weten.
En hoppetee, daar is al een ikje:
Kapsel
12 augustus 2016
Met een glimlach las ik afgelopen zaterdag het artikel van Ian Buruma over de soms dwaze en opvallende haarstijl van populistische politici. Leuke voorbeelden, maar dat het soort kapsel ook in het gewone volksgevoel een rol speelt, werd me enkele weken eerder duidelijk gemaakt.
In de revalidatiekliniek in Amsterdam waar ik tijdelijk verblijf, bevindt zich een ratjetoe van mensen, waarbij vooral Amsterdammers de boventoon voeren, zeker tijdens de gezamenlijke maaltijden. Mij wordt gevraagd waar ik vandaan kom. Als ik aarzel en de wedervraag stel of ik met meer dan 25 Amsterdamse jaren me een Amsterdammer mag noemen, krijg ik meteen het rake antwoord van een geboren en getogen Amsterdamse:
„Jij hebt een veel te bekakt accent om ooit als Amsterdammer te worden gezien. En bovendien heb je een typisch VVD-kapsel dat niet past bij onze stad!”
Hella Schoonveld.
Oh, wat vinden die Amsterdammers zichzelf toch leuk, wat zijn ze toch trots op hun gevatheid, die in werkelijkheid onbeschoftheid is. Nou, of dit een goede ikjesweek wordt, dat betwijfel ik. Maar het was er dan ook eentje van vorige week vrijdag, laten we hopen dat er nog iets beters komt.
He, jasses, Apie, waar had je dat aan verdiend?
En gaat het nu weer een beetje?
Nee, dat sterretje is niet van mij, want dan had ik ze dus gevonden. Bovendien: één sterretje? Kom kom.
Maar ik zie inmiddels sterretjes, dus ik zal ze uitdelen. Afgelopen week ook sterretjes gezien, vallende zelfs. Alhoewel ik ze nergens heb zien neer- dan wel aankomen.
Hoe is het eerste alcoholische drankje bevallen?
Oh nee, dat waren geen sterretje op de site, dat was een plaatje! Sterretje zijn nog steeds weg, zie schermprintje hieronder. Met de Perseïden mee weggevlucht?
Gek hoor, bij mij staan daar wel sterretjes. We gaan het zien. Of niet. Qua alcohol: heb het nog niet gedronken, misschien vanavond een voorzichtig eerste biertje.
Deze ontberingen, ascetische exercities, helse fysieke pijnen gepaard gaande met eventuele geestverruimende hallucinaties moeten ongetwijfeld een beter en sterker mens van je hebben gemaakt (sic).
In elk geval welkom terug in de decadente, vaak doorgedraaide gekte.
Gewoon weer even wennen…
Dag Apie, ben je nu helemaal gezuiverd van lichaam en ziel? Een lange retraite of hoe het ook mag heten.
Enfin, het was misschien nodig. 😉
Welkom terug. Een gereinigde blogbaas, een prettig idee!
Voor een volgende gelegenheid heb ik nog wel een hogedrukreiniger. 🙂
Luvienna,
Hogedrukreiniger, sublieme oplossing, keilachicoon.
Hoi Bertie, helemaal gezuiverd dat zou te hoog gegrepen zijn. Ik bedoel, de Buddha zelve deed dat ook niet in tien dagen. Maar er zijn wat vlekjes weggewerkt, de rugzak is wat lichter. En je krijgt wat over je heen als blogbaas, dus keinodig.
Nou, het lijkt wel Pokemon Go, ineens duikt er weer een ikje op. Gewoon meerdere malen langsgaan bij die Ikjesstop en hopla, daar zitten ze.
Typemachine
14 augustus 2016
‘Wat is dat?” vraagt de zevenjarige dochter van mijn vriendin. Ze wijst naar mijn oude typemachine. Ik vertel haar dat het een soort computer is. „Hoe dan?,” wil ze weten. Ik pak een A4 en draai het papier op de rol van de typemachine. „Tik maar op de letters,” zeg ik. Ze kijkt me nieuwsgierig aan. Voorzichtig gaat haar pink naar de letter F. Ze drukt erop, kijkt verwonderd naar het hamertje dat de F in het papier drukt. Vervolgens slaat ze op andere letters en maakt ze zinnen. „Wauw, mam. Dat wil ik ook. Hoef je nooit meer naar de printer te lopen.”
ikje auteur (tijdelijk)
Let vooral op dat “ikje auteur (tijdelijk)”, let ook op dat “14 augustus”, dat was gisteren, dat was op een zondag …. wat zijn ze van het padje daar bij die kwaliteitskrant, er is kennelijk geen enkele leidinggevende meer die eventjes kijkt wat er gebeurt. Och, hoor ik ze zeggen, da’s de internetredaktie, da’s de krant niet. Oud denken.
De clou van dit kinderikje is, hoe afgezaagd het topic ook is, leuk, leidde tot lachrimpeltjes. Bravo, ikje auteur tijdelijk.
Lieve lezers, lieve community, vinden jullie ook nog iets van de ikjes, of is dat er na de vakantie niet meer bij. Moeten we DSR gaan terughalen met sloten geld?
Mooi, zo’n introspectiefje als intro.
Gepurgeerd, ontslakt, verstoken van alles wat het leven aangenaam maakt, daarbij nog wat geuren die je liever niet gewaar zou worden, wie zou nu niet jaloers op je zijn? Hopelijk kostte het je een fortuin, anders kan ik het niet verklaren.
Het was gratis.
Fijn dat je blog weer open staat.
Vanmorgen was ik er als de kippen bij, 0400 uur ging de gong, maar ik draaide me nog even om. Tot een uur of 0800.
Dat was ook nog te vroeg.
DSR laat zich niet met sloten geld binnenhalen, maar hij blijft meekijken. (?) We zullen ons best moeten doen met varianten op bijbelse teksten en op verrassende metaforen.
Ach, de mans benen zijn te stijf om over zijn slagschaduw en supergrote ego heen te stappen. Say no more icoontje. En jawel, zo zijn er meer in het leven. Annica. Het komt, en het gaat voorbij.
He wat leuk. Dezelfde auteur (tijdelijk) van zondag heeft gisteren opnieuw een ikje geplaatst weten te krijgen. Gefeliciteerd tijdelijk!
Luisteren
15 augustus 2016
In het ziekenhuis kom ik een jongen van tien jaar tegen. Hij heeft zijn arm gebroken. Sinds een half jaar woont hij in Nederland en hij is de Nederlandse taal nog niet helemaal machtig. De dokter wil weten hoe het met het bewegen en het gevoel van de vingers is. We zien dat bewegen prima gaat.
Dan wijst het kind naar zijn vingers en zegt over het gevoel: „Deze luistert niet, deze luistert half en deze, deze, deze luisteren goed.”
ikje auteur (tijdelijk)
Wat is dit nu weer, ons vrolijk maken over een jongen die na een half jaartje nog niet vloeiend Nederlands praat? Zullen we ons Tijdelijk eens in Iran of Irak voorstellen, waar hij of zij (in geval het Mieke Kerkhof is) na zes maanden zijn verhaal in het ziekenhuis gaat doen? Nee NRC, fopa! Vind ik dan weer, gek mannetje dat ik me d’r nog altijd eentje ben.
Kan het niet zo zijn dat de ikje auteur (tijdelijk) zijn/haar vertedering weergeeft? Een nieuwe betekenis van “luisteren”. Ik vind het wel mooi.
Die slimme jongen heeft ‘luisteren naar je gevoel’ goed begrepen – vloeiend Nederlands dus.
Ja, pawi, zo kun je het ook zien en dan wordt ie een stuk mooier. We zullen het vermoedelijk nooit weten.
Ja, nee en ja.
Op een bevriend sympathiek belendend blog blijkt Heintje De Schrijvende Rechter Davids een beoordeling van een ikje te hebben achtergelaten. Misschien nog wel meer, maar zo ver ga ik daar niet teruglezen, ik leef in de dag van vandaag, het moment van heden.
De beoordeling heeft zeker een nostalgische waarde en doet ons beseffen dat ze toch bij ons leven van alledag hoorden, net als de kolenkachel en de man met de leesmap.
Ik citeer:
Het kind heeft kennelijk meer taalgevoel dan de inzender, die het kennelijk nogal bijzonder vindt. Hopelijk is de reflex tot verbeteren in dit geval onderdrukt. Maar enfin, het is een prettige waarneming – en waarschijnlijk het begin van een stroom aan ‘wederwaardigheden met de nieuwe instromers [gemodereerd]-Ik-jes
Eindoordeel: 7.5 (zegge: zeveneneenhalf)
Getekend door een reageerder die zich “DSR” noemt. Hulde.
NB: een heel klein stukje moest gemodereerd worden omdat we op deze site niet houden van referenties naar scheldwoorden die zo minderwaardig zijn dat ze de hele mensheid omlaag halen.
Service
16 augustus 2016
Eindelijk hield een jonge medewerker van de RET boven aan de roltrap studenten tegen die naar beneden wilden gaan. De roltrap stopte en het broze oude dametje kon eindelijk naar boven.
Aldaar aangekomen sprak de medewerker lachend: „Wat een service hè mevrouw?”
Op de reactie van de vrouw had hij vast niet gerekend. „Service? Vroeger werd ik naar boven gedragen!”
En hopla, opnieuw een ikje zonder vermelding van de auteur, niemand vindt dat kennelijk nodig bij de NRC, en de dienstdoende eindredaktie heeft wel wat beters te doen. Te triest voor woorden, dus ik houd erover op.
Het ikje zelve? Eindoordeel 5.5 (schrijve vijfeneenhalf). Rotterdamse humor, altijd vele malen beter dan Amsterdamse. 😀
Kennelijk is ook Heer Rozenwater nu begonnen met het plaatsen van het dagelijkse ikje. Oh, wat een originaliteit, het duurt vast niet lang voordat hij ook een weekoverzicht gaat maken, terwijl hij de kunstrubriek zoals we weten al maanden geleidelijk aan het overhevelen is …. Mag en kan, hoor, het kopieren van ideeen is wettelijk toegestaan, en voor gentlemen gedrag moet je natuurlijk wel een gentleman zijn.
Enfin, qua ikjes: driemaal is echt teveel eer voor die gevalletjes, ik trek me dan ook met opgemoed geruim terug. Gelieve u voortaan bij de buren of bij Heer Rozenwater te vervoegen.
Het zwerfgedrag van de reageerder die zich terecht op de borst kan slaan omdat hij de mooiste ikjesbesprekingen schrijft, blijft boeien.
Omdat ik voorzie dat hij dat nodig zal vinden: na NRC, drasties, apiedapie en HeerRozenwater staan nog enkele blogs open om naar uit te wijken.
Ik noem Bertjens, een begenadigd schrijfster, en Lummel, een begenadigd kookannexmuziek blogger.
Het mooiste zou zijn dat eenieder hier zijn plaats zou vinden. Vooral met veel gemorrel en de nodige gesteggelende zeurigheden op de voorplecht.
@Pawi 20.46
Hier word ik vreselijk verlegen van, niet meer doen.
@ Klare Taal 23.23
Juist. Dit is de ultieme zeurplek (Sorry Apie☻).
Eten
Soms belt mijn demente schoonmoeder omdat ze dingen kwijt is. Dit keer had ik tijd dus ging ik naar haar toe: ze had behoorlijk paniekerig geklonken.
Ik tref haar overstuur aan bij het zorgcentrum, waar verzorgsters en bewoners haar op haar gemak proberen te stellen. Maar eten wil ze niet! Ik en niemand kunnen haar verplichten, zegt ze. Als ik haar zeg dat ze toch moet eten omdat ze anders doodgaat, zegt ze: „Nou dan is dat toch maar gebeurd. Of het nu is of over 6 maanden, dat maakt toch niets meer uit!” Als ik antwoord dat er nasi op het menu staat, besluit ze het toch maar even uit te stellen.
Rian Los
Eens met Bertie en Klare taal, maar ja, de verschillende egootjes en dikke ego’s staan zulks in de weg. Hier is iedereen welkom, al sinds jaar en dag, mits de teksten een tikkie fatsoenlijk blijven en we geen geen.stijl jargon en geen geen.stijl toontje importeren.
Maar goed, de buurman trekt nog altijd wat volk, Heer Rozenwater bouwt lustig ideeen kopierend en gebruik makend van een korte vakantiesluiting van het hoofdblog een schaduwsite op waar genoemde egootjes en anonieme zeloten de vrije hand hebben en hun onfrisse gang kunnen gaan … en de reageerders van goede zin en goede wil zijn dus de dupe, moeten nu drie sites in de gaten houden voor in feite hetzelfde vermaak. Benieuwd wanneer Rozenwater in navolging van de buurman ook zijn eerste gastfeuilleton gaat lanceren 😀
Hoe het ook zij, het ikje dat hier welwillend door mopperkont toch geplaatst is, is een leuk dingetje, leuk geschreven, had ietsje puntiger gekund, maar we hebben ze slechter gezien. Hoppa en een fijne dag allemaal.
Tja, en wat Bertie betreft, we zeggen niks, maar het klopt natuurlijk wel wat pawi zegt. Kijk nu eens naar dit pareltje:
“Eén keer zag ik een stil meisje, zo ongeïnteresseerd dat ze slechts blanco voor zich uit staarde, met moeite een enkele zielloze glimlach wist op te brengen. In de spiegelende ramen herkende ik mezelf.”
Dan hoef ik niks meer te zeggen toch, prachtig verstild schetsje van haar jeugd. Maar we zeggen niks anders wordt ze verlegen en dat moeten we niet hebben. Waren er maar veel meer zoals zij, dat wil ik nog wel even kwijt.
Genderneutraal
Het oude stadhuis van Utrecht. Twee oudere mensen komen binnen om naar een tentoonstelling te kijken. Ze schuifelen door de hal en komen ook langs de toiletten, waar op het gloednieuwe bordje links een gestileerde figuur met rok, rechts een gestileerde figuur zonder rok en in het midden een gestileerde figuur met een halve rok te zien is. Utrecht had een primeur met de genderneutrale toiletten.
In mijn toga loop ik langs hen op weg naar de Grote Trouwzaal om een huwelijk te gaan voltrekken. Ze kijken me aan. Als ik de hoek om ben hoor ik de man tegen de vrouw zeggen: „Die speciale toiletten zijn natuurlijk voor mensen die een toga dragen.”
Rene´ Gulje´
Ja, je weet maar nooit wat er onder zo’n toga zit 😀
Aardig nieuwtje: het vijfde (5e) deel van Mopperkonts fietsverhaal door Maleisie staat nu op de site en wel hier. Het gaat over dieren in het donker, waaronder een krokodil met haaientanden op zijn rug.
Onder de toga zit een togus.
Mensen zeggen soms in hun onschuld de domste dingen, maar vinden dat zelden terug in de krant met uitzondering van politici, maar dan is er meestal geen sprake van onschuld.
Het waren drie heerlijke weken in Kent, waarin ik vanuit Canterbury verschillende groepjes Nederlandse fietsers telkens een week met die prachtige streek kennis heb laten maken. Daardoor weinig tijd gehad voor de ikjes, maar we gaan er nu weer tegenaan.
Je bent een vervelend mannetje geworden, Heer Rozenwater (slot).
Leuk ikje, en ook leuke reactie van Ad Hok uit USA waar er nog geen politiek correcte gender-neutrale w.c.s zijn.
Het zal wel knokken worden als heren en dames in toga tegelijk met heren Islamieten in lange gewaden de w.c betreden.
Een keer tegelijk kan weg hoor.
Welke van de twee, Klare taal?
Laatste liefst
Wat is het hier mooi allemaal. En wat fijn dat sommigen weg zijn en anderen niet. Een soort Ying en Varkensmegastal.
En wij Nederlanders (v) hebben uitschuifarmen! Is dat eerlijk of gewoon super slim. Voor wie was Spinoza?
En nu rechtstreeks door een woud van Franse armen naar het café.
Op internet zijn veel afbeeldingen te vinden van het logo genderneutrake WC. De leukste is die ook nog rekening houdt met rolstoelers.
Wij dames weten allang dat je de kortste rij kiest, vaak ontbreken de rijen voor de mannen en blijkt die plek voor invaliden altijd vrij.
Dit is onze kans! Nu drie van de vier WC’s zonder wachtrij. Alleen al daarom ben ik voor.
de laatste
Tot je dienst.
Maar dit blijft toch de enige echte:
@ Klare taal
De VS zijn niet zo achterlijk als je denkt, althans bepaalde delen niet. Dit soort bordjes zijn hiero niet ongebruikelijk:
En ook de nieuwe dag beginnen we natuurlijk muzikaal.
Wat ik niet allemaal heb moeten doen om gewoon hier: ‘hallo’ te mogen zeggen. Op de ene pc bleef ene bergbeken mij achtervolgen, op een ander device zag ik opeens een, ik dacht door mij opgeblazen boekenwurm terugkeren, alleen het schip bleek voor eeuwig vergaan. Maar dit is om dankbaar soms aanwezig te mogen zijn een nieuw blogje, geen heel nieuw werk, ouvre to be. Eerst maar een scheren, mach 3, 8 mesjes en een houder bij Etos, vandaag nog, voor maar 19 euro, heel, heel goedkoop. Zal mijn nek wel kosten.
♪♪GOEDE MORGEN, TRALALALAAAA…♫
Bertie op AUGUSTUS 19, 2016 OM 10:30
Hahaha!
Nieuwe tv
Bij mijn kwieke drieënnegentig jaar oude tante heeft de ouderwetse beeldbuistelevisie het begeven. Ze wil graag een nieuwe tv. Ik bied aan mee naar een winkel te gaan. De vriendelijke verkoper vraagt of ze bij een bepaalde kabelmaatschappij zit. Dat weet ze niet. Geen nood, de verkoper gaat op internet zoeken. Hij kijkt fronsend naar het scherm en leest voor: „Deze klant is inmiddels gemigreerd.”
Mijn wat hardhorende tante roept: „Ik gecremeerd? Helemaal niet! Mijn buurvrouw is vorige week gecremeerd.” Alsof dat niet genoeg is staart ze zomaar iemand in de winkel aan en zegt: „Meneer, zie ik er soms gecremeerd uit?” Tevreden incasseert ze de ontkenning.
Lowie Gilissen
hoe ouder hoe gekker
Wij weten er alles van.
Deze mevrouw moet geen TV meer krijgen.
Waarom? Omdat ze wat hardhorend is?
Ze is kierewiet en gaat als DWDD en Pauw weer beginnen met haar kunstgebit gooien.
Ouderdom, gepaard met hardhorendheid, een garantie voor veel hilariteit. Ik had een oma die daaraan leed, altijd lachen op familiefeestjes.
O, deze draad is open. Mijn schoonmoeder is er ook zo eentje. Staat een BCC verkoper zijn zweet zijn naad in te praten zegt zij, op het moment dat hij de beslissende stilte laat vallen:
“Ik zou gewoon de goedkoopste kopen” ging tussen twee toestellen van 10.987 en 12.457 of zo.
Het zal je schoonmoeder maar wezen. O, shit, dat is ze.
Ga eens kijken of ik het blog van HR kan vinden. Ben bang dat de sfeer niet de mijne is, gezien de rechterlijke macht en al is de medische tegenwoordig meer met eerlijk dedain achterlijker in mijn ogen, het blijft een oneerlijke beroepsgroep. Maffiamaatjes, voor de verhoging en erachter. Een grote, vieze natte pot.
Moet maar gauw een leuke foto aan dit tijdloos blog plakken want dit plaatje vermoedt pijnstillers die nog moeten worden uitgevonden. De betere!
Op de oude afleveringen van de voormalige Kunstrubriek na zijn alle draden open, Zondegeest. Al sinds jaar en dag, en na een tijdelijke tweewekelige zomerstop is de boel deze week op maandagochtend weer opengegaan. Tot vreugde van velen en leedwezen van een enkeling. Dat houd je toch.
Een link naar het blog van HR, Zondegeest, staat in alle afleveringen van de Kunstrubriek, het meest recent in de laatste aflevering, zie hier. Even scrollen, ook de directe link naar de zieltogende variant op het blog van JandeWit is daarin gegeven, wel zo netjes naar de lezer toe. Pluriformiteit, daar staan we pal voor.
Zondegeest lijkt mij qua stijl en taalgebruik geen aanwinst voor deze site.
Grinnik, we kunnen ze niet uitzoeken, Klare taal. Zolang men zich aan de etiquette houdt is een ieder welkom. En wie weet draait Zondegeest zich warm en komt er nog wat zinnigs uit.
Tuurlijk , gelijk hebje, de normen vervagen, alles kan en moet kennen, morgen gezond weer op.
van zondegeest tot zondergeest il n’y a qu’un pas
Vous avez raison mon cher.
Ha, die Zondegeest! Leuk gevonden, die nickname.
Is er een beroepsgroep over waar je wel goede ervaringen mee hebt?
Geen dokters, geen rechters. Handelaren in tweedehands goederen?
Het taalgebruik van Zondegeest doet me sterk aan iemand denken.
Maar nèt niet helemaal.
@Bertie Het is een soort mix van twee reageerders.
Aha, vandaar….
Gisteren ben ik met mijn fietsgroep van Canterbury teruggekeerd naar huis. Eerst van Ashford met de Eurostar naar Brussel en daarna met de internationale NS-trein (de opvolger van de gesneuvelde Fyra) verder naar Nederland.
In Brussel zaten wij met z’n allen in een coupe, toen iemand van onze groep opmerkte dat een zwarte vrouw weer uit de trein was gestapt met achterlating van haar bagage en een een klein zwart meisje. Op dat moment gingen de deuren dicht en zette de trein zich in beweging. Wij zagen een vrouw terug komen hollen en volkomen in paniek raken toen ze bemerkte dat ze niet meer naar binnen kon.
Wij hebben ons ontfermd over het kleine meisje en natuurlijk onmiddellijk de conducteur gewaarschuwd. Wij probeerden wat uit haar te krijgen, naam en woonplaats, maar ze zat verstijfd van schrik naar ons te staren en zei geen boe of bah. De conducteur heeft gebeld naar het volgende station, Mechelen en daar stonden bij aankomst al twee mannen op haar te wachten. Een grote gemoedelijke en kale man nam haar op de armen en de ander nam de bagage van de vrouw mee naar buiten.
Wij hoorden toen van de conducteur, dat de moeder in Brussel al naar hem was toegerend en had verteld dat haar zoontje nog ergens op een toilet zat, maar niet tevens had verteld dat haar dochtertje en bagage al in de trein waren. Dat bracht hem ertoe om de deuren te sluiten en het vertreksein te geven. De NS gaat tenslotte niet wachten op passagiers, die nog buiten de trein zitten te poepen. Dat laatste zei hij er niet bij, maar klonk wel door in zijn toelichting.
Als dank voor onze bemiddeling kregen wij allemaal een koffiebon. Iemand van ons merkte op dat die al over de datum was, maar volgens de conducteur, die alleen zijn voornaam Jan wilde geven, was dat echter geen probleem. In de trein maak je altijd wat mee.
Je maakt wat mee vandaag de dag en dan ook nog met zwarte mensen, dat maakt het extra schrijnend, apart, vermeldenswaardig.
Het (levensgevaarlijke) fietsen in Canterbury heb je gelukkig overleefd, Mopperkont. Nu kun je dit soort mooie verhalen blijven vertellen.
Klussen
19 augustus 2016
Op een terras hoor ik een ouderpaar praten over hun zoon. Hij is hevig verliefd, „maar draait enkel rondjes om haar heen”. Het meisje in kwestie lijkt geen belangstelling te hebben. Wat te doen?
De vader oppert: „Ik zeg: gewoon een praatje aanknopen, en dan nog een. Dan vraag je haar mee naar de bioscoop of uit eten.”
De moeder: „Of we sturen hem naar salsales.” Maar de zoon blijkt niet te kunnen dansen. Een gearrangeerde ontmoeting bij het plaatselijke café en het inschakelen van een koppelaar via vrienden zijn mogelijkheden die de revue passeren. Ze komen er niet uit. Dan verzucht de vader: „Ik ga maandag wel een avondje met hem klussen. Kan hij even zijn zinnen verzetten. En dan kan hij haar dinsdag gewoon even bellen. Zo is het bij ons toch ook gegaan?”
ikje auteur (tijdelijk)
Nou, da’s een streekroman. Als de man ook in bed zolang nodig heeft om tot de pointe te komen, dan is mevrouw een spekkoopster.
Inmiddels bereikt ons een niet-geautoriseerde foto van het fietstochtje in Canterbury.
Een ooggetuige beschrijft het als volgt: “Everyone was taking their clothes off to get ready for the ride. I heard gasps and I turned around – it was a horrible sight.” – See more at: http://www.viasat1.com.gh/news/offbeat/article.php?postId=1817#sthash.ubbOPXFD.dpuf
ja, dat was een blamage, maar onvermeld is gebleven, dat het is de hermandad ontgaan, dat een vrouwelijke deelnemer de rit heeft uitgereden op een fiets zonder zadel.
Als ze de fiets er maar weer uit hebben gekregen … tjonge! Wat een niveau! schaamrood icoontje
Mopperkont,
Wel spannende fietstochten daar in den vreemde, met dames en heren, tegelijk, zelfs zonder zadel, omg, er kan heel veel daar in die in die landen, als je maar een oogje dichtknijpt.
En met deze wijze constatering scoort Klare taal ook nogeens de 100e reactie OMG icoontje
Apie , dat was natuurlijk the show of the day die verlossing.
Met de tang!
Mopperkont verwees natuurlijk naar Katrina Vogel, die goud won op een fiets zonder zadel…
Ging ze hier net zitten of was ze net bevrijd?
We zullen het vermoedelijk nooit weten. Mijn gokje: ze ging net zitten. Waarom? Nog niet bezweet. Nog geen van extase of vermoeidheid vertrokken gezicht.
Gewoon ’n beetje gebrek-aan-zadelpijn.
Of zadelgebrekpijn? Gebrek-aan-zadel-pijn?
Zadelverdriet?
Help nou effe….
Fietsverdriet, het-is-er-nietverdriet, is-dit-nou-een-dameszadel-of-wat-verdriet…
‘Mijn Fiets, dat lekker ding….’
http://fietsemerin.nl/
Te laat…..
Ja jammer dit, ik had best (gekleed) mee willen doen.
Tja, je kon er op wachten natuurlijk. Moge Toots nog lang met zijn mondharp de hemel een betere plaats maken.
Toots zal nu op harpjes spelen. ☺
Jammer van die Toots Tielemans, een fenomeen zonder weerga.
Het houdt ooit op.