Een oude vrouw die bij een stoplicht geknuffeld wil worden. Aard Staartje. Een rotsduif in de keuken en een inbouwkoelkast in het bos. Een gesprek dat zich ontspon maar niet op gang wilde komen. Een eitje laten schrikken onder de douche. En een stapel zelfhulpboeken op het nachtkastje van een eenzame vrouw.
Er gebeurde weer van alles in ikjesland. Wat precies, en hoe het afliep, dat lees je hieronder. Het vaste ikjespanel was weer paraat en vertelde en passant ook nog honderduit over hun eigen interessante leventjes. Dus ja, het ging ook over een like met dikke vingers die weer ingetrokken werd, een theoloog die zich 15 jaar na het eerste Eindoordeel afvroeg waar De Beroemde Schrijvende Rechter gebleven was, wij die ons afvroegen waar Plopje uithangt, een zelfgebreid aapje dat voor een kameleonspin aangezien werd, een faux pas van Bergwijn, en waarom de nieuwste van John Irving eigenlijk niet meer gelezen hoeft te worden.
De zondag voor de allesverzengende hittegolf
Ga er maar aanstaan op de zondag voor de allesverzengende hittegolf om dit allemaal handzaam en zwierig te behandelen in het tijdsbestek van een (schrijve 1) vers, nieuw introotje voor de maandagmorgen. Ik garandeer dus niets, maar vooruit met de geit, het gaat beginnen. Lezen jullie mee?
Die oudere vrouw werd beschreven door Hanneke Middelburg. Ze stonden bij een oversteekplaats. De vrouw bleef de paal vasthouden, ook toen het licht op groen sprong. Hanneke gaf haar hartelijk een arm, het vrouwtje haakt de hare erdoor en ze liepen samen naar de overkant. Halverwege begon het licht te knipperen. De oude vrouw zette de pas erin. Hanneke kon haar nauwelijks bijbenen. “Ik dacht dat u moeite had met lopen?” vroeg ze verbaasd. De vrouw schudde haar hoofd. “Ik wilde alleen even een mens voelen. Dat was al veel te lang geleden.”
Het was een “mooi en warm begin van de week, dit ikje”, vond Ilona. De mevrouw is eenzaam en het is “erg dapper van haar om op deze manier wat Anschluss proberen te vinden.” Bertie vond het voorval een teken dat de mevrouw zeker “niet te verlegen” is “om een man te versieren”. Zelf vond ik het: je aan iemand opdringen onder valse voorwendselen. Zo zie je maar. Met zo’n ikje kun je alle kanten uit. Pawi vroeg zich af of Nederland “een simulantenland” aan het worden is. Het panel kwam er dit keer niet uit en dat geeft helemaal niks. Ze waren er toch weer een dagje mee van de straat.
Ga wat anders doen, bijvoorbeeld lief zijn voor elkaar
Kim Bogte zette de volgende dag haar man te kijk. Ze spelen “weer eens” Triviant en haar man van 50 jaar oud moet de volgende zin aanvullen: “Een aardje naar zijn …?” Wat die mafklapper antwoordt? “Staartje.” Nou, zijn vrouw stuurde dat dus meteen door naar de krant en gelukkig kunnen we hem nu met z’n allen uitlachen. Ilona vond dat mevrouw zich kennelijk verveelde en dat haar man misschien wel helemaal geen zin had in een spelletje Triviant. “Opzouten met je vervelende spelletjes”, zou ds. Gremdaat gezegd kunnen hebben, “ga wat anders doen, bijvoorbeeld lief zijn voor elkaar. Met gebakken spekjes natuurlijk.” De echtscheidingspapieren kunnen in ieder geval worden aangevraagd, denken we zomaar.
Op Twitter vroeg intussen ene Alain Verheij zich af waar ‘De Schrijvende Rechter’ uithing, vroeger een vaste reageerder op de site van de NRC. “Is het ooit bekend geworden wie dat was? Want het moet inmiddels wel een twitteraar zijn”. Hij kreeg natuurlijk binnen een paar minuten antwoord, want zo is Twitter wel. En nee, dat antwoord kreeg hij niet van mij. Kom zeg, ik ben de PA van DSR niet, noch zijn manager noch zijn PR-chef. Maar goed, men verwees meteen naar deze site waarop jullie nu zitten te lezen, en ik bevestigde dus schoorvoetend maar dat de man hier nog dagelijks en in doorgaans goede vorm zijn oordeeltjes geeft. Het zorgde voor een spike in de bezoekersstatistieken, want die Alain die heeft best wel wat volgertjes en een eigen website. Ook de dagen erop bleven de nieuwe fans meelezen, maar zonder enige reactie, boe noch bah, achter te laten.
Arthur Hoogduin maakte intussen iets mee in zijn keuken. Hij had een monteur besteld voor zijn inbouwkoelkast, die van hem, niet die van de monteur, die al jaren een vreemd kreunend geluid maakte, de koelkast, niet de monteur. De monteur kon het niet verhelpen. Arthur ging op vakantie en kwam terug. Dus dat je niet denkt dat Arthur zo’n ikje vlot vertelde. Teruggekomen van vakantie probeerde Arthur een app uit die vogelgeluiden herkent. En ja hoor, de app herkende het geluid: “een rotsduif (“vrijwel zeker”).
Bij Ilona zit er een dwergooruil in de meterkast
Zelf had ik dit andersom, ik liep door het bos en dacht dat ik een duif hoorde. Het was een koelkast. Schreef ik onder grote hilariteit op Twitter. Hier op de site vond men het ikje maar matigjes. Lummel schamperde over “weer een grappig foutje van een planten-, dieren- of watnogmeer herkennings appje”. Bij Ilona zit er volgens dezelfde app een dwergooruil in de meterkast. En ze stuurde een screenshot van haar ObsIdentify, die haar liefdevol voor haar kleindochter gebreide aapje had aangezien voor een “gewone kameleonspin”. Oordeel zelf en constateer met mij dat we gelukkig nog altijd veel slimmer zijn dan de machines om ons heen.
We waren kennelijk in een nostalgische bui, want we vroegen ons ook ineens af hoe het toch met die lieve Plopje is? Ooit blonk hij uit in weemoedige rijmpjes over verloren liefdes. Die versjes gingen gaandeweg over in hilarische grafschriften. Het zal toch niet?? Zijn allerlaatste reactie op dit blog hier dateert alweer van een jaar of vier geleden.
we modderen het leven door
ik weet ook wel waarvoor
voor jou voor geld voor brood
steeds hopend op een zachte dood
Toen was het tijd voor een ikje van de grote Jean Pierre Rawie, de beroemde beroemderd, bekend van allerlei bekende dingen en met heel veel geld door de redactie overgehaald om ook eens een ikje in te sturen. Door een fout van diezelfde NRC redactie stond het ikje er ruim een half etmaal half op. Dat was iets dat ikzelf onmiddellijk doorhad, maar, oh plaatsvervangende schaamte, het ikjespanel niet. Die gaven gewoon commentaar alsof het een heel ikje was en ze zagen er allerlei diepe dingen in. “De nieuwe kleren van de keizer” was er niks bij. DSR had er maar liefst een 8.5 (zegge: achteneneenhalf) voor over met als toelichting: “er gebeurt niets, maar wat is het mooi en precies opgeschreven.” Bertie en Ilona vonden het een lekker kort ikje. Lummel vond dat eindelijk de overbodige laatste zin was weggelaten: “Een mooie overwinning voor ons panel”. Alleen Pawi toonde wijs- en nuchterheid. “Alle beroemdheid van de inzender ten spijt, is hij in een klap verworden tot een matig schrijver”. Het halve maar zeker ook hele ikje was zo slecht dat ik het er hier verder niet eens meer over heb. Wie het wil lezen (het misbaksel heette “Troost”) vervoege zich bij de NRC of het vorige intro (in de reacties).
Pawi scoorde ook nogeens de 100e reactie en mag zich verheugen op een leuk postpakketje met een zwaarverguld lepeltje erin, oh, nou verklap ik het al. Maar het duurt nog wel een paar maanden, vanwege personeelstekorten alom. Bergwijn viste dus achter het net, maar dat hadden jullie al begrepen. Hij scoorde de 102e reactie en daar staat geen prijs op, omdat we gekke Gerritje niet zijn.
We zijn ook Karin Krens niet, de schrijfster van het vrijdagikje. Dat ging over het recept voor gevuld ei met avocado dat ze in de Borrelbijbel vond. „Kook de eieren 8 minuten, giet ze af en koel de eieren 3 minuten onder de koude kraan.” stond er. Waarop zij keigrappig de verzuchting toevoegde: “Mag ik dadelijk nog maar 2 minuten douchen.” Qua pointe zou deze meekunnen in de oudejaarsconference van Peter Pannekoek en nee, koud douchen mag natuurlijk nog best en heeft niets met dit ikje te maken. De inzendster kan de warme eieren ook meenemen onder de koude douche, suggereerde DSR. Of de eitjes bakken, aldus Ad Hok. En thuiskok Lummel hoeft de eieren alleen maar aan te kijken, dan schrikken ze zich al rot.
Nee, beter werd het niet, maar we zijn er aan gewend en het ergste ikje moest toen nog komen. En dan nog op de zaterdag ook, zodat je er twee volle dagen tegenaan moest kijken. Heel jammer. Alice Schwarz had “van goede vrienden” een aantal boeken cadeau gekregen. Ze lagen opgestapeld op haar nachtkastje en ineens viel het haar op dat de titels misschien een diepere boodschap hadden: Beter wordt het niet, Het ergste moet nog komen en Wen er maar aan.
Jazeker, zo oordeeld het ikjespanel, ze hadden zeker een diepere boodschap. “Gooi ze meteen op de oudpapierstapel”, volgens Bertie. En DSR vond het typisch van die “‘je kunt toch ook niet met een cadeaubon aan komen zetten’-cadeautjes.” Ilona dacht dat die vrienden die boekjes misschien wel zelf gekregen hadden en dat leek ons allemaal de meest aannemelijke diepe boodschap.
Waarna het panel weer eens los ging over de nieuwste van John Irving, Avenue of Mysteries, dat inmiddels een jaar of vijf, zes oud is, maar dat niemand uitgelezen krijgt vanwege verregaande saaiheid. Zelf ben ik inmiddels in het laatste hoofdstuk, maar het verhaal boeit nog altijd niet. De volgende komt in september uit, dus ik moet nu wel gaan opschieten. Ook Lummel en Ad Hok zijn nog niet ver gevorderd.
Wil jij net als Ilona, Bertie en andere reageerders kans maken om in het volgende intro voor te komen? Wil jij ook aardige vondsten debiteren naar aanleiding van ikjes? Vind je het geen probleem als je reactie zonodig wordt samengevat of geredigeerd? Wil je plezier hebben met onbekenden die voor je het weet je vrienden zijn? Misschien wil je een uitnodiging voor de jaarlijkse bijeenkomst van de auteurs en reageerders van deze site? Een keer meedoen aan een hartverwarmend Zoemuur©? Of zeg je: doe mij dat maar allemaal?
Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is
Doe dan aan deze leuke rubriek hier op deze leuke site mee. Ga eens wat ikjes lezen, die staan verstopt op de NRC, die krant die zo van lezersanekdotes houdt. Stuur zelf een ikje in. Scrol naar beneden en zeg iets. Dat mag met een fantasie-emailadres en ook met een nom de plume. Je wint een zwaarverguld lepeltje als jouw reactie precies de 100e is. Of de 200e, 300e enzovoort tot in het oneindige. Lepeltjes zat.
Voor je het weet kan een citaat van jou, een foto van jou, een wat dan ook van jou, een hoogtepunt van de week worden. Heb je inspiratie nodig? Raadpleeg de afleveringen van deze rubriek elders op dit blog. Ook een aanrader als je er even tussenuit bent geweest.
Reacties zijn welkom via het reactieveld, het contactformulier of een email naar bas@basvanvuren.org
Het wordt een prettige week. Als je vindt dat het geen prettige week moet worden, voel je dan vrij om elders te gaan buurten. Daar waar er meer zijn zoals jij.
De foto helemaal hierboven – wij vakmensen noemen het de header image – laat traditiegetrouw een stukje offline leven van mezelf zien van de afgelopen tijd. Nou, jullie zien het wel. Ik was vorige week weer eens in London. Een stagiaire hier op de redactie had haar “graduation” als bachelor of sciences and arts in website management. Dus ja, daar gingen we met de hele redactie natuurlijk naar toe. Net als in Harry Potter gooide ze aan het einde van de ceremonie haar hoedje omhoog. En nu moeten we haar salaris verhogen. De foto laat de metro zien, man man, waarom moet het openbaar vervoer overal waar je komt zo goor zijn? Je durfde met je goeie goed niet op die bankjes te gaan zitten. En de rijken? Ja, die zitten in hun Uber-taxis en dienstauto’s en weten niets van het leed van het gewone volk. De volgende keer zie ik misschien weer iets anders.
Foto: “Vies metrobankje” © 2022 Bas van Vuren
Bas van Vuren, aangenaam 
Naturel
Een dag of tien ben ik in Lviv, Oekraïne, om een serie portretten te maken. Vandaag, na het luchtalarm, is Andriy aan de beurt. Ik ken hem sinds een paar dagen en Andriy maakt de dingen graag een beetje moeilijker dan ze zijn. Ik geef een simpele instructie: „Kijk in de camera zonder te lachen.” Andriy denkt even na en zegt: „Moet ik mezelf zijn of moet het naturel?”
Martin Roemers
Opnieuw ben ik er niet helemaal zeker van of dit het volledige ikje is. Een persfotograaf die zich vrolijk maakt over een getraumatiseerde Oekraïense man?
Echt, NRC?
Een intro zonder de airco aan! En toch goed leesbaar! Iemand kan het!
Vreemd ikje. Een serie portretten in oorlogsgebied, dat kan ik me nog voorstellen. Maar een instructie te poseren zonder te lachen vind ik dubieus. En het antwoord raadselachtig.
Dus wel een zelfmeegemaakte gebeurtenis, maar geen zelfspot, niets grappigs. Hm.
Dat bedoel ik! Misschien kan hij beter bruidsfotograaf worden.
De inzender moet het maar bij zijn naturel geposeerde potretten houden, want dit gaat niet helemaal goed.
Hij ligt het er veel te dik bovenop: ”na het luchtalarm’, het model dat de dingen graag moeilijker maakt en de ‘simpele’ instructie bij wijze van lachband… aangenaam is het allemaal niet.
Hulde Bas, een mooi en lang intro. Het was zeker nog koel? 😉
Het ikje, tja, net na het luchtalarm en dan zo’n vraag. Geforceerde humor.
Ja het intro is weer geweldig.
De inzender van het ikje beschrijft een situatie in oorlogsgebied als een gezellige gebeurtenis.
Alsof het luchtalarm iets volkomen normaal is. Of gezellig als een koffiepauze.
Andriy weet ook niet hoe hij moet reageren. Nee natuurlijk niet. Wat valt er te lachen dan?
Doe even normaal.
Dank voor de positieve feedback, ik word er bijna verlegen van. Het was inderdaad nog koel, dus ja, dan blijf je maar doorschrijven. Benieuwd hoe de volgende wordt. Voor morgen overweeg ik een hitteprotocol voor reageerders: niet opwinden, alles prima vinden en geen sneren naar elkaar, naar de blogbaas of naar de buurman.
Deze fotograaf kan het schrijven beter aan schrijvers overlaten.
Ik wind me nu al op over die voorgenomen beperkingen!
Je zult zien dat door die aankondiging de Kwade Machten die ons omringen juist hun zomeroffensief gaan inzetten.
Een plaatje zegt meer dan duizend woorden, heet het.
En soms zeggen duizend woorden helemaal niets. Gelukkig is de ruimte voor ik-jes beperkt.
Prima intro. Prima ikje. Prima reacties.
Ook prima airco hiero.
Alles prima! Dat horen we graag en … houwe zo!
Prima protocol.
Echt weer waar je melig van kan worden, inderdaad. Zit hier onder mijn ventilator. (Leve de uitvinding).
Elk jaar, als de hitte weer toeslaat, zie ik de volgende regels wel een keertje verschijnen.
En ja, hoe kan het ook anders; het speelt zich af in Amsterdam :
Pas op voor de hitte
Denk aan juffrouw Scholten,
die is vandaag gesmolten,
helemaal gesmolten, op de Dam.
Dat kwam door de hitte,
daar is ze in gaan zitten
– als je soms wil weten hoe het kwam.
Ze hebben het voorspeld: pas op, juffrouw, je smelt!
Maar ze was ontzettend eigenwijs…
Als een pakje boter,
maar dan alleen wat groter,
is ze uitgelopen, voor ’t paleis.
Enkel nog haar tasje
lag daar in een plasje…
Alle kranten hebben het vermeld
op de eerste pagina.
Kijk het zelf maar even na.
Ja, daar staat het, kijk maar: DAME SMELT.
Die arme juffrouw Scholten…
helemaal gesmolten…
Als dat jou en mij eens overkwam…
Lâ we met die hitte
overal gaan zitten…
maar vooral niet midden op de Dam.
Annie M.G. Schmidt
Dus ook in de kinderliteratuur staat Amsterdam al van ousher centraal -zucht-.
Daardoor krijgen de kleine Amsterdammertjes al van jongsafaan het idee dat ze heel wat voorstellen en leren de regiokindertjes zich in een nederiger rol te schikken.
En het enige wat De SR oppikt is het woord Amsterdam. Ik zou hulp zoeken als ik hem was. Er zijn een paar Mokummers die hem daarbij kunnen helpen.
Dank je, Ilona, wat een mooi versje. Ik dacht dat ik zo’n beetje alles van Annie M.G. al wel kende, maar deze dus nog niet. Wat kon ze heerlijk vrolijk en onbekommerd rijmen!
Er staat geeneens Amsterdam, stond er maar Amsterdam.
Nu weerklinkt een achteloosheid die dat plein, nog geeneens ten onrechte, algemeen bekend acht.
Zou je ze in pak ‘m beet Ridderkerk zo over de Pottebakkerssteeg horen?
Waar staat er nog een paleis op de Dam?
Het wordt tijd dat DSR maar eens een paar uurtjes in de hoek gaat staan. Daar bij dat plein een straatje door, dan naar links opkijken, daar staat een klein menneke met zijn plassertje in de hand. Daar is het dat DSR zich thuisvoelt.
Typisch provinciaalse zelfhaat van APD, geprojecteerd op DSR.
De ontvoogding van de regio heeft nog een lange weg te gaan…-klaag’lijke zuchticoon-
Intussen bij de buren: “Let wel, ik heb NOOIT ook maar IETS van DSR zijn privéleven onthult.”
En de haan kraaide driemaal.
Tsja…volhardend in de boosheid ontkent HR ook dat hij zich denigrerend over DSR’s gezinsleden heeft uitgelaten, de IP-adresoogstende internetprivacyschender.
Ach, zoals hier een schrander (net gepromoveerd) redactiemedewerkstertje tegen me zei: die HR is als Putin, ze zaten fout, dat weten ze inmiddels ook, maar nu kunnen ze niet terug.
Dat zijn harde woorden, die HR allicht groter maken dan hij is.
Maar om bij de vergelijking te blijven: de Versteher, die maar duimpjes blijven geven aan HR’s aperte leugens, daar heeft DSR eigenlijk nog het meeste verdriet van.
Ja, die duimpjes heb ik ook gezien en ze snijden door mijn ziel.
Niet cool
In de NRC lees ik dat er in Utrecht een nieuwe winkel is gekomen met mooie wielerkleding. Omdat ik er als bijna 60-jarige nog graag goed uitzie op mijn racefiets, besluit ik langs de winkel te gaan als ik in Utrecht ben. Een ongeveer dertigjarige man staat mij vriendelijk te woord. Als ik vraag naar een mouwloos shirt, zegt hij bloedserieus: die verkopen we niet, dat is niet cool.
Annemarie Dekker
Dat is het ook niet, Annemarie. Mouwloze shirts zijn voor hardlopen, verspringen, het strand. Fietsers hebben mouwen. Waarom? Die voorbijwapperende okselbossen kunnen gevaar opleveren voor het verkeer. Knoop ook nooit, zoals Tourwinnaars doen, je shirt aan de voorkant tot beneden je navel open.
Kijk ook uit met de keuze van het rokje:
https://www.dumpert.nl/item/7962755_11e18641
Twitter levert zoveel mooie momenten op …
Wat is dat toch met die 65-jarigen die bij alles gewag maken van hun leeftijd?
DSR junior jr. heeft een tijdje overdadig gemeld dat hij vier jaar is, met de vingertjes in de lucht om er geen misverstand over te laten bestaan. Ging vanzelf over. Maar dat is kennelijk tijdelijk.
Ik ga m’n mond maar eens spoelen na die onverteerbare openingszin, die dan nog eens wordt herhaald ook.
Wat een wezenloos gewauwel: ‘Er is een wielerwinkel gekomen in Utrecht met mooie kleren en ik wieler ook en dan draag ik graag mooie kleren dus toen ik in Utrecht was, ging ik naar de wielerwinkel met mooie kleren om daar mooie wielerkleren te kopen.’
Ofzo. En dan nog geeneens een pointe!
weer een kijk-mij-eensje
APD spreekt altijd met preuts toegeknepen mondje over GeenStijl en hoe vreselijk dat is, maar hangt kennelijk wel rond op de wezenloze GeenStijlvideosite Dumpert.
En die Mark Versteden….net Warhoofd, iets jonger en iets ruiger.
Nee hoor, ik deed hier zojuist een Google op. Kom er verder nooit.
Ja-ja….-doordringend kijkende smiley met een monocle-icoon-
Ach, laat die broekies van 60 toch.
Mouwloos op die leeftijd betekent dat je ook nog mooie armen hebt. Hopen we dan.
Leuk artikeltje trouwens in de link. Daarin wordt ook de Utrechtse vestiging met naam genoemd.
Het ikje zelf is adequaat geparodieerd door DSR. Niets meer aan toe te voegen.
Ik wou wat zeggen.
Maar het is te warm.
Het liedje is van René Karst. Voor wie erin geïnteresseerd is.
Zwijn
Voor de laatste keer trein ik na een lange ambtelijke loopbaan vanuit Den Haag naar huis. Pensioen. Zal ik dit ritje missen? Twee meisjes zitten tegenover me met oortjes in en luisteren naar muziek. De conducteur roept om: „We moeten even wachten op een rood sein.” Het ene meisje haalt een dop uit haar oor en vraagt: „Wat zegt-ie?” De ander peutert een dop uit haar oor en zegt: „We moeten even wachten op een wild zwijn.” Ja, dat ga ik missen.
Harry Kramer
Bij het horen van rood sein of wild zwijn
Zal het leven nooit meer het zelfde zijn
Moet je dat doen, bij wijze van pointe antwoord geven op je eigen vraag? Nee, dat moet je niet doen.
Indien de inzender plaats en tijd van van zijn afscheidsreceptie had vermeld, dan had dit stukje nog zin gehad.
Desalniettemin gunnen we hem zijn rust, regelmatige indexering van zijn ambtenarenpensioen en, als het de koning heeft behaagd, een lintje.
Desalnie
Dat rode sein kan natuurlijk ook vanwege een wild zwijn zijn.
Een lichtpuntje aan het wat treurige eind van een loopbaan als ambtenaar: zijn ikje is geplaatst! Zijn eigen Lady Montegreentje van horen zeggen.
Wachten op een rood sein? Het was dus nog niet rood. Rijdt dan door vent.
De privacyschendende buurman doet een allerlaatste wanhoopspoging om de ikjescommentaren op zijn blog in leven te houden. Je gelooft het niet, maar echt: hij kopieert nu het commentaar van DSR en vraagt aan Luv wat zij ervan vindt.
“Luv, jij weet alles van verhalen vertellen. Ben je het eens met DSR? Het lijkt mij pedante onzin.” En Luv zegt natuurlijk braaf dat het “absoluut” kan. Waarmee ze nog maar weer eens aangeeft niet alles van verhalen vertellen te weten. Daarvoor moet je immers ook kunnen lezen en begrijpen. Maar goed, HR springt voorzichtig om met zijn laatste actieve reageerder.
Ten overvloede (het deskundige ikjespanel alhier heeft dat niet nodig): DSR snapt ook wel dat het kan, hij vraagt zich af of het moet. Da’s wat anders.
Mijn antwoord zou overigens geluid hebben, als iemand ook mijn kundigheid erbij had geroepen, dat het kan, niet moet, maar dat het hier als stijlfiguur zeker werkt. De man is aan het overpeinzen, vraagt zich dingen af en probeert het leven en vooral zijn huidige levensfase te doorgronden. Mag en kan dus.
Ik den dat D Schrijvende R en Bas vV, meer weten over verhalen vertellen dan L. die hier een Joop ter Heul II geplaatst heeft.
Jij zegt het … anderen denken het misschien … Maar het is geen wedstrijdje. Luv heeft een prachtige site waarin ze anderen de fijne kneepjes van het schrijven bijbrengt. Zelf is ze inderdaad geen supertalent, wel ideeenrijk, origineel, maar stilistisch niet sterk – qua opbouw, beeldend schrijven en dialogen – en qua spelling wat slordig, maar dat geeft helegaar niks. Je hoeft geen coureur te zijn om toch een goed boek over de theorie van het autorijden en de verkeersregels te kunnen schrijven.
Net als Rudolph Geel die op het Instituut voor Neerlandistiek, aan studenten vertelde(nou ja vertelde, hij las zijn eigen boek voor) hoe ze creatief konden schrijven. Zijn eigen roman lag al na een week in de ramsj.
Of schrijvers/tekstdichters/zangers die les geven in schrijven, tekstdichten en zingen … omdat ze als schrijver/tekstdichter/zanger onvoldoende zelf aan de bak komen 😀 Jaja, geen namen, maar ik heb van de meesten wel veel geleerd.
Heel scherp, lummel! Over dat rode sein, bedoel ik.
Zeker scherp. Toch zou ik er bij een spoorwegovergang mee oppassen. Er kan nog een trein komen ..? Doorrijden, zegt Lummel, die trein kan komen, maar is er nog niet.
Wachten voor een rood sein is een goed idee, wachten op een rood sein niet zo slim.
En dan heb je natuurlijk nog de noodseinen. In Amsterdam sein dat de seinen die se seinen als de andere seinen kapotgeseind sein.
Als je voor een rood sein wacht, wacht je op een groen sein.
Juistem.
En Godot.
Op zich heeft DSR er niets op tegen wanneer de buren een paar regeltjes van DSR bestuderen bij wijze van dagopening. Daar kunnen ze alleen maar beter van worden -milde glimlachicoon- (mits men netjes citeert, aan bronvermelding doet, geen persoonlijke gegevens publiceert en gezinsleden er buiten laat, dat spreekt wat drommel!)
HR doet zelf niet aan Ik-jesbesprekingen en dus is het aan L. om er iets over te zeggen. Haar lusteloze reacties verraden dat ze het louter en alleen doet om HR niet af te vallen. Een goed hart heeft ze zeker.
Op de kopjes doet L. vermoedelijk iets beter haar best, al zou je dat niet meteen zeggen. Fantasie, orginaliteit en stoutigheid, het laat zich niet aanleren en in de winkel is het niet te koop. Van Hanjah, de eenpersoonsheksenkring, is ook al geen hulp te verwachten.
Maar HR vindt het heerlijk om bij ze in het gevlei te komen, onderwijl denkend dat dat hem tot een goed, rechtschapen mens maakt. En steeds vaker, zoals vandaag, smeekt hij om een aai over zijn bol, en is hij als een kind zo blij met twee woordjes van zijn uitgedunde harem -milde glimlachicoon-.
Als je voor een rood sein wacht, wacht je op het eind van het rode sein, da’s alles. Het is toch geen verkeerslicht dat op groen springt?
Louis van Gaal: matige voetballer, toptrainer. DSR: nog nooit een Ik-je gepubliceerd, wel een gezaghebbend bespreker.
Als je het elkaar maar gunt, is er voor iedereen een plaatsje onder de zon.
Antwoord
Voor mijn werk heb ik veel contact met relaties op directieniveau. Vrouwen en mannen die het uiteraard erg druk hebben en dus niet altijd direct reageren. Alle begrip. Wanneer er echter na een paar reminders nog steeds niet wordt gereageerd, stuur ik een laatste mail met in het onderwerp: „Nee is ook een antwoord.” Binnen zestig minuten ontvang ik meestal een reactie met een ‘ja’.
Arjen Pels Rijcken
Oh, wat moet dat heerlijk zijn: contacten met relaties op directieniveau! Die Arjen boft maar. En wat weet hij goed hoe je met ze om moet gaan … geweldig gewoon. Echt blij dat hij dit heeft willen delen. Life hack.
Niet op tijd op e-mails reageren heeft alles met slechte planning en slechte organisatie te maken en niks met – vermeende – drukte. Met je directieniveau …
Leuk ikje. Vrouwen in de directie voorop. Ironisch over hoe druk iedereen het wel heeft.
Goeie tip voor anderen die maar geen reactie op hun mail krijgen. En ook nog eens een inmiddels beruchte naam als afzenderl
Goed zo. Opvoeden die handel. Dat zal ze leren!
Pels Rijcken, het kantoor van de landsadvocaat dat in opspraak is wegens jarenlange fraudepraktijken…. dan had ik zelf toch eerder iets ingestuurd over de kinderen of een dierengeluiden.
En als bedrijf zou ik er helemaal niet blij mee zijn als medewerkers in de krant schrijven over hoe ze de klanten aftroeven.
Mails waarop het antwoord alleen maar ja of nee kunnen zijn lijken me niet heel erg interessant.
Inderdaad goed dat de vrouwen in de directie het eerst worden genoemd! Zoveel vrouwen schijnen er niet te zijn op directieniveau. Goed dat dat eens wordt weerspiegeld.
In het restaurant beginnen we immers ook met het voorgerecht, en dan pas het hoofdgerecht. Hetzelfde met de openings- en hoofdact bij een concert.
Je kunt natuurlijk ook gewoon ‘mensen’ zeggen. Dat voorkomt inlegkunde onder de lezers.
En steeds meer mensen schijnen een tijdsperiode van zestig minuten een ‘uur’ te noemen.
Overigens leert een snelle Google dat Arjen vermoedelijk niet bij het advocatenkantoor met de beladen naam werkt, maar bij een onschuldig lief leuk vaag kunstproject o.i.d.
Bij nader inzien nogal verwarrend lijkt me het antwoord. Hij zet dus in het onderwerp „Nee is ook een antwoord.” En hij krijgt daarop meestal een reactie met een ‘ja’. Dus? Bedoelen de afzenders, daar heb je gelijk in, nee is mijn antwoord? Of stemmen ze ineens met de vraag van Arjen in?
Zou ik zelf zo’n onbeschoft emailtje krijgen, dan ging die trouwens hopla in de delete bak (waar de eerdere emails van dezelfde afzender vermoedelijk allang liggen). Kom zeg.
Toch steekt de naam af als een zwerende vinger, hoe onterecht het ook is.
Bij iemand die bv Judas heet, of Kaïn, trek je onwillekeurig toch je wenkbrauwen op. Ze moeten op hun tellen passen, vooral niemand verraden en lief zijn voor hun jongere broertjes.
Een dame die zich voorstelt als Vanessa of Honey … daar kijk je ook weer anders naar dan naar Mieke of Bep. Is zo. Aanvankelijk. Op een gegeven moment komt het dan weer goed.
Vanessa, en Veronica, zijn van oorsprong oerdegelijke namen van vroege heiligen, compleet met kerken en kloosters.
Staat Vanessa dan alleen in een kwade reuk vanwege die mevrouw uit De Boezemvriend?
Ook Merel en Kitty vind ik op het eerste gehoor twijfelachtig.
Geen bezwaar tegen Merel, Kitty is een oudere dame op zoek naar jonge kerels.
Chantal kon aanvankelijk het net, maar nu niet meer. Joyce is een generatie voor Destiny.
Ik schreef vandaag nog een email die begon met “Hi Honey“. Voelde toch ongemakkelijk. Keek besmuikt om me heen toen ik hem verzonden had. Maar het was een iemand van directieniveau.
Advies
Wegens een pijnlijke rug en vermoedens van afbraak van mijn kraakbeen, laat ik mezelf opmeten. Ik ben gekrompen van 1,66 cm naar 1,61 cm. Als ik mijn ongerustheid bespreek met mijn huisarts vindt hij dat ook behoorlijk veel. Ik krijg het advies om een foto te laten maken. Tot slot zegt hij: „Laten we over een paar weken kijken wat daar uitkomt, als er dan nog wat van je over is.”
Geeta Ramsodit
Op mijn scherm wordt dit ikje voorafgegaan door deze levensgrote foto:
Ik weet niet wat dit is. Foto van de auteur? Hoe dan? Werkt de buurman nu bij de NRC?
Inmiddels is die foto alweer verdwenen.
Die nu verdwenen foto is raadselachtig. Portretje van de olijke huisarts misschien?
Die eerste zin is te droogjes en bevat te veel informatie. Als lezer zuigt het me niet mee in het vervolg.
Begin er liever mee dat je 5 centimeter bent gekrompen, want dat hoor je ook niet elke dag.Pas daarna begin je over mogelijke oorzaken.
Het is ook onduidelijk waar Geeta zich laat opmeten. Bij de huisarts? In het ziekenhuis? En daarna gaat ze haar ongerustheid bespreken met de huisarts? Je kunt toch gewoon in de spreekkamer van je huisarts tegen de muur gaan staan?
DS Rechter zei :”Die eerste zin is te droogjes en bevat te veel informatie. Als lezer zuigt het me niet mee in het vervolg.”
Ik legde dit voor aan de alwetende letterkundige L.
“Absoluut niet”, was haar kloeke antwoord.
Gelukkig kan Geeta nog bij haar toetsenbord. Om deze parel naar de krant te sturen.
@lummel! 🤣🤣🤣 Blij dat we een gezaghebbende deskundige hebben.
Grinnik, de buurman probeert opnieuw vanaf zijn eigen blog mee te doen met ons discours. Het gaat hem duidelijk boven de pet: “Bas wil perse weten waar Geeta zich heeft laten opmeten. Waarom mag Joost weten.”.
Misschien even op de site van L. kijken bij stijl en compositie?
Haha, we hebben een eigen fanvolgersblog!
Nu kunnen jullie L. wel in de maling nemen, maar ze gaat niet of nauwelijks in op uitnodigingen om kwaad te spreken over haar buren.
L. is wel wijzer. Ze blijft uit loyaliteit bij HR en denkt hem een plezier te doen door hier weg te blijven. Mag. Kan. Maar ze mengt zich niet in de pesterijtjes over en weer. Groot gelijk dat ze heeft. Dat ene likeje vergeven we haar, hoor. En wij blijven haar af en toe plagerig aan haar paardenstaartje en vlechtjes trekken.
Met die likejes van L. is het niet altijd zuivere koffie….
HR schrijft vaak eerst iets van algemene strekking om duimpjes te verzamelen en zodra de buit binnen is, voegt ie zijn bozebuurmanvenijn toe.
Het zou me niet verbazen. Maar zo goed lees ik zijn site niet. Zoals ik haar ken onthoudt L. zich iha van het liken van boosaardige reacties, dus ja, je zou best nog weleens gelijk kunnen hebben, hoor.
We moeten trouwens maar geen grapjes meer over Haller maken. Het gaat niet goed met hem. Bij deze ook namens de lezers van deze site onze beterschapswensen.
Het honderdje nadert. Ik wens Haller vooral deskundige dokters en een goede afloop.
Van Bergwijn heb ik nog niets gehoord. Ik blijf verder aan de zijlijn meekijken.
Nog even soelaas, voor het lepeltje wordt uitgereikt en al of niet verzonden.
Over het ikje, daar gaat het meestal om, het ikje van vandaag.
Hoe aardig ook opgeschreven, het klopt niet. Een huisarts adviseert niet een foto te laten maken, bedoeld is een röntgenfoto neem ik aan, nee, hij vraagt die zelf aan. De uitslag is dezelfde dag nog binnen. Over een paar weken nog maar eens terugkomen? Lousy.
Kortom, het is een zelfbedacht maar niet zelf meegemaakt verhaaltje.
Dikke duim van de inzendster, die groeit naarmate zij krimpt.
Ja, dat vermoeden had ik ook al. Vandaar mijn vraag naar het waar en wanneer. Als je je laat opmeten dan doe je dat al na of tijdens het bezoek aan de huisarts. Klopt voor geen meter, dit ikje.
Klopt voor geen 5 cm, als je het mij vraagt. Lijkt me trouwens behoorlijk veel. Ik vraag me af over hoeveel tijd dat gemeten is.
En uiteraard wens ook ik Haller het allerbeste.
Ik ook, natuurlijk.
Terug op het oude nest, zal ik maar zeggen …
Jaja, hij gaat er weer uit. Gefeliciteerd!
Ik ken verschillende mensen die ca 5 cm zijn gekrompen door tussenwervelslijtage, maar dan ben je meesta wat ouder en heb je het zwaar te pakken.
Misschien trekt de inzender elementen van verschillende mensen en tijden samen.
Blik
In de tramhalte zaten twee lange slungels met hoodies breeduit op het bankje. Voor hen stond een oude dame met een rollator. Ik heb in mijn jaren in het onderwijs een bepaalde blik ontwikkeld. Daarmee keek ik de jongens onderzoekend aan. Ze gingen meteen rechtop zitten en de ene zei: „We hebben het gevraagd, maar ze wou niet!” De dame: „Weet u, als ik ga zitten, kan ik niet zo snel opstaan als de tram komt.”
Catrien Mesman
Ik denk dat L. ook zo’n blik kan opzetten. En Pawi en Ilona ook. Nou, berg je dan maar. *Huivericoontje
Ik denk het niet, Bas.
a. Ik zat niet in het onderwijs en b. ben je je leven niet meer zeker tegenwoordig.
Maar inderdaad, eigenlijk hoef je alleen maar zelf kinderen te hebben om “een bepaalde blik te ontwikkelen”.
Nooit bij stilgestaan dat die mogelijkheid er was.
Ondertussen ontwikkel ik door.
Die blik van moeder naar kinderen bedoelde ik. Op straat moet je er inderdaad voorzichtig mee zijn, zeker in Nederland.
Toen ik onlangs in een buitenland was verbaasde ik me over het natuurlijke gezag van buschauffeurs, beveiligers en agenten. “Mondkapje op anders kom je er niet in,” en dat soort dingen. En zonder gedoe doet men dat dan ook. Ook de jeugd.
Hahaahaa! Verrassend leuk ikje.
Zo’n onderzoekende, eigenlijk dwingend vragende blik , zou ik misschien ook wel kunnen, maar heb ik nog nooit uitgeprobeerd.
Alles goed en wel, maar uit de term ‘lange slungels’ spreekt meedogenloos dedain. Laat die pinnige ex-juf die laserblik op zichzelf richten.
DSR jr. hecht nog enig geloof aan het alziend boze oog van zijn vader, al is het tanende. Diens broertje moet ik het nog wijsmaken.
Wat een ka, die Catrien.
Was ik erbij geweest zou ik de veelzeggende blik beantwoord hebben. Ik zat niet bij het onderwijs maar kan wel ontzettend minachtend kijken.
Waarvan akte! 😂
Vooral die hoodies ook. *Huivericoontje
Qua hoodies, ik houd er dus niet van en observeer dat je zo langzamerhand geen normale sweater meer in Nederland kunt komen. Ze hebben allemaal hoodies en die wil ik dus niet. Wat te doen? Bij thuiskomst hoodie eraf snijden?
Ach en ik zie dat de buurman – en dat had ik natuurlijk eigenlijk kunnen weten – bij dit ikje fut- en wezenloos als hij ook vanochtend weer is opgestaan een fotootje heeft gegoogled. Van wat? Yep. Van een hoody, “criminal black” nog wel. Hij weet zijn zoektermen te kiezen.
Daar staat dan wel een vlijmscherp en geestig Ik-jescommentaar tegenover:
‘Ja, dat is een onverwacht probleem.”
Daarmee plaatst L. het onderbelichte oude vrouwtje in de schijnwerpers.
Laat dat maar eens even bezinken, deskundige duiders alhier tesaam.
Jammer dat hij de commentaren niet wekelijks duidt.
Ik heb zojuist in de goede stad Mechelen de middagmaaltijd genoten bij een restaurant genaamd Balls&Glory.
Daar serveert men een gehaktbal met in het midden een holte, een hole zouden de Engelsen zeggen, gevuld met bbq-saus en een bedje van stamppot.
Move over, Bintje!
Balls & Glory … ja, daar zou ik dus nooit binnenstappen met mijn gezinnetje.
Hier gaat men niet gebukt onder het puritanisme.
De buurman ook niet. Die schrijft een likkebaardend gnuifmannetjesfeuilleton over de goedkeuring van een zekere strenge Meesteres.
Tja, en er is geen touw aan vast te knopen. De exacte locatie van het opmeten zou niet nodig zijn vanwege voldoende waarden of zo in het ikje .. Waarden?
Nee, de site is mooi, maar het taalgevoel van de sitebeheerster annex rallyebijrijdster annex veganiste, zoals eerder gesteld, steekt daar mager bij af.
Inmiddels is de lunch van DSR binnengekomen!
Ik heb gecheckt, hij lijkt me internetprivacygriezelproof. Voormeld persoon had er in het verleden een handje van om foto’s op spiegelbeelden van de fotograaf af te speuren en die dan vergroot en verduidelijkt in beeld te brengen met vernuftige tools waar de doorsnee lezer geen weet van heeft. Belachelijke gewoonte! Alles doet hij om de privacy van zijn lezers te schenden.
Ik vind het toch verbluffend wat de moderne voedseltechnologie vermag.
Ja, hoe krijgen ze dat gat erin???
Wat betreft de privacy: opmeten niet nodig; de waarden die in eerdere reacties staan maken het duidelijk genoeg.
Dt gat kan je heel gemakkelijk maken. Je vriest de saus in in een bolvorm. Je draait je bal gehakt om dit bolletje. Tijdens het bakken wordt het gehakt gaar (van buiten naar binnen) en smelt het balletje. Ik heb zo ooit eens cake’jes met een vloeibare vruchtensaus binnenin zo gemaakt.
Het ‘Schotse ei’ wordt ook zo gemaakt. Je kookt een ei drie minuten en haalt de eierschaal eraf. Dan doe dat ei in een gehaktbal waar je een uitsparing voor het ei gemaakt had, en bak de bal. Het ei blijft zacht gekookt omdat het gehakt van buiten naar binnen gaart.
Ik zal het ooit eens op ‘Husse met je neus ertusse … (een blog met ballen) zetten.
Man man, wat een moeite. Dan eet ik mijn balletje gehakt maar zonder gat, hoor. En een kwakkie mosterd smeer ik er gewoon op.
Ik hoor er toch van op wat er bij zo’n balletje komt kijken. De waardering neemt alleen maar toe.
het belangrijkste is hoe lekker je het gehakt kruidt.
Ht beste broodje bal ooit kwam van slagerij Van der Laan in de Runstraat In Amsterdam, zelf getest tussen 1977 en 1984.
En dan hebben jullie de gehaktballen van mijn moeder niet eens geproefd!
De aller allerlekkerste bal die ik ooit geproefd heb kwam uit Grunnen.
Simpel zonder fratsen.
Zo stelde ik me meteen de gehaktbal voor zoals prof. Rufus Dingelam bedoelde; beetje nootmuskaat.